Το «Καραβάνι της Ελευθερίας» έφτασε στο Σαντιάγκο ντε Κούβα, όπου θα αποτεθεί και η τέφρα του Φιντέλ Κάστρο. Εκατομμύρια λαού παρακολούθησαν τη διαδρομή του, σ΄ ένα τελευταίο χαιρετισμό στον Κομαντάντε της Επανάστασης. Το σύνθημα «Εγώ είμαι ο Φιντέλ» ηχούσε σα μια ανεπανάληπτη διαβεβαίωση για το μέλλον και την υπεράσπιση της Επανάστασης σ’ όλη τη διαδρομή μέχρι το Σαντιάγκο.
Έτσι αισθανόταν ο κάθε Κουβανός και όλος ο λαός της Κούβας, που παρατάχθηκε σ’ όλο το μήκος της «αντίστροφης πορείας», της πορείας που πραγματοποίησε ο Φιντέλ με την απόβασή του στην Κούβα στο Σαντιάγκο ντε Κούβα, με τους λίγους συντρόφους του, μέχρι που μπήκε θριαμβευτικά στην Αβάνα σφραγίζοντας τη νίκη της Επανάστασης.
Η τελευταία επιθυμία του Φιντέλ, διατυπωμένη από το Ραούλ Κάστρο, ήταν να μη γίνει καμία χρήση του ονόματός του για την ονοματοδοσία δημόσιων χώρων. Ούτε να ανεγερθούν μνημεία.
Ο Φιντέλ Κάστρο περνάει στην Ιστορία μέσα από την ίδια του τη δράση, τη στάση, την αντιμετώπιση του ιμπεριαλισμού, την υπεράσπιση της Κούβας, τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, τη σταθερότητά του και την επιμονή του στο σοσιαλισμό σε καιρούς αντεπαναστατικού πισωγυρίσματος, την προσφορά του στην παγκόσμια Προλεταριακή Επανάσταση, τη σχέση του με το λαό της Κούβας και όλους τους λαούς του κόσμου. Περνάει μέσα από τις καρδιές όλων των λαών. Όλων των προλετάριων.
Και ακριβώς επειδή η συνολική του προσφορά έχει ήδη καταγραφεί και αναγνωρίζεται από πλατύτατες λαϊκές μάζες σ’ όλο τον πλανήτη, γι’ αυτό και έπεσαν στο κενό όλες οι επαίσχυντες προσπάθειες των εκπροσώπων της καπιταλιστικής σαπίλας να τον αμαυρώσουν και να τον «περάσουν» στις λαϊκές μάζες ως ένα στυγνό δικτάτορα.
Κάποτε ένας Αμερικανός δημοσιογράφος ρώτησε τον Φιντέλ: «ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Κούβα:» και αυτός τον αιφνιδίασε απαντώντας ότι: «ένας μικρός μαθητής στην Κούβα θα πάει στο σχολείο του το πρωί και είναι βέβαιο ότι θα γυρίσει στο σπίτι του ασφαλής»! Η αλληγορία είναι προφανής, όπως προφανής είναι και η διαφορά ανάμεσα στη καπιταλιστική δικτατορία και τη σοσιαλιστική δημοκρατία.
Ίσως ακριβώς γι’ αυτό το λόγο η συμμετοχή της νεολαίας στις εκδηλώσεις τιμής προς το Φιντέλ Κάστρο ήταν εντυπωσιακή, για να φέρει ξανά στην επικαιρότητα το γεγονός, που αισθάνεται από τα πρώτα της μαθητικά βήματα η νεολαία, ότι το μέλλον της στην Κούβα είναι εξασφαλισμένο.
Στη χώρα μας η νεολαία μεταναστεύει. Στην Κούβα σπουδάζει και εργάζεται. Μηχανικοί, γιατροί, δάσκαλοι, όταν «βγαίνουν» από την Κούβα το κάνουν για τις διεθνιστικές τους αποστολές. Στη Βενεζουέλα πολλά σχολεία, και ιδιαίτερα σε απομακρυσμένες επαρχίες, ήταν κλειστά. Ανοίξανε, όταν εμφανιστήκανε οι Κουβανοί δάσκαλοι. Αυτή είναι η λαϊκότητα της Επανάστασης, αυτό είναι το πρόσωπο του λαϊκού επαναστάτη.
Πολλές φορές οι αστοί πολιτικοί κάνουν λόγο για την ταπεινότητα που πρέπει να χαρακτηρίζει τους ηγέτες. Στην πράξη κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Ξεκινάνε με το «εγώ», με το «αποφασίζω», με το «ελπίζω να γίνω πρωθυπουργός».
Στην περίπτωση του Φιντέλ έγινε ακριβώς το αντίστροφο. «Εγώ είμαι ο Φιντέλ» φώναζε ο κάθε ξεχωριστός Κουβανός και όλος ο λαός, σε μια πασιφανή εκδήλωση των αυθεντικών αισθημάτων τους απέναντι στον ηγέτη της Επανάστασης και σε μια αντίστοιχη διαβεβαίωση για την υπεράσπισή της από εδώ και στο εξής. Εδώ υποκλίνεται κανείς σε μια γνήσια εκατέρωθεν λαϊκότητα. Η ηγετική θέση ενός λαού στη θέση του ηγέτη και η λαϊκότητα ενός ηγέτη στη θέση του λαού.
Δεν είναι καθόλου ένα παράδειγμα για μίμηση ενός, υποτίθεται, επαναστάτη ηγέτη, γιατί όποιος προσπαθήσει να μιμηθεί ήδη στερείται τη γνήσια, την αυθεντική λαϊκότητα.
Αυτή η αντιμετάθεση λαού και ηγέτη είναι η πορεία της ίδιας της Επανάστασης. Αυτή πρέπει να είναι η πορεία της και η επιτυχία της. Σ’ αυτήν την πορεία συνεχίζουμε.
COMMENTS