Είναι εμφανής εδώ και λίγο καιρό η πλήρης και ολοκληρωτική εξάντληση της επιχειρηματολογίας του ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπιστεί την αντιλαϊκή πολιτική του μνημονίου. Πλέον αντιγράφει χωρίς καμιά πρωτοτυπία και εφαρμόζει ατόφια την επιχειρηματολογία, την τακτική και τις μεθόδους υπεράσπισης του μνημονίου στις οποίες επιδίδονταν οι προηγούμενες κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.
Η προετοιμασία για την υποτιθέμενη έξοδο από την τρίτη δανειακή σύμβαση, που λήγει τον Αύγουστο του 2018, μοιάζει με την αντίστοιχη έξοδο από το μνημόνιο που επεδίωκε το 2014 η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά και του Βαγγέλη Βενιζέλου. Ακόμα και τα κυβερνητικά στελέχη και γενικότερα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ παραδέχονται ότι «περιορισμοί» στο πλαίσιο της γενικής οικονομικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης (εξυπηρέτηση δημόσιου χρέους, επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων) θα υπάρχουν και μετά το 2018, χώρια που, θα προσθέταμε εμείς, ο Αλέξης Τσίπρας έχει δεσμευτεί και ήδη έχει ψηφίσει «συμπληρωματικό μνημόνιο» με μέτρα για μετά το 2019.
Σε αυτό το πλαίσιο η ύστατη καταφυγή και η απέλπιδα προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα είναι το επιχείρημα ότι με τη δική του διακυβέρνηση επιχειρεί να βάλει «αριστερό πρόσημο» (σε άλλες εκδοχές, κοινωνικό ή ακόμα και ταξικό!!!) στις αντιλαϊκές πολιτικές του μνημονίου.
Και που εξαντλείται αυτό το «πρόσημο»; Μα φυσικά στη διανομή «κοινωνικού μερίσματος» από την «υπεραπόδοση των δημοσιονομικών στόχων». Δηλαδή από την «επιστροφή» μερικών ψίχουλων από τα κλοπιμαία, που έχουν παρθεί από το λαϊκό πορτοφόλι. Μένει κανείς ενεός από την ομοιότητα της σημερινής κυβέρνησης με τη ρητορική και πρακτική της προηγούμενης κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ υπό τον Αντώνη Σαμαρά το 2014.
Από τα παραπάνω ένα είναι το συμπέρασμα: Πρόκειται για ακόμα μια προσπάθεια εξαπάτησης των λαϊκών μαζών, η οποία συνοδεύεται και από μπόλικη δόση ψευδεπίγραφων αψιμαχιών μεταξύ του κυβερνητικού στρατοπέδου και της αστικής αντιπολίτευσης, μεταξύ του Αλέξη Τσίπρα και του Κυριάκου Μητσοτάκη γύρω από την «υγιή επιχειρηματικότητα» και τη «δίκαιη ανάπτυξη».
Η όλη εξέλιξη επιβεβαιώνει την οριστική και αμετάκλητη αστικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και επιβεβαιώνει την κατρακύλα του ως ενός πρώην πια κόμματος του μικροαστικού σοσιαλισμού που μεταλλάχτηκε ακόμα και στις λεπτομέρειες σε ένα κόμμα αστικό. Απαύγασμα και κερασάκι στην τούρτα ήταν η εξευτελιστική εμφάνιση του πρωθυπουργού στις κοινές του δηλώσεις με τον Αμερικανό πρόεδρο στην Ουάσιγκτον.
Σκαλί σκαλί, βήμα το βήμα αν παρατηρήσει κανείς την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ θα δει ότι αρχικά υποσχέθηκε την κατάργηση του μνημονίου, χωρίς όμως την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ. Εφάρμοσε μια πολιτική ελεγχόμενης σύγκρουσης με τους κυρίαρχους κύκλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης χωρίς όμως να διανοείται την πλήρη ρήξη και την αποδέσμευση ακόμα και όταν συσπείρωνε τη συντριπτική πλειοψηφία των λαϊκών μαζών στη γραμμή της «σκληρής διαπραγμάτευσης» και κατέληξε να ψηφίσει το τρίτο μνημόνιο ενάντια στη δημοκρατικά εκφρασμένη θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων και των μικροαστικών στρωμάτων, του 62% του δημοψηφίσματος.
