Η συζήτηση που πραγματοποιήθηκε στη βουλή, με την ευκαιρία της ερώτησης του Κυριάκου Μητσοτάκη προς τον πρωθυπουργό, ανέδειξε ένα πραγματικό πρόβλημα που υπάρχει και εντείνεται στο αστικό πολιτικό σύστημα: το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει.
Η συζήτηση αυτή ήταν ένα παιχνίδι μεταξύ της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σαν τη «γάτα με το ποντίκι», ένα παιχνίδι εντυπώσεων, την ίδια στιγμή που τόσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης όσο και ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας προσπαθούσαν, ταυτόχρονα, να κρύψουν την πολιτική τους γύμνια. Έτσι προέκυψαν και ανταλλάχτηκαν, στο «Ναό της Δημοκρατίας», οξύτατοι χαρακτηρισμοί: «προβοκάτορας» ο ένας, «ψεύτης» ο άλλος. Εκεί που ο ένας προσπαθούσε να «φουσκώσει» μια κατάσταση ο άλλος προσπαθούσε να τη «ξεφουσκώσει»!
Και οι δύο αποσκοπούσαν στον ίδιο στόχο: στο ποιος «θα κλέψει την παράσταση» σε βάρος του άλλου, στο πως θα κρύψουν την πραγματικότητα από τον Ελληνικό λαό, τους εργαζόμενους. Τα ολοφάνερα αδιέξοδά τους.
Ωστόσο η πραγματικότητα είναι μία: και η κυβέρνηση συζητάει με τους εταίρους και θα φέρει νέα μέτρα, στο όνομα να μην πάει σ’ ένα τέταρτο μνημόνιο και η Νέα Δημοκρατία πιέζει την κυβέρνηση να ολοκληρώσει την αξιολόγηση, οπότε να πάρει τα μέτρα που προτείνουν οι εταίροι, και πάλι στο όνομα να αποφύγει η χώρα μας ένα τέταρτο μνημόνιο!
Τι ακριβώς, και οι δύο, κρύβουν από κοινού με την πολιτική τους στάση; Τα νέα μέτρα, με την οποιαδήποτε κλιμάκωση και εάν συμφωνηθεί (και χρονική) και την οποιαδήποτε φόρμουλα και εάν εξευρεθεί, για να πλασαριστούν στους εργαζόμενους, στην πραγματικότητα θα αποτελούν ένα νέο μνημόνιο και σε βάθος χρόνου.
Φυσικά ο Σόιμπλε επιμένει για πλεονάσματα της τάξης του 3.5% σε βάθος χρόνου μια δεκαετίας. Άλλοι ανιχνεύουν μια πιο συμβιβαστική λύση. Μια μικρότερη διάρκεια στα πλεονάσματα στα 5 – 7 χρόνια. Τελευταία, μάλιστα, ακούγεται από το ΔΝΤ ότι είναι έτοιμο να αναθεωρήσει τις «κακές» του προβλέψεις για την Ελληνική οικονομία και το χρέος, εφόσον έχει τα στοιχεία στη διάθεσή του, να υποχωρήσει προσωρινά στις απαιτήσεις του ως προς το χρέος, αλλά συμπληρώνει ότι θα επανέλθει σε ό,τι απαιτεί αμέσως μετά το 2018. Πάντως σε κάθε περίπτωση επιμένει στη λήψη νέων μέτρων για να κλείσει η αξιολόγηση.
Σ’ αυτήν την κατεύθυνση πιέζουν και εσωτερικές οικονομικές δυνάμεις, η αστική τάξη της χώρας μας, που εκτιμάνε ότι όσο περισσότερο αργεί να κλείσει η αξιολόγηση τόσο περισσότερο θα επιβαρυνθεί η οικονομία. Την ίδια λογική έχουν και οι δυνάμεις της αστικής αντιπολίτευσης, έστω και εάν διαφοροποιούνται στην πολιτική – κυβερνητική λύση που πρέπει να υπάρξει.
