Η εργατική τάξη και τα μικρομεσαία μικροαστικά στρώματα της πόλης και του χωριού αντιμετωπίζουν, μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας, τη μεγαλύτερη μεταπολεμική επίθεση ενάντια στις κοινωνικές τους κατακτήσεις και το βιοτικό τους επίπεδο. Μια οικονομική κρίση, που γκρέμισε σα χάρτινο πύργο το μύθο της «ισχυρής Ελλάδας», στο πλαίσιο της ένταξης της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ.
Μια ολόκληρη στρατηγική της ντόπιας αστικής τάξης χρεοκόπησε, και σε κάθε επίπεδο, με καταστρεπτικές και μακροχρόνιες συνέπειες για την παραγωγική βάση της χώρας μας και τον εργαζόμενο λαό.
Η χρεοκοπία της στρατηγικής της αστικής τάξης εκδηλώνεται πριν απ’ όλα στη χρεοκοπία της οικονομίας της Ελλάδας, στο δημόσιο χρέος και στο μεγάλο δανεισμό, στην εμπλοκή της σε προγράμματα διάσωσης – τα μνημόνια, στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας της χώρας στους δανειστές της, στην ένταση της πολιτικής και οικονομικής εξάρτησης.
Η Ελλάδα, στο πλαίσιο και της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 2008, η οποία επέτεινε την οικονομική της κρίση και τη χρεοκοπία της, πρακτικά τέθηκε υπό διεθνή οικονομικό και πολιτικό έλεγχο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Αυτό το γεγονός την εγκλώβισε ακόμη πιο πολύ σ’ έναν αδιέξοδο λαβύρινθο δανεισμού, αύξησης του δημόσιου χρέους και παραγωγικής συρρίκνωσης, με απώλεια κατά 25% του ΑΕΠ, εκτίναξη της ανεργίας στο 1.5 εκατ. ανέργους, ιδιαίτερα της νεολαίας, που ξεπέρασε το 60%, εμφάνισης της μετανάστευσης του επιστημονικού δυναμικού της χώρας μας, εξαθλίωσης των εργαζομένων και πρωτοφανούς καταστροφής των μικρομεσαίων μικροαστικών στρωμάτων, ακόμη και τμημάτων της ίδιας της αστικής τάξης.
Το τίμημα της ένταξης της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στη ζώνη του ευρώ είναι πολύ μεγάλο για τις λαϊκές μάζες, θα έχει μακροχρόνιες συνέπειες για τη χώρα μας και ειδικά για το δημόσιο χρέος, που θα εξελιχτεί σ’ έναν οικονομικό βραχνά, που θα καλύψει τον 21ο αιώνα και θα παίζει το ρόλο της αλυσίδας, που θα κρατάει δεμένη τη χώρα μας στους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Την ίδια στιγμή οι ελπίδες για τους «επενδυτικούς κρουνούς», που θα οδηγήσουν σε ανάκαμψη την οικονομία διαψεύδονται. Πέρα από το γεγονός ότι το επενδυτικό κλίμα δεν είναι ευνοϊκό ούτε και για την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, επενδύσεις δεν πρόκειται να υλοποιηθούν εάν δεν ισοπεδωθούν τα εργατικά δικαιώματα, που στην επίσημη πολιτική γλώσσα των κομμάτων της αστικής τάξης ακούγονται ως «αναδιαρθρώσεις και μεταρρυθμίσεις», ενώ η αντίσταση στην ισοπέδωση των εργατικών δικαιωμάτων, που κατοχυρώνει την καπιταλιστική ασυδοσία στην εκμετάλλευση των εργαζομένων, ονομάζεται «ιδεοληψία του παρελθόντος».
Και όλα αυτά συμβαίνουν σ’ ένα παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον, που ταλανίζεται ακόμη από τις συνέπειες της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 2008, ενώ ήδη η οικονομική στασιμότητα αναστέλλει την ανάκαμψη και ενώ έχουν εμφανιστεί τα σημάδια μιας επόμενης οικονομικής κρίσης πριν ακόμη ξεπεραστεί η οριστικά η προηγούμενη.
Ιδιαίτερα δε για την Ευρωπαϊκή Ένωση – και ειδικά μετά την υιοθέτηση του ευρώ ως κοινού νομίσματος, πρέπει να τονίσουμε ότι η οικονομική στασιμότητα είναι σαφής και «τραβάει» για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ τα οικονομικά στοιχεία των πρώτων τριμήνων του 2016 δεν επιτρέπουν, προς το παρόν, τουλάχιστον, ή για το άμεσο μέλλον αισιοδοξία για την πολυπόθητη ανάπτυξη.
Επί της ουσίας έχει αναδειχτεί το οικονομικό αδιέξοδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και όχι μόνο αυτής, γι’ αυτό το λόγο τροποποιούνται και οι προσδοκίες αλλά και οι θεωρητικές παραδοχές των απολογητών της αστικής οικονομικής σκέψης.
