Οι εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, με επίκεντρο τη Συρία και την Τουρκία, είναι φανερό ότι μας έχουν βάλει, ως Κομμουνιστικό Κίνημα, μπροστά σε πολύ σοβαρά γεωστρατηγικού χαρακτήρα ζητήματα:
Από τη μια μεριά, αυτά έχουν προκύψει ως αποτέλεσμα της εκφρασμένης επιθετικότητας των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στην περιοχή και των συνεπαγόμενων αντιθέσεων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων του Δυτικού καπιταλισμού με τη Ρωσία, έτσι όπως εκφράστηκαν συγκεκριμένα σε σχέση με τον πόλεμο και το μέλλον της Συρίας. Οι ΗΠΑ έχουν τους δικούς τους σχεδιασμούς για την περιοχή, προκειμένου να δημιουργήσουν έναν κλοιό απομόνωσης της Ρωσίας από Νότο έχοντας πάντα και την κατατεθειμένη πρόθεση να επαναχαράξουν τα σύνορα στην ευρύτερη Μέση Ανατολή και να εγκαταστήσουν κυβερνήσεις φιλικές προς αυτές.
Από την άλλη μεριά, η μετά από πρόσκληση στρατιωτική παρέμβαση της Ρωσίας στη Συρία άλλαξε επί του εδάφους αναγκαστικά τους σχεδιασμούς των ΗΠΑ, γιατί άλλαξαν οι στρατιωτικοί συσχετισμοί μέσα στην ίδια τη Συρία και επήλθε μια στρατιωτική υπεροχή του Συριακού στρατού, η οποία, ταυτόχρονα, μεταφράζεται και σε πολιτική υπεροχή υπέρ του Άσαντ. Εάν μάλιστα ολοκληρωθεί η κατάληψη της ιστορικής πόλης Χαλέπι, τότε ο Συριακός στρατός θα έχει πετύχει μια στρατηγικής σημασίας νίκη, που αλλάζει σοβαρά την κατάσταση στη Συρία.
Αυτή η στρατιωτική παρέμβαση της Ρωσίας, η οποία συνοδεύτηκε και από την παρουσία νέων οπλικών συστημάτων, γεγονός που έπαιξε σημαντικό ρόλο για την πορεία των πολεμικών επιχειρήσεων, οδήγησε τους Δυτικούς αναλυτές να μιλάνε ακόμη και για ένα νέο πολιτικό και στρατιωτικό «Αμερικανικό φιάσκο».
Ανεξάρτητα από το πώς θα χαρακτηρίσει κανείς την πολιτική των ΗΠΑ και των άλλων δυνάμεων της «Μεγάλης Συμμαχίας», που δημιούργησαν οι ΗΠΑ, είτε ως πολιτική και στρατιωτική ήττα είτε ως πολιτικό και στρατιωτικό φιάσκο, το αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι τα σχέδια των ΗΠΑ για τη Συρία και την ευρύτερη περιοχή – όπως αρχικά τα είχαν συλλάβει οι ιθύνοντες κύκλοι των ΗΠΑ και ήθελαν να τα εφαρμόσουν, έχουν ανατραπεί ή, στην καλύτερη περίπτωση για τις ΗΠΑ, έχουν τροποποιηθεί εξ ανάγκης. Φυσικά οι εξελίξεις στη Συρία αλλά και στην ευρύτερη περιοχή σε καμία περίπτωση δεν έχουν κριθεί οριστικά. Και μάλιστα οι αντιθέσεις οξύνονται. Η τελευταία όξυνση, που παρουσιάζεται στις σχέσεις των ΗΠΑ και της Ρωσίας, ιδιαίτερα σε σχέση με το Χαλέπι, αλλά και γενικότερα με την τύχη της περιοχής, επέφεραν και δηλώσεις ανώτατων στρατιωτικών παραγόντων από την πλευρά των ΗΠΑ, που έκαναν λόγο ακόμη και για ανοιχτό πόλεμο ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Ρωσία και που εμμέσως πλην σαφώς εγκάλεσαν τον απερχόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ για «χαλαρή» στάση απέναντι στη Ρωσία. Από την πλευρά της η Ρωσία θεωρεί ότι οι τελευταίες κινήσεις των ΗΠΑ αποσκοπούν σε ένα τεστ των αντοχών της, προκειμένου από την πλευρά των ΗΠΑ και της συμμαχίας τους να εξαπολυθεί μια ανοικτή σύγκρουση με τη Ρωσία. Προφανώς κάτι τέτοιο σημαίνει έναρξη ενός Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου.
