Πληθώρα άρθρων έχουν εμφανιστεί στον αστικό Τύπο και πολλές συζητήσεις διεξάγονται σε τηλεοπτικές εκπομπές γύρω από τις εξελίξεις στην Ελληνική οικονομία, με αφορμή τις αντίστοιχες εξελίξεις στις τράπεζες (και το διορισμό των νέων διοικήσεων σ’ αυτές), στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) και στην αγορά των μη εξυπηρετούμενων δανείων από ξένα Funds.
Ανοιχτά διατυπώνεται η άποψη, η οποία και κυριαρχεί, ότι πλέον τα ξένα κεφάλαια θα αλώσουν την οικονομία της χώρας μας καταλαμβάνοντας και τις θέσεις κλειδιά στις τράπεζες, στο ΤΧΣ και με την αγορά των μη εξυπηρετούμενων δανείων, θα βάλουν χέρι και στις επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας για τη χώρα μας και στα σπίτια των εργαζομένων.
Στο μεταξύ έχει εμφανιστεί και η άποψη ότι «αφού εμείς δε μπορούμε να κανονίσουμε τα του οίκου μας, ας έρθουν οι ξένοι να μας τα κανονίσουν»! Άποψη, που επικαλείται «το καθεστώς της κομματοκρατίας και της κλεπτοκρατίας στην παροχή και τη διαχείριση των δανείων προς τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, που δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους» και που έφεραν τις τράπεζες μπροστά στην κατάρρευσή τους!
Υπάρχει και μια πιο επιθετική άποψη. Πολύ πιο επικίνδυνη: «Τόσα χρόνια, αυτοί που “φωνάζουν” τώρα για τον αφελληνισμό της οικονομίας της χώρας, γιατί δε μίλαγαν για όσα γίνονταν και τώρα διαμαρτύρονται για τα “ξένα μαχαίρια”»; Η άποψη αυτή προσπαθεί να συγκαλύψει την πολιτική της κυβέρνησης με το αιτιολογικό ότι η κατάσταση στην οικονομία έφτασε σε τέτοιο σημείο, που αναγκαστικά έφερε τα “ξένα μαχαίρια”, τα οποία θα βάλουν “μια σειρά στα οικονομικά πράγματα”!
Όλοι αυτοί οι αρθρογράφοι και οι παρεμβαίνοντες στις τηλεοπτικές εκπομπές προσπαθούν να αποκρύψουν το κύριο: ότι η ένταξη της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση βάθυνε την οικονομική και πολιτική εξάρτηση της χώρας μας. Ότι τα μνημόνια αποτελούν τη γενική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τον «αυτόματο πιλότο» της, ότι μέσα από αυτήν την οικονομική πολιτική γίνεται η προσπάθεια να ξεπεραστεί η οικονομική κρίση σε βάρος των εργαζομένων.
Αυτή η γενική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη χώρα μας, που εκφράζεται μέσα από τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα προγράμματα, παίρνει και ειδικά χαρακτηριστικά, που αντανακλούν, αφ’ ενός, τη θέση της χώρας μας μέσα στο «λάκκο των λεόντων», αφ’ ετέρου, την προσπάθεια εξαγωγής της κρίσης εκ μέρους των κυρίαρχων δυνάμεων στις πιο αδύναμες χώρες. Και αυτή η διαπίστωση δεν ισχύει μόνο για τη χώρα μας, ισχύει και για άλλες χώρες, όπως η Πορτογαλία, ακόμη και η Ιταλία, που αυτήν τη στιγμή οι τράπεζές της αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα και που η Ευρωπαϊκή Ένωση της επιβάλλει ένα “bail in”, ενώ η βιομηχανική της παραγωγή πιέζεται πάρα πολύ από την αντίστοιχη της Γερμανίας.
Είναι «φυσικό», λοιπόν, μετά την υπογραφή των μνημονίων, να έρθει και η στιγμή που θα «πληρωθεί ο λογαριασμός». Και αυτός ο λογαριασμός περιλαμβάνει το Υπερταμείο για 99 χρόνια, μέσα από το οποίο θα ξεπουληθεί η δημόσια περιουσία, περιλαμβάνει τον πλήρη έλεγχο των τραπεζών από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και άλλους μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, περιλαμβάνει το ξεκαθάρισμα των δανείων για να τα ξεφορτωθούν οι τράπεζες, μόνο που αυτό το ξεκαθάρισμα θα οδηγήσει είτε στο κλείσιμο επιχειρήσεων είτε στο να περάσουν επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας σε «ξένα χέρια», που ταυτόχρονα θα είναι και «ξένα μαχαίρια», γιατί ομολογείται ανοιχτά πλέον ότι αυτά τα ξένα Funds είναι «κεφάλαια κοράκια», «κεφάλαια γύπες», «κεφάλαια γεράκια» κ.ο.κ..
