Τα εκλογικά αποτελέσματα για το Die Linke (αδελφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ στη Γερμανία) δεν είναι καλά. Το κόμμα αυτό από το 11.9% των εκλογών του 2009 έπεσε στο 8.6% στις πρόσφατες εκλογές.
Μπορεί, βέβαια, να αναδείχτηκε τρίτο κόμμα και αυτό να αποτελεί μια γλυκόπικρη παρηγοριά, ίσως και να προσφέρει και ένα επιχείρημα που χρησιμεύει για να μιλάει κανείς για την «αντοχή» του σε ένα περιβάλλον που δέσποζε η πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών, αλλά το σίγουρο είναι ότι μειώθηκαν οι δυνάμεις του. Και αυτό είναι που μετράει και που πρέπει να εξηγηθεί.
Το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της πτώσης είναι ότι το Die Linke παρουσίασε πτώση της εκλογικής του επιρροής σε όλες τις εκλογικές περιφέρειες. Γεγονός που σημαίνει ότι η πολιτική του πρόταση γενικά δεν μπόρεσε να επιδράσει πάνω στο γερμανικό λαό και να τον πείσει γι’ αυτήν, ιδιαίτερα τους εργαζόμενους, που το κόμμα αυτό ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί.
Μπροστά στο επιχείρημα, που είχαν επιστρατεύσει οι Χριστιανοδημοκράτες, της «οικονομικής σταθερότητας» σε συνδυασμό με το ότι η Γερμανία ωφελήθηκε από την πολιτική που άσκησε η Άγκελα Μέρκελ συνολικά για την Ευρωπαϊκή Ένωση και που έδινε την αίσθηση μιας ισχυρής Γερμανίας, μπροστά στην πολιτική των Σοσιαλδημοκρατών, που μίλαγαν για την ανάγκη να τερματιστεί η λιτότητα και να υιοθετηθεί μια οικονομική πολιτική που θα φέρει οικονομική ανάπτυξη, το Die Linke δοκιμάστηκε με την πολιτική του πρόταση της Αλληλέγγυας Ευρώπης και υπέστη μια ήττα.
Το Die Linke δεν κατάλαβε την απλή αλήθεια. Ότι οι αστικές τάξεις έχουν μεταξύ τους αλληλεγγύη μόνο στην ενιαία εχθρική στάση τους απέναντι στην εργατική τάξη. Ότι δεν διαθέτουν καμία αλληλεγγύη όταν πρόκειται για την επίλυση προβλημάτων που αφορούν τους λαούς.
Το Die Linke βρέθηκε στο ίδιο αδιέξοδο που βρίσκεται και ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας, που, από τη μια μεριά, υιοθετεί την αστική στρατηγική του ευρώ και της παραμονής στην Ευρωπαϊκή Ένωση και που, από την άλλη μεριά, ταυτόχρονα, προσπαθεί να πείσει ότι θα εφαρμόσει μια πολιτική κόντρα στα συμφέροντα των ισχυρών, με βασική παράμετρο την Ευρωπαϊκή Αλληλεγγύη. Πράγμα αδύνατον πάνω σε καπιταλιστικό έδαφος.
Και είναι αδύνατον, γιατί από τη φύση των ίδιων των οικονομικών και πολιτικών σχέσεων, που επικρατούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, των σχέσεων μεταξύ των τάξεων και των κρατών – μελών της, αποκλείεται να εφαρμοστεί μια τέτοια πολιτική πρόταση.
Γιατί αυτό απλώς θα σήμαινε τα τεράστια προβλήματα, τα οποία παραδέρνουν την Ευρωπαϊκή Ένωση, με πρώτο τη διευθέτηση του δημόσιου χρέους, να τα φορτωθεί κατά κύριο λόγο η Γερμανία, πράγμα που στην πράξη θα της αναιρούσε το ρόλο της σαν κυρίαρχης δύναμης, πολιτικής και οικονομικής, στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, παράλληλα θα της αδυνάτιζε το ρόλο της σαν παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής δύναμης.
Δεν είναι τυχαίο ότι η πρόταση που καταθέτουν οι ΗΠΑ για την πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εκλογικευμένη σε οικονομικούς όρους, ουσιαστικά, το ίδιο πράγμα απαιτεί από τη Γερμανία.
Πρακτικά, όμως, η εφαρμογή μιας τέτοιας πρότασης εκ μέρους του Die Linke, όταν δεν αρνείται την Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν δεν στοχεύει σε ριζικές κοινωνικές ανατροπές, όταν δεν προβάλλει τη σοσιαλιστική προοπτική, όταν δεν τοποθετεί την ίδια τη Γερμανία στην προοπτική να σπάσει και να ανατραπεί η κατάσταση πραγμάτων που επικρατεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση στην κατεύθυνση γενικότερων κοινωνικών ανατροπών, του σοσιαλισμού σημαίνει για τη Γερμανία, δηλαδή για την άρχουσα τάξη της, να χάσει τη σημερινή της θέση μεν αλλά χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα για τους εργαζόμενους δε.