Εν συνεχεία παραδέχτηκε ότι πρόκειται για «επώδυνο συμβιβασμό» και αρνήθηκε την «ιδιοκτησία» του μνημονίου αλλά δεσμεύτηκε ότι θα εφαρμόσει τη «συμφωνία» στο ακέραιο, ενώ προσπάθησε να αναβαπτιστεί με τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015 και υποσχέθηκε ένα «παράλληλο πρόγραμμα», που θα αμβλύνει την εφαρμογή των μνημονιακών μέτρων.
Ακολούθως, αφού πήγαν περίπατο και αυτά τα περί παράλληλων προγραμμάτων, έβαλε μπροστά τη ρύθμιση του δημόσιου χρέους και την ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης για να δικαιολογεί την υιοθέτηση των αντεργατικών και φορομπηχτικών μέτρων, που επέβαλε η τρόικα και κατέληξε και τα μέτρα να παίρνει κλείνοντας «με επιτυχία» τις αξιολογήσεις και επί της ουσίας να μην εισπράττει τίποτε από τη ρύθμιση του χρέους, τουλάχιστον μέχρι τώρα, και την ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Ύστερα από όλα αυτά επανήλθε σε μια γραμμή ψευτοτσαμπουκάδων με την τρόικα και προχώρησε «μονομερώς» στην εφάπαξ καταβολή ενός βοηθήματος στους χαμηλοσυνταξιούχους, το οποίο ονόμασε πέρσι ψευδώς 13η σύνταξη. Λίγες μέρες μετά σε μια δήλωση μετανοίας, όπως ήταν στην ουσία η εξευτελιστική επιστολή του Ευκλείδη Τσακαλώτου προς του «θεσμούς» τους αναγνώρισε το δικαίωμα να έχουν λόγο και να γίνεται σε συνεννόηση μαζί τους η διανομή του λεγόμενου κοινωνικού μερίσματος από το πλεόνασμα. Και κάπως έτσι φτάσαμε ως εδώ που βρισκόμαστε σήμερα όπου η «επιτυχία» της κυβέρνησης και το «αριστερό πρόσημο» συνίσταται απλά στο να μην τρώνε οι φτωχοί από τα σκουπίδια!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας στηρίζουν την όποια σταθερότητά τους στην υποστήριξη των ηγετικών παραγόντων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ΗΠΑ, του ΔΝΤ. Οι εταίροι την δίνουν απλόχερα και έτσι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία αντιπολιτεύεται με το παράπονο και το φόβο της …ανεργίας τους στο πολιτικό παίγνιο και ωθούνται καθημερινά όλο και περισσότερο στο δρόμο της πολιτικής και οικονομικής αντίδρασης.
Όμως η όποια πολιτική σταθερότητα και σταθεροποίηση της αστικής τάξης που κάνει την κυβέρνηση να δηλώνει συχνά πυκνά ότι θα εξαντλήσει την τετραετία, είναι στην πραγματικότητα η άλλη όψη της πολιτικής κρίσης που εκφράζεται στην στρατηγική και πολιτική σύμπτωση των δύο βασικών πυλώνων του πολιτικού συστήματος, του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Δημοκρατίας, που πια μοιράζονται απροκάλυπτα τα ίδια αδιέξοδα και αντιφάσεις αυτής της πολιτικής.
Και τα ίδια αυτά αδιέξοδα μοιράζεται και ο τρίτος πόλος, η «κεντροαριστερά» που δεν δείχνει ικανή να ανακάμψει πολιτικά και ιδεολογικά. Ο παράγοντας παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ παραμένει ο καταλύτης των οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων. Και αυτό το γεγονός δεν μπορεί πλέον να παρακάμπτεται από κανέναν και ούτε να μετατίθεται για μετά τη σοσιαλιστική επανάσταση.
COMMENTS