Περίσσεψαν οι ύμνοι για την οικονομική πολιτική του απερχόμενου προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα. Ο Έλληνας πρωθυπουργός με τις δηλώσεις του επιχείρησε να την εμφανίσει ως αντίδοτο στη γενική μνημονιακή πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης.
Για να υποστηρίξει αυτή την άποψη ο Αλέξης Τσίπρας ισχυρίστηκε ότι ο Μπ. Ομπάμα «απέναντι στην οικονομική κρίση του 2008, οδήγησε την αμερικανική οικονομία σε έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο από αυτόν που η Ευρώπη επέλεξε. Οχτώ χρόνια μετά, τα αποτελέσματα είναι περισσότερο από ορατά. Η διεύρυνση της νομισματικής βάσης και η έμφαση στην τόνωση της απασχόλησης, που επέλεξαν οι ΗΠΑ, έχουν οδηγήσει σε σταθερούς ρυθμούς ανάπτυξης και σε εντυπωσιακή μείωση της ανεργίας. Ενώ, από την άλλη μεριά, η επιμονή της ευρωπαϊκής ηγεσίας στην πολιτική της λιτότητας, κρατάει τις ευρωπαϊκές οικονομίες εγκλωβισμένες στην στασιμότητα, προκαλώντας ανυπολόγιστα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα».
Θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για ακόμα μια αυταπάτη ή και αφέλεια αν δεν ήταν μια ακόμα συνειδητή απάτη του πρωθυπουργού. Τα «ορατά» αποτελέσματα είναι η μόλις πριν από μία εβδομάδα παράδοση της προεδρικής σκυτάλης στον Ντόναλντ Τραμπ και ένα εκλογικό αποτέλεσμα που αφήνει βαριά τραυματισμένο τον αμερικανικό δικομματισμό στο σύνολό του, Ρεπουμπλικάνους και Δημοκρατικούς.
Είναι άραγε τόσο χαζοί οι Αμερικανοί ψηφοφόροι και δεν βλέπουν τα «ορατά» και προφανώς θετικά όπως τα αποτιμά ο Αλέξης Τσίπρας και τα αστικά ΜΜΕ αποτελέσματα της οικονομικής πολιτικής των ΗΠΑ επί προεδρίας Ομπάμα;
Τα στοιχεία πάντως διαψεύδουν τον πρωθυπουργό σε ότι αφορά τα αποτελέσματα της οικονομικής πολιτικής Ομπάμα. Ο «διαφορετικός δρόμος» της αμερικανικής οικονομικής πολιτικής έχει το ίδιο αποτέλεσμα και από μια άποψη ακόμα χειρότερο και από τις πολιτικές λιτότητας στις χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στις ΗΠΑ κατά την οχταετία που πέρασε από το κραχ του 2008, περίοδος που συμπίπτει και με την προεδρία Ομπάμα, οι ΗΠΑ είναι η χώρα κατά την οποία αυξήθηκαν περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη οι ταξικές ανισότητες.
Με βάση τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, η ανεργία στις ΗΠΑ κυμαίνεται στο 4,9%, κάτι που για την αστική πολιτική οικονομία σημαίνει μηδενική ανεργία. Βέβαια η στατιστική αποτύπωση της πραγματικής ανεργίας είναι ένα θέμα το οποίο αμφισβητούν πολλοί και στις ΗΠΑ όπου υπάρχουν εκτιμήσεις που την υπολογίζουν σε επίπεδα του 20%.
Με βάση λοιπόν τα στοιχεία του ΟΟΣΑ οι ΗΠΑ εντάσσονται στην πρώτη καλύτερη 10άδα του καταλόγου του οργανισμού ως προς τα ποσοστά ανεργίας και μάλιστα στη διετία του 2014-2015 το μέσο εισόδημα στις ΗΠΑ αυξήθηκε κατά 5,2%. Αλλά…
Το εισόδημα του μέσου Αμερικανού παραμένει σε χαμηλότερα από τα προ κρίσης επίπεδα, και για την ακρίβεια χαμηλότερα από ότι κυμαινόταν το 2000 ενώ το κατά κεφαλήν ΑΕΠ βρίσκεται σε σταθερή πτώση σχεδόν από τη δεκαετία του ’70.
Μάλιστα οι ΗΠΑ στη λίστα του ΟΟΣΑ βρίσκονται στην 4η θέση μετά από το Μεξικό, τη Χιλή και την Τουρκία ως προς την εισοδηματική ανισότητα, ενώ ταυτόχρονα καταγράφουν τη μεγαλύτερη ταχύτητα διεύρυνσης της ανισότητας αυτής.
Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κογκρέσου, το 10% των πιο πλούσιων οικογενειών στη χώρα έχει στα χέρια του το 76% του συνολικού πλούτου. Οι υπόλοιποι όσων βρίσκονται, εισοδηματικά, στο πλουσιότερο 50% της χώρας, ελέγχουν άλλο ένα 23% του πλούτου. Στο υπόλοιπο 40% των Αμερικανών δεν απομένει να μοιραστούν παρά το 1% του πλούτου αυτής της χώρας. Κοινώς σήμερα οι πλούσιοι Αμερικανοί έγιναν λιγότεροι και πλουσιότεροι και οι φτωχοί έγιναν περισσότεροι και φτωχότεροι.
Από τα παραπάνω καταλαβαίνουμε την απέλπιδα προσπάθεια του πρωθυπουργού και της αστικής τάξης της χώρας μας να ξεπλύνει τη στρατηγική της παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ, να αναστηλώσει την κατεδαφισμένη στρατηγική σύλληψη του ΣΥΡΙΖΑ για αλλαγή «από τα μέσα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τις πλάτες των ΗΠΑ.
Αλλά το γεγονός αυτό, δεν αποτελεί απλά μια απέλπιδα προσπάθεια, αλλά συνιστά και μια διπλή ηχηρή διάψευση της στρατηγικής σύλληψης του ΣΥΡΙΖΑ που διαμόρφωσε ιστορικά και τη φυσιογνωμία αυτού του κόμματος από την εποχή του πάλαι ποτέ ΣΥΝασπισμού μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ 1991.
Ο ΣΥΝ και στη συνέχεια ο ΣΥΡΙΖΑ στήριξαν όλη τη στρατηγική τους για την αλλαγή της Ευρωπαϊκής Ένωσης «από τα μέσα» και μάλιστα στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού με το επιχείρημα ότι η «Ενωμένη Ευρώπη» θα πρέπει να απογαλακτιστεί από την κηδεμονία των ΗΠΑ. Γι’ αυτό άλλωστε και ενώ ήταν αδιαπραγμάτευτη η θέση για παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ μιλούσε για έξοδο και διάλυση του ΝΑΤΟ. Όλα αυτά ξεχάστηκαν στην πορεία προς την εξουσία και σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβερνητικό κόμμα εκτός από πλυντήριο της «γερμανικής Ευρώπης» γίνεται πλυντήριο και της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής ηγεμονίας των ΗΠΑ.
Το αποτέλεσμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα να δίνει ρεσιτάλ υποτέλειας δεχόμενος και τα ειρωνικά σχόλια της Νέας Δημοκρατίας ότι «ανακάλυψε» όψιμα την Αμερική σε αντίθεση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και το κόμμα του που εισήγαγε το δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν».
COMMENTS