Το Γραφείο Τύπου του Κόμματος εξέδωσε ανακοίνωση σε σχέση με το πρόσφατο Eurogroup. Την παραθέτουμε ως έχει:
«Η χθεσινή απόφαση του Eurogroup σηματοδοτεί το νέο γύρο αντιλαϊκών μέτρων, ανεξάρτητα απ’ το αν αυτά νομοθετηθούν άμεσα ή αργότερα και ξεμπροστιάζει το “κρυφτούλι” που παίζει η κυβέρνηση ΣΥΡIΖΑ – ΑΝΕΛ, όλο αυτό το διάστημα, για να ξεγελάσει το λαό.
Πρώτον, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι δεν πρόκειται να νομοθετήσει νέα μέτρα για μετά το 2018, κρύβοντας ότι έχει ουσιαστικά δεσμευτεί γι’ αυτά, μέσω και της χρονικής επέκτασης του αυτόματου κόφτη και των ματωμένων πλεονασμάτων, μαζί με όλα όσα περιέχονται στη β’ αξιολόγηση.
Δεύτερον, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι τα νέα αντιλαϊκά μέτρα αποτελούν απαίτηση μόνο του “κακού” ΔΝΤ, κρύβοντας ότι αυτά αποτελούν και κατευθύνσεις συνολικά της ΕΕ – Eurogroup, για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης και κερδοφορίας και πάνω απ’ όλα αποτελούν απαιτήσεις του κεφαλαίου εντός και εκτός Ελλάδας, όπως αποδεικνύει και το πρόσφατο δελτίο του ΣΕΒ.
Τρίτον, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας και τα υψηλά πλεονάσματα αποκλείουν τη λήψη νέων μέτρων, κρύβοντας ότι προϋπόθεση όλων των παραπάνω είναι η διατήρηση και κλιμάκωση της αντεργατικής – αντιλαϊκής πολιτικής.
Ο λαός χρειάζεται να γυρίσει την πλάτη τόσο στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ όσο και στη ΝΔ και τ’ άλλα κόμματα, που στο όνομα δήθεν της “αλήθειας” και του “ρεαλισμού” ζητούν απ’ το λαό να υποταχθεί πλήρως σ’ αυτήν τη βάρβαρη πολιτική. Να δυναμώσει τον αγώνα του και να συμπορευτεί με το ΚΚΕ, για να ανοίξει ο δρόμος της πραγματικής φιλολαϊκής διεξόδου».
Δε θα απαιτούσαμε σε μια ανακοίνωση να περιλαμβάνονται «τα πάντα». Είναι απολύτως προφανές αυτό. Θα μας επιτραπεί, όμως, να πούμε, ότι το κύριο ζήτημα, το οποίο έχει ανακύψει με πολύ πιο έντονο τρόπο από κάθε άλλη φορά, δεν είναι ότι θα παρθούν νέα μέτρα. Και αυτά τα μέτρα δεν είναι «αρμοδιότητα» αποκλειστικά της κυβέρνησης. Έρχονται να τα επιβάλλουν οι «θεσμοί».
Τυπικά η αξιολόγηση αφορά τα όσα συμφωνήθηκαν, μεταξύ κυβέρνησης και θεσμών, να υλοποιηθούν σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα από την πλευρά της κυβέρνησης.
Τα νέα μέτρα, ως γεγονός, έχουν πάψει να είναι «είδηση» πλέον, γιατί οι εργαζόμενοι γνωρίζουν ότι κάθε αξιολόγηση φέρνει και νέα μέτρα. Και εκτός αυτού ακούνε συνεχώς τον πρωθυπουργό να δηλώνει ότι η κυβέρνηση θα εφαρμόσει απαρέγκλιτα τη συμφωνία, το Γ’ Μνημόνιο, που υπέγραψαν, την ώρα, βέβαια, που, ταυτόχρονα, η κυβέρνηση συζητάει και τα νέα μέτρα και η διαφορά με τους θεσμούς βρίσκεται στο εάν θα ψηφιστούν από τώρα ή αργότερα.
Από την άλλη, οι εργαζόμενοι ακούνε τον Κυριάκο Μητσοτάκη να δηλώνει ότι είναι «έτοιμος» να αναλάβει πρωθυπουργός, την ίδια στιγμή που πιέζει να κλείσει η αξιολόγηση, την ώρα που οι εταίροι βάζουν τους δικούς τους όρους για πλεονάσματα 3.5% για μετά το 2018, για δέκα χρόνια, 2019 – 2029, προκειμένου να κλείσει η αξιολόγηση. Με δυο λόγια ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκφράζει την ετοιμότητά του να αναλάβει πρωθυπουργός και αφού πιέζει να κλείσει η αξιολόγηση αυτό σημαίνει δύο πράγματα:
Πρώτο: ή θέλει να φορτώσει την υπογραφή και την υλοποίηση των μέτρων στη σημερινή κυβέρνηση, για να ενισχύσει και την προπαγανδιστική του τακτική (και στη συνέχεια ως κυβέρνηση να συνεχίσει να τα εφαρμόζει με τη δικαιολογία ότι «τα κληρονόμησε» – ας θυμηθούμε εδώ τη στροφή του Αντώνη Σαμαρά, που από αντιμνημονιακός έγινε μνημονιακός και όταν έγινε πρωθυπουργός δήλωνε ότι θα τηρήσει τις συμφωνίες, «γιατί η Ελλάδα τηρεί τις διεθνείς της δεσμεύσεις», δηλαδή την εφαρμογή των μνημονίων).
