Από το Facebook μας ήρθαν ορισμένοι αξιοσημείωτοι σχολιασμοί για την αρθρογραφία μας γύρω από τις εξελίξεις για τη Συρία, στους οποίους θα δώσουμε σύντομες διευκρινήσεις.
Η συντρόφισσα ΜΠ μας γράφει:
«Όσοι υποστηρίζουν τις ίσες τις αποστάσεις και την ουδετερότητα ξεχνούν κάτι πολύ σημαντικό: δεν μπορεί να υπάρξει ουδετερότητα για τους κομμουνιστές της Συρίας (ευτυχώς- δυστυχώς δεν έχει σημασία) τι στιγμή που αυτή τη στιγμή στη Συρία υπάρχουν δυο κυρίαρχα διαφορετικά μπλόκ! Τι να κάνουμε όσο και να το επιθυμούμε δεν υπάρχει επαναστατικό υποκείμενο αυτή τη στιγμή εκεί κάτω: επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα που να ηγείται….Οπότε ας σταματήσουμε αυτή την ανόητη βουλησιαρχία με τις επαναστατικές κορώνες. ..ίσως μπορεί να φαίνεται εύκολο να γίνεται απο μακριά..δεν ξέρω όμως ειλικρινά τι θα λέγανε όλοι αυτοί απο κοντά..μέσα στη φωτιά. Επίσης φίλοι της ουδετερότητας και της καταδίκης του κάθε ιμπεριαλισμού πέρα από αυτό που τονίζει το άρθρο : περί εκμετάλλευσης των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων υπάρχει πάντα η βασικότατη αρχή του ζωή ή θάνατος και απ όσο μέχρι στιγμής ξέρουμε τον ιμπεριαλισμό δεν μπορείς να το νίκησεις απο τον άλλο κόσμο…Είναι ζήτημα λοιπόν επιβίωσης (έστω και παράτασης) της φυσικής ύπαρξης των όποιων επαναστατικών δυνάμεων εκεί κάτω…γι αυτό και μετέχουν στο μέτωπο του Ασαντ.
ΥΓ Πρώτη φορά γράφω στη Σπορά κι ας μην συμφωνώ με την πολιτική της τοποθετηση όσον αφορά το επαναστατικό υποκείμενο στη χώρας μας. Ευχαριστώ για τη φιλοξενία».
Αγαπητή συντρόφισσα
Δεν αντιμετωπίζουμε το σημαντικό ζήτημα του ρόλου του Επαναστατικού Κινήματος στη Συρία από την άποψη της «εξ ανάγκης» προσχώρησης στο «μέτωπο του Άσαντ» ή λόγω του «ζητήματος επιβίωσης». Και για να είμαστε πιο ακριβείς στο τι θέλουμε να πούμε θα φέρουμε ένα παράδειγμα.
Όταν η Ελλάδα δέχθηκε την επίθεση του Ιταλικού φασισμού θέμα «επιβίωσης» έμπαινε και για το ΚΚΕ. Οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες για τους κομμουνιστές. Άλλοι στην παρανομία, άλλοι στις φυλακές και στις εξορίες. Οι δυνάμεις του ΚΚΕ λίγες και χτυπημένες. Οι συνθήκες δυσκόλεψαν πολύ περισσότερο όταν η χώρα μας καταλήφθηκε από το Γερμανικό ναζισμό.
Παρ’ όλα αυτά το ΚΚΕ, μέσα από τα γράμματα του Ν. Ζαχαριάδη, ειδικά με το πρώτο του γράμμα, που έδωσε και τον άμεσο και γενικότερο προσανατολισμό, πήρε θέση απέναντι στον πόλεμο και καθόρισε τα καθήκοντα των κομμουνιστών. Το γεγονός αυτό δε σήμαινε ότι το ΚΚΕ πολιτικά συμφωνούσε με την τότε κυβέρνηση και τις επιλογές της. Άλλωστε σήμερα γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν είχε τη διάθεση να πολεμήσει ενάντια στους εισβολείς. Μερικές πιστολιές για την «τιμή των όπλων» ήθελε να ρίξει.
Εκ των πραγμάτων, όμως, έμπαινε ένα κυρίαρχο ζήτημα. Της ιμπεριαλιστικής πολεμικής επίθεσης που δεχόταν η χώρα. Και σ’ αυτό το ζήτημα το ΚΚΕ, ανεξάρτητα από την κατάσταση που βρισκόταν, έπρεπε να πάρει θέση.
