Αναδημοσιεύουμε τους χαιρετισμούς που απηύθυναν οι Αμάρ Μπαγκντάς, ΓΓ του Συριακού ΚΚ και Βίκτορ Τιούλκιν, Α’ Γραμματέα της ΚΕ του ΚΕΚΡ στην αντιιμπεριαλιστική εκδήλωση που πραγματοποίησε η ΚΟ Αττικής του Κόμματος σήμερα Τρίτη 15 Δεκέμβρη στο κλειστό γήπεδο του Σπόρτινγκ.
Χαιρετισμός του Αμάρ Μπαγκντάς, ΓΓ του Συριακού ΚΚ
«Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Μέλη και φίλοι του ΚΚΕ, του σταθερού κόμματος των αρχών, του ένδοξου Κόμματος το οποίο κρατά ψηλά τον ουρανό της ένδοξης Ελλάδας την Κόκκινη Σημαία, τη σημαία του μαρξισμού – λενινισμού, τη σημαία του σοσιαλιστικού φωτεινού μέλλοντος για τον ελληνικό λαό και τους λαούς όλου του κόσμου,
Η Κόκκινη Σημαία συμβολίζει τον προλεταριακό διεθνισμό, τη μαχητική αλληλεγγύη των προλετάριων σε όλα τα μέρη του κόσμου ενάντια στην καπιταλιστική τυραννία. Το ένδοξο ΚΚΕ μέρα με τη μέρα αποδεικνύει την αφοσίωσή του σε αυτά τα ιδανικά. Η σημερινή μας συνάντηση στη μεγαλοπρεπή σας εκδήλωση είναι μια άλλη απόδειξη ότι οι αρχές του προλεταριακού διεθνισμού, οι οποίες είναι ταυτόχρονα και οι αρχές του γνήσιου πατριωτισμού, ζουν στις καρδιές μας.
Μάλιστα, σε σας, τους καλύτερους εκπροσώπους της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων της Ελλάδας, μεταφέρω τους χαιρετισμούς των Σύρων κομμουνιστών, των αδελφών σας στην ενιαία διεθνική ταξική πάλη και τα συναισθήματα βαθιάς ευγνωμοσύνης για την αλληλεγγύη σας στο δίκαιο αγώνα που διεξάγει ο συριακός λαός που αντιμετωπίζει ισχυρή ιμπεριαλιστική σιωνιστική επίθεση, η οποία στοχεύει κατά της ελευθερίας και της εθνικής κυριαρχίας του, αλλά περισσότερο κατά της ύπαρξης της πατρίδας του.
Ναι, σύντροφοι, οι Σύροι κομμουνιστές, δίπλα με άλλες πατριωτικές δυνάμεις στη Συρία, αποκρούουν αυτήν την άγρια επίθεση που διεξάγουν οι ιμπεριαλιστές και οι συνεργάτες τους κατά της πατρίδας τους και θεωρούν ότι αυτό δεν είναι μόνο το πατριωτικό και ταξικό καθήκον τους, αλλά και το διεθνιστικό τους επίσης. Γιατί η Συρία αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της αντιπαράθεσης μεταξύ του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού και των παγκόσμιων δυνάμεων της απελευθέρωσης.
Ένα από τα κύρια κίνητρα για το μίσος του ιμπεριαλισμού και του διεθνούς σιωνισμού κατά της Συρίας είναι η σταθερή ιστορικά στάση της στην απόκρουση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων στην περιοχή και η στήριξη που παρέχει στα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που αντιμετωπίζουν την επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού. Η Συρία απέρριπτε σταθερά το σχέδιο “μεγάλη Νέα Μέση Ανατολή” που αποσκοπούσε στην εγκαθίδρυση της πλήρους σιωνιστικής ιμπεριαλιστικής ηγεμονίας στην περιοχή μας. Το Συριακό Κομμουνιστικό Κόμμα είχε ονομάσει αυτό το σχέδιο “μεγάλη Σιών”. Και είναι πράγματι έτσι, διότι αυτό το σχέδιο στοχεύει να επεκτείνει την απόλυτη κυριαρχία του σιωνιστικού Ισραήλ στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, με την ευλογία και την πλήρη εποπτεία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Η επιτυχία αυτού του επικίνδυνου αποικιακού σχεδίου προϋποθέτει τον κατακερματισμό και τη διαίρεση των χωρών της περιοχής, ώστε να μετατραπεί η κατάσταση σε μια που εναρμονίζεται με το “δημιουργικό χάος” των θεωρητικών του ιμπεριαλισμού, δηλαδή τη δημιουργία των τραγωδιών των λαών της περιοχής, όπως, οι σκοτωμοί, ο εκτοπισμός και η εξαθλίωση, προκειμένου οι ιμπεριαλιστές να πραγματοποιήσουν την πλήρη κυριαρχία και λεηλασία τους επί του πλούτου αυτών των λαών.