Στα σχέδια, που είχαν καταρτίσει οι ΗΠΑ ορισμένες χώρες λειτουργούσαν ως το «μακρύ χέρι» τους. Και δεν ήταν λίγες. Πρώτα – πρώτα οι «συγγενικές ισλαμικές χώρες» ως προς τον ΙΣΙΣ, που ήταν δημιούργημα των ΗΠΑ και αυτών των χωρών: Η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Ιορδανία, η Τουρκία ήταν – και εξακολουθούν να είναι, οι άμεσοι υποστηρικτές του ΙΣΙΣ. Μέσα από αυτήν την ομάδα χωρών έφταναν: άφθονος πολεμικός εξοπλισμός και χρήματα στον ΙΣΙΣ και τις άλλες δυνάμεις, που μάχονταν τον Άσαντ και επεδίωκαν την ανατροπή του. Υπηρετούσαν καθαρά τα γεωστρατηγικά σχέδια των ΗΠΑ. Εξοπλισμός έφθανε φυσικά και απ’ ευθείας από τις μεγάλες Δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Εκτός, όμως, απ’ αυτές τις χώρες, υπήρχε και μια δεύτερη ομάδα χωρών, μικρότερων, όπως: Η Βουλγαρία, η Ερζεγοβίνη, η Τσεχία, η Κροατία, η Σερβία, το Μαυροβούνιο, η Βοσνία, η Ρουμανία και η Σλοβακία, οι οποίες με απευθείας πτήσεις προς τη Σαουδική Αραβία, κατά κύριο λόγο, την Τουρκία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και την Ιορδανία τροφοδοτούσαν με πολεμικό εξοπλισμό τις χώρες αυτές (που στη συνέχεια πέρναγε στον ΙΣΙΣ). Ο συνολικός εξοπλισμός που εστάλη φτάνει, κατά ορισμένους υπολογισμούς, τουλάχιστον το 1.2 δισ. ευρώ για το 2012. Για τα υπόλοιπα χρόνια μέχρι και σήμερα δεν υπάρχουν ακριβή στοιχεία. Υπολογίζεται όμως ότι οι αποστολές έχουν ξεπεράσει κατά πολύ αυτές του 2012.
Το συντονισμό όλων αυτών των αποστολών τον είχαν βεβαίως οι ΗΠΑ. Γι’ αυτόν τον σκοπό είχαν δημιουργηθεί διάφορα τοπικά Στρατιωτικά Επιχειρησιακά Κέντρα, τα οποία αποτελούνταν από τοπικούς στρατιωτικούς των εμπλεκομένων χωρών, από στελέχη των μυστικών υπηρεσιών και από αξιωματούχους των ΗΠΑ, ενώ μέσω του Department of Defense’s Special Operations Command (SOCOM) υπήρχε ο γενικός συντονισμός, προκειμένου οι ΗΠΑ να προωθήσουν εξοπλισμό στη Συριακή αντιπολίτευση. Οι αποστολές όπλων γίνονταν και με πλοία μέσω της Μαύρης Θάλασσας προς την Τουρκία και από εκεί πέρναγαν μέσα από συγκεκριμένες διαδρομές στη Συρία, όπου εξοπλίζονταν ο ΙΣΙΣ και η άλλες δυνάμεις της Συριακής αντιπολίτευσης. Πέραν των παραπάνω χωρών και άλλες Ευρωπαϊκές χώρες εμπλέκονταν στην αποστολή όπλων όπως η Γαλλία, η Ολλανδία, η Ουκρανία, η Πολωνία κτλ..
