Έχουμε αναφερθεί σε προηγούμενη αρθρογραφία μας στην προσπάθεια που καταβάλει η αστική τάξη και τα πολιτικά κόμματα που την εκπροσωπούν να φέρουν στα «μέτρα» τους τα ιστορικά γεγονότα, σε σχέση με το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την επίθεση που δέχτηκε η χώρα μας από τον Άξονα, ξεκινώντας με την επίθεση από την ιμπεριαλιστική Ιταλία.
Τίποτα, όμως, δεν πρόκειται να αλλάξει την ιστορική πραγματικότητα, όσες προσπάθειες και εάν επιχειρήσουν να κάνουν. Η ιστορική αλήθεια για την αστική τάξη και τα τότε κόμματά της έχει καταγραφεί ανεξίτηλα και δεν πρόκειται να αλλάξει.
Η αστική τάξη πριν την κήρυξη του πολέμου από την ιμπεριαλιστική Ιταλία ήταν μοιρασμένη. Εξαρτούσε τη στάση της από το πως θα καταστάλαζαν οι συμμαχίες των εμπόλεμων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Τελικά τάχτηκε στο πλευρό της Βρετανίας και στο πλευρό της συμμαχίας της μιας εμπόλεμης πλευράς, δηλαδή της Βρετανίας, της Γαλλίας και των ΗΠΑ.
Για να διασώσει την «τιμή» της ψέλλισε ένα προσχηματικό «ΟΧΙ», την ώρα που το ΚΚΕ, με το γνωστό γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη, καλούσε τον Ελληνικό λαό σε παλλαϊκή αντίσταση ενάντια στον εισβολέα. Αυτό το κάλεσμα του ΚΚΕ ήταν και το πραγματικό «ΟΧΙ», που συσπείρωσε τον Ελληνικό λαό, που ενστερνίστηκε ο Ελληνικός λαός, που τον ενέπνευσε και τον οδήγησε να χύσει το αίμα του για να υπερασπιστεί την πατρίδα του, να διεξάγει ένα δίκαιο αμυντικό πόλεμο για να αποκρούσει τις επιθέσεις, αρχικά της ιμπεριαλιστικής Ιταλίας και στη συνέχεια της ιμπεριαλιστικής Γερμανίας, για να δώσει τη μάχη της αντίστασης και της απελευθέρωσης, τον αγώνα ενάντια στην ξενική κατοχή.
Η στάση της αστικής τάξης κρίθηκε και κατά τη διάρκεια της κατοχής. Ήταν η συνέχεια της στάσης της πριν ξεσπάσει ο πόλεμος και η επίθεση του Άξονα ενάντια στη χώρα μας και είχε το ίδιο περιεχόμενο. Τα διάφορα τμήματα της αστικής τάξης είχαν διαφορετικό προσανατολισμό, επιβεβαιώνοντας έτσι την εξάρτησή τους από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Γι’ αυτό το λόγο ένα μέρος της αστικής τάξης απέδρασε αμέσως στο εξωτερικό, ένα δεύτερο μέρος της συνεργάστηκε ανοιχτά με τις κατοχικές δυνάμεις και τέλος ένα τρίτο μέρος σιώπησε, λούφαξε στην κυριολεξία και ανέμενε την έκβαση του πολέμου «απ’ έξω». Απέκρουσε όλες τις προτάσεις του ΚΚΕ για αντίσταση ενάντια στους ξένους δυνάστες.Το γεγονός ότι δημιουργήθηκε ο ΕΔΕΣ και μάλιστα με σοσιαλιστικό προσανατολισμό (!) δεν ήταν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από έναν αντιπερισπασμό απέναντι στο ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ για να αποφύγουν η ντόπια αστική τάξη και η Βρετανία την ολοκληρωτική κυριαρχία τους.
Η ιστορική πραγματικότητα αποκαλύπτει ότι ο ΕΔΕΣ δημιουργήθηκε με την προτροπή και την άμεση συγκατάθεση της Βρετανίας, γεγονός, που, ταυτόχρονα, δεν τον εμπόδισε να έχει και επαφές και συνεργασίες με τις κατοχικές δυνάμεις.
