Ρωτήθηκε ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Άδωνις Γεωργιάδης, για δύο βασικά και πολύ επίκαιρα θέματα να κρίνει την πολιτική της κυβέρνησης: Το πρώτο, αφορούσε στην αξιολόγηση, που πρέπει να κάνουν οι «θεσμοί» σε σχέση με τα όσα έχει δεσμευτεί η κυβέρνηση για την υλοποίηση του μνημονίου με ιδιαίτερη αιχμή το ασφαλιστικό.
Η απάντηση του Άδωνι Γεωργιάδη ήταν ότι: «όσο πιο γρήγορα κλείσει η αξιολόγηση τόσο καλύτερα για τη χώρα μας»! Και όταν του ζητήθηκε να εξηγήσει περαιτέρω αυτήν την τοποθέτησή του περιορίστηκε να πει ότι: «όσο περισσότερο αργεί η κυβέρνηση να συμφωνήσει με τους θεσμούς τόσο θα μεγαλώνει ο λογαριασμός, που θα κληθεί να πληρώσει ο λαός»! Προφανώς, συμπληρώνουμε εμείς από την πλευρά μας, επειδή οι απαιτήσεις των «θεσμών» – και σε ό,τι αφορά το λογαριασμό, θα γίνονται όλο και πιο «σκληρές», για να χρησιμοποιήσουμε μια δημοσιογραφική έκφραση.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης, ως και εκ της θέσης του πλέον ως αντιπρόεδρος, για το μόνο που δε μπορεί να κατηγορηθεί είναι ότι δεν εκφράζει αυθεντικά τις θέσεις της Νέας Δημοκρατίας. Ουσιαστικά, λοιπόν, η τακτική της Νέας Δημοκρατίας είναι να πιέζει την κυβέρνηση να έρθει σε συμφωνία με τους «θεσμούς». Δηλαδή να υλοποιήσει το μνημόνιο, το οποίο την ίδια στιγμή ισχυρίζεται ότι ήταν αχρείαστο, μια και επί κυβέρνησης Σαμαρά η χώρα είχε μπει σε πορεία ανάπτυξης, και, ταυτόχρονα, το ψήφισε στη βουλή.
Όλα αυτά σ’ ένα λογικό άνθρωπο φαίνονται προφανώς αντιφατικά. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι μια καλοδουλεμένη λαϊκίστικη τακτική, η οποία βασίζεται στην απόκρυψη της αλήθειας και στην αξιοποίηση της δυσαρέσκειας των λαϊκών μαζών.
Όταν κάποιος βασανίζεται από την ανεργία πόσο θυμάται ότι το επιχείρημα της κυβέρνησης Σαμαρά περί ανάπτυξης ήταν αέρας κοπανιστός και ότι στη θέση του μνημονίου, που θα τέλειωνε, υποτίθεται, η Ελλάδα θα έμπαινε πάλι σε πρόγραμμα, για να πραγματοποιηθούν τα ίδια πράγματα, που υλοποιεί η σημερινή κυβέρνηση, και το οποίο πρόγραμμα θα ήταν το τρίτο μνημόνιο, αυτό που υπέγραψε η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα;
Όσο για το εάν η «πιστωτική γραμμή», δηλαδή το πρόγραμμα που θα υπέγραφε η κυβέρνηση Σαμαρά, προκειμένου να εξασφαλίσει τη συνέχεια του δανεισμού, ήταν ή δεν ήταν μνημόνιο αρκεί κανείς να ρίξει μια ματιά στις προϋποθέσεις υπογραφής ενός τέτοιου προγράμματος, που θα περιελάμβανε όλες τις απαιτήσεις των «θεσμών», για να διαπιστώσει ότι το πρόγραμμα «αυτοαποκαλείται» μνημόνιο, και μάλιστα, από τις δύο περιπτώσεις που προβλέπει – το πρόγραμμα Ι και το πρόγραμμα ΙΙ, που είναι και το πιο «βαρύ», η Ελλάδα θα έμπαινε στο δεύτερο.
Η τακτική, λοιπόν, της Νέας Δημοκρατίας είναι, επί της ουσίας, να πιέζει την κυβέρνηση να υλοποιήσει το τρίτο μνημόνιο, με το επιχείρημα της παραμονής στο ευρώ, αλλά το πολιτικό κόστος να το αναλάβει πλήρως η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, ώστε να επανέλθει στη διακυβέρνηση έχοντας προλάβει να ξεπλυθεί από την προηγούμενη πολιτική της. Και σ’ αυτήν την περίπτωση εφαρμόζει το δόγμα: «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση».
Αυτό, όμως, που πρέπει να τονιστεί ιδιαίτερα είναι ότι μια τέτοια τακτική, που κρατάει η Νέα Δημοκρατία, από τη μια μεριά την προδίδει και την αποκαλύπτει ταυτόχρονα, γιατί έχει πλήρη επίγνωση της αντιλαϊκότητας των μέτρων που παίρνονται. Από την άλλη μεριά δείχνει ότι η πολιτική της δε μπορεί να ξεπεράσει τα όρια της μνημονιακής πολιτικής, επομένως αυτό που της απομένει είναι η δημαγωγία, η αντιπαράθεση για τα δευτερεύοντα (για το εάν η Όλγα Γεροβασίλη πήγε και «έριξε» τη ζεμπεκιά της σε καιρό λιτότητας), ό άκρατος και αντιδραστικός λαϊκισμός, που πρέπει να συγκαλύψει την ίδια πολιτική, που ήδη εφαρμόζεται και που εάν η Νέα Δημοκρατία ήταν στην κυβέρνηση θα εφάρμοζε ακριβώς την ίδια.