Οι αστοί οικονομικοί αναλυτές παραδέχονται πλέον ανοιχτά – δε μπορούν να κάνουν και διαφορετικά – ότι «βρίσκονται στο σωστό δρόμο» μεν, αλλά αμφισβητούν δε το χρόνο απόδοσης. Τονίζουν ότι θα χρειαστεί «πολύς χρόνος για να αποδώσει η ακολουθούμενη οικονομική πολιτική»!
Φροντίζουν, παραπέρα, να τονίζουν και ότι αυτή η μακρόχρονη πρόβλεψη για την απόδοση της οικονομικής πολιτικής που ακολουθείται τελεί υπό την αίρεση της εμφάνισης έκτακτων περιστατικών. Όλα, δηλαδή, είναι στον «αέρα». Το μόνο πράγμα που δεν είναι στον αέρα αφορά στην παραπέρα εξαθλίωση των εργαζομένων και στην καταστροφή των μικροαστικών στρωμάτων.
Σαφώς πρόκειται για μια παραδοχή οικονομικοπολιτικής ήττας, η οποία παίρνει υπόψη της πολύ περισσότερους παράγοντες για να διατυπώνεται με αυτόν τον τρόπο και σε μια εποχή, που το Κομμουνιστικό και Εργατικό Κίνημα δεν είναι σε θέση να ανατρέψει την οικονομική πολιτική που ακολουθείται, πολύ περισσότερο να προχωρήσει σε ουσιαστικές ανατροπές.
Αυτό που πρέπει να τονιστεί με έμφαση είναι ότι αποφασιστικό μέρος στην παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη εξασφαλίζεται από την Ανατολή – και κυρίως από την Κίνα, ενώ ο Δυτικός καπιταλισμός χάνει έδαφος με την Ευρωπαϊκή Ένωση να αποτελεί τον πιο αδύναμο κρίκο στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα.
Αυτό το γεγονός, της μετατόπισης του παγκόσμιου οικονομικού γίγνεσθαι προς την Ανατολή, διαφοροποιεί τους άξονες των αντιθέσεων σε παγκόσμιο επίπεδο. Επιδρά στο πώς εκδηλώνονται οι αντιθέσεις αυτές, την ίδια στιγμή που υπάρχουν χώρες, όπως η Ιαπωνία π.χ., που έχουν υπερβεί κάθε όριο οικονομικής μακροχρόνιας στασιμότητας.
Αυτό, όμως, που σταθεροποιείται είναι η αυξανόμενη επιθετικότητα από την πλευρά των Δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων απέναντι στη Ρωσία και την Κίνα, που γίνεται ολοένα και πιο συστηματική και εμφανής και στο στρατιωτικό επίπεδο.
Αυτός ο παράγοντας, της μετατροπής της Κίνας και γενικότερα της Ανατολής στον κύριο τροφοδότη της παγκόσμιας οικονομικής ανάπτυξης (της όποιας ανάπτυξης, πάντως, έτσι κι αλλιώς πολύ σημαντικής για την Κίνα και για τις άλλες χώρες της Ανατολής – Ινδία π.χ. ακόμη και Βιετνάμ) επιτείνει τα αδιέξοδα του Δυτικού καπιταλισμού, ο οποίος πλέον είναι υποχρεωμένος να παραδεχτεί ότι χάνει έδαφος και ότι οι οικονομικές πολιτικές που εφαρμόζει στρέφονται καταφανώς ενάντια στους εργαζόμενους, μη δυνάμενος να εξασφαλίσει στοιχειώδεις όρους επιβίωσής τους.
Ο δεύτερος και πολύ ουσιαστικός παράγοντας, που παίζει αποφασιστικό ρόλο στα οικονομικά αδιέξοδα του Δυτικού καπιταλισμού, είναι το επίπεδο ανάπτυξης των ίδιων των παραγωγικών δυνάμεων. Το πέρασμα των τεχνολογικών επιτευγμάτων στην παραγωγική διαδικασία δημιουργεί τεράστια προβλήματα στην πρώτη από άποψη σπουδαιότητας παραγωγική δύναμη, την εργατική τάξη, τον άνθρωπο.
Αποδεικνύεται στην πράξη, πράγμα που ήδη το γνωρίζαμε θεωρητικά, ότι αυτό το πρόβλημα ο Δυτικός καπιταλισμός – και γενικά ο καπιταλισμός, είναι αδύνατον να το διαχειριστεί, έστω και εάν καταφεύγει στις γνωστές στατιστικές αλχημείες για την ανεργία, που τη μοιράζει, με τις νέες εργασιακές σχέσεις, για να φαίνεται μειωμένη.
