Η συμπλήρωση 20 χρόνων από την κρίση των Ιμίων, το 1996, έδωσε την αφορμή στην Χρυσή Αυγή να εκφέρει έναν ιδιαιτέρως «απειλητικό» λόγο κατά του Κομμουνιστικού Κινήματος, σε ό,τι αφορά το παρόν του, μέσα από μία αναδρομική χυδαία κατασυκοφάντηση και διαστρέβλωση της ιστορίας του ΚΚΕ και του Μαρξισμού – Λενινισμού στη χώρα μας.
Η απαγόρευση της συγκέντρωσης της Χρυσής Αυγής, το περασμένο Σάββατο, στο κέντρο της Αθήνας –όπως αντίστοιχα απαγορεύτηκε και η αντιφασιστική συγκέντρωση την ίδια μέρα– έδωσε το πρόσχημα στο ναζιστικό εσμό της Χρυσής Αυγής, που μαζεύτηκε έξω από τα γραφεία της στη Μεσογείων, να κάνει λόγο για «κωμικοτραγικό σοβιετικό καθεστώς» και «σταλινικού τύπου απαγορεύσεις»! Ο Ν. Μιχαλολιάκος μάλιστα μίλησε για μια «κόκκινη χούντα από ορφανά του Μαρξ» προσθέτοντας και την ετικέτα «κάποιοι αποτυχημένοι μπολσεβίκοι», υπονοώντας την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς ωστόσο να την κατονομάζει και ρητά!
Γεννιέται το ερώτημα: Προς τι οι λεκτικοί αυτοί ακροβατισμοί του Ν. Μιχαλολιάκου; Δεν γνωρίζει ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία σχέση με το Μαρξ, τον «μπολσεβικισμό», το Στάλιν και τη Σοβιετική Ένωση; Πολύ περισσότερο που, εμείς υποστηρίζουμε ότι, ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον δεν δικαιούται πολιτικά να ομιλεί εξ ονόματος της Αριστεράς.
Την απάντηση στο ερώτημά μας θα την πάρουμε παρακολουθώντας όλα τα επίμαχα σημεία της ομιλίας του Νίκου Μιχαλολιάκου στην ίδια συγκέντρωση. Εκεί ακολουθεί την ίδια γκαιμπελική μεθοδολογία, να συγκεκριμενοποιεί τη ρητορική του πάνω στην αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να κάνει πάντα σαφείς και ευθείες αναφορές σ’ αυτόν και ταυτόχρονα να γενικεύει πάνω σε ό,τι παραπέμπει στο Κομμουνιστικό Κίνημα και που ουδεμία σχέση έχει σήμερα με το ΣΥΡΙΖΑ.
Έτσι λοιπόν μετά την ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική των μνημονίων, όπου από κυβερνητική θέση υλοποιεί τη στρατηγική της αστικής τάξης για την παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ, ο Νίκος Μιχαλολιάκος ειρωνεύεται τους κυβερνώντες ως «προστάτες των εργατών και των αγροτών» που κρύβονται και δεν πάνε στα αγροτικά μπλόκα και εξ’ αυτού συμπεραίνει γενικά ότι οι «αριστεροί», οι «σοσιαλιστές» αποδείχτηκαν «σκυλιά της ξενοκρατίας», «λακέδες των τοκογλύφων που λεηλατούν την πατρίδα» και «δούλοι του καπιταλισμού»!!!
Και συγκεκριμενοποιώντας τις συνθήκες γύρω από τις οποίες έχουν βγει στο προσκήνιο όλες οι κοινωνικές τάξεις και κινητοποιούνται με αιχμή την κυβερνητική πολιτική, ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής υποστηρίζει ότι «ξυπνάει ο Ελληνικός λαός» και χρίζει τη Χρυσή Αυγή ως «πρωτοπορία του λαού», γιατί, όπως ισχυρίζεται –κάνοντας πάλι μια γενίκευση- «οι εθνικιστές θα ρίξουμε το μαρξιστικό κτήνος στα αζήτητα της ιστορίας, εκεί που ανήκει».
