Η εικόνα που σχηματίζει όποιος κοιτάξει τον Τύπο αυτές τις μέρες, είναι πως οι πολιτικές εξελίξεις κρίνονται από πολύ εύθραυστες ισορροπίες και πως η χώρα μας είναι πολύ κοντά στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Ακόμα και για την αστική τάξη, η οποία έχει κάνει ξεκάθαρο με όλους τους τρόπους ότι, ανεξάρτητα των συνεπειών, η πρόσδεση της χώρας στην ΕΕ δεν αμφισβητείται, μπορεί κανείς να διαπιστώσει την έντονη αγωνία της για τα όσα διαδραματίζονται στην οικονομία, το προσφυγικό και τις συνέπειες αυτών των εξελίξεων στο εγγύς μέλλον.
Το πλέον χαρακτηριστικό δείγμα αυτών των ανησυχιών και προβληματισμών της αστικής τάξης δίνει η «Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής, όπου τα βασικά άρθρα των συντακτών της κινούνται σε πανομοιότυπο μοτίβο. Με άξονες το προσφυγικό, το ελληνικό και ευρωπαϊκό χρέος, την αξιολόγηση, τις προστριβές για το μέλλον της ΕΕ, θέματα εξόχως σοβαρά που αναδεικνύουν τα σημαντικά προβλήματα και τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει η ΕΕ σήμερα, αλλά και το περιβάλλον με το οποίο η αστική τάξη της χώρας έρχεται αντιμέτωπη με τα δικά της αδιέξοδα.
«Αν μη τι άλλο, ας υπάρξει σύνεση» γράφει ο Κώστας Καλλίτσης για να συμπληρώσει σε άλλο άρθρο του πως: «πρέπει να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση!» αντιλαμβανόμενος τους κινδύνους από την πρόσκρουση αφενός απέναντι στον τοίχο των Βρυξελών και αφετέρου στη διαφαινόμενη πρόθεση της ΕΕ να φορτώσει στη χώρα μας το τεράστιο προσφυγικό πρόβλημα.
Αναφέρει χαρακτηριστικά: «Δύο μεγάλα προβλήματα που η αντιμετώπισή τους προϋποθέτει αμοιβαιότητα έχουν ορθωθεί ενώπιον της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πρώτο παρουσιάστηκε το πρόβλημα του χρέους, που παραμένει άλυτο – το ελληνικό χρέος είναι βαρύ για την ίδια τη χώρα μας, αλλά δεν είναι παρά σταγόνα στον ωκεανό του ευρωπαϊκού χρέους. (…)Δεύτερο παρουσιάστηκε το προσφυγικό πρόβλημα, με συνέπειες που τείνουν να αποδειχτούν πολύ βαρύτερες από εκείνες του χρέους, καθώς ευθέως απειλείται η ευρωπαϊκή συνοχή. (..)Η Ελλάδα είναι άμεσα παγιδευμένη και στα δύο προβλήματα. Κι αν δεν καταφέρει να αντιμετωπίσει το δεύτερο (το προσφυγικό), ίσως δεν θα φτάσει στο σημείο να αντιμετωπίσει το πρώτο (το χρέος)».
Αναφερόμενος στο ασφαλιστικό συνεχίζει: «Βέβαιο είναι, ωστόσο, ότι αν δεν κλείσει με κάποιον τρόπο, δεν θα κλείσει ούτε η πρώτη αξιολόγηση, με όσα θα επιφέρει ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Αυτή είναι η τρίτη παγίδα στην οποία έχει πέσει η χώρα – αποκλειστικά με κυβερνητική ευθύνη. (..)Αν δεν ξεφύγουμε από αυτήν την παγίδα άμεσα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ίσως αποδειχτεί περιττό να ανησυχούμε αν θα πετύχουμε να γλιτώσουμε από τις δύο προηγούμενες – του χρέους και του προσφυγικού κύματος. Φοβούμαι ότι δεν θα γλιτώσουμε από καμία. Ότι, αντίθετα, ενδεχομένως απομονωμένοι (εμείς και οι πρόσφυγες…) μέσα σε κλειστά σύνορα, άμεσα θα διατρέξουμε τον κίνδυνο να πέσουμε στην τέταρτη παγίδα: στο σχέδιο Σόιμπλε, για «προσωρινή» έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη, με το γνωστό «χρυσό χάπι» μιας χρηματικής βοήθειας προκειμένου να στηριχτεί το ισοζύγιο πληρωμών, ώστε να μην κοπούν ξαφνικά οι εισαγωγές τροφίμων, φαρμάκων, καυσίμων…».