Την ίδια στιγμή, όμως, οι γενικότεροι σχεδιασμοί των ΗΠΑ ήρθαν σε αντίθεση με ορισμένες χώρες της συμμαχίας, όπως: η Σαουδική Αραβία, η Τουρκία και το Ισραήλ, που είχαν τις δικές τους βλέψεις για την ευρύτερη περιοχή, και κυρίως για το μέλλον της Συρίας και που ιδιαίτερα πόνταραν στον πρώτο στόχο τους για τη με κάθε τρόπο ανατροπή του Άσαντ. Σ’ αυτήν την κατεύθυνση π.χ. η Σαουδική Αραβία ήταν έτοιμη να στείλει στρατεύματα στη Συρία στο πλευρό της Συριακής αντιπολίτευσης, γεγονός, βέβαια, που θα διευκόλυνε και τη παραπέρα δράση του ΙΣΙΣ.
Είναι αλήθεια ότι οι σχεδιασμοί των ΗΠΑ για την ευρύτερη περιοχή διατάραξαν ισορροπίες μέσα στη συμμαχία, μια και οι ΗΠΑ ήθελαν να προσεγγίσουν ξανά το Ιράν και να επαναχαράξουν τα σύνορα στην περιοχή κατά τις δικές τους επιδιώξεις, ακόμη και με στόχο τη δημιουργία Κουρδικού κράτους, γεγονός που δημιουργούσε αντιθέσεις κυρίως με την Τουρκία, αλλά και τη Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ για διαφορετικούς λόγους. Η Τουρκία είναι κάθετα αντίθετη στη δημιουργία Κουρδικού κράτους, ενώ η Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ δε βλέπουν με καθόλου καλό μάτι την προσέγγιση του Ιράν από τις ΗΠΑ, γιατί θεωρούν ότι αναβαθμίζεται ο ρόλος του στην περιοχή. Σήμερα οι αντιθέσεις των ΗΠΑ με το Ισραήλ ειδικά έχουν καμφθεί σ’ έναν ορισμένο βαθμό, γεγονός που οδήγησε στη μεγαλύτερη συμφωνία στρατιωτικής ενίσχυσης εκ μέρους των ΗΠΑ του Ισραήλ στην ιστορία των σχέσεων των δύο χωρών.
Είναι βέβαιο ότι οι εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής είναι πολύπλοκες και υπηρετούν πολλούς στόχους. Το μόνο σίγουρο, όμως, είναι ότι ο πόλεμος στη Συρία δε γίνεται για το πέρασμα του αγωγού από το Κατάρ δια μέσου της Συρίας. Και αυτό γιατί η πρώτη χώρα που αντέδρασε στην κατασκευή αυτού του αγωγού ήταν η Σαουδική Αραβία, για τους δικούς της λόγους, μια και σημαντικό τμήμα της διαδρομής αυτού του αγωγού θα πέρναγε μέσα από τη Σαουδική Αραβία, ενώ ο Άσαντ δεν είχε αρνηθεί ευθύς εξ αρχής να συζητήσει αυτό το ζήτημα.
Επομένως αυτό που πρέπει να είναι ξεκάθαρο είναι ότι οι εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής αφορούν αποκλειστικά και μόνο στις γεωστρατηγικές επιδιώξεις των ΗΠΑ για τον έλεγχο της περιοχής και έρχονται από πολύ μακριά σε βάθος χρόνου και ως τέτοιες πρέπει να τις δούμε, διαφορετικά δε θα μπορέσουμε να καταλάβουμε την ουσία αυτών των εξελίξεων. Το γεγονός αυτό το αναγνωρίζουν και αναλυτές προερχόμενοι από τις ΗΠΑ. Μπορούμε να το καταλάβουμε και από ορισμένες κινήσεις στρατιωτικού χαρακτήρα, όπως η επίσκεψη του υπουργού άμυνας στη μεγαλύτερη πυρηνική βάση των ΗΠΑ και των δηλώσεων που ακολούθησαν για εκσυγχρονισμό του πυρηνικού οπλοστασίου. Σημασία έχουν, ταυτόχρονα, και δηλώσεις αξιωματούχων των ΗΠΑ για περαιτέρω οικονομικά μέτρα σε βάρος της Ρωσίας, που θα την πλήξουν σε παγκόσμιο επίπεδο.
