Εμείς οι μαρξιστές γνωρίζουμε πολύ καλά και πάντα το λέγαμε ότι δεν υπάρχει ουδέτερη άποψη και πως σε μια ταξική κοινωνία δεν μπορεί να υπάρχει ούτε ουδέτερη επιστήμη, ούτε ουδέτερη δημοσιογραφία. Κάθε σκέψη, ιδέα, άποψη, γνώμη κλπ αντανακλά κοινωνικές σχέσεις και συνειδητά ή ασυνείδητα εκφράζει-(εξ)υπηρετεί ταξικά συμφέροντα. Αυτή είναι η αντικειμενική αλήθεια.
Τα αστικά ΜΜΕ (έντυπα, ηλεκτρονικά και διαδικτυακά) και η ξεπουλημένη διανόηση με τον επαίσχυντο και απολύτως συνειδητό ρόλο τους την εβδομάδα του δημοψηφίσματος το απέδειξαν περίτρανα. Το κυριότερο όμως γεγονός είναι ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αρχίζουν να προσεγγίζουν αυτή την αντικειμενική αλήθεια οι ίδιοι εργαζόμενοι.
Τα αστικά ΜΜΕ ανέλαβαν το βρώμικο ρόλο για λογαριασμό της αστικής τάξης να διαφυλάξουν τα γενικά συμφέροντα της ελίτ της χώρας με μια πρωτάκουστης βαρβαρότητας εκφορά του δημόσιου «λόγου» υπέρ του «ΝΑΙ», με μια κραυγαλέα φασίζουσα αντίληψη και μεθοδολογία, που απέκλειε ολοκληρωτικά κάθε διαφορετική άποψη και την αντιπαράθεση των διαφορετικών απόψεων μέσα από την ισότιμη προβολή τους.
Κυρίως όμως, όλα αυτά έγιναν σε μια πρωτοφανέρωτη «αρμονία», όπου οι πιο διαφορετικοί καπιταλιστές που ελέγχουν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης παραμέρισαν τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς και λειτούργησαν βάζοντας πάνω απ’ όλα το γενικό πολιτικό και οικονομικό συμφέρον της αστικής τάξης συντασσόμενοι με αισχρό και απόλυτο τρόπο στις επιταγές του Ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, επιδεικνύοντας περίσσεια υποτέλεια στα αφεντικά τους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ξέφυγαν από κάθε όριο που προβλέπει ακόμη και αυτή η αστική δεοντολογία και δεν κράτησαν ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα παρότι αντιλαμβάνονταν ότι θα έρχονταν σε ευθεία αντίθεση και σύγκρουση με το λαϊκό αίσθημα και τη λαϊκή βούληση. Η διαρροή με τις οδηγίες της Νέας Δημοκρατίας για το πώς να «στήνουν» τις δημοσκοπήσεις δείχνει ότι είχαν συναίσθηση της κατάστασης των διεργασιών στη λαϊκή συνείδηση και πως έρχονταν σε πλήρη διάρρηξη με το γενικό αίσθημα του ελληνικού λαού.
Παρόλα αυτά τα αστικά ΜΜΕ δεν είχαν καν την πρόνοια να κρατήσουν μια «πισινή» έχοντας κατά νου τη διαχείριση της επόμενης μέρας στην περίπτωση επικράτησης του «ΟΧΙ» που ανέμεναν και συνέβη. Στην πραγματικότητα οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ έπαιξαν κορώνα γράμματα την όποια αξιοπιστία διατηρούσαν.
Πλέον αυτή η τελευταία δεν απέχουμε από την αλήθεια αν ισχυριστούμε ότι βρίσκεται στο ναδίρ. Θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι έχασαν αποφασιστικά ερείσματα να καθοδηγούν για το σκοπό της αστικής τάξης την λεγόμενη «κοινή γνώμη», δηλαδή τις λαϊκές μάζες. Και αυτό από μια άποψη τους καθιστά πλέον «άχρηστους ηλίθιους» για το γενικό συμφέρον της αστικής τάξης.
Το γεγονός και μόνο ότι πλέον γίνεται κυρίαρχο σύνθημα της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού το «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι», όπως εκφράστηκε από τον πρώτο ως τον τελευταίο των εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών των ογκωδών συγκεντρώσεων του «ΟΧΙ» είναι απολύτως δηλωτικό των παραπάνω εκτιμήσεων.
