Τα σχέδια των ΗΠΑ για την ανατροπή του Άσαντ δεν είναι καινούρια. Έχουν βάθος χρόνου και δεν αφορούν ειδικά στην ανατροπή του Άσαντ. Εάν ο Άσαντ εξυπηρετούσε τα σχέδια των ΗΠΑ για τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής και της ευρύτερης περιοχής, εάν καταργούσε τη στρατιωτική βάση της Ρωσίας και έσπαγε τις σχέσεις μαζί της και δεν της έδινε τη δυνατότητα να έχει πρόσβαση στη Μεσόγειο και ειδικά σε μια περιοχή στρατηγικής σημασίας, από την άποψη των ορυκτών πόρων, τότε, είναι πολύ αμφίβολο εάν οι ΗΠΑ επιχειρούσαν να τον ανατρέψουν.
Το καθοριστικό, επομένως, ζήτημα, που έχουμε να εξετάσουμε στην περίπτωση της Συρίας δεν είναι ο δημοκρατισμός του καθεστώτος Μπάαθ και του Άσαντ. Δεν είναι, επίσης, οι ιστορικές αναδρομές σε σχέση με το τι έκφραζε το Μπάαθ ως απελευθερωτικό σοσιαλιστικό κίνημα, που αρκετοί είναι εκείνοι, που με μεγάλη δόση αυθαιρεσίας και επιπόλαιο τρόπο, θέλουν να το προσομοιάζουν με τον υποτιθέμενο «κρατικό καπιταλισμό» του πρώην σοσιαλιστικού συστήματος των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.
Ασφαλώς από την εμφάνιση του Μπάαθ και την άνοδό του στην εξουσία μέχρι σήμερα έχουν γίνει σημαντικές αλλαγές στη Συρία και στο ίδιο το Μπάαθ.
Το καθοριστικό σήμερα είναι να απαντηθεί το ερώτημα εάν από την άποψη των συμφερόντων της εργατικής τάξης, των συμφερόντων της παγκόσμιας επανάστασης – γιατί ο έλεγχος της Συρίας και της ευρύτερης περιοχής από την πλευρά των ΗΠΑ και των συμμάχων τους έχουν παγκόσμιο χαρακτήρα και υπηρετούν την παγκόσμια ηγεμονία τους, κατά πρώτο, του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, συμφέρει την εργατική τάξη και την υπόθεσή της.
Και ας γίνουμε πολύ συγκεκριμένοι. Η Συρία δέχεται μια απρόκλητη επίθεση από την πλευρά των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Το σχέδιο της επίθεσης προέβλεπε την αποδυνάμωση του Άσαντ από τον εσωτερικό πόλεμο του ISIS, που είναι δημιούργημα των ΗΠΑ, και των άλλων δυνάμεων της Συριακής αντιπολίτευσης (αυτό το σχέδιο έχει εκπονηθεί από Αμερικάνους αξιωματούχους με τη συμμετοχή του Ισραήλ πριν από πολλά χρόνια). Θα ακολουθούσαν οι αεροπορικές επιδρομές και στη συνέχεια η επέμβαση χερσαίων δυνάμεων στη Συρία των ΗΠΑ και των συμμάχων τους για να αποτελειώσουν το καθεστώς Άσαντ. Δηλαδή όλος ο σχεδιασμός θα κατέληγε σε κατοχή της Συρίας.
Αυτά που αναφέρουμε παραπάνω δεν είναι δικές μας υποθέσεις αλλά μια συνόψιση των όσων αναφέρονται καθημερινά στον Αμερικάνικο τύπο και σε δηλώσεις ηγετών χωρών της συμμαχίας ενάντια στη Συρία.
Την ίδια στιγμή και σε συνεννόηση με τις ΗΠΑ η Τουρκία μπαινοβγαίνει με τις στρατιωτικές της δυνάμεις στη Βόρεια Συρία και επιχειρεί αεροπορικές επιδρομές κατά τις οποίες καταρρίπτει πολεμικά αεροπλάνα της Συρίας εντός του εναέριου χώρου της και χτυπάει τους Κούρδους.