Γεννιέται και πάλι η απορία: Είμαστε στη στιγμή, που κρίνεται η πτώση του καπιταλισμού και το πέρασμα στο σοσιαλισμό; Πολύ περισσότερο, είναι μια επαναστατική κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ ή μήπως είναι ο Τσίπρας μαρξιστής; Ποιο είναι αυτό το «μαρξιστικό κτήνος» και γιατί πλασάρεται ως «πρωτοπορία» ο Νίκος Μιχαλολιάκος για να το ρίξει στα «αζήτητα της ιστορίας»;
Και για να φτάνουμε στο «δια ταύτα», στο σημείο των αποκαλυπτηρίων του Νίκου Μιχαλολιάκου και της ναζιστικής συμμορίας του. Λέει λοιπόν ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής: «Από την αρχή ακόμα της επαναστάσεως του 1821, μέχρι το 1922 το έθνος μας, ο στρατός μας, προχωρούσε μπρος, μέχρι την αλμυρή έρημο. Προδοσίες, προδοσίες των συμμάχων, προδοσία και των μπολσεβίκων που νομίζουν ότι δεν ξέρουμε το παρελθόν τους, ένα παρελθόν που δεν είναι πολιτικό, είναι ποινικό μητρώο με προδοσίες και εγκλήματα. Και για όσους δεν το ξέρουν, το 1922, το τότε Κομμουνιστικό Κόμμα, του οποίου γνήσια συνέχεια είναι τόσο το ΚΚΕ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ έβγαλαν προκήρυξη που έλεγαν “εγκαταλείψτε το μέτωπο”. Πολλά χρόνια αργότερα το 1935, η φυλλάδα τους ο Ριζοσπάστης έγραφε ότι όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε για την ήττα στη Μικρασία, αλλά χαρήκαμε και την επιδιώξαμε. Αυτοί είναι οι ψευτοπατριώτες της Μαρξιστικής Αριστεράς, οι οποίοι εγκαλούν εμάς για πατριωτισμό. Ας γνωρίζουν ότι και άλλες φορές προσπάθησαν να πάρουν αυτό τον τόπο. Δεν θα τα καταφέρουν. Είμαστε εμείς εδώ. Οι εθνικιστές. Δεν θα τους αφήσουμε».
Αναγκαία συμπλήρωση σ’ αυτό το κατάπτυστο παραλήρημα του φασίστα Νίκου Μιχαλολιάκου ήταν τα συνθήματα που κυριαρχούσαν από τους οπαδούς του και διέκοπταν την ομιλία του. Συνθήματα όπως «Αναρχικοί και Μπολσεβίκοι, αυτή η γη δε σας ανήκει» και «τσεκούρι και φωτιά στα κόκκινα σκυλιά».
Τώρα έχουμε την πλήρη εικόνα και μπορούμε να την αποκωδικοποιήσουμε. Η συνειδητή σύγχυση που καλλιεργεί ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής γύρω από έννοιες που σχετίζονται με το Μαρξισμό-Λενινισμό και το ταυτόχρονο μπέρδεμά τους με το χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ και της πολιτικής του τελευταίου έχει αποδέκτη, που είναι οι λαϊκές μάζες, η εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα, που δεν συμβιβάζονται και δεν θέλουν να ακολουθήσουν το ΣΥΡΙΖΑ στην ενσωμάτωσή του στο αστικό πολιτικό σύστημα και τη μνημονιακή πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο και όλο αυτό το υβρεολόγιο καταλήγει να αποτελεί μια ανοιχτή απειλή προς το Κομμουνιστικό Κίνημα και τελικά να στρέφεται εξ’ αντικειμένου συγκεκριμένα κατά του ΚΚΕ.