Αυτό το γεγονός μας υποχρεώνει να προχωρήσουμε παραπέρα στις εκτιμήσεις μας και να βαθύνουμε στα πολιτικά μας συμπεράσματα για την τρέχουσα πολιτική και κοινωνική κατάσταση στη χώρα μας. Η άρνηση της εργατικής τάξης και των μικροαστικών στρωμάτων να «συμμορφωθούν στις υποδείξεις» των τηλεαστέρων και της «πρόστυχης Πένας» των ιδεολογικών ινστρουκτόρων της αστικής τάξης, επί της ουσίας, δεν εκφράζει τίποτε άλλο παρά το προοίμιο της αυτοτελούς πολιτικής δράσης των μαζών.
Στο πλαίσιο αυτής της εκτίμησης θα πρέπει να καταλήξουμε και σε ένα άλλο συμπέρασμα για να αποκτήσουμε πλήρη εικόνα της σημασίας και των διεργασιών, που συντελέστηκαν την προηγούμενη εβδομάδα όπου συμπυκνώθηκε ο πολιτικός χρόνος.
Τα αστικά ΜΜΕ και η ακαδημαϊκή-επιστημονική διανόηση λειτούργησαν συμπληρωματικά στο όργιο τρομοκρατίας, ψυχολογικού πολέμου και πολιτικής αντίδρασης, που κινήθηκε γενικά η αστική τάξη σε όλα τα επίπεδα: οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό και ιδεολογικό. Η «ενημέρωση» λειτούργησε συμπληρωματικά και καθοδηγητικά με τα όσα συνέβησαν στο πολιτικό παρασκήνιο και στους χώρους δουλειάς από την αστική τάξη.
Αυτή την εβδομάδα οι εργαζόμενοι απέκτησαν τέτοια πολιτική γνώση και πείρα που αντιστοιχεί σε δεκαετίες νυσταλέας πολιτικής ζωής από την άποψη της κίνησης των μαζών.
Μέχρι πρότινος το γενικό αισθητήριο και ένστικτο της εργατικής τάξης αντιλαμβανόταν ότι η ενημέρωση ως προϊόν που κατέχουν οι καπιταλιστές είναι κατευθυνόμενο ωστόσο αυτή η εκτίμηση κατά γενική ομολογία κρατιόταν ως το επίπεδο όπου γινόταν αντιληπτό ότι ένα ΜΜΕ ενός εργολάβου δεν θα αποκαλύψει την αλήθεια για τα διόδια, ένα ΜΜΕ κάποιου εφοπλιστή θα αποκρύψει την αλήθεια για τα προκλητικά προνόμια των καπιταλιστών στη ναυτιλία κοκ. Γενικότερα ότι το κάθε ΜΜΕ θα έπαιρνε τη θέση του ενός ή του άλλου αντιμαχόμενου αστικού κόμματος.
Ωστόσο τώρα η εργατική τάξη απέκτησε εμπειρίες τέτοιες, που είναι πιο εύκολο να αντιληφθεί τον εαυτό της ως «τάξη καθ’ αυτή» – αυτό απέχει ακόμα για να αντιληφθεί τη θέση της και ως «τάξη για τον εαυτό της».
Από μια άποψη το εκλογικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος επιβεβαιώνει αυτήν την εκτίμηση, η οποία στηρίζεται στην εξής απλή παρατήρηση που αντιστοιχεί πλήρως με την πραγματικότητα.
Οι εργαζόμενοι σε κάθε κλάδο παραγωγής έβλεπαν το μεμονωμένο καπιταλιστή μιας επιχείρησης ή ενός κλάδου να παίρνει θέση υπέρ του “ΝΑΙ” και να τρομοκρατεί τους εργαζόμενούς του. Αυτό το έβλεπαν να συμβαίνει από κάθε καπιταλιστή άλλου κλάδου ή άλλης ανταγωνιστικής επιχείρησης, ταυτόχρονα αυτό το έβλεπαν στα ΜΜΕ των διαφόρων καπιταλιστών και παράλληλα έβλεπαν ότι όλοι αυτοί μαζί, ως μια φωνή, δεν έκαναν τίποτα άλλο παρά να λειτουργούν ως φερέφωνα των κυρίαρχων κύκλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού.