Οι ιμπεριαλιστές δεν συγχώρησαν στη Συρία τη στήριξή της προς το δίκαιο αγώνα του παλαιστινιακού λαού για τα δίκαια δικαιώματά του. Επίσης δεν της συγχώρησαν τη στήριξη που παρείχε στην ιρακινή αντίσταση ενάντια στην ιμπεριαλιστική εισβολή των ΗΠΑ, δηλαδή τη στήριξη σε αυτήν τη γενναία αντίσταση που έτριψε τη μούρη του κατακτητή στη λάσπη και προκάλεσε την πρώτη σοβαρή στρατιωτική ήττα των ΗΠΑ μετά τη νίκη του βιετναμέζικου λαού.
Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός και ο παγκόσμιος σιωνισμός έχουν ιδιαίτερο μίσος κατά της Συρίας λόγω της μεγάλης στήριξης που παρείχε προς τη λιβανέζικη εθνική αντίσταση, η οποία προκάλεσε μια αποφασιστική ήττα της ισραηλινής επιθετικότητας με την απελευθέρωση του εδάφους του Λιβάνου από το βδέλυγμα της σιωνιστικής κατοχής και κατάφερε να προκαλέσει μια σημαντική ήττα στις επιτιθέμενες ισραηλινές δυνάμεις κατά τη διάρκεια της εισβολής τους στο Λίβανο το 2006.
Ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός θέλει να ανατρέψει την πατριωτική θέση της Συρίας, χρησιμοποιώντας στα επιθετικά σχέδιά του πιστά και εξαρτημένα από αυτόν κράτη της περιοχής, με πιο επιθετικό αυτό της Τουρκίας που είναι ένα μολυσμένο νύχι του ΝΑΤΟ στην περιοχή μας, καθώς και τα καθεστώτα της απόλυτης μοναρχίας των χωρών του Κόλπου, όπως η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και άλλα. Ένα από τα πιο άγρια εργαλεία που χρησιμοποιούνται από τον ιμπεριαλισμό είναι οι σκοταδιστικές οργανώσεις με θρησκευτικό μανδύα, οι οποίες με τις μεθόδους τους θέλουν την εγκαθίδρυση μεσαιωνικών καθεστώτων για να εξυπηρετήσουν την κυριαρχία του ιμπεριαλισμού και του σιωνισμού.
Αγαπητοί σύντροφοι,
Εμείς οι Σύροι κομμουνιστές καθορίσαμε τη θέση μας απέναντι σε οποιαδήποτε πολιτική δύναμη ή πρόσωπο ή καθεστώς μέσω της θέσης τους απέναντι στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Για εμάς ο πιο επικίνδυνος εχθρός που αντιμετωπίζουν οι λαοί είναι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός που είναι η δύναμη κρούσης του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού.
Αναμφίβολα ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός είναι αλληλέγγυος με την επιθετική πολιτική του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ, όπως φάνηκε και αποδεικνύεται από τα γεγονότα στη Βόρεια Αφρική (ιδίως της Λιβύης) και την ουκρανική κρίση και την αντιπαράθεση με τις τελευταίες εξελίξεις στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, όπου οι δυνάμεις της γηραιάς Ευρώπης έστειλαν στρατιωτικές μονάδες για την αντιμετώπιση της απευθείας ρωσικής στρατιωτικής επέμβασης που έγινε με αίτημα της συριακής κυβέρνησης.
Εμείς θεωρούμε ότι πρέπει να επωφεληθούμε από όλες τις προσπάθειες που γίνονται για την αντιμετώπιση της επιθετικότητας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα πρέπει να επωφεληθεί από την όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ των κέντρων ισχύος στον κόσμο.