Και για να αποδειχτεί ακόμη περισσότερο η ισχύς αυτής της θέσης μας θα περάσουμε στο δεύτερο θέμα για το οποίο ρωτήθηκε ο Άδωνις Γεωργιάδης, για το προσφυγικό.
Κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι καθυστερεί να υλοποιήσει τις υποχρεώσεις της έναντι της Ένωσης και έτσι κινδυνεύει να βρεθεί η χώρα μας έκτος Σένγκεν, από την άλλη την κατηγορεί ότι θα κατασκευάσει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των προσφύγων και οι πρόσφυγες θα εγκλωβιστούν στην Ελλάδα.
Που βρίσκεται το πρόβλημα κατά τη Νέα Δημοκρατία; Στο ότι η κυβέρνηση κατάργησε το στρατόπεδο της Αμυγδαλέζας, το οποίο ο ίδιος ο Άδωνις Γεωργιάδης, στη συγκεκριμένη συνέντευξη, το χαρακτήρισε «σκιάχτρο», που θα έπαιζε το ρόλο της αποθάρρυνσης της προσέλευσης των προσφύγων, γιατί αυτοί θα γνώριζαν ότι θα ζήσουν στις τρομακτικές συνθήκες της Αμυγδαλέζας, δηλαδή μια λογική, που στα θαλάσσια σύνορα με την Τουρκία ισοδυναμεί με το να αφήνονται οι πρόσφυγες να πνίγονται!
Έξω από την κριτική του η Ευρωπαϊκή Ένωση για τη στάση, που κρατάει – και που σαφώς είναι να εγκλωβιστούν οι πρόσφυγες στην Ελλάδα, έξω από την κριτική του οι σύμμαχοι, το ΝΑΤΟ, που ευθύνονται για τους πολέμους στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και τώρα στη Συρία, που είναι οι κύριες πηγές των προσφύγων που αναζητούν μια νέα αρχή στη ζωή τους, μια και οι πατρίδες τους εξ αιτίας της πολεμικής επέμβασης του Αμερικάνικου και Ευρωενωσιακού ιμπεριαλισμού έχουν καταστραφεί και διαλυθεί ως κράτη. Πέρα από το γεγονός ότι με τα «σκιάχτρα» δεν αντιμετωπίζεται ένα τεράστιο πρόβλημα, όπως είναι το προσφυγικό.
Ο λαϊκισμός της Νέας Δημοκρατίας δε μπορεί να παρασύρει κανέναν στο να τον «ανεχτεί», πολύ περισσότερο να τον αφήσει στο απυρόβλητο, μπροστά και στην πολιτική, που εφαρμόζει και η σημερινή κυβέρνηση, γιατί, πράγματι, μπορεί να παρασύρει κόσμο και σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση.
Με την έννοια αυτή η κριτική, που πρέπει να ασκείται, δε μπορεί να περιορίζεται στην κυβερνητική πολιτική, γιατί αυτή είναι και η πολιτική της Νέας Δημοκρατίας και μάλιστα σε χειρότερη έκδοση, γιατί επικαλείται την «κληρονομιά» της σημερινής κυβέρνησης. Οπότε και πάλι θα χρειαστούν οι λαϊκές θυσίες για να ξεπεραστούν τα «λάθη» και οι «καθυστερήσεις» της σημερινής κυβέρνησης, δηλαδή η συνέχεια της αντιδραστικής πολιτικής, που υπαγορεύουν τα μνημόνια.
Βρισκόμαστε σε μια φάση της πολιτικής ζωής, που σημαντικά τμήματα του Ελληνικού λαού, κυρίως μικροαστικά στρώματα, βρίσκονται σε κινητοποιήσεις. Η Νέα Δημοκρατία μπορεί να δηλώνει ότι δε θέλει π.χ. το κλείσιμο των δρόμων αλλά στην πράξη ενθαρρύνει μορφές αντιπαράθεσης απέναντι στην κυβέρνηση, που ταυτόχρονα αποσκοπούν στο να πιέσουν την κυβέρνηση να πάρει μέτρα αφανισμού των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και του χωριού, από την άλλη να αξιοποιήσει τη δυσαρέσκεια των λαϊκών μαζών προς όφελός της.
Η αντιμετώπιση του λαϊκισμού της Νέας Δημοκρατίας και του λαϊκισμού της κυβέρνησης είναι πρωταρχικό καθήκον, γιατί με τη στάση τους συντείνουν σ’ ένα συνολικό, πιο αντιδραστικό πισωγύρισμα. Και για να αποφευχθεί αυτό και η πλάστιγγα να γύρει υπέρ των συμφερόντων των λαϊκών μαζών απαιτείται πλέον να γίνει κατανοητή η ανάγκη, που έχει διατυπώσει από τις στήλες της η «Νέα Σπορά».
Συγκεκριμένος πολιτικός λόγος για να ξεχωρίζει η «ήρα από το στάρι» και συγκεκριμένη πρόταση, που θα συσπειρώνει και θα οδηγεί σε κοινή δράση την εργατική τάξη και τα μικρομεσαία στρώματα, μέχρι την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας, για να ανοίξει ο δρόμος προς το σοσιαλισμό.
COMMENTS