Ο αγώνας που διεξάγει το Συριακό καθεστώς ενάντια σ’ αυτήν την επίθεση των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, που δε συμπίπτουν αναγκαστικά και σ’ όλους τους στόχους τους, αλλά όλοι θέλουν να απαλλαγούν, κατά πρώτο, από τον Άσαντ για να πραγματοποιήσουν στη συνέχεια τα σχέδιά τους, έχει εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα, έστω και εάν δεν έχουν εισβάλει ακόμη χερσαίες δυνάμεις.
Και σ’ αυτήν την περίπτωση είναι προς το συμφέρον της εργατικής τάξης και της υπόθεσης της παγκόσμιας επανάστασης να ηττηθεί η ιμπεριαλιστική συμμαχία, που επιτίθεται σε βάρος της Συρίας. Όποιος δεν αντιλαμβάνεται αυτήν τη διάσταση της πολιτικής στην περίπτωση της Συρίας δε μπορεί να καταλάβει και το πώς αξιοποιούνται οι αντιθέσεις μεταξύ ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Για να κατανοήσουμε ακόμη περισσότερο την ανάγκη αυτής της θέσης ας πάρουμε το παράδειγμα του Ιράκ, που βρίσκεται ακόμη κάτω από την κατοχή των στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ και που το ΚΚ του Ιράκ υποστήριξε την Αμερικάνικη επέμβαση αξιολογώντας ως πρώτο κίνδυνο το Σαντάμ Χουσεΐν. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα;
Οι ΗΠΑ έβαλαν στο χέρι το Ιράκ, υπάρχουν πάνω από δύο εκατ. Ιρακινοί νεκροί, θύματα της Αμερικάνικης εισβολής και κατοχής, υπάρχει μια καταστρεμμένη χώρα και οικονομία και η προοπτική της χώρας για να θεωρηθεί ότι θα απαλλαγεί από την Αμερικάνικη κατοχή και κηδεμονία είναι ακόμη πολύ μακριά.
Για να αντιμετωπίσει τη στρατιωτική ισχύ των ΗΠΑ και των συμμάχων τους η Συρία προέβη σε επίσημη πρόσκληση προς τη Ρωσία για στρατιωτική βοήθεια. Αυτή η πρόσκληση από άποψη αρχής δεν είναι λάθος. Και ο Β. Ι. Λένιν όταν αντιμετώπιζε την εκτεταμένη επέμβαση των ξένων δυνάμεων από Δυτικά και Νότια και στο εσωτερικό της νεαρής τότε Σοβιετικής Ρωσίας είχε ξεσπάσει ο εμφύλιος πόλεμος δε θεώρησε ως απαγορευτικό ζήτημα αρχής να απευθυνθεί στις ΗΠΑ, με διαμεσολάβηση Αμερικάνων καπιταλιστών, για να αντιμετωπίσει την Ιαπωνική επέμβαση στην Άπω Ανατολή ενάντια στη Σοβιετική Δημοκρατία.
Το ζήτημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε δεν είναι το εάν οι ΗΠΑ και η Ρωσία είναι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Η απάντηση είναι σαφής. Είναι. Και ως τέτοιες έχουν συμφέροντα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και ευρύτερα.
Μόνο από τη χρήση των πολεμικών μέσων που χρησιμοποιεί η Ρωσία μπορεί να καταλάβει κανείς ότι δίνει και μια έμπρακτη απάντηση προς τις ΗΠΑ ότι το έχουν «παραξηλώσει» και ότι είναι διατεθειμένη να βάλει φρένο στον επεκτατισμό τους και το δικό τους και των συμμάχων τους.
Το ζήτημα είναι εάν θα αξιοποιηθούν οι αντιθέσεις μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας, στην πράξη και όπως είναι διαμορφωμένες αυτήν τη στιγμή, προς όφελος του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της Συρίας.