Μετά το πραξικόπημα στην Τουρκία, που σχετίζεται άμεσα με τις εξελίξεις στην περιοχή και τις ιδιαίτερες επιδιώξεις των ΗΠΑ αλλά και της Τουρκίας – και που κατά την πρόσφατη επίσκεψη του υπουργού εξωτερικών της Τουρκίας στην Κρήτη ο ίδιος εκμυστηρεύτηκε στον Έλληνα ομόλογό του, ότι τουλάχιστον ένα τμήμα της CIA και των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ έχουν αναμειχθεί στο πραξικόπημα – η Τουρκία προχώρησε στην κλιμάκωση των στρατιωτικών επιχειρήσεων ενάντια στους Κούρδους τόσο μέσα στην ίδια την Τουρκία όσο και σε Συριακά εδάφη, προκειμένου να αποκλείσει τη δημιουργία ζώνης, που θα ελεγχόταν από τους Κούρδους της Συρίας, κατά μήκος των συνόρων της με τη Συρία. Αν παρατηρήσει κανείς το χάρτη θα διαπιστώσει ότι στο σημείο εισβολής των Τουρκικών στρατευμάτων εξασφαλίστηκε, επίσης, η επαφή με εδάφη ελεγχόμενα από τον ΙΣΙΣ.
Την ίδια στιγμή το Ιράκ καταφεύγει στον ΟΗΕ απαιτώντας την απομάκρυνση των στρατευμάτων της Τουρκίας από εδάφη του Ιράκ, ενώ η επίσκεψη του επιτελάρχη των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ στην Τουρκία, καθώς λέγεται, κατέληξε σε ανοιχτή σύγκρουση με την Τουρκική ηγεσία σε σχέση με το Κουρδικό, και η Τουρκία, στη συνέχεια, κλιμακώνει την επιθετικότητά της φτάνοντας να αμφισβητήσει και τη Συνθήκη της Λοζάνης, που αφορά άμεσα στην οριοθέτηση των συνόρων μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδας.
Σ’ αυτό το κουβάρι των αντιθέσεων η κυβέρνηση της Ελλάδας εμπλέκεται υπηρετώντας τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Είναι φανερό πλέον ότι όλες οι συνομιλίες που έχει η κυβέρνηση με αξιωματούχους των ΗΠΑ αφορούν πρωτίστως στη γενικότερη κατάσταση, που επικρατεί στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Και βέβαια το κύριο περιεχόμενό τους αφορά στις στρατιωτικές διευκολύνσεις, που θα προσφέρει η κυβέρνηση σε μια κλιμάκωση των στρατιωτικών επιχειρήσεων στη συγκεκριμένη περιοχή.
Κατά τον ίδιο τρόπο φαίνεται ότι επιδιώκεται να κλείσει και το Κυπριακό ζήτημα, που οι ΗΠΑ πιέζουν να ολοκληρωθούν οι συνομιλίες και να καταλήξουν σε συμφωνία μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, επίσης, ότι οι ΗΠΑ επιδιώκουν την ένταξη της Κύπρου και στο ΝΑΤΟ.
Όλα τα παραπάνω καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η σύγκρουση των ΗΠΑ και των συμμάχων τους με τη Ρωσία βρίσκεται σε εξέλιξη και κανείς δε μπορεί να προδικάσει από τώρα τι μορφή θα πάρει. Το βέβαιο είναι ότι σ’ αυτήν τη σύγκρουση η χώρα μας, ως μέλος του ΝΑΤΟ και σύμμαχος των ΗΠΑ, θα πάρει μέρος με τον ένα ή άλλο τρόπο, και σίγουρα με στρατιωτικές διευκολύνσεις που θα υπηρετούν τους επιθετικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, γεγονός που βάζει επί τάπητος και την εξέλιξη των σχέσεων της Ελλάδας με την Τουρκία για το ρόλο τους στην περιοχή.
Ακολουθεί το Β’ Μέρος
COMMENTS