Για να καταλήξει: «Η ολοκλήρωση της αξιολόγησης είναι προϋπόθεση για την έναρξη της συζήτησης και την ελάφρυνση του χρέους, δύο προϋποθέσεις αναγκαίες (αν και όχι, από μόνες, ικανές) για να σταθεροποιηθεί το έδαφος της οικονομίας και να προσβλέψουμε σε ανάκαμψη και μεγέθυνση. Η αξιολόγηση εξελίσσεται, όμως, άσχημα. Η ρύθμιση των «κόκκινων» δανείων είναι κυριολεκτικά στο μηδέν, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (καταφέραμε να) συντάσσεται με το ΔΝΤ στο θέμα των δημοσιονομικών κενών, τα φορολογικά μέτρα είναι στον αέρα. Στο επίκεντρο το ασφαλιστικό, που απορρίπτεται, καθώς οι αλλαγές δεν αποφέρουν (τα υπεσχημένα) 1,8 δισ. ευρώ. Ο κόμπος είναι εδώ, η θηλιά σφίγγει, το σχέδιο Σόιμπλε επανέρχεται στο τραπέζι. Διά ταύτα: Ευθύνη της κυβέρνησης είναι να κλείσει τα αυτιά στις σειρήνες και να ολοκληρώσει την αξιολόγηση επιτυχώς, ταχύτατα. Μετά από αυτό, όλα τα στοιχήματα θα είναι ανοικτά. Όχι νωρίτερα».
Τη σκυτάλη παίρνει ο Κώστας Ιορδανίδης στο άρθρο: «Ευρωσκεπτικισμός των Ελλήνων», κάνοντας τη σχεδόν δραματική διαπίστωση ότι: «Όλα αυτά μπορούν να αντιμετωπισθούν ως θεωρητικά και άσχετα, αλλά ως φαίνεται το αίσθημα των Ελλήνων αρχίζει να αλλοιώνεται και η εικόνα της Ευρώπης να αμαυρώνεται σταδιακώς. Πρόσφατη δημοσκόπηση του νέου ερευνητικού οργανισμού «διαΝΕΟσις», που δημοσίευσε η «Κ», κατέγραψε ότι ένα ποσοστό 46,2% –έναντι 28,1%– πιστεύει ότι η Ελλάς ζημιώθηκε ως προς την οικονομική ανάπτυξη και την ευημερία από τη συμμετοχή της στην ΕΕ. Ο ευρωσκεπτικισμός με άλλα λόγια έχει αρχίσει να εδραιώνεται σταδιακώς στην κοινωνία. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να ληφθεί υπόψη από τα λεγόμενα «εκσυγχρονιστικά» κόμματα «ευρωπαϊκού προσανατολισμού» και να εμβολιάσουν τον πολιτικό τους λόγο, με κριτική προς το υφιστάμενο, παθογενές ευρωπαϊκό σύστημα. Μόνον διά του τρόπου αυτού θα παραμείνει η κοινωνία σε ευρωπαϊκή τροχιά για να μην ωθηθούν τα πράγματα στα άκρα και καταλήξουμε εκόντες άκοντες στο χάος».