Με την έναρξη του πολέμου ενάντια στην Ελλάδα, και κυρίως με την κατοχή της από τα Ιταλικά και Γερμανικά στρατεύματα, έμπαινε ανοιχτά το ζήτημα της υπεράσπισης της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας και της εθνικής της ανεξαρτησίας και στη συνέχεια της απελευθέρωσης της χώρας μας από τον ξενικό ζυγό.
Φυσικά το καθήκον αυτό ήταν άμεσα συναρτημένο, έτσι κι αλλιώς, με το τι θα επακολουθούσε μετά την απελευθέρωση της χώρας μας από τις κατοχικές δυνάμεις. Θα έμπαινε η χώρα μας σε μια πορεία Λαοκρατικής Δημοκρατίας με πρωτοπόρες κοινωνικές δυνάμεις την εργατική τάξη, την αγροτιά και τα μικροαστικά στρώματα της πόλης, που θα καταλάμβαναν την πολιτική εξουσία με την καθοδήγηση του ΕΑΜ και του στυλοβάτη του ΕΑΜ, του ΚΚΕ, με ανοιχτό το δρόμο για το σοσιαλισμό ή θα έπαιρνε την εξουσία η αστική τάξη της χώρας μας με την αποφασιστική βοήθεια του Αγγλικού και στη συνέχεια του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού;
Στην πραγματικότητα το ζήτημα αυτό πηγάζει και από το γεγονός της στάσης των κοινωνικών δυνάμεων απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Τα γεγονότα είναι γνωστά. Και σήμερα ακόμη υπάρχουν αντιπαραθέσεις για το τι έπρεπε να κάνει εκείνη την περίοδο το Επαναστατικό Κίνημα, το ΚΚΕ συγκεκριμένα, ή για το τι δεν έπρεπε να κάνει. Το πώς έπρεπε να αντιδράσει και να καθορίσει τα επαναστατικά του καθήκοντα.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, το ζήτημα της απόκρουσης της πολεμικής επίθεσης από μία ιμπεριαλιστική δύναμη, της απελευθέρωσης της χώρας μας από τις κατοχικές δυνάμεις, η εξασφάλιση της εδαφικής της ακεραιότητας και της εθνικής της ανεξαρτησίας ήταν ένα κυρίαρχο ζήτημα, που αντιμετώπιζε το Επαναστατικό Κίνημα και που καθοριζόταν από το χαρακτήρα του πολέμου.
Από τη μια μεριά είχαμε μια ιμπεριαλιστική πολεμική επίθεση, δηλαδή έναν άδικο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, από την άλλη πλευρά είχαμε έναν δίκαιο πόλεμο. Οι κομμουνιστές ζήτησαν να πάνε στο μέτωπο και να πολεμήσουν ενάντια στον ξένο εισβολέα. Αυτό δε σημαίνει ότι παραμέρισαν το ταξικό ζήτημα, ότι έγιναν «ένα» με την τότε κυβέρνηση, ούτε ότι πολεμούσαν ειδικά και μόνο ενάντια σε μια φασιστική και ναζιστική πολεμική επίθεση σε βάρος της Ελλάδας.
Ο πόλεμος, μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τον ΕΛΑΣ, που εξαπόλυσε ο Βρετανικός ιμπεριαλισμός ενάντια στο ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ, ένας πόλεμος που αφορούσε τη χώρα μας ως προς την ανακατανομή της παγκόσμιας αγοράς, ήταν και αυτός ένας ιμπεριαλιστικός άδικος πόλεμος, ανεξάρτητα από το εάν προερχόταν από μια μη φασιστική δύναμη, τη Μεγάλη Βρετανία. Το κατ’ αρχήν ζήτημα, λοιπόν, είναι το πώς τοποθετείσαι απέναντι σ’ έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Η Συρία δέχεται μια πολυετή επίθεση από την πλευρά του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Η επίθεση αυτή μπορεί να έχει ως επίκεντρο τη Συρία αυτή τη στιγμή, παλιότερα είχε το Ιράκ και πριν από το Ιράκ είχε το Αφγανιστάν, αλλά δεν αφορά αποκλειστικά τη Συρία. Αφορά στην ευρύτερη περιοχή, μια περιοχή που παίζει ιδιαίτερο ρόλο στην ανακατανομή της παγκόσμιας αγοράς, κυρίως λόγω της στρατηγικής της σημασίας και των πλούσιων κοιτασμάτων σε ενεργειακούς πόρους. Πάντως έτσι κι αλλιώς αυτή η ιμπεριαλιστική επίθεση αφορά στην εδαφική ακεραιότητα της Συρίας και την εθνική