Και παρά το κλίμα πανικού, φόβου και χειραγώγησης που επιχειρήθηκε να καλλιεργηθεί από την «τάξη των καπιταλιστών» οι εργαζόμενοι απάντησαν κάνοντας το «ανάποδο» από τις υποδείξεις των αφεντικών τους, απάντησαν και αυτοί ως «κοινωνική τάξη» στην κάλπη αν κανείς δει και μελετήσει προσεκτικά την ακτινογραφία του εκλογικού αποτελέσματος.
Θα κλείσουμε με μια σοβαρή υποσημείωση για την κατάσταση στα αστικά ΜΜΕ. Πρόκειται για έναν κλάδο που ξεπερνάει το επίσημο γενικό όριο της ανεργίας στη χώρα μας, το ποσοστό της μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας και ταυτόχρονα οι αμοιβές για την τεράστια πλειοψηφία στο χώρο του διαδικτύου είναι κάτω και από τον κατώτερο μισθό των 586 ευρώ.
Πρόκειται για μια εργασιακή ζούγκλα και γαλέρα για χιλιάδες εργαζόμενους δημοσιογράφους, τεχνικούς και διοικητικούς υπαλλήλους, όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης και ταυτόχρονα είναι ένα γκέτο ιδεολογικής βαρβαρότητας.
Αυτές τις ημέρες δοκιμάστηκαν και συνεχίζουν να δοκιμάζονται σε πρωτόγνωρο βαθμό οι αντοχές, η συνείδηση, η αξιοπρέπεια και το μεροκάματο χιλιάδων τίμιων εργαζομένων στο χώρο του Τύπου και της Ενημέρωσης. Πολλοί σήκωσαν ανάστημα στους εργοδότες τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ και αντέδρασαν. Η τρομοκρατία πίσω από τα κλειστά φώτα πήρε πρωτοφανείς διαστάσεις. Οι καταγγελίες στις συνδικαλιστικές ενώσεις των εργαζομένων στα ΜΜΕ είναι πάρα πολλές.
Εμείς οι μαρξιστές πρέπει να πούμε και κάτι άλλο. Είναι άλλο πράγμα οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, οι καπιταλιστές του κλάδου αυτού και οι πρόθυμοι εξαγορασμένοι χαρτογιακάδες τους, και είναι άλλο πράγμα οι εργαζόμενοι του κλάδου που βρέθηκαν επί της ουσίας απροστάτευτοι από τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό που έχει τα ηνία και στο συγκεκριμένο συνδικαλιστικό χώρο.
Η κατάσταση το τελευταίο διάστημα στα ΜΜΕ είναι άκρως αποκαλυπτική του πως οι δυνάμεις του Κόμματός μας στα ΜΜΕ βρέθηκαν χωρίς αντικείμενο παρέμβασης στον κλάδο μέσα σε τέτοιες συνθήκες. Σ’ εμάς δεν έχει γίνει αντιληπτή καμία πρωτοβουλία από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ Τύπου και ΜΜΕ που να αναδείκνυε το ζήτημα του δημοκρατισμού και να υπερασπίζεται στο πλαίσιο της δράσης των σωματείων του χώρου τους εργαζόμενους απέναντι στην «πολιτική αντίδραση» και τον ολοκληρωτικό αυταρχισμό των καπιταλιστών των ΜΜΕ.
Ακριβώς εκεί οδηγεί σε συνθήκες όξυνσης της ταξικής και πολιτικής διαπάλης η εργατική πολιτική που ακολουθεί στο κίνημα η ηγεσία του ΚΚΕ ως απόρροια της χρεοκοπημένης γενικής πολιτικής γραμμής που δεν αντιλαμβάνεται τη διαλεκτική ενότητα της βασικής με την κυρίαρχη αντίθεση.
Είναι ένα χρήσιμο μάθημα για τους πάντες αυτή η εβδομάδα, από την άποψη ότι στη ροπή προς την «πολιτική αντίδραση» της κυρίαρχης τάξης σε συνθήκες κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και των μονοπωλίων, οι μάζες έχουν τη δική τους ροπή προς το δημοκρατισμό.
COMMENTS