Το κόμμα μας, το Συριακό ΚΚ, θεωρεί ότι η ρωσική επέμβαση, συμπεριλαμβανομένης της στρατιωτικής, διαδραματίζει σημαντικό ρόλο για την απόκρουση από τη Συρία της άγριας επιθετικότητας του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού, συνειδητοποιώντας καθαρά ότι η σημερινή Ρωσική Ομοσπονδία δεν είναι η Σοβιετική Ένωση, η οποία ήταν ένα σταθερό προπύργιο για την απελευθέρωση των λαών. Όμως η Ρωσία αποτελεί τον αποδέκτη της μεγάλης πίεσης από την επεκτατική πολιτική του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ και του δυτικο-ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού.
Αγαπητοί σύντροφοι,
Ο αγώνας του Συριακού ΚΚ διεξάγεται κάτω από το μεγάλο σύνθημα “Για την υπεράσπιση της πατρίδας και του ψωμιού του λαού”, στο πλαίσιο αυτό οι Σύροι κομμουνιστές απαιτούν πλήρη ρήξη με τον οικονομικό φιλελευθερισμό, που συνέβαλε στην εξεύρεση γόνιμου εδάφους για την ιμπεριαλιστική αντιδραστική συνωμοσία, που γίνεται σε βάρος της χώρας μας. Κατά την άποψη του κόμματός μας, η αντίσταση και η αντοχή κατά της άγριας επίθεσης του ιμπεριαλισμού προϋποθέτει την ικανοποίηση των αιτημάτων των εργαζόμενων μαζών της χώρας, των εργατών, των αγροτών, των μισθωτών και των αυτοαπασχολούμενων στην πόλη και την ύπαιθρο, οι οποίοι αποτελούν το βασικό κοινωνικό στήριγμα της παρούσας τιμημένης αντίστασης.
Πράγμα που είναι αδύνατον να επιτευχθεί υπό το πρίσμα των οικονομικών φιλελεύθερων κατευθύνσεων, οι οποίες, επίσης, δεν παρέχουν τις ανάγκες υπεράσπισης της εθνικής παραγωγής, της προώθησης και της ανάπτυξής της, η οποία αποτελεί οικονομικό πυλώνα της πατριωτικής αντίστασης. Έτσι, η ρήξη με τον οικονομικό φιλελευθερισμό έχει γίνει όχι μόνο κοινωνικο-οικονομικό αίτημα, αλλά ένα πατριωτικό αίτημα πρώτης προτεραιότητας, ενώ το Κόμμα μας τονίζει τη σοσιαλιστική προοπτική της πάλης του, που είναι και η ουσία της ταξικής θέσης που διακρίνει το κόμμα μας από τις άλλες δυνάμεις.
Αγαπητοί σύντροφοι,
Εμείς οι Σύροι κομμουνιστές, παρ’ όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η χώρα μας και ο λαός μας, είμαστε βέβαιοι για τη νίκη, γιατί η υπόθεσή μας είναι δίκαιη.
Μαζί θα νικήσουμε!».
Χαιρετισμός του Βίκτορ Τιούλκιν, Α’ Γραμματέα της ΚΕ του ΚΕΚΡ
«Αγαπητοί σύντροφοι στον αγώνα,
Σας χαιρετίζω όλους εξ ονόματος των κομμουνιστών – μελών του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας.
Η σημερινή μας συνάντηση, όπως και η κοινή μας δράση, είναι ιδιαίτερα σημαντική σε μια εποχή, όπου η ένταση, συμπεριλαμβανομένης της πολεμικής, αυξάνεται. Όταν οι αστικές κυβερνήσεις σε διάφορες χώρες καταβάλλουν μεγάλες προσπάθειες για να επιβάλουν στο λαό έναν κίβδηλο πατριωτισμό, τον καλούν απερίσκεπτα να υπερασπιστεί τη δική του αστική τάξη, και να επιρρίψει την αιτία των συμφορών στον εξωτερικό εχθρό.
Σε ορισμένες χώρες, όπως στην Τουρκία, στην Ευρώπη, στην Ουκρανία υποδαυλίζεται η αντι-ρωσική υστερία, σε άλλες, όπως στη Ρωσία, η αντι-τουρκική και σε κάποιες η αντι-ισλαμική. Όμως εμείς, ως κομμουνιστές, στέκουμε στη θέση που έχουν επεξεργαστεί οι δάσκαλοί μας και κι έχει καταγραφεί στο πρώτο και το κύριο ντοκουμέντο μας, στο “Κομμουνιστικό Μανιφέστο”, και είναι: “Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!”.