Δεν είναι της ώρας, να κάνουμε μακροσκελή ανάλυση για τα ψεύδη που αναφέρει και τις αλήθειες που αποκρύπτει ο Ν. Μιχαλολιάκος γύρω από την ιστορία του ΚΚΕ για μια από τις πιο ηρωικές και δικαιωμένες –ταυτόχρονα διεθνιστικές και πατριωτικές- θέσεις του, που ήταν η άρνηση του τότε νεοσύστατου Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας (ΣΕΚΕ) να υποστηρίξει μια τυχοδιωκτική εκστρατεία της αστικής τάξης στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών της Αντάντ. Θέση που δικαιώθηκε γιατί αποδείχτηκε ότι η αστική τάξη με τις επιλογές της όπως ήταν η «μεγάλη Ιδέα» οδήγησε τη χώρα σε μια «εθνική καταστροφή».
Για το θέμα μας αρκεί μόνο να επισημάνουμε ότι ο Νίκος Μιχαλολιάκος χρησιμοποιεί μια από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις ιδεολογικοπολιτικής χρεοκοπίας της αστικής τάξης, που είναι η Μικρασιατική εκστρατεία στο τέλος του Α’ παγκοσμίου πολέμου για να την αποδώσει σε «προδοσία των Μπολσεβίκων» και να ξεπετάξει στα γρήγορα και με συνοπτικές διαδικασίες την «προδοσία των συμμάχων» ιμπεριαλιστών για την οποία και ο ίδιος κάνει λόγο.
Θυμίζουμε ακόμη ότι μόνο το ΣΕΚΕ αγκάλιασε τους Έλληνες πρόσφυγες και πάλεψε μαζί τους για τα δικαιώματά τους, ενώ την ίδια στιγμή η αστική τάξη και οι πολιτικοί πρόγονοι του κάθε Μιχαλολιάκου τους χαρακτήριζαν «τουρκόσπορους», ενώ οι Πόντιοι, από την υποδοχή που τους επιφυλάχτηκε από το επίσημο Ελληνικό κράτος και τα αστικά κόμματα, έλεγαν τότε: «στα ξένα είμαι Έλληνας και στην Ελλάδα ξένος».
Πάνω όμως σ’ αυτήν την παραχάραξη της ιστορίας του Κομμουνιστικού Κινήματος ο Μιχαλολιάκος επιχειρεί να συμπεριλάβει το ΣΥΡΙΖΑ και ταυτόχρονα να κάνει ένα άλμα στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο και να απειλήσει το ΚΚΕ και τις κοινωνικές δυνάμεις –εργατική τάξη και μικροαστικά στρώματα- που λόγω της ταξικής τους θέσης προσβλέπουν και θα μπορούσαν να ελπίζουν στο ΚΚΕ για μια διέξοδο από το σημερινό αδιέξοδο, που φέρει και ο ΣΥΡΙΖΑ ιστορικές ευθύνες, μια και συνεχίζει στα χνάρια των προηγούμενων κυβερνήσεων.
Γι’ αυτό το λόγο και μιλάει για «παρελθόν που δεν είναι πολιτικό, αλλά ποινικό μητρώο από εγκλήματα και προδοσίες» απειλώντας καταρχήν με περιορισμό της δράσης του ΚΚΕ, με αυταρχικές λύσεις για λογαριασμό της άρχουσας τάξης και ταυτόχρονα δεν διστάζει να επαναφέρει και την έσχατη λύση της άρχουσας τάξης να καταφύγει ακόμα και σε ένοπλο εμφύλιο πόλεμο αν το ΚΚΕ δεν δείξει διάθεση «συμμόρφωσης προς τας υποδείξεις».
Προφανώς ο ζήλος του Νίκου Μιχαλολιάκου σχετίζεται και με το να διαπραγματευτεί το τομάρι του σε ότι αφορά τις δικαστικές εκκρεμότητες που έχει η Χρυσή Αυγή για την εγκληματική της δράση. Ωστόσο είναι τεράστιο λάθος να περιορίσει κανείς εκεί το όλο ζήτημα. Άλλωστε ο προσεκτικός αναγνώστης θα παρατήρησε ότι το λεξιλόγιό του όταν αναφέρεται στο ΣΥΡΙΖΑ περί «κόκκινης χούντας» και «σταλινικού τύπου απαγορεύσεις», ταυτίζεται απολύτως με την αντίστοιχη φρασεολογία κατά της κυβέρνησης που χρησιμοποιούν στελέχη της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ τις τελευταίες μέρες, όπως ο Αντρέας Λοβέρδος και ο Άδωνις Γεωργιάδης όταν μιλούν για «χουντικό κοινοβούλιο» και «Βόρεια Κορέα» με αφορμή το διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες.