Ο αγώνας του ΚΚΕ, του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ δικαιώθηκε. Γύρω από αυτές τις δυνάμεις συσπειρώθηκε η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού. Ήταν αυτές οι δυνάμεις, που απελευθέρωσαν την πατρίδα μας από τον ξενικό ζυγό. Ήταν αυτές οι δυνάμεις, που έδωσαν τη μάχη ενάντια στον ύποπτο ρόλο του ΕΔΕΣ αλλά και ενάντια σε όλες τις φιλοκατοχικές και δωσιλογικές δυνάμεις.
Το γεγονός ότι ο αγώνας αυτός δεν ολοκληρώθηκε με την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από το ΕΑΜ οφείλεται στην ανοιχτή ιμπεριαλιστική επέμβαση της Βρετανίας και στη συνέχεια των ΗΠΑ. Και εδώ πρέπει να αναζητηθούν τα όποια λάθη στη στάση του ΚΚΕ.
Ασφαλώς, ξεκινώντας την αντίσταση το ΚΚΕ ενάντια στις δυνάμεις της κατοχής για την απελευθέρωση της χώρας μας από τις δυνάμεις του Άξονα, και παίρνοντας υπόψη ότι οι αστικές δυνάμεις αρνήθηκαν την όποια συνεργασία μαζί του – γιατί αυτό θα αποτελούσε και έμπρακτη αναγνώριση του πατριωτικού και λαϊκού χαρακτήρα του ΚΚΕ, θα έπρεπε να έχει συνυπολογίσει και το «μετά», την κατάληξη αυτού του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, που αφορούσε και το πρόβλημα της εξουσίας.
Στον Εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, έτσι κι αλλιώς, η αστική τάξη και τα κόμματά της ήταν στην κυριολεξία «απ’ έξω». Παραπέρα η δράση του ΕΔΕΣ ήταν περιορισμένη και ελεγχόμενη από τον ΕΛΑΣ. Στην ιδρυτική διακήρυξη του ΕΑΜ ξεκαθαρίζεται ότι η κατάληξη αυτού του αγώνα θα ήταν να δημιουργηθεί κυβέρνηση του ΕΑΜ.
Η «λογική» συνέχεια της πάλης του ΕΑΜ θα έπρεπε να είναι, με την απελευθέρωση και με δεδομένη τη στάση της αστικής τάξης και των κομμάτων της, να καταλάβει την εξουσία, να σχηματίσει τη δικιά του κυβέρνηση, να έχει αποφύγει όλες τις επιζήμιες και καταστρεπτικές γι’ αυτό συμφωνίες, που υπέγραψε πριν και μετά την απελευθέρωση.
Η μελέτη των ντοκουμέντων του ΚΚΕ εκείνης της εποχής βγάζει στην επιφάνεια δύο βασικά ζητήματα για το ΚΚΕ, που προσπαθούσε να ισορροπήσει ανάμεσα σ’ αυτά:
Το πρώτο ήταν ότι δεν ήθελε να δημιουργήσει με τη δράση του, σε καμία περίπτωση, καμία αιτία – ακόμη και πρόσχημα, για να διαταραχθεί η αντιφασιστική συμμαχία και να αποτελέσει αυτό το γεγονός το ξεκίνημα μιας ανοιχτής στροφής της στάσης των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της αντιφασιστικής συμμαχίας ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, έστω και εάν ήταν γνωστό ότι τόσο η Βρετανία όσο και οι ΗΠΑ υπονόμευαν τον αγώνα της Σοβιετικής Ένωσης. Είναι γνωστό πλέον ότι δεν έπαψαν να υπάρχουν επαφές και συνεννοήσεις ανάμεσα στη χιτλερική Γερμανία, τις ΗΠΑ και τη Βρετανία.
Το δεύτερο ήταν ότι έπαιρνε εξ αρχής υπόψη του τη στάση της Βρετανίας και μιας ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη χώρα μας εκ μέρους της, γεγονός που επέδρασε και στη στάση του απέναντι στις αστικές δυνάμεις και στις συμφωνίες που υπέγραψε. Τελικά αυτός ο δεύτερος παράγοντας, που εξελίχτηκε και σε πραγματικό φόβο και είχε ως αποτέλεσμα και τις λάθος εκτιμήσεις ως προς την πραγματική δύναμη τόσο της αστικής τάξης όσο και της Βρετανίας, ήταν που έπαιξε το σημαντικότερο και καθοριστικότερο ρόλο στην πολιτική στάση του ΚΚΕ.