Σήμερα, όπως πάντα, εμείς, σε εμάς τους κομμουνιστές της Ρωσίας είναι πιο κοντά οι κομμουνιστές και οι εργάτες της Τουρκίας, απ’ ό,τι ο Ρώσος πρόεδρος κι ολόκληρος ο αγώνας του ενάντια στο ΝΑΤΟ και κατά του Ερντογάν. Εμείς οι κομμουνιστές της Τουρκίας, της Συρίας, της Ελλάδας κι όλων των χωρών βρισκόμαστε στο ίδιο ταξικό στρατόπεδο.
Η θεωρία μας μονοσήμαντα απέδειξε και η πράξη πολλές φορές επιβεβαίωσε ότι ο ιμπεριαλισμός εγκυμονεί πολέμους. Όχι επειδή κάπου ήρθαν στην εξουσία κάποια κακά παιδιά, όπως ο Ερντογάν και ο Ομπάμα, αλλά λόγω της εγγενούς φύσης του καπιταλισμού, ιδιαίτερα της εποχής των μονοπωλίων, που ωθεί τις ισχυρότερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στην επέκταση, στην έξοδο από την κρίση μέσω της ανακατανομής των αγορών, των πρώτων υλών, των φυσικών πόρων, των σφαιρών οικονομικής και πολιτικής επιρροής.
Σήμερα για τη διαλεύκανση των αιτίων και την αξιολόγηση των αιματηρών γεγονότων στη Συρία ή στην Ουκρανία είναι λάθος να τις εξετάζουμε χωριστά, να τις αποσπούμε από το σύνολο της σειράς παρόμοιων εκδηλώσεων των τελευταίων δεκαετιών, στη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία, την Ουκρανία – είναι όλες τους κρίκοι της ίδιας αλυσίδας. Ο ιμπεριαλισμός, με επικεφαλής τα κεφάλαια των ΗΠΑ και της ΕΕ, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, άρχισε να ενεργεί πολύ αλαζονικά και επιθετικά. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του κόμματός μας, η κατάσταση είναι πολύ παρόμοια με την προπολεμική στη δεκαετία του ’30 του περασμένου αιώνα. Υπό την ηγεσία των πιο αντιδραστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου, οι ιμπεριαλιστές καταφεύγουν στην εξωτερική πολιτική ολοένα και περισσότερο στις μεθόδους της ανοιχτής τρομοκρατίας. Επιπλέον, ο ιμπεριαλισμός χρησιμοποιεί τις συμμορίες, που ο ίδιος έχει δημιουργήσει, του “Ισλαμικού Κράτους” στη Συρία και στο Ιράκ, και τους απροκάλυπτους φασιστικούς σχηματισμούς του Μπαντέρα στην Ουκρανία.
Φυσικά, εμάς, τους Ρώσους κομμουνιστές, πάνω απ’ όλα μας ρωτούν για το πώς μπορούμε να αξιολογήσουμε το ρόλο του ρωσικού καπιταλισμού. Για να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό, πρέπει να προχωρήσουμε με αφετηρία τη λενινιστική αντίληψη του ιμπεριαλισμού, σύμφωνα με την οποία υπάρχει μια μικρή ομάδα μεγάλων ιμπεριαλιστικών αρπακτικών που ληστεύουν τον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο. Εκτός από τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, υπάρχουν και οι αντιφάσεις μεταξύ μιας χούφτας ληστών με όλα τα άλλα καπιταλιστικά κράτη, που επιδιώκουν να γίνουν τα ίδια ιμπεριαλιστικά αρπακτικά, αλλά η συγκεκριμένη ιστορική κατάσταση τα αναγκάζει, όπως το Ιράκ, η Λιβύη, η Συρία (και σε κάποιο βαθμό η Ελλάδα) να διεκδικήσουν την ανεξαρτησία τους ή για να προστατεύσουν τα συμφέροντα και την ανεξαρτησία του κεφαλαίου τους να βοηθούν άλλες καπιταλιστικές χώρες.