Αυτό που κάνει η Χρυσή Αυγή είναι να προεκτείνει τη «συλλογιστική» αυτή και πάνω στο ΚΚΕ και με τρομοκρατικού τύπου απειλές επιχειρεί να παρέμβει στην κίνηση των μαζών, τώρα, που «ξυπνάει ο λαός» με στόχο να εμποδίσει την προσέγγισή τους με το επαναστατικό κίνημα. Αλλά και σ’ αυτή την περίπτωση η τακτική της Χρυσής Αυγής δεν προκύπτει από παρθενογένεση, αλλά αποτελεί συνέχεια των άλλων αστικών κομμάτων –κατασκευασμάτων ειδικού σκοπού από την άρχουσα τάξη- όπως η Ένωση Κεντρώων και το Ποτάμι.
Καθόλου τυχαίο δεν πρέπει να θεωρείται το γεγονός ότι πρόσφατα στη βουλή ο Λεβέντης θυμήθηκε «τα ντολμαδάκια της Μαρίκας» και την κυβέρνηση Τζανετάκη προχωρώντας σε μια σκαιά επίθεση κατά του ΚΚΕ με σκοπό να πλήξει την ηθική υπόσταση του Κόμματος ως δήθεν συστημικού κόμματος. Το γελοίο ύφος του φορέα αυτής της επίθεσης κατά του Κόμματος σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να οδηγήσει στην υποτίμηση τέτοιων πρακτικών ως γραφικές. Άλλωστε το ίδιο αυτό διάστημα ζήσαμε και μια άλλου τύπου πρακτική, που παραπέμπει ευθέως στο υβρεολόγιο των έκτακτων στρατοδικείων μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Αυτό το υβρεολόγιο μετήλθε ο βουλευτής του Ποταμιού (κόμμα που προσφάτως αυτοπροσδιορίζεται στο χώρο του «ριζοσπαστικού κέντρου») Αμυράς όταν απευθυνόμενος στον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΚΚΕ είπε επί λέξει: «Είσαι γελοίος και δειλός. Είσαι Έλληνας Κομμουνιστής». Φράση που προφανώς προκύπτει από τη γενναιότητα, που εξασφαλίζει το παντεσπάνι που προσφέρει η αστική τάξη σε τέτοιους γενναίους τύπους.
Τώρα έχουμε πλήρη την εικόνα και μπορούμε να πούμε πως: «σαν πολλά δε μαζεύονται για να είναι απλές συμπτώσεις»; Είναι σαφές ότι υπάρχει κατανομή ρόλων, που δεν προκύπτει απαραίτητα ως προϊόν συνομωσίας, αλλά ως μια βαθύτερη ανάγκη της αστικής τάξης σ’ αυτήν τη συγκυρία με ένα συγκεκριμένο στόχο. Μπροστά στην αβεβαιότητα που αισθάνεται για το που μπορεί να οδηγηθεί η κίνηση των μαζών καταφεύγει στον ωμό αντικουμμουνισμό και στην άσκηση πίεσης πάνω στο ΚΚΕ για να εμποδίσει την προσέγγισή του με τα μικροαστικά στρώματα και την εργατική τάξη, που δεν θέλει να ακολουθήσει το ΣΥΡΙΖΑ στην ενσωμάτωσή του, έστω και αν τον ψήφισε στις τελευταίες εκλογές.