Αυτό το γεγονός δε μπορεί να αφήνει αδιάφορο το Επαναστατικό Κίνημα. Αυτή η διαδικασία «εμβάθυνσης» της οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης φέρνει εμπόδια στην πορεία του. Και πολλαπλά εμπόδια τόσο στο επίπεδο της οικονομίας όσο και στο επίπεδο της πολιτικής.
Όταν ακόμη και τα επίσημα ΜΜΕ της αστικής τάξης εκφράζουν τις ανησυχίες τους ότι η οικονομία της χώρας μας περνάει σε «ξένα χέρια», το γεγονός αυτό, πολύ περισσότερο, πρέπει να ενδιαφέρει το Επαναστατικό Κίνημα, όχι μόνο για να το εκτιμήσει σωστά στο οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, αλλά και για να αντιτάξει τη δική του συνολική πρόταση απέναντι σε μια πολιτική, που έχει καταντήσει τη χώρα μας προσάρτημα των κυρίαρχων δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Και εάν αυτήν την οικονομική προσάρτηση τη συνδυάσει κανείς και με την πολιτικοστρατιωτική εξάρτηση, που προκύπτει από την ένταξη της χώρας μας και στο ΝΑΤΟ, τότε έχουμε μια εικόνα της χώρας μας, που τυπικά είναι ανεξάρτητη, αλλά στην πραγματικότητα είναι υπό εντατική και μακροχρόνια εποπτεία και μια «βάση» στο πλαίσιο των γεωστρατηγικών σχεδιασμών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, εκτεθειμένη σε πρωτοφανείς κινδύνους και στην «πρώτη γραμμή».
Από την άποψη αυτήν η αντιμετώπιση του «αφελληνισμού» δε μπορεί να γίνεται από την πλευρά και μόνο της προπαγάνδας των αντιπάλων του Επαναστατικού Κινήματος. Παραθέτουμε ένα σχετικό απόσπασμα από το «Ρ»: «Η προπαγάνδα περί «αφελληνισμού» θέλει να κρύψει ότι η πορεία εξαγορών, συγχωνεύσεων κ.λπ., είναι πορεία επώδυνη για τους εργαζόμενους. Αφενός γιατί φέρνει νέα αντεργατικά μέτρα όπως αυτά που ετοιμάζονται, δηλαδή νέες μειώσεις στους μισθούς, ακόμη μεγαλύτερη ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις, αφετέρου γιατί με σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο αυξάνεται η ανεργία και την εμφανίζουν μειωμένη μέσω της ευελιξίας, των ομαδικών απολύσεων, με μέτρα παρεμπόδισης των εργατικών διεκδικητικών κινητοποιήσεων, απεργιών κ.λπ. Τα σπασμένα, για μια ακόμη φορά, όπως πάντα, φορτώνονται στους εργαζόμενους» («Ρ» 10/07/2016).
Η έννοια του αφελληνισμού, ανεξάρτητα από το γεγονός της χρήσης της από τα αστικά ΜΜΕ και του τρόπου που τη χρησιμοποιούν, αποκαλύπτει και μια άλλη πραγματικότητα. Αυτήν που ήδη περιγράψαμε ως βάθεμα της οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης. Και αυτή η πλευρά του ζητήματος δε μπορεί να υποτιμάται.
Φυσικά σε κάθε περίπτωση οι εξαγορές θα φέρουν νέα επώδυνα μέτρα για τους εργαζόμενους. Αυτή η πλευρά του ζητήματος, όμως, δε μπορεί να υποτιμά την άλλη: την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, τον έλεγχο στρατηγικών τομέων της οικονομίας, την απώλεια των σπιτιών των εργαζομένων. Ο ιμπεριαλισμός βάζει τη σφραγίδα του βαριά πάνω στη χώρα μας.
Η αποφασιστική αποκάλυψη και καταγγελία της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, του ελέγχου στρατηγικών τομέων της οικονομίας της χώρας μας, των συνεπειών, που θα προκύψουν από την εξαγορά των δανείων, οδηγούν στη βαθύτερη κατανόηση της ανάγκης για την αποδέσμευση της χώρας μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, οδηγούν στη βαθύτερη κατανόηση της ανάγκης η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της, τα μικρομεσαία μικροαστικά στρώματα, να διεκδικήσουν για λογαριασμό τους της δικής τους εξουσία, οδηγούν στη βαθύτερη κατανόηση της ανάγκης για το πέρασμα στο σοσιαλισμό.
Όποιος νομίζει ότι μπορεί να παρακάμψει αυτά τα «συγκεκριμένα βήματα» στην πορεία της ανάπτυξης της κοινωνικής και ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, που είναι οι βασικές κοινωνικές δυνάμεις που πλήττονται από ανάλογα μέτρα κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού πάνω στη χώρα μας, υπονομεύει τελικά την ίδια την πορεία προς το σοσιαλισμό.
COMMENTS