Στη Ρωσία προχωρά η διαμόρφωση του ιμπεριαλισμού. Η ρωσική αστική τάξη έχει ιδιαίτερη ευθύνη για την καταστροφή του σοσιαλισμού, για το αίμα και τον πόλεμο που η αντεπανάσταση έφερε τους λαούς της Σοβιετικής Ένωσης. Μπακού, Τιφλίδα, Καραμπάχ, Σουμγκαΐτ, Τατζικιστάν, Υπερδνειστερία, Τσετσενία, Αμπχαζία, Οσετία, σήμερα Ουκρανία. Είναι μια αλυσίδα των αιματηρών συγκρούσεων που έφερε ο καπιταλισμός. Δεν γνωρίζουν όλοι αυτές τις γεωγραφικές ονομασίες, αλλά και για την κατανόηση της ουσίας και της σοβαρότητας των εξελίξεων θα αναφέρω το εξής στοιχείο: Στο Τατζικιστάν, και μόνο κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου 1992-1993 με τους ισλαμιστές, σε έναν πληθυσμό 5 εκατομμυρίων ανθρώπων σκοτώθηκαν πάνω από 100 χιλιάδες άνθρωποι. Στην Τσετσενία ακόμα περισσότεροι. Ως εκ τούτου, έχουμε μάθει καλά τον πως η “μετάβαση από το σοσιαλισμό στην καπιταλιστική εμπορευματική οικονομία είναι γεμάτη με εθνικούς πολέμους”.
Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι εμείς οι κομμουνιστές δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις διακρατικές αντιθέσεις του καπιταλιστικού κόσμου και τις ρωγμές στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Σήμερα, το ΚΕΚΡ στηρίζει τον αντιφασιστικό αγώνα των λαών του Ντονμπάς, όπου προλεταριακές δυνάμεις αποτελούν τη βάση των ένοπλων ομάδων. Αυτό ακούσια το παραδέχτηκε και ο Πούτιν, ο οποίος δήλωσε πως ο Ποροσένκο και οι δολοφόνοι του χάνουν από τους ανθρακωρύχους και τους οδηγούς τρακτέρ. Το ΚΕΚΡ βοηθά την Κομμουνιστική Εργατική Οργάνωση του Ντονμπάς και απαιτεί από τη ρωσική κυβέρνηση ακόμη πιο ουσιαστική πολιτική, υλική και στρατιωτική βοήθεια στον αντιφασιστικό αγώνα.
Έχουμε, επίσης, υποστηρίξει την τωρινή βοήθεια των ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων προς τις επίσημες αρχές και τον αγώνα του λαού της Συρίας. Ωστόσο, θεωρούμε ότι είναι απαραίτητο να τονίσουμε ότι αυτή η βοήθεια δεν δίνεται για ιδεολογικούς λόγους ούτε από αισθήματα δικαιοσύνης. Η αστική Ρωσία δεν είναι η Σοβιετική Ένωση. Τα κίνητρα των αρχών της Ρωσικής Ομοσπονδίας είναι τα συμφέροντα του ρωσικού κεφαλαίου. Μπορούμε λοιπόν να περιμένουμε προδοσία εκ μέρους των ρωσικών αρχών, κάτι για το οποίο προειδοποιήσαμε τους φίλους μας στη Συρία και στην Ουκρανία. Στο Ντονμπάς αυτές οι διαδικασίες παρατηρούνται ήδη αρκετά ξεκάθαρα. Αυτό αποδεικνύεται από τη λεγόμενη Συμφωνία του Μινσκ και την προγραμματισμένη για το Μάρτιο παράδοση του ελέγχου των συνόρων των Λαϊκών Δημοκρατιών του Λουγκάνσκ και του Ντονιέτσκ στις αρχές του Κιέβου, όπως και ο προφανής αντικομμουνισμός των αστικών κυβερνήσεων των λεγόμενων Λαϊκών Δημοκρατιών, που εμπόδισαν τη συμμετοχή των Κομμουνιστικών Κομμάτων στις εκλογές και ακόμη και η δολοφονία των πιο σημαντικών πολεμάρχων υπέρ της σοσιαλιστικής ανάπτυξης (όπως του Μοζγκοβόι).
Ο Λένιν, περιέγραψε πολύ εκφραστικά την επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού, ως εξής: “Μπροστά μας βρίσκεται τελείως γυμνός ο ιμπεριαλισμός, που ούτε το θεωρεί καν απαραίτητο να σκεπαστεί με κάτι, πιστεύοντας πως κι έτσι είναι μεγαλοπρεπής”.
Σήμερα ο ιμπεριαλισμός, με επικεφαλής τις ΗΠΑ και την ΕΕ, κάνει τις μαύρες δουλειές του με το πρόσχημα της φροντίδας για τη δημοκρατία. Πριν από μία εβδομάδα το Κίεβο επισκέφθηκε ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, ένα από τα γεράκια του πολέμου, ο Τζο Μπάιντεν, ο οποίος μίλησε στο αντιδραστικό ουκρανικό κοινοβούλιο. Φεύγοντας ο Μπάιντεν δήλωσε ότι η Ουκρανία πήρε μια δεύτερη ευκαιρία για να οικοδομήσει ένα πλήρως δημοκρατικό κράτος. (Μιλάμε για αυτό το κράτος που έκαψε ανθρώπους στην Οδησσό, που βομβαρδίζει κατοικημένες περιοχές στο Ντόνετσκ και στο Λούγκανσκ και αναβαθμίζει σε ήρωες τους Μπαντέρα και Σουχέβιτς, που ήταν συνοδοιπόροι του Χίτλερ).