Δεύτερο: ή θέλει από τώρα να γίνει πρωθυπουργός, δηλαδή η αστική τάξη θέλει από τώρα να τον κάνει πρωθυπουργό, για να υλοποιήσει τα νέα μέτρα, χωρίς καμία ταλάντευση, αφού συνεχώς πιέζει να κλείσει η αξιολόγηση και ο μόνος τρόπος για να κλείσει η αξιολόγηση είναι να γίνουν αποδεκτοί οι όροι των θεσμών, με άλλα λόγια τα νέα μέτρα. Οπότε εκείνο το 4% ανάπτυξη και το 2% δημοσιονομικό πλεόνασμα «πάει περίπατο» (όχι ότι υπήρχε και περίπτωση να γίνει και δεκτό από τους εταίρους, προσθέτουμε ότι τώρα τελευταία στις εμφανίσεις του ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν το αναφέρει καθόλου).
Συμπέρασμα: με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τα νέα μέτρα η χώρα μας δεν πρόκειται να τα αποφύγει είτε με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είτε με κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας.
Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχουν δύο γεγονότα, που πρέπει να πάρει κανείς σοβαρά υπόψη του:
Το πρώτο γεγονός αφορά στο ότι μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και την είσοδο της χώρας μας στα αλλεπάλληλα μνημόνια οι θεσμοί μέσω των αξιολογήσεων μετατοπίζουν συνεχώς την έξοδο της χώρας από τη μνημονιακή πολιτική σταθερά προς το μέλλον. Ο Σόιμπλε τώρα απαιτεί, όπως ήδη αναφερθήκαμε, πλεονάσματα της τάξης του 3.5% μέχρι το 2029, όταν κάθε μνημόνιο που υπογράφεται σημαίνει ταυτόχρονα, τυπικά τουλάχιστον, ότι η εφαρμογή του θα βγάλει την Ελλάδα από την οικονομική κρίση και επομένως, υποτίθεται, ότι τελειώνει και το μνημόνιο.
Η στάση των θεσμών απέναντι στη χώρα μας, που αυτοί (οι θεσμοί) αντικατοπτρίζουν τις γενικότερες κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ απέναντι στη χώρα μας, δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός. Στην πράξη δείχνει το πως θα εξελίσσεται η μνημονιακή πολιτική διαρκείας για όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, στο φόντο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Η εξέλιξη αυτή συμφέρει βέβαια και την αστική τάξη της χώρας μας. Την ίδια στιγμή, βέβαια, θα ενδυναμώνει η πολιτική και οικονομική εξάρτηση της χώρας μας. Το διαπιστώνουμε με απόλυτη σαφήνεια στη στάση των αστικών πολιτικών δυνάμεων.
Το δεύτερο γεγονός είναι ότι αυτή η οικονομική πολιτική που εφαρμόζεται δεν έχει και αναπτυξιακά σημαντικά αποτελέσματα ούτε για τη χώρα μας ούτε και για την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. Θα προσθέταμε ούτε και για το αφεντικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τη Γερμανία, που εδώ και καιρό κινείται σε ρυθμούς ανάπτυξης γύρω από το 1.5%, ενώ για την Ευρωζώνη είναι χαμηλότεροι (οι προβλεπόμενοι ρυθμοί ανάπτυξης για τα επόμενα χρόνια κινούνται στα ίδια περίπου επίπεδα).
Το αδιέξοδο είναι προφανές και αρχίζει να γίνεται αντιληπτό από ευρύτερες λαϊκές μάζες τόσο στη χώρα μας όσο και στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. Στη χώρα μας ήδη έχουν εμφανιστεί συζητήσεις για την ανάγκη ενός Plan B’. Ένα τέτοιο πλάνο βάζει στο επίκεντρο ακόμη και την αποχώρηση από το ευρώ. Σε συζήτηση έχει μπει ακόμη και το «ποιους θα αφήσουμε και με ποιους θα πάμε». Ακούγεται όλο και πιο πολύ, και όχι από τυχαία πρόσωπα, ότι αυτή η κατάσταση που επιβάλλουν στη χώρα μας η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ «δεν πάει άλλο».
Είναι προφανές ότι κυοφορούνται εξελίξεις, οι οποίες συναρτώνται άμεσα με τις εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση και με τη νέα κατάσταση που θα διαμορφώσει η ανάδειξη του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ γενικά αλλά και ειδικά για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην πρόσφατη συνάντηση του Τραμπ και της Βρετανίδας πρωθυπουργού, της Τερέζας Μέι, εκφράστηκε ανοικτά η πρόθεση ΗΠΑ και Βρετανία «να κυβερνήσουν τον κόσμο».
