Αντιιμπεριαλιστική συνείδηση

Γράφει ο αστικός Τύπος ότι το τριήμερο που έχουμε μπροστά μας είναι κρίσιμο, γιατί οικονομικά και εθνικά θέματα συμπλέκονται σε μια αδιάσπαστη ενότητα και τελικά κρίνονται αυτές τις ημέρες. Στην κατεύθυνση αυτή πολλά, επίσης, θα κριθούν από τη συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με την Άνγκελα Μέρκελ, η οποία δείχνει τελευταία πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και για το Κυπριακό ζήτημα, πάντα σε συνδυασμό με τις σχέσεις της Γερμανίας με την Τουρκία.

Τα οικονομικά μας θέματα θα κριθούν από τις συνεννοήσεις μεταξύ Γερμανίας και ΔΝΤ, τα εθνικά μας θέματα θα κριθούν κυρίως από τις ΗΠΑ και το ενδιαφέρον που δείχνει η Γερμανία, το ΝΑΤΟ. Το ερώτημα που έρχεται στο μυαλό του καθενός είναι τι στο καλό θα κριθεί από την κυβέρνηση της χώρας μας; Και αυτό το ερώτημα δεν αφορά μόνο στη σημερινή κυβέρνηση αλλά και σ’ όλες τις προηγούμενες.

Όλες οι συναντήσεις που θα γίνουν, είτε για τα οικονομικά είτε για τα εθνικά θέματα τελούν κάτω από την υψηλή εποπτεία των ισχυρών δυνάμεων, που θέλουν να παίξουν παγκόσμιο ρόλο και επομένως εντάσσουν τις εξελίξεις στη χώρα μας και το πως θα επιλυθούν τα εθνικά μας θέματα στα γεωστρατηγικά τους σχέδια, στα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια.

Τόσο σημαντικά θέματα, τα οποία θα καθορίσουν το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας και της Κύπρου, τις σχέσεις μας με την Τουρκία και το καθεστώς στο Αιγαίο και δεν υπάρχει ούτε μία, στην κυριολεξία μία, κινητοποίηση, όπως π.χ. υπήρξε παλιότερα για το σχέδιο Ανάν, που μπήκε σε δημοψήφισμα το 2004.

Από την πλευρά μας αρνούμαστε να αποδεχτούμε ότι έχει αμβλυνθεί η αντιιμπεριαλιστική συνείδηση των λαού μας και ευρύτερα των λαών της περιοχής. Απ’ ότι φαίνεται αυτό που υπάρχει είναι η σοβαρή υποτίμηση που δείχνουν οι λαϊκοί φορείς και κυρίως ο πολιτικός φορέας που θα έπρεπε να πρωτοστατεί στην αντιιμπεριαλιστική πάλη. Το ΚΚΕ.

Ήρθε ο Μπαράκ Ομπάμα και υπήρξε ένα «μπρος – πίσω», που μάλλον δυσαρέστησε πολύ κόσμο. Τώρα είναι στις τελικές διαβουλεύσεις το Κυπριακό και δεν έχει ανακοινωθεί καμία κινητοποίηση. Γίνονται οι διαπραγματεύσεις για την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης αλλά και για το τι θα ακολουθήσει μετά το 2018, που όλοι το ξέρουμε το τι θα ακολουθήσει, και δεν υπάρχει καμία κινητοποίηση διαμαρτυρίας με αίτημα την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Πως είναι δυνατό να βαθύνει η αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή συνείδηση του λαού μας, όταν υποβαθμίζεται τόσο πολύ η αντιιμπεριαλιστική πάλη;

Πως είναι δυνατό να αναπτυχθούν οι πολιτικοί αγώνες του λαού μας, μια και μιλάμε για πολιτικοποίηση των αγώνων, όταν αφήνονται και προσπερνούν τέτοια σοβαρά πολιτικά γεγονότα και αντιμετωπίζονται με μια ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου;

Κάποτε πρέπει να γίνει κατανοητό ότι δεν είναι στραβός ο γιαλός. Και όχι μόνο δεν είναι στραβός ο γιαλός αλλά υπάρχουν και σοβαρές ευθύνες, που με την τακτική που ακολουθείται δεν αναπτύσσονται οι ανάλογες κινητοποιήσεις. Και το γεγονός αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας τακτικής, που στο τέλος οδηγεί και σε συμπεράσματα, που επί της ουσίας απολογούνται και «δικαιολογούν» την ύφεση του Κινήματος.

Η τακτική, μας λέει ο Β. Ι. Λένιν είναι ΠΟΛΙΤΙΚΗ, που αποφασίζεται από τα όργανα του Κόμματος και κυρίως από το Συνέδριο. Επομένως το πρόβλημα δεν αφορά στις διαθέσεις του λαού μας αλλά στην πολιτική του Κόμματος. Μήπως, λοιπόν, πρέπει να απασχολήσει πολύ σοβαρά το Συνέδριο του Κόμματος που έρχεται το γιατί οι εργαζόμενοι δε συσπειρώνονται γύρω από την πολιτική του Κόμματος;