Ορισμένοι θέλουν να περάσουν πάνω από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και να βάλουν σε πρώτο πλάνο τη σοσιαλιστική επανάσταση. Ιστορικά τη θέση αυτήν την έχουμε γνωρίσει και στη χώρα μας με τις θέσεις των Τροτσκιστών κατά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Οι θέσεις αυτές διαψεύστηκαν παταγωδώς.
Έτσι αυτήν τη στιγμή υπάρχουν στη Συρία ορισμένες ολιγάριθμες Τροτσκιστικές ένοπλες ομάδες, που έχουν βάλει ως πρώτο τους στόχο την ανατροπή του Άσαντ παίζοντας αντικειμενικά το παιχνίδι των ΗΠΑ.
Προέκταση αυτών των θέσεων, που καταλήγουν και σε μια ευχή για να αφήσουν «ήσυχη» τη Συρία τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ρωσία, είναι και η στάση ουδετερότητας, γιατί περί αυτού πρόκειται, που, υποτίθεται, κρατάνε ορισμένες δυνάμεις, μεταξύ αυτών και η ηγεσία του ΚΚΕ. Παραθέτουμε ένα συγκεκριμένο απόσπασμα από άρθρο του «Ρ» στις 4/10/2015:
«Σ’ αυτήν τη φάση γίνεται φανερή, από τη μια, η επιδίωξη των ΗΠΑ και των συμμάχων τους να «γκρεμίσουν» το συριακό καθεστώς, που αποτελεί στρατηγικό σύμμαχο της Ρωσίας και του Ιράν, σύμμαχο της Κίνας. Μια τέτοια εξέλιξη, οπωσδήποτε, θα αποτελούσε πλήγμα, για όλες τις παραπάνω δυνάμεις. Ως πρόσχημα, οι ΗΠΑ κι οι σύμμαχοί τους χρησιμοποιούν τα ζητήματα της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας», «της αποκατάστασης της δημοκρατίας» και της επίλυσης «ανθρωπιστικών ζητημάτων», όπως η προστασία των χριστιανικών πληθυσμών κ.ά. Από την άλλη, είναι σαφής η επιδίωξη της Ρωσίας να στηρίξει με κάθε μέσο το καθεστώς της Συρίας, ώστε να έχουν τα δικά της μονοπώλια κι όχι τα ευρωατλαντικά τον πρώτο λόγο, σε συνεργασία με το τμήμα της αστικής τάξης, που εκφράζει το καθεστώς Ασαντ, στην εκμετάλλευση των πόρων και του λαού. Κι εδώ ως πρόσχημα χρησιμοποιείται η «καταπολέμηση της τρομοκρατίας» και της επίλυσης «ανθρωπιστικών ζητημάτων». Ταυτόχρονα, για τη ρωσική ηγεσία το «στοίχημα» της διατήρησης των θέσεών της στη Συρία αποτελεί κι ένα είδος «εγγύησης» στην προσπάθειά της να δυναμώσει τη διείσδυσή της και σε άλλες χώρες της περιοχής».
Ταυτόχρονα στο ίδιο άρθρο αναπτύσσεται η θέση: «Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας με το κομμουνιστικό κίνημα στη Συρία, που σαφώς και δεν μπορεί να είναι αδιάφορο απέναντι στην ξένη ιμπεριαλιστική επέμβαση, που σημειώνεται τώρα στη χώρα του, και ούτε στα σχέδια κατοχής και διαμελισμού της».
