Από το βήμα του Περιφερειακού Συνεδρίου στην Κοζάνη ο πρωθυπουργός ισχυρίστηκε ότι αφήνουμε πίσω τους καταστροφολόγους και τις εποχές που αυτοί οι ίδιοι, που καταστροφολογούν σήμερα, έκαναν πολιτική με 15,1% στα δημοσιονομικά ελλείμματα. Η χώρα μας μπαίνει ισχυρά στον κύκλο της ανάπτυξης. Την ίδια ώρα, βέβαια, εργαζόμενοι, έξω από την αίθουσα, διαμαρτύρονταν για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και δέχονταν την επίθεση των ΜΑΤ! Η «δίκαιη ανάπτυξη» παράλληλα με την καταστολή!
Ο πρωθυπουργός, προκειμένου να πείσει ότι η χώρα μας έχει μπροστά της μόνο μια καλή αναπτυξιακή πορεία, ότι κλείνει του λογαριασμούς με το χθες και ότι το βασικό πρόβλημα τώρα είναι το ζήτημα της δίκαιης ανάπτυξης, επικαλέστηκε τις δηλώσεις του Βάλντις Ντομπρόβσκις και του Πιέρ Μοσκοβισί, που, αντίστοιχα, δήλωσαν ότι υπάρχει σύσταση για να τερματιστούν οι πειθαρχικές διαδικασίες σε σχέση με το υπερβολικό έλλειμμα της Ελλάδας και ότι η Ελλάδα έχει κάνει πολύ μεγάλη πρόοδο και έχει ξεφύγει από την εποχή που το έλλειμμα ήταν 15,1 % επί του ΑΕΠ και μπήκε στην εποχή των πλεονασμάτων.
Όλα τα παραπάνω τα χρησιμοποίησε ο πρωθυπουργός για να αποδείξει ότι στη χώρα μας επικρατεί κλίμα χρηματοπιστωτικής σταθερότητας και οικονομικής ανάκαμψης!
Παράλληλα το Γραφείο Τύπου του Μαξίμου είχε εκδώσει ανακοίνωση στην οποία τόνιζε ότι: «Σε πείσμα των καταστροφολόγων της ΝΔ καθώς και μερίδας του Τύπου, επιβεβαιώνεται καθημερινά ότι η ελληνική οικονομία επιστρέφει με σταθερά βήματα στην ευρωπαϊκή κανονικότητα, αποκαθιστά την εμπιστοσύνη που χάθηκε από τις επιλογές που έφεραν τη χώρα στο χείλος της κατάρρευσης το 2010 και ανακτά το χαμένος έδαφος της πενταετίας 2010 – 2015»!
Την ίδια στιγμή από τα αστικά ΜΜΕ αποκαλύπτονταν ότι η κυβέρνηση έχει στείλει επιστολή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, στην Κριστίν Λαγκάρντ, που την ονομάζει «επιστολή προθέσεων», η οποία περιλαμβάνει 21 σημεία, για μέτρα που προτίθεται να νομοθετήσει η κυβέρνηση, τα οποία, στην ουσία, ικανοποιούν όλες τις απαιτήσεις του ΔΝΤ σε σχέση, πρωτίστως, σε ό,τι αφορά στα εργατικά ζητήματα.
Η επιστολή υπογράφεται από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα, τον υπουργό οικονομικών, Ευκλείδη Τσακαλώτο, και το διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, Γιάννη Στουρνάρα. Οπότε, όπως γίνεται αντιληπτό, ανοίγει ο δρόμος για τη συμμετοχή του ΔΝΤ, πράγμα που σημαίνει και την υπογραφή ενός μνημονίου της Ελληνικής κυβέρνησης με το ΔΝΤ, για να πάρει μέρος με χρηματοδότηση στο πρόγραμμα.
Να σημειώσουμε, επίσης, ότι η κυβέρνηση βιάζεται να βγει στις αγορές σε σημείο, που να δέχεται προειδοποιήσεις από τον ίδιο το Γιάννη Στουρνάρα, που της εφιστά να κάνει προσεχτικά βήματα. Η κυβέρνηση θεώρησε αυτήν την παρέμβαση ως πολιτική παρέμβαση και την αντιμετώπισε ανάλογα, αλλά αυτή η αντιπαράθεση δεν ενδιαφέρει κανέναν εργαζόμενο, γιατί γι’ αυτόν το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι το ίδιο γι’ αυτόν. Η έξοδος στις αγορές σημαίνει μεγαλύτερα επιτόκια δανεισμού και κατά συνέπεια περισσότερα βάρη για τους εργαζόμενους. Όπως δεν ενδιαφέρει κανέναν εργαζόμενο και η αντιπαράθεση της κυβέρνησης με τη Νέα Δημοκρατία και την άλλη αστική αντιπολίτευση, για τις «δόσεις» της καταστροφολογίας.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να δημιουργήσει μια εικόνα ότι η χώρα μας ξεφεύγει οριστικά από την οικονομική κρίση, ενώ η Νέα Δημοκρατία αντιπαραθέτει ότι η κυβέρνηση στερείται αξιοπιστίας και δε μπορεί να δημιουργήσει κλίμα εμπιστοσύνης για να έρθουν επενδύσεις, με κατηγορίες περί «πολιτικής παράκρουσης» και «πολιτικής παράγκας», επομένως, για να καταλήξει, ότι δεν πρόκειται να έρθει η ανάπτυξη.