Στην ίδια κατεύθυνση πιέζουν και τα αστικά ΜΜΕ, τα οποία προσπαθούν να καλλιεργήσουν την ανάγκη μιας εθνικής συναίνεσης, μπροστά στα οικονομικά αδιέξοδα της χώρας μας. Οικονομικοί αναλυτές μιλάνε ότι η ανενεργός παραγωγική βάση της χώρας μας, σε σημαντικούς κλαδικούς τομείς, κυμαίνεται από το 35% έως το 50%.
Είναι φανερή η καταστροφή που έχει υποστεί η υλική – παραγωγική βάση της χώρας μας και πόσο αυτή θα υποστεί περαιτέρω καταστροφή με τη ρύθμιση των «κόκκινων δανείων» (επιχειρηματικών δανείων που δεν εξυπηρετούνται). Εάν δίπλα στην καταστροφή αυτή βάλουμε και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, που έχει ήδη πραγματοποιηθεί και αυτή που πρόκειται να πραγματοποιηθεί, αντιλαμβάνεται κανείς το τι στην πραγματικότητα σήμαινε και σημαίνει η παραμονή της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ.
Επειδή, λοιπόν, τα αδιέξοδα αυτά στο επίπεδο της οικονομίας γίνονται αδιέξοδα στο επίπεδο της πολιτικής αναζητούνται πολιτικές λύσεις, που αποσκοπούν στο να μοιραστεί η «πολιτική χασούρα» σε ευρύτερη κομματική αστική βάση. Εξ ου και οι επικλήσεις των αστικών ΜΜΕ για συναίνεση, οι αναλύσεις ορισμένων οικονομικών και πολιτικών αναλυτών, που ισχυρίζονται ότι ένα κόμμα, από μόνο του στην κυβέρνηση, δε μπορεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση, εξ ου και η νεοεμφανιζόμενη άποψη να συναινέσουν όλα τα μνημονιακά κόμματα μεταξύ τους και να πάνε – με ενιαία αντιπροσωπεία – να επαναδιαπραγματευτούν μια νέα συμφωνία (Αλέξης Μητρόπουλος), εξ ου και η νεοεμφανιζόμενη άποψη ότι «έχουμε ανάγκη από ένα εθνικό μνημόνιο» (τηλεόραση ΣΚΑΪ).
Όσο για την τελευταία άποψη του ΣΚΑΪ, περί «εθνικού μνημονίου», που την διατύπωσε ο γνωστός και μη εξαιρετέος Μπάμπης Παπαδημητρίου, (είναι αυτός που μίλαγε και για την ανάγκη μιας «σοβαρής Χρυσής Αυγής», που θα ενσωματωθεί στο πολιτικό σύστημα και θα συμμετέχει και σε κυβερνήσεις), επειδή το συγκεκριμένο τηλεοπτικό κανάλι προωθεί «με χίλια» κυβερνητική λύση από τη Νέα Δημοκρατία, αντιλαμβανόμαστε και την ουσία της κυβερνητικής πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας, στην περίπτωση που θα καταφέρει να αναδειχτεί στη διακυβέρνηση της χώρας.
Αντιλαμβανόμαστε, βέβαια, και την πολιτική υποκρισία της Νέας Δημοκρατίας, που στην πραγματικότητα θα συνεχίσει τη μνημονιακή πολιτική στο όνομα του να μην υπάρξει ένα τέταρτο μνημόνιο και που την ίδια στιγμή διαπραγματεύεται, με εμπάργκο στην πληροφόρηση, στα κρυφά, δηλαδή, με το Σόιμπλε, όπως στα κρυφά διαπραγματεύεται και τα νέα μέτρα η κυβέρνηση, την ίδια στιγμή που ο πρωθυπουργός της χώρας και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος διαβεβαιώνουν ότι δεν πρόκειται να παρθούν μέτρα ούτε ένα ευρώ!