Η Γερμανία θα χάσει τα πλεονάσματα που τώρα έχει, θα έρθει ακόμη σε πιο δύσκολη θέση στην οικονομική της ανάπτυξη, θα επιβαρυνθεί με δαπάνες που θα ωφελήσουν τους άλλους εταίρους της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τις αντίστοιχες αστικές τάξεις. Και η αστική τάξη της Γερμανίας δεν έχει καμία όρεξη να χάσει αυτά τα πλεονεκτήματα που διαθέτει σήμερα.
Το καθήκον του Die Linke θα έπρεπε να είναι να πείσει τους εργαζόμενους ότι η γερμανική άρχουσα τάξη πράγματι θα χάσει, ότι πρέπει να χάσει τη θέση της, και μέσα στη Γερμανία και διεθνώς, αλλά θα κερδίσει ο εργαζόμενος λαός. Ότι είναι ο εργαζόμενος λαός που πρέπει να πάρει στα χέρια του τη δική του υπόθεση και προοπτική.
Είναι ακριβώς αυτά τα πλεονεκτήματα, που, η Άγκελα Μέρκελ, με το αντίστοιχο φυσικά προπαγανδιστικό περιτύλιγμα της οικονομικής σταθερότητας και της λελογισμένης διαχείρισης των προβλημάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μέσα από την οποία η Γερμανία κέρδισε σε οικονομικό αντίκρισμα, πρόβαλλε από την πλευρά της και κέρδισε τις εκλογές, παραπλανώντας φυσικά το γερμανικό λαό για την πραγματική οικονομική του κατάσταση.
Αυτήν ακριβώς την κατάσταση το Die Lnke δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει και να αποκαλύψει για το ποιος πραγματικά ωφελείται και το ποιος χάνει (και τι χάνει), το ποιος κερδίζει (και τι κερδίζει) από την πολιτική που εφαρμόζει η Άγκελα Μέρκελ και η άρχουσα τάξη της Γερμανίας.
Έτσι το Die Linke είναι παγιδευμένο σε μια πρόταση που προσφέρει ένα όραμα, το οποίο είναι και θολό, χωρίς να στηρίζεται σε πραγματικά πόδια. Παρακάμπτει ακόμη και τον αστικό ρεαλισμό που αναγνωρίζει το ενδεχόμενο ότι αύριο η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πιθανό να μην υπάρχει ή, τουλάχιστον, να μην υπάρχει με τη σημερινή της μορφή.
Το ίδιο ακριβώς πρόβλημα αντιμετωπίζει και ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας. Δέσμιος του ψευδεπίγραφου ευρωπαϊκού του προσανατολισμού και του ευρώ αδυνατεί, εκ των πραγμάτων, να συγκεράσει αντικρουόμενες μεταξύ τους πολιτικές και οικονομικές καταστάσεις με αποτέλεσμα να έχει αναιρέσει ήδη τα όποια ριζοσπαστικά στοιχεία περιείχαν οι αρχικές του εξαγγελίες, πιστεύοντας ότι με τις θεληματικές του παραχωρήσεις και συμβιβασμούς και κατακτώντας τη διακυβέρνηση της χώρας μας θα είναι σε θέση να εφαρμόσει το όραμα της Αλληλέγγυας Ευρώπης.
Αλλά αυτή η στάση του ΣΥΡΙΖΑ είναι απόδειξη των μικροαστικών του αυταπατών, που δεν αντιλαμβάνεται ότι η διακυβέρνηση της χώρας δεν προϋποθέτει την απλή πλειοψηφία του λαού (και μάλιστα με τη βοήθεια του εκλογικού νόμου την κοινοβουλευτική πλειοψηφία), αλλά και την αποφασιστική εκείνη δύναμη, τη δύναμη της εργατικής τάξης, να νικήσει την αστική τάξη και να ανατρέψει την κρατική εξουσία, που βρίσκεται στην υπηρεσία της αστικής τάξης.
Έτσι εξηγείται η αμηχανία που προκάλεσε στο ΣΥΡΙΖΑ το εκλογικό αποτέλεσμα στη Γερμανία. Δεν ήταν σε θέση να εξηγήσει το γιατί η Άγκελα Μέρκελ, με τέτοια πολιτική, κέρδισε τις εκλογές και με τέτοιο ποσοστό, το γιατί το Die Linke μείωσε την εκλογική του δύναμη και για αυτό το λόγο του περίσσεψαν τα αισθήματα κατανόησης: «Κατανοούμε το δυσχερές πολιτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο δώσατε αυτήν την μάχη» αναφέρει στο μήνυμα της Κ.Ε. του ο ΣΥΡΙΖΑ που απέστειλε προς το Die Linke.
Η απάντηση είναι απλή. Μα γιατί δεν υπήρχε κάτι άλλο, μια άλλη πολιτική πρόταση, που να αποτελεί μια πραγματική απειλή για την Άγκελα Μέρκελ, όπως και στη χώρα μας, στις εκλογές του Μάη και του Ιούνη, με την πολιτική που ακολούθησε το ΚΚΕ, που δεν υπήρχε κάτι άλλο και βρέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ στη θέση που βρίσκεται τώρα.
Αυτή είναι και η μόνη διαφορά ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και το Die Linke, στη θέση που βρίσκονται, εξ αιτίας των διαφορετικών συνθηκών που υπήρχαν στη χώρα μας και τη Γερμανία.
COMMENTS