Φυσικά από την πλευρά του ο ΣΕΒ, που ξέρει καλύτερα τα συμφέροντά του, μιλάει ότι δεν πρέπει να διαταραχτεί το κλίμα που έχει δημιουργηθεί για να μπορέσει η χώρα μας να περάσει στη φάση της ανάπτυξης.
Η πραγματικότητα είναι, όμως, τελείως διαφορετική και σ’ αυτήν την πραγματικότητα συμπίπτουν τόσο η κυβέρνηση όσο και η Νέα Δημοκρατία. Η κυβέρνηση έχει υιοθετήσει και ικανοποιεί όλες τις απαιτήσεις των δανειστών και της ντόπιας αστικής τάξης.
Σ’ αυτήν την πραγματικότητα συμπίπτει και η πολιτική της Νέας Δημοκρατίας και όχι μόνο συμπίπτει αλλά και ξεπερνάει την πολιτική της κυβέρνησης, την ίδια στιγμή που προσπαθεί να αξιοποιήσει τη δυσαρέσκεια των εργαζομένων.
Είναι αυτή η πραγματικότητα που έχει οδηγήσει την κυβέρνηση να παπαγαλίζει όλα τα «επιχειρήματα» που είχε προβάλει η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, όταν ισχυριζόταν ότι το 2014 πέρασε σε ρυθμούς ανάπτυξης και έκανε την πρώτη προσπάθεια να βγει στις αγορές, ενώ κατηγορούσε το ΣΥΡΙΖΑ ότι καταστροφολογεί. Τώρα είναι η κυβέρνηση που ισχυρίζεται ότι η χώρα περνάει σε ανάπτυξη και κατηγορεί τη Νέα Δημοκρατία ότι καταστροφολογεί.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να γνωρίζουν, πως όλα τα ζητήματα που έθεσαν οι δανειστές στην κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, μέσω της πιστωτικής γραμμής, που σήμαινε ένα νέο μνημόνιο, τα έθεσαν και στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Αυτές οι απαιτήσεις έγιναν όλες δεκτές από την κυβέρνηση, που συμπεριλήφθηκαν στο τρίτο μνημόνιο, που στη βουλή και η κυβερνητική πλειοψηφία και η αστική αντιπολίτευση είχαν την ίδια στάση. Το ψήφισαν. Πολύ περισσότερο δεν πρέπει να πιστέψουν τα όσα ισχυρίζεται η κυβέρνηση περί του τέλους της επιτροπείας.
Υπάρχει, όμως, μια άλλη καταστροφή. Πραγματική. Και αυτή αφορά στους εργαζόμενους, που στενάζουν κάτω από το σύνολο των μέτρων, που έχουν ληφθεί από τις μέχρι τώρα κυβερνήσεις (και αυτών που πρόκειται να ληφθούν), χάνοντας από τους μισθούς τους και οι συνταξιούχοι από τις συντάξεις τους, που τώρα θα νιώσουν πολύ πιο έντονα και τον περιορισμό της συνδικαλιστικής τους δράσης. Μαζί με τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, υπάρχει και η καταστροφή των μικρομεσαίων στρωμάτων, της νεολαίας που μεταναστεύει.
Υπάρχει, παραπέρα, και μια καταστροφή, που υφίσταται η ίδια η χώρα μας, αφού οι ιδιωτικοποιήσεις θα συνεχιστούν, η δημόσια περιουσία θα εκποιηθεί, και είναι δεμένη τουλάχιστον μέχρι το 2060, οι πλειστηριασμοί θα κάνουν θραύση και η ρύθμιση για τα κόκκινα δάνεια θα ωφελήσει τα ξένα Funds!
Αυτή, λοιπόν, η «Ευρωπαϊκή κανονικότητα», που επιστρέφει η χώρα μας, την οποία μπορεί να απολαμβάνει η κυβέρνηση και να δέχεται αυτή τα θετικά σχόλια των δανειστών και του ΣΕΒ, αποκαλύπτει το καθεστώς κάτω από το οποίο θα διαβιούν οι εργαζόμενοι, το μέλλον τους. Μια κανονικότητα αποστροφής, εξαθλίωσης και μνημονίων διαρκείας, και προπαντός μια κανονικότητα που πρέπει οι εργαζόμενοι με τους αγώνες τους να την ανατρέψουν.
Αυτή είναι η Ευρωπαϊκή κανονικότητα, που αντανακλά την ολοκληρωτική αποτυχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε όλα τα επίπεδα, ακόμη και στο να επιλύσει και το πρόβλημα της ανάπτυξης. Στο ίδιο αναπτυξιακό πλαίσιο εντάσσεται και η χώρα μας.
Οι προβλέψεις των ίδιων των δανειστών μιλάνε για τη χώρα μας για μια μέση ανάπτυξη μέχρι το 2060 της τάξης του 1%. Την ώρα που τα συμφωνημένα δημοσιονομικά πλεονάσματα του 3.5% και στη συνέχεια του 2% θα εξαθλιώνουν τους εργαζόμενους.
Από αυτήν την κανονικότητα η μόνη λύση είναι η αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση με την εργατική τάξη και τα μικρομεσαία στρώματα να αναλαμβάνουν την πολιτική εξουσία.
COMMENTS