Άρθρο Συνεργάτη μας
Διαβάζουμε και ξαναδιαβάζουμε και αδυνατούμε να κατανοήσουμε μέσα από ποια πολιτικά κριτήρια παρακολουθεί το Κόμμα μας τις εξελίξεις στην Ουκρανία. Πολύ φοβόμαστε, και μάλλον έχουμε τους λόγους μας να το λέμε, πως οι σύντροφοι που διαβάζουν τις παρεμβάσεις του Ριζοσπάστη – οι οποίες σωστά έχουν πυκνώσει, γιατί τα άλλα ΜΜΕ έχουν κηρύξει εμπάρκο, ότι θα αντιδρούν με ένα πικρό αίσθημα απορίας για το εάν οι σχολιασμοί του «Ρ» αποπνέουν, στη χειρότερη περίπτωση, ένα κακής ποιότητας χιούμορ ή, στην καλύτερη περίπτωση, την κατάληξη μιας πολιτικής αντίληψης, που να αφήνει τα περιθώρια να εκληφθεί και ως κακής ποιότητας χιούμορ.
Και επειδή έχουμε απόλυτη συναίσθηση του τι γράφουμε θα γίνουμε και απόλυτα σαφείς. Ο λόγος για το χθεσινό (5/6/2013) πρωτοσέλιδο δημοσίευμα του Ριζοσπάστη και συγκεκριμένα το άρθρο «Μην ξεχνάς την Ουκρανία!», στη στήλη «Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ». Θα σχολιάσουμε το θέμα, γιατί κατά τη γνώμη μας αξίζει τον κόπο. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Λίγες βδομάδες νωρίτερα και συγκεκριμένα στις 6/5/2013, πάλι από την ίδια στήλη του Ριζοσπάστη είχε κυκλοφορήσει άρθρο, που καλούσε τον ελληνικό λαό μπροστά στις εκλογές να κάνει την ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Ουκρανία «κριτήριο ψήφου».
Για τη Νέα Σπορά, το όλο ζήτημα αποτελούσε εξαρχής ένα ιδιαίτερα σημαντικό πολιτικό ζήτημα, για το οποίο αφιερώσαμε τέσσερα κύρια άρθρα αναφορικά με την ανάλυση του ζητήματος, αλλά και σε ένα μικρό σχόλιο στις «Σφυριές» επισημάναμε το ότι το Κόμμα μας οφείλει να πάρει θέση για τα καθήκοντα που απορρέουν από την κατάσταση που εξελίσσεται στην Ουκρανία. Φαίνεται πως στην ηγεσία του Κόμματος δεν γίναμε απόλυτα κατανοητοί.
Πράγματι, εκτός από το κοινό κείμενο, που συντάχθηκε μαζί με τα ΚΚ της Ευρώπης, σε επίπεδο διεθνιστικής αλληλεγγύης, και για το οποίο έχουμε σαφείς διαφωνίες, το Κόμμα μας πρακτικά εξαντλήθηκε σε μια ολιγομελή παράσταση διαμαρτυρίας στην ουκρανική πρεσβεία. Για εμάς ήταν απόλυτα προβλέψιμο κάτι τέτοιο. Άλλωστε το ίδιο συμβαίνει επί σειρά ετών, όπως στην περίπτωση της Λιβύης, και της Συρίας.
Είναι στάση που σαφέστατα απορρέει από τη θεώρηση της «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας», από την ταύτιση του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα με τον αντικαπιταλιστικό, όπως αυτό αποτυπώθηκε στο νέο πρόγραμμα του Κόμματος. Από τη θεώρηση που έχει υιοθετηθεί, με βάση την οποία οι υπαρκτές ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και ανταγωνισμοί αφορούν τα κομμουνιστικά κόμματα ως συμπέρασμα της καπιταλιστικής πραγματικότητας! Θα μας επιτραπεί με τη σειρά μας να πούμε: Πρωτόγνωρο «συμπέρασμα»!