Και ορισμένοι στη χώρα μας, που ασφαλώς αντιπροσωπεύουν τμήμα της αστικής τάξης, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι ο ΣΕΒ παρουσιάζεται ενιαίος σε σχέση με τον προσανατολισμό της χώρας μας και την παραμονή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ήδη σηκώσανε τα «φλάμπουρα» ενάντια στο Σόιμπλε και προτείνουν έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και προσέγγιση με το «Ντόναλντ και την Τερέζα».
Επομένως το πρώτο θέμα που προκύπτει από τις ίδιες τις εξελίξεις, και σε σχέση με τα όσα αποφασίστηκαν στο τελευταίο Eurogroup αλλά και σε συνάρτηση τις γενικότερες εξελίξεις, είναι το τι θα κάνει η χώρα μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και σε ποιο πλαίσιο. Αυτό το ζήτημα ήταν και γίνεται τώρα ακόμη πιο πολύ το άμεσο πολιτικό καθήκον του Κόμματος, πάντα βέβαια στο πλαίσιο της γενικότερης στρατηγικής του.
Η ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου στέκεται αποκλειστικά στα νέα μέτρα, στο πως τα χειρίζεται η κυβέρνηση και καταλήγει με την ανάγκη της έντασης των αγώνων και ενίσχυσης του ΚΚΕ. Η ενίσχυση του ΚΚΕ είναι πάντα ένα αυτονόητο καθήκον για το ίδιο το ΚΚΕ από την ίδρυσή του. Ποιος μπορεί να διαφωνήσει; Όπως κανείς δεν θα είχε αντίρρηση να δυναμώσουν οι λαϊκοί αγώνες. Αυτό περιμένουν οι ευρύτερες λαϊκές μάζες.
Εδώ, όμως, προκύπτει ένα σημαντικό ζήτημα, που δοκιμάζει τη γραμμή του Κόμματος, τα συμπεράσματά του από τις προηγούμενες εξελίξεις από το 19ο Συνέδριο μέχρι σήμερα. Από που θα αρχίσει και πως;
Η ανάπτυξη της δράσης του Κόμματος, εκτός από τα καθημερινά άμεσα προβλήματα, θα στραφεί στο άμεσο πρόβλημα, ως αιχμή της πολιτικής του, στο τι θα γίνει με την Ευρωπαϊκή Ένωση, τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, που είναι και στρατηγικής σημασίας για την ίδια την πορεία της χώρας αλλά και για την πορεία της στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού, στο τι καθήκοντα πολιτικά και προγραμματικά, ανάπτυξης της δράσης, προκύπτουν για το ίδιο το Κόμμα ή θα συνεχίσει στο γνωστό δρόμο, τον οποίο βαδίζει μέχρι τώρα και ο οποίος προβλέπεται να συνεχιστεί και που συμπυκνώνεται στο ιδεολογικοπολιτικό ατσάλωμα του Κόμματος, το δυνάμωμά του για την ανασυγκρότηση του Εργατικού Κινήματος;
Κανείς, βέβαια, το επαναλαμβάνουμε, δεν έχει αντίρρηση ούτε στο ατσάλωμα του Κόμματος ούτε στην ανάπτυξη και ανασυγκρότηση του Εργατικού Κινήματος. Το ζήτημα, όμως, είναι αλλού. Πάνω σε ποια πολιτική γραμμή και πάνω σε ποια πολιτική κατεύθυνση;
Φαίνεται ότι ακόμη δεν έχει γίνει κατανοητό ότι το ατσάλωμα του Κόμματος και η ενίσχυσή του δε γίνεται ερήμην καθηκόντων, άμεσων καθηκόντων στρατηγικής σημασίας, που προκύπτουν από τις ίδιες τις εξελίξεις, πάνω στις οποίες θα παίρνει θέση το Κόμμα και θα αναπτύξει τη δράση του, τόσο την αυτοτελή όσο και του Εργατικού Κινήματος. Και μέσα από αυτήν τη δράση θα έρθει και το γενικότερο ατσάλωμα του Κόμματος, ιδεολογικό και πολιτικό, αλλά και η ανασυγκρότηση του Εργατικού Κινήματος. Μέσα από αυτήν την τακτική το Κόμμα θα κερδίζει έδαφος, θα κατακτάει την πολιτική του ηγεμονία, το Εργατικό Κίνημα θα γίνει ο μοχλός των εξελίξεων στη χώρα μας.
Τι νόημα έχει να περάσουν τα μέτρα που προτείνει η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ «αβρόχοις ποσί», χωρίς έστω μία λαϊκή κινητοποίηση, το Κόμμα να μιλάει συνεχώς για «λαϊκή ετοιμότητα» και ταυτόχρονα να μιλάει για ατσάλωμα του Κόμματος και ανασυγκρότηση του Εργατικού Κινήματος;
Δε γίνεται αντιληπτή η αντίφαση και η στην πράξη αναίρεση της δράσης του Κόμματος και του Εργατικού Κινήματος;
COMMENTS