Ο Αλέξης Παπαχελάς, στη συνέχεια, παίρνει θέση στο πολιτικό επίδικο της ΕΕ, για το μέλλον της, ζήτημα που απασχολεί πολύ σοβαρά τις ελίτ. Σημειώνει στο άρθρο: «Η Ευρώπη μπροστά σε ιστορικό σταυροδρόμι» τα πολύ χαρακτηριστικά: «Αυτό που ζει σήμερα η Ευρώπη μοιάζει με τις μεγάλες κρίσεις της Ιστορίας, που συμβαίνουν κάθε 50-60 χρόνια. Δεν είναι, δηλαδή, απλή υπόθεση. Όποιος έχει διαβάσει Ιστορία μπορεί να ακούσει τη βοή τεκτονικών αλλαγών και μετακινήσεων που έρχονται. Η Ευρώπη γερνάει, κυριολεκτικά. Οι εκτιμήσεις των πλέον έγκυρων διεθνών οργανισμών, όπως θα διαβάσετε και σε άλλη σελίδα της «Κ» σήμερα, είναι ότι ο πληθυσμός της θα μειωθεί από τα 450 εκατομμύρια σε 310 το 2050. Το νούμερο και η εκτίμηση είναι συγκλονιστικά»(…) και αναλύοντας τις επιπτώσεις από το προσφυγικό κύμα λέει «Η Ευρώπη αποσταθεροποιείται πολιτικά και τα άκρα παίρνουν το πάνω χέρι. Τα σύνορα κλείνουν ή θα κλείσουν, αν δεν βρεθούν άμεσες λύσεις. Το ευρωπαϊκό φιλελεύθερο Κέντρο αποδυναμώνεται. Οι ευρωπαϊκές ελίτ μοιάζουν να τα έχουν χαμένα μπροστά στις ραγδαίες εξελίξεις. (..)Βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι. Η Ευρώπη είτε θα λειτουργήσει όπως πάντα με μικρά βήματα, με συμβιβασμούς, αλλά σαν ένα μεγάλο χωνευτήρι αντιθέσεων και τριβών, είτε θα κάνει βήματα προς τα πίσω, καθώς μεμονωμένες χώρες θα μπαίνουν σε πορείες απομονωτισμού και εθνικισμού που θα διαλύσουν στο τέλος το ευρωπαϊκό πρότζεκτ».
Ο Άγγελος Στάγκος στο άρθρο του: «Μία Ευρώπη γεμάτη προβλήματα» πιάνει το νήμα από εκεί, που το άφησαν οι προηγούμενοι: «Βυθισμένοι στα χάλια μας και κυνηγώντας ακόμη χίμαιρες (γιατί αυτό εξακολουθούν να κάνουν κυβέρνηση –κυρίως–, πολιτική τάξη όλων των διαβαθμίσεων και κοινωνία) δεν δίνουμε ιδιαίτερη σημασία σε όσα συμβαίνουν γύρω μας, στο λεγόμενο «διεθνές περιβάλλον».(..) Τούτων λεχθέντων, αυξάνονται και πληθύνονται οι απαισιόδοξοι για το μέλλον της Ευρώπης. Και αν πολλοί από αυτούς τους απαισιόδοξους εξακολουθούν να είναι ευρωπαϊστές, το κακό είναι ότι αυξάνονται και πληθύνονται επίσης οι εθνικιστές, οι αντιευρωπαϊστές, οι ευρωσκεπτικιστές και όλοι εκείνοι που δεν θέλουν το μέλλον τους ενταγμένο σε μία Ενωμένη Ευρώπη, πιστεύοντας ότι η κάθε δική τους χώρα ξεχωριστά είναι σε θέση να τα βγάλει πέρα, στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης.
Τα δεινά της Ευρώπης όμως δεν σταματούν στο προσφυγικό-μεταναστευτικό, που σε μεγάλο βαθμό προκλήθηκε από μοιραίες επεμβάσεις μεγάλων χωρών της Δύσης, των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της Γαλλίας συγκεκριμένα, στο όνομα του εκδημοκρατισμού αυταρχικών καθεστώτων στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία. Αυταρχικών μεν, κοσμικών δε, με αποτέλεσμα να αναπτυχθεί ο ακραίος ισλαμικός φονταμενταλισμός. Η γήρανση του πληθυσμού, το μεγάλο κόστος του κοινωνικού κράτους, η επιθυμία του Λονδίνου να την κόψει και να τη ράψει στα μέτρα του, απειλώντας με το περιβόητο Brexit, τα οικονομικά προβλήματα των περιφερειακών χωρών, ο χαμηλός ρυθμός ανάπτυξης, η ανακοπή της οικονομικής προσέγγισης με τη Ρωσία, που αποτελούσε μεγάλη διέξοδο, η στάση των χωρών του πρώην σοβιετικού μπλοκ που εκμεταλλεύονται αφενός τις ενοχές της Γερμανίας και αφετέρου τον άκρατο αντιρωσισμό των αγγλοσαξονικών χωρών (ΗΠΑ, Βρετανία, κ.λπ.) και η αδυναμία άσκησης ενιαίας αμυντικής και εξωτερικής πολιτικής, ώστε να έχει καθοριστικό ρόλο στα διεθνή, είναι ζητήματα που ταλανίζουν τη σημερινή Ευρώπη και τους λαούς της, συμπεριλαμβανομένου του ελληνικού. Και ας μην το αντιλαμβάνεται ο μέσος πολίτης.