Ακόμη και μια καθυστέρηση, που σημειώθηκε, στο πέρασμα των τεχνολογικών επιτευγμάτων στο Δυτικό καπιταλισμό και που οφείλεται κατά βάση στη μεταφορά βιομηχανικών παραγωγικών μονάδων στην Ανατολή, που εκμεταλλεύτηκε τη διαφορά των αναπτυξιακών επιπέδων και το μειωμένο λεγόμενο εργατικό κόστος, δεν οδήγησε στο ξεπέρασμα των δυσκολιών, που αντιμετωπίζει ο Δυτικός καπιταλισμός.
Αντίθετα, η κρίση του 2008, που ξέσπασε στις ΗΠΑ και σχεδόν ταυτόχρονα εκδηλώθηκε και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, απέδειξε ότι η παραπέρα διεθνοποίηση του κεφαλαίου, με τη μεταφορά και παραγωγικών μονάδων σε χώρες με χαμηλότερο εργατικό κόστος, δεν οδήγησε στην αποφυγή της κρίσης, εκτός του ότι δημιούργησε και τεράστια προβλήματα στο εσωτερικό των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Το ίδιο φαινόμενο αφορά και σε χώρες με μικρότερο βαθμό ανάπτυξης των παραγωγικών τους δυνάμεων. Στη χώρα μας π.χ., στο πλαίσιο της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ψηφίστηκε το Σύμφωνο Σταθερότητας για τα Βαλκάνια, που επέτρεπε τη μεταφορά παραγωγικών μονάδων, και με χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό, σε άλλες χώρες της Βαλκανικής ενδοχώρας.
Ούτε αυτό το γεγονός απέτρεψε την οικονομική κρίση της χώρας μας και τη χρεοκοπία της, παρόλο που επιχειρήθηκε στο πλαίσιο της ενδυνάμωσης του Ελληνικού καπιταλισμού στην περιοχή, που θα είχε και ευεργετικές επιπτώσεις και στην ανάπτυξη, υποτίθεται, εσωτερικά και της Ελλάδας.
Στην πράξη, όμως, η χώρα μας χρησιμοποιήθηκε ως «λαγός», όπως αποδεικνύει η περίπτωση του ΟΤΕ π.χ., για λογαριασμό άλλων χωρών, που κυριαρχούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, διαψεύδοντας παταγωδώς και το ιδεολογικό εφεύρημα της ιμπεριαλιστικής Ελλάδας.
Και το ουσιαστικότερο. Η έξοδος αυτή των παραγωγικών μονάδων σε Βαλκανικές χώρες όξυνε παραπέρα την οικονομική κρίση της χώρας, τη χρεοκοπία της, πρόσθεσε στη συνεχόμενη παραγωγική συρρίκνωση της Ελλάδας.
Σήμερα και καραμπινάτοι αστοί οικονομικού αναλυτές και πολιτικοί, υποστηρικτές του ευρώ και της παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μιλάνε ότι η «Ελλάδα δεν παράγει ούτε οδοντογλυφίδες»! «Ξεχνάνε», όμως, να αναφέρουν ότι ένας βασικός παράγοντας της παραγωγικής συρρίκνωσης της χώρας είναι ακριβώς η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ.
Η μνημονιακή πολιτική, που εφαρμόστηκε τόσα χρόνια στη χώρα μας από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, δεν οδήγησε ούτε στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης ούτε και της χρεοκοπίας της χώρας μας.
Η συνέχεια αυτής της πολιτικής και από την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν εξασφαλίζει, οπωσδήποτε, το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης και της μακροχρόνιας οικονομικής υποθήκευσης της χώρας μας, παρά τους πανηγυρικούς τόνους της κυβέρνησης ότι «ξεπερνάμε τον κάβο». Η μνημονιακή πολιτική συνεχίζεται με μεγαλύτερη ένταση. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια. Και έπεται η συνέχεια με σκληρότερα μέτρα.
Αυτό και μόνο το γεγονός επιβάλλει να υπάρξει άμεσα η κατάθεση μιας εναλλακτικής προγραμματικής πρότασης, που θα αποτελέσει και τη βάση των διεκδικητικών αγώνων των εργαζομένων με ευρύτερους στόχους, όπως η αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
Οι πρόσφατες εργατικές κινητοποιήσεις αν έφεραν, με επιτακτικό τρόπο, κάτι στην επικαιρότητα και ως αναγκαιότητα άμεσης προτεραιότητας είναι ακριβώς η κατάθεση αυτής της εναλλακτικής προγραμματικής πρότασης, μιας άλλης πολιτικής πρότασης, που θα δώσει και διέξοδο στην ίδια την αναζωογόνηση του Εργατικού Κινήματος.
Μόνο κάτω από αυτές τις συνθήκες υπάρχει η δυνατότητα να σπάσει η πολιτική των μνημονίων διαρκείας.
COMMENTS