Επί θύραις υπάρχει ένα νέο μνημόνιο που η κυβέρνηση θα το αποκαλεί «νέα συμφωνία» και η Νέα Δημοκρατία θα το συγκαλύπτει ως τέτοιο, την ώρα που θα το έχει συμφωνήσει με το Σόιμπλε, ενώ θα το εκλαϊκεύει ως «εθνικό μνημόνιο» ο ΣΚΑΪ!
Το πρόβλημα με όλα τα παραπάνω είναι το τι απάντηση θα δοθεί, που θα υπερασπίζεται τα λαϊκά συμφέροντα, γιατί πιστεύουμε ότι οι εργαζόμενοι και τα μικροαστικά μικρομεσαία στρώματα όλες τις παραπάνω καντρίλιες τις καταλαβαίνουν όλο και πιο πολύ, μια απάντηση που θα τους δίνει και διέξοδο και προοπτική.
Υπερασπιζόμαστε την άποψη ότι το μόνο κόμμα που μπορεί να διατυπώσει μια συγκεκριμένη απάντηση, που θα αποτελεί διέξοδο για τους εργαζόμενους και τα μικρομεσαία μικροαστικά στρώματα είναι το ΚΚΕ. Έχουμε περαιτέρω την εκτίμηση ότι και ο λαϊκός κόσμος προσβλέπει σε μια τέτοια πολιτική πρωτοβουλία από την πλευρά του ΚΚΕ. Αναμένει.
Η ανάγκη για την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς γίνεται ολοένα και πιο φανερή. Το ζήτημα σκοντάφτει στην κυρίαρχη αντίληψη του Κόμματος, που θέλει να αποσπά την πάλη για την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση για μετά την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους τους.
Μ’ αυτήν την αντίληψη η «Νέα Σπορά» συγκρούεται σφοδρά, γιατί δείχνει ότι η ηγεσία του Κόμματος δεν κατανοεί ότι η πάλη για την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς είναι μέρος της ταξικής πάλης, είναι και μέσο της ταξικής πάλης, που τελικά φέρνει πιο κοντά την εργατική τάξη και τους συμμάχους της στην εξουσία.
Κανείς δεν αποσπάει το ζήτημα της αποδέσμευσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση από το καθήκον της κατάκτησης της εξουσίας εκ μέρους της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Ο στόχος της αποδέσμευσης δεν αυτονομείται.
Εμείς από την πλευρά μας προσθέτουμε ότι στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης, της πάλης για την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς θα κριθεί, το πιθανότερο, και της ζήτημα της εργατικής εξουσίας, το ζήτημα της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Και αυτή μας τη θέση την προβάλλουμε ως τέτοια, γιατί η παραμονή της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΝΑΤΟ κ.α.) είναι στρατηγικής σημασίας επιλογή της αστικής τάξης. Η αστική τάξη της χώρας μας θα αλλάξει γεωστρατηγικούς στόχους, όταν οι μεγάλες δυνάμεις μεταξύ τους θα αλλάξουν τη γεωστρατηγική τους τακτική. Αυτό το γεγονός δεν είναι άμεσα μπροστά μας, παρά τα όσα λέγονται.
Το καθήκον αυτό δεν έρχεται σε αντίθεση με την κατάθεση μιας συγκεκριμένης προγραμματικής πρότασης για την κατάκτηση της εξουσίας εκ μέρους της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, των μικρομεσαίων μικροαστικών στρωμάτων για τη Λαοκρατική Δημοκρατία, που αντιπροσωπεύει την εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού, που είναι μορφή της εργατικής εξουσίας, που δεν έχει φτάσει ακόμη στη δικτατορία του προλεταριάτου.
Αυτή η πάλη είναι ενιαία και προϋπόθεση για να φτάσει κανείς στην εργατική εξουσία, είναι προϋπόθεση για να συνειδητοποιήσει, πριν απ’ όλες τις κοινωνικές δυνάμεις, η ίδια η εργατική τάξη την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού. Και στην κατεύθυνση αυτή όσο το ΚΚΕ καθυστερεί άλλο τόσο καθυστερεί και η υπόθεση της εργατικής τάξης.
COMMENTS