Οι δυνάμεις του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ έπρεπε να καταλάβουν την εξουσία άμεσα με την απελευθέρωση, γιατί αυτό το επέβαλε η ίδια η διάταξη και ο συσχετισμός των δυνάμεων μέσα στη χώρα μας, αυτό το επέβαλε το γεγονός ότι είχαν συσπειρώσει τη συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού στους σκοπούς και τους στόχους του ΕΑΜ. Σημαντικός παράγοντας επίσης ήταν ότι ο Ελληνικός λαός αγκάλιασε και θαύμαζε τον αγώνα της Σοβιετικής Ένωσης. Το ότι αυτό το γεγονός δεν πραγματοποιήθηκε οφείλεται στους δύο παραπάνω λόγους που αναφέραμε. Αλλά…
Ακόμη και μετά την ένοπλη αναγκαία και αναπόφευκτη απάντηση, που δίνουν το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ με το ξέσπασμα των Δεκεμβριανών, θέτουν το ΚΚΕ και το ΕΑΜ με τον πιο ανοιχτό τρόπο μπροστά στο ίδιο πρόβλημα. Στο πρόβλημα της κατάληψης της εξουσίας.
Η εκτίμησή μας είναι ότι αυτόν τον αγώνα ενάντια στην ντόπια αστική τάξη και την ιμπεριαλιστική επέμβαση της Βρετανίας το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ είχαν τις δυνάμεις να τον φέρουν σε πέρας και να βγουν νικητές στα Δεκεμβριανά με μια διαφορετική διάταξη και κινητοποίηση των δυνάμεών τους. Και όφειλαν να το κάνουν.
Έπρεπε να απαντήσουν στην ανοιχτή προβοκάτσια της ντόπιας αστικής τάξης και της Βρετανίας και καλώς απάντησαν. Η συνέχεια που έδωσαν ήταν λάθος. Και αυτή η συνέχεια ήταν το αποτέλεσμα και πάλι των δύο παραγόντων που ήδη αναφερθήκαμε.
Τα Δεκεμβριανά ήταν εκ των πραγμάτων τομή για τη στάση της ντόπιας αστικής τάξης και για την ίδια τη Βρετανία. Αυτή η τομή αφορούσε και έκρινε το πρόβλημα της κατάκτησης της εξουσίας. Κρινόταν το «ποιος ποιον». Και σ’ αυτό το ζήτημα η στάση του ΕΑΜ και του ΚΚΕ ήταν μονόδρομος. Έπρεπε να δώσει τη μάχη της εξουσίας, να μην ταλαντευτεί. Και θα έπαιρνε την εξουσία. Αυτή είναι η δική μας εκτίμηση.
Η στάση της αστικής τάξης και της Βρετανίας ήταν ξεκάθαρη. Αποσκοπούσαν στην πλήρη εκμηδένιση του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, στην πλήρη υποταγή. Γι’ αυτό και κατέφυγαν στο όργιο της τρομοκρατίας, των δολοφονιών και της χρησιμοποίησης των δυνάμεων των δωσίλογων.
Το τι θα επακολουθούσε μετά την κατάκτηση της εξουσίας από το ΕΑΜ και το ΚΚΕ μπορούμε να το υποθέσουμε, αλλά κανείς δε θα μπορούσε να το προβλέψει με ακρίβεια εκ των προτέρων. Η κυριαρχία του ΕΑΜ και του ΚΚΕ σε όλη τη χώρα, με ελάχιστες εξαιρέσεις ήταν ένας παράγοντας ιδιαίτερα σοβαρός, που ευνοούσε το ΕΑΜ και το ΚΚΕ να αντιμετωπίσουν την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα της Βρετανίας. Επειδή, όμως, δεν τρέφουμε αυταπάτες θεωρούμε ότι το βέβαιο είναι ότι η κατάκτηση της εξουσίας από το ΕΑΜ και το ΚΚΕ δε θα άφηνε αδιάφορη τη Βρετανία. Η κατάκτηση της εξουσίας από το ΕΑΜ και το ΚΚΕ θα ήταν ένα γεγονός διεθνούς σημασίας.
Ακολουθεί το δεύτερο μέρος.
COMMENTS