Για όποιον παρακολουθεί στοιχειωδώς τα διεθνή, η Ευρώπη σύντομα θα βρεθεί και προ νέων πολιτικών εντάσεων που πιθανότατα θα έχουν και οικονομικές επιπτώσεις σε βάρος της. Η πτώση της τιμής του πετρελαίου μειώνει το κόστος της ενέργειας, αλλά ταυτόχρονα προκαλεί γεωπολιτικές δονήσεις σε διάφορες περιοχές του κόσμου. Η απόφαση της Ουάσιγκτον να τετραπλασιάσει τα στρατιωτικά κονδύλια για την ενίσχυση των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, αυτής που κάποτε ο περιβόητος Ράμσφελντ είχε αποκαλέσει «Νέα Ευρώπη», είναι βέβαιον ότι θα προκαλέσει ανησυχίες και αντιδράσεις από τη Ρωσία. Υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι οι ΗΠΑ, η Βρετανία, ακόμη και η Γερμανία, σχεδιάζουν νέα επέμβαση στη Λιβύη για να αντιμετωπίσουν το «Ισλαμικό Κράτος», που επεκτείνει τις δυνάμεις και την επιρροή του στην περιοχή, η οποία, μεταξύ άλλων, συνορεύει με την Αίγυπτο. Η σταθερότητα της Τουρκίας αποτελεί ερωτηματικό και παράλληλα η δική της αντιπαράθεση, όπως και των ΗΠΑ, με τη Μόσχα στο μέτωπο της Συρίας μάλλον λαμβάνει μεγαλύτερες, παρά μικρότερες διαστάσεις. Όλα αυτά, μεγάλα και πολύπλοκα, συμβαίνουν και ενδεχομένως να συμβούν στις παρυφές της Ευρώπης αλλά και της Ελλάδας. Επομένως είναι εύκολο να φανταστεί κανείς πόσο επιβαρύνουν την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Και τι μας περιμένει…».
Προχωρήσαμε σ’ αυτήν την παράθεση αποσπασμάτων, που αντλήσαμε από την «Καθημερινή της Κυριακής», μία από τις ναυαρχίδες του αστικού Τύπου, για να επαναλάβουμε από μέρους μας μία από τις σταθερές εκτιμήσεις μας, που τώρα πλέον συναντήσαμε εν είδει «Αφιερώματος» και πολύ συμπυκνωμένα στην «Καθημερινή, αλλά την συναντάμε και γενικότερα στον υπόλοιπο αστικό Τύπο και συνολικότερα σε όλα τα αστικά ΜΜΕ.
Τόσο στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και στη χώρα μας οι οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις αναδεικνύουν την ανάγκη παρέμβασης του Κομμουνιστικού Κινήματος, στη χώρα μας του ΚΚΕ, κάτω από μια ενιαία στρατηγική, της οποίας βασική παράμετρος θα είναι η κατάσταση που επικρατεί στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα αδιέξοδα, που δημιούργησε για όλους τους λαούς των χωρών – μελών της Ένωσης.
Είναι σαφές ότι η αστική τάξη η οποία διαθέτει ένα πολύ ισχυρό ταξικό αισθητήριο, αντιλαμβάνεται πρώτη και με τον καλύτερο τρόπο τα όσα έπονται. Και όλα δείχνουν ότι τίποτα καλό δεν φαίνεται στον ευρωπαϊκό ορίζοντα. Δείγμα και αυτό ότι ωριμάζουν οι οικονομικές και πολιτικές συνθήκες που συντελούν στην αποσύνθεση της ΕΕ. Και αυτό με τη σειρά του, έχει ιδιαίτερη σημασία για το Κόμμα μας, αναδεικνύοντας τη σημασία της προβολής του αιτήματος της αποδέσμευσης, ως του βασικού κρίκου μέσα από τον οποίο θα χτίζεται η πολιτική του κόμματος προς την εργατική τάξη, τα κατώτερα και μεσαία μικροαστικά στρώματα, με συγκεκριμένη πρόταση εξουσίας.
Αυτή η εκτίμηση επιβεβαιώνεται πλέον και από τις ίδιες τις ανησυχίες της αστικής τάξης αλλά και από τις πρόσφατες εξελίξεις στη χώρα μας από τις μεγάλες κινητοποιήσεις της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και του χωριού, που ανέδειξαν τις αγωνιστικές διαθέσεις των λαϊκών μαζών, αλλά και το πεδίο, που το ΚΚΕ μπορεί να αναπτύξει την πολιτική του δράση.
COMMENTS