Και αξίζει εδώ να σημειώσουμε ότι αυτή είναι μια επιλογή της αστικής τάξης, παρά το γεγονός ότι γνωρίζει και η ίδια πολύ καλά, πως με την τακτική και τη γραμμή που εφαρμόζει η ηγεσία του ΚΚΕ απομακρύνει το Κόμμα από το στρατηγικό του στόχο. Ωστόσο, επειδή έχει πολύ ανεπτυγμένη ταξική συνείδηση η άρχουσα τάξη, γνωρίζει, επίσης, εξίσου καλά τις κοινωνικές αναφορές, τις ιστορικές ρίζες, τον πολιτικό χώρο, που εκπροσωπεί το ΚΚΕ, και τον κόσμο, που εκφράζεται μέσα από το Κόμμα, γνωρίζει πολύ καλά σε τελική ανάλυση, ότι παρά τις παρεκκλίσεις του, παρά τη πολιτική του αυτήν τη στιγμή, το «DNA» του ιστορικού και κοινωνικού χώρου που εκπροσωπεί το ΚΚΕ δεν παύει να είναι επαναστατικό. Δυστυχώς, λοιπόν, για το Νίκο Μιχαλολιάκο και σήμερα εξακολουθούν να υπάρχουν μπολσεβίκοι και έτσι εξηγείται ο αντικομμουνιστικός του οχετός.
Η στάση αυτή της αστικής τάξης είναι και ένα πολύ καλό δίδαγμα για όσους κρατούν μια ανεύθυνη και επιπόλαιη στάση απέναντι στο ΚΚΕ στο όνομα της ηγεσίας του. Η «Νέα Σπορά» από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής της στο διαδίκτυο τοποθετήθηκε με σαφήνεια απέναντι στη λανθασμένη τακτική του Κόμματος, χωρίς ωστόσο ποτέ να απλουστεύσει τη σύνθετη κατάσταση της ταξικής πάλης και να παρασυρθεί από μια τυφλή στάση κατά του ΚΚΕ στο όνομα της διαφωνίας με τη γραμμή, που ακολουθεί η ηγεσία του. Γι’ αυτό και ήρθαμε σε αντιπαράθεση με την γραμμή που ακολούθησαν κατά κόρον άλλες γκρούπες ή ιστοσελίδες …«κομμουνιστικής αναφοράς», που εκκινούσαν από την άποψη ότι «το ΚΚΕ έχει τελειώσει».
Η ευθύνη, τώρα, της ηγεσίας του Κόμματος είναι να παραδειγματιστεί από τη στάση της αστικής τάξης απέναντι στο ΚΚΕ και να εγκαταλείψει τις εμμονές της σε θέσεις που δεν ανταποκρίνονται στη συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία. Να πάρει θέση απέναντι στην πολιτική κρίση στην οποία έχουν περιέλθει τα κόμματα της αστικής τάξης, γιατί είναι στοιχείο της πολιτικής κρίσης η καταφυγή στο χυδαίο αντικουμμουνισμό αυτού του είδους, που αφορά στο σύνολο της ιστορικής διαδρομής του ΚΚΕ.
Να δώσει διέξοδο από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία της χώρας μας, του χρεοκοπημένου, επίσης, «Ευρωπαϊκού οράματος», που είναι χρεοκοπία και της αστικής πολιτικής και της αστικής τάξης.
Σε τελική ανάλυση αυτήν τη διαπάλη και αυτήν τη μάχη δεν μπορεί να την αποφύγει η ηγεσία του ΚΚΕ, και το ίδιο το ΚΚΕ, όσο οι μάζες βρίσκονται σε κίνηση και αναζητούν διέξοδο μπροστά σε μια καταθλιπτική και βάρβαρη μνημονιακή πραγματικότητα, που έχει το ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία τόσο αντίπαλους όσο και συμπαίχτες, τώρα που έχουν έρθει «οι τάξεις στο προσκήνιο».
Με την έννοια αυτή, οι σημερινές, 4 του Φλεβάρη, αγωνιστικές κινητοποιήσεις της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και του χωριού θα δώσουν την απάντηση όχι μόνο στην πολιτική των μέχρι τώρα κυβερνητικών κομμάτων, συμπεριλαμβανομένης και της σημερινής κυβέρνησης, αλλά και στο φασιστικό εσμό του χυδαίου αντικομμουνισμού, για να συνειδητοποιήσει και αυτός από ποιον ηττήθηκε και από ποιον θα ξαναηττηθεί.
COMMENTS