Ο ιμπεριαλισμός ανά πάσα στιγμή ψάχνει και σήμερα δημιουργεί αδύναμους κρίκους στην αλυσίδα του διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος. Σήμερα, ο οπορτουνισμός και ο ρεβιζιονισμός αποτελούν όπλο του ιμπεριαλισμού στο εργατικό κίνημα. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ είναι επίκαιρη η υπόδειξη του Λένιν ότι “ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό είναι κούφια και ψεύτικη φρασεολογία, αν δεν συνδέεται αδιάρρηκτα με τον αγώνα ενάντια στον οπορτουνισμό“.
Όπως λένε αστειευόμενοι οι σύντροφοί μας, ο ιμπεριαλισμός δεν έχει καθόλου εξαντλήσει τις δυνατότητες του να προσαρμόζεται και να εξαπατά τους ανθρώπους. Αν οι καπιταλιστές βρεθούν σε μεγάλες δυσκολίες, τότε για τη σωτηρία της θέσης και της περιουσίας τους, θα ‘ναι οι πρώτοι που θα υψώσουν την κόκκινη σημαία και θα τραγουδήσουν δυνατά τη “Διεθνή”. Στην Ελλάδα, το πώς τραγουδά ο ΣΥΡΙΖΑ το γνωρίζετε καλά.
Σήμερα στις τάξεις της Αριστεράς, και ακόμη και μεταξύ των κομμουνιστικών κομμάτων, μπορούμε να παρατηρήσουμε δύο φαινομενικά αντίθετες κλίσεις: Η πρώτη είναι η υποστήριξη των αστικών αρχών της χώρας τους στην αμυντική ή επιθετική πολιτική τους. Η δεύτερη, η άρνηση της ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης και η καταδίκη κάθε πράξης αστικών δυνάμεων, όπως π.χ. το να βοηθήσουν στην πάλη του Ντονμπάς. Ποια από αυτές τις παρεκκλίσεις είναι χειρότερη; Όπως είπε στην εποχή του ο Στάλιν: “Και οι δύο είναι χειρότερες”. Κι εδώ θέλουμε να ευχαριστήσουμε το ΚΚΕ για τη συνεπή, διεθνιστική στάση του, που οδήγησε τον Ποροσένκο να απαγορεύσει την είσοδο στην Ουκρανία 3 στελεχών του, μεταξύ αυτών του ευρωβουλευτή Σωτήρη Ζαριανόπουλου και του βουλευτή Γιώργου Λαμπρούλη.Έτσι, για μας, το συμπέρασμα είναι σαφές: Οι κομμουνιστές δεν μπορούν να ενσωματωθούν στον αγώνα του ενός ή άλλου “καλύτερου ιμπεριαλισμού”. Πάντα πρέπει να οδηγούν την πάλη της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων ενάντια στον ίδιο τον καπιταλισμό. Μόνο η σοσιαλιστική επανάσταση μπορεί να λύσει ριζικά την εξάλειψη της εκμετάλλευσης και να θέσει ένα τέλος στους ατελείωτους πολέμους.
Δεν πρέπει να μας προκαλεί σύγχυση η προσωρινή ήττα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και στην Ανατολική Ευρώπη. Πρέπει να βγάλουμε τα σωστά συμπεράσματα από τα λάθη από την έλλειψη του αγώνα ενάντια στο ρεβιζιονισμό. Όπως μας είπαν οι Γερμανοί σύντροφοι, σε ένα από τα μνημεία των Μαρξ κι Ένγκελς κάποιος έγραψε: “Δεν πειράζει! Την επόμενη φορά θα τα καταφέρουμε καλύτερα!”.
Είμαστε ιστορικά αισιόδοξοι. Όπως έλεγε ο Λένιν, οι κομμουνιστές πρέπει να γνωρίζουν καλά ότι το μέλλον, σε κάθε περίπτωση, τους ανήκει.
Ζήτω η σοσιαλιστική επανάσταση!».
COMMENTS