Το ερώτημα είναι: μπορεί μια τέτοια ανάλυση να ανταποκριθεί στα καθήκοντα του Κομμουνιστικού Κινήματος αυτήν τη στιγμή όχι μόνο στη Συρία αλλά και γενικότερα; Αυτή η περιγραφή, που βασίζεται στο γεγονός ότι οι εξελίξεις στη Συρία διεξάγονται στο έδαφος της καπιταλιστικής πραγματικότητας, δίνει κάποια λύση ή αποφεύγει να πάρει θέση;
Γιατί τι ακριβώς μας λέει αυτή η ανάλυση;
Αναγνωρίζει ότι ένα τμήμα της αστικής τάξης της Συρίας έχει συμπαραταχθεί με τις ΗΠΑ, που έχει φανερά σχέδια και φτάνουν μέχρι το διαμελισμό της Συρίας και να αλλάξουν το χάρτη της περιοχής συνολικά με τη δημιουργία νέων κρατών. Είναι η αστική Συριακή αντιπολίτευση, που έχει εκπαιδευτεί στρατιωτικά από τις ΗΠΑ, και είναι έτοιμη να θυσιάσει την ακεραιότητα της Συρίας.
Αυτός ο επεκτατισμός των ΗΠΑ, ταυτόχρονα, είναι μέρος της περικύκλωσης της Ρωσίας, που επιχειρείται από τη συμμαχία με επικεφαλής τις ΗΠΑ, που προϋποθέτει, όμως, την κατοχή της Συρίας. Στρέφεται ενάντια και στην Κίνα. Είναι σαφές ότι πρόκειται για χτύπημα των ΗΠΑ ενάντια στη Ρωσία και στην Κίνα και από κοντά στο Ιράν.
Αλλά αυτό το χτύπημα για να «πιάσει τόπο» για τη Ρωσία και την Κίνα γίνεται σε βάρος της εθνικής ακεραιότητας και κυριαρχίας της Συρίας. Και το γεγονός αυτό δεν είναι άνευ σημασίας! Και καμία ανάλυση δε μπορεί να το παρακάμψει.
Σ’ αυτό το σχέδιο αντιστέκεται ένα άλλο τμήμα της αστικής τάξης της Συρίας, υπό τον Άσαντ, που έχει καλέσει τη Ρωσία επίσημα, ως κυβέρνηση, να υπερασπιστεί την κυβέρνηση Άσαντ και να βάλει φρένο στα σχέδια των ΗΠΑ για να μην πετύχουν την κατοχή και το διαμελισμό της Συρίας.
Τι σημαίνει στην πράξη αξιοποίηση των αντιθέσεων μεταξύ της Ρωσίας και των ΗΠΑ; Σημαίνει ότι την ώρα που οι ΗΠΑ είναι έτοιμες να «καταπιούν» τη Συρία, όπως έκαναν με το Ιράκ, να αξιοποιήσεις τη δύναμη της Ρωσίας για να εξασφαλίσεις την εδαφική ακεραιότητα της Συρίας, να αποτύχουν τα σχέδια των ΗΠΑ. Και αυτό το γεγονός θα είναι μια πολύ μεγάλη ανάσα για την περιοχή. Και θα είναι όφελος και για το Κομμουνιστικό Κίνημα.
Το να εκφράζεις λοιπόν την αλληλεγγύη σου απέναντι στο Κομμουνιστικό Κίνημα της Συρίας, γνωρίζοντας εκ των προτέρων τη θέση που έχει πάρει, και χωρίς να αναλύεις τις «λεπτομέρειες» του Συριακού ζητήματος είναι σα να παίρνεις θέση γενικά ενάντια στον ιμπεριαλισμό, μια θέση που δεν έχει πρακτικό αντίκρισμα, την ώρα που οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους θα κάνουν τη «δουλίτσα» τους σε βάρος όλων των λαών της ευρύτερης περιοχής.
Η ήττα, όμως, των σχεδίων των ΗΠΑ στην περιοχή, κατά τη γνώμη μας, θα είναι ωφέλιμη για την εργατική τάξη και την παγκόσμια επανάσταση και από μία άλλη πλευρά. Με αυτήν θα ασχοληθούμε στην τέταρτη και τελευταία συνέχεια αυτού του άρθρου.
COMMENTS