Λίγα φτωχά λόγια για ένα μεγάλο επαναστάτη

«Όταν μια μέρα πεθάνω κανείς δε θα το πιστέψει»

Ναι Κομαντάντε Φιδέλ. Όταν το μάθουμε δε θα το πιστέψουμε. Θα πούμε μόνο πως έφυγες για ένα μεγάλο ταξίδι. Το φωτεινό σου ταξίδι στα βαθιά και ταραγμένα νερά της ιστορίας. Όπως και το πέρασμά σου. Αυτό το ατελείωτο ταξίδι, που θα σ΄ έχει πάντα κοντά μας, αλλά και εμείς θα είμαστε πάντα κοντά σου. Το ταξίδι του χρόνου. Μόνο που ο χρόνος δε θα μπορέσει να σε πάρει από κοντά μας.

Και μετά… Μετά θα σκύψουμε το κεφάλι. Μόνο για λίγο. Μόνο για μια στιγμή, για να κυλήσουν τα δάκρυά μας και να πέσουν πάνω στο χώμα. Το χώμα που πάτησες, το χώμα της Κούβας. Τα δάκρυα όλων των προλετάριων, όλων των λαών θα πέσουν πάνω στο χώμα της Κούβας. Για να θρέψει πιο πολύ και να καρπίσει. Να στεριώσει και να δυναμώσει η Κούβα. Να αντέξει και να προχωρήσει. Και σε καιρούς δύσκολους. Γιατί τα χώματα της Κούβας είναι τα χώματα όλης της γης.

Μόνο που αυτά τα δάκρυα δε θα είναι από κλάμα. Βροχή θα είναι. Και στη βροχή χαμηλώνεις το κεφάλι, για λίγο, για μια στιγμή, γιατί σε ξαφνιάζει, που σε βρήκε στο δρόμο σου. Μετά σηκώνεις το κεφάλι σου ψηλά. Για να σε χτυπάει κατά πρόσωπο. Για να τη γεύεσαι. Και εμείς θα σηκώσουμε το κεφάλι μας ψηλά, γιατί ξέρουμε ότι η ζωή σου ήταν μια βροχή, που ξεδίψασε τη γη, που μας ξεδίψασε, που ξεδίψασε τους προλετάριους όλου του κόσμου. Αυτό σου ανταποδίδουμε. Με τιμή και περηφάνεια. Τη βροχή που έφερες στη ζωή μας από τη δική σου γιομάτη ζωή. Αυτή τη ζωή, που την αγαπήσαμε και τη θαυμάσαμε, που θέλουμε να είναι και η δική μας ζωή. Που ήταν σαν το χτύπημα της αστραπής πάνω στο σκληρό βράχο. Και τον συντρίβει. Αυτήν τη ζωή που άλλοι τη μίσησαν, γιατί δεν ξέρουν τι είναι ζωή, γιατί δεν ξέρουν τι είναι να συντρίβεις ένα βράχο. Δε σου λέμε καλό κατευώδιο, γιατί θα είμαστε η συντροφιά σου και θα είσαι η συντροφιά μας. Θα είμαστε μαζί. Στο ταξίδι που συνεχίζεται. Για πάντα. Μέχρι τη νίκη.