Και ενώ συνεχώς και σταθερά καλούμε τους εργαζόμενους να βγάλουν συμπεράσματα στο πρακτικό επίπεδο της δράσης και των πρωτοβουλιών που πρέπει να πάρει το Κόμμα, δεν «κουνιέται φύλλο»! Και το λέμε αυτό παρά το ότι το Κόμμα μας εν πολλοίς διαφοροποίησε εμφανώς την αρχική θέση του για την Ουκρανία.
Φαίνεται, όμως, ότι εξακολουθεί να αντιλαμβάνεται την κατάσταση, που έχει προκύψει μετά την απροκάλυπτη ιμπεριαλιστική επέμβαση από ΗΠΑ και ΕΕ στη χώρα αυτή, ως κατάσταση στην οποία οι «λαοί εγκλωβίζονται κάτω από ξένες σημαίες και συμφέροντα» από την οποία και για όσο αυτή διαρκεί «θα κερδίζουν οι εκμεταλλευτές τους» και ότι «αυτή η θέση επιβεβαιώνεται καθημερινά», αδυνατώντας προφανώς να συλλάβει την πραγματικά εκρηκτική διάσταση που έχει το ζήτημα για τους ρωσόφωνους και ρώσικους πληθυσμούς στην ανατολική Ουκρανία και τις άλλες εθνότητες, η θέση των οποίων είναι θέση λαών που κινδυνεύουν όχι μόνο να χάσουν τη γλώσσα τους, όχι μόνο με διωγμό αλλά και με σφαγή. Σφαγή που πραγματοποιείται.
Και μπορεί οι εκλογές να τελείωσαν, οπότε ακόμα και οι τελευταίες δικαιολογίες περί προτεραιοτήτων του Κόμματος να μην ισχύουν πια, φαίνεται όμως ότι δεν υπάρχει καμία πρόθεση από την πλευρά του Κόμματος να ασχοληθεί με το ζήτημα έμπρακτα.
Διαβάζουμε λοιπόν χθες, ότι τα λαϊκά στρώματα της χώρας μας «πρέπει να κοιτάζουν με ανησυχία όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία, να βγάζουν τα συμπεράσματα που πρέπει» αλλά και ότι «Στην εξελισσόμενη ιμπεριαλιστική επέμβαση, μέσω της στήριξης των αντιδραστικών δυνάμεων της Ουκρανίας, έχει κάνει πλάτες και η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ.» αλλά και «Ταυτόχρονα, η ελληνική κυβέρνηση, για λογαριασμό της ντόπιας πλουτοκρατίας, συνυπογράφει και συνεπικουρεί όλες τις επιθετικές και στρατιωτικές ενέργειες του ΝΑΤΟ στην περιοχή της Ανατολικής Ευρώπης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με τα γνωστά ήξεις – αφήξεις, καταγγέλλει μεν τα γεγονότα, τηρώντας όμως μια στάση αναμονής για μια γενική και αόριστη διπλωματική διευθέτηση με πρωταγωνιστή την ΕΕ, την οποία κριτικάρει γιατί, λέει, …δεν είχε αποφασιστικό ρόλο.»
Και αναρωτιόμαστε για μια ακόμα φορά: Το Κόμμα μας οφείλει να κάνει κάτι για τα παραπάνω; Απορρέουν καθήκοντα για το κίνημα; Ή μήπως όχι; Για λόγους καθαρά ιστορικούς, οφείλουμε να θυμίσουμε στους αναγνώστες μας κάποια πράγματα:
▪ Το 1999 και ενώ μαίνονταν οι βομβαρδισμοί στη Γιουγκοσλαβία, το Κόμμα μας μπήκε επικεφαλής ενός μεγαλειώδους κινήματος από το οποίο βγήκε το ίδιο πιο ισχυρό, ενώ επιτέλεσε ταυτόχρονα ένα σπουδαίο ρόλο που δυσχέρανε κατά πολύ το σχεδιασμό του ιμπεριαλισμού στα Βαλκάνια.
▪ Παλιότερα και για δεκαετίες το Κυπριακό ήταν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος του Κόμματός μας, πραγματοποιούσε κινητοποιήσεις, έθεσε επί τάπητος το ζήτημα της εισβολής και κατοχής ως τμήμα του οφειλόμενου διεθνισμού απέναντι στον κυπριακό λαό.
▪ Από την εποχή της Μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης, του Ισπανικού εμφυλίου, του πολέμου στο Βιετνάμ, των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, πάντα για το ΚΚΕ ήταν υψίστης σημασίας ζήτημα η με κάθε τρόπο έκφραση αυτής της αλληλεγγύης και δράσης, η συσπείρωση ευρύτερων λαϊκών δυνάμεων με μπροστάρη, τα νεότερα χρόνια, την ΕΕΔΥΕ.
▪ Θα θέλαμε επίσης να θυμίσουμε ότι την ίδια αλληλεγγύη και διεθνιστική βοήθεια εισέπραξε και το Κόμμα μας, τόσο την περίοδο του εμφυλίου, με τις διαδηλώσεις και πολύμορφες δράσεις των Κομμουνιστικών Κομμάτων παγκόσμια και της ίδιας της ΕΣΣΔ, όσο και στα πέτρινα χρόνια των φυλακίσεων και εξοριών, της δικτατορίας των συνταγματαρχών, τότε, που πραγματοποιούνταν διεθνείς καμπάνιες για τη ματαίωση των εκτελέσεων, την απελευθέρωση των αγωνιστών, το σταμάτημα των βασανιστηρίων.
Μπορεί να φανταστεί κανείς, και η ηγεσία του Κόμματος μαζί, τα ΚΚ της Ευρώπης και όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι, τότε, να έλεγαν «οι εκτελέσεις των κομμουνιστών στην Ελλάδα, «να γίνουν κριτήριο ψήφου» ή να περιορίζονταν στο «να βγάλουν συμπεράσματα οι λαοί»;
Για το Κομμουνιστικό Κίνημα της Ουκρανίας, για όλες τις προοδευτικές δυνάμεις που δρουν στη χώρα, που αντιμετωπίζουν μια κυβέρνηση που στήθηκε με πραξικόπημα και την οποία τη σφραγίζουν οι νεοναζιστές, η έκφραση αυτής της διεθνιστικής προσφοράς αποτελεί ζήτημα ζωής και θανάτου, ζήτημα επιβίωσης.
Και αυτό, δεν επιτυγχάνεται μόνο με τη δημοσιογραφική καταγραφή των ναζιστικών εγκλημάτων, που συμβαίνουν για λογαριασμό του ιμπεριαλισμού στη χώρα αυτή αλλά με έμπρακτα μέτρα σε επίπεδο κινήματος κατά κύριο λόγο. Με τις αντίστοιχες πολιτικές πρωτοβουλίες. Ακόμα περισσότερο, στη δύσκολη εποχή που διανύουμε και μετά τις ανατροπές του σοσιαλισμού, αυτή η έκφραση της διεθνιστικής αλληλεγγύης αποτελεί έναν από τους πρώτους και βασικούς όρους για την επιβίωση του κομμουνιστικού κινήματος, την εξασφάλιση των όρων για την ανασυγκρότησή του.
Οι εύλογες απορίες στους οπαδούς και τους φίλους του Κόμματος για τη στάση του και σε αυτό το ζήτημα δεν διασκεδάζονται με άρθρα σαν αυτό του Ριζοσπάστη, ούτε με την κάλυψη των γεγονότων που συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας και σε βάρος του Ουκρανικού λαού, παρά του ότι είναι και αυτή σημαντική. Απαιτούνται πολύ συγκεκριμένα μέτρα, κάθε καθυστέρηση των οποίων σπέρνει δικαιολογημένα την απογοήτευση. Και σε αυτό το ζήτημα οφείλει άμεσα να απαντήσει η ηγεσία του Κόμματος, όχι σήμερα, χθες.
Όλα τα παραπάνω δε σημαίνουν ότι εμείς αγνοούμε ή και υποτιμούμε ότι οι εξελίξεις στην Ουκρανία τελούν πάνω στο έδαφος των αντιθέσεων και του ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Αλλά δε σημαίνει, επίσης, ότι το λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να εκμεταλλεύεται αυτές τις αντιθέσεις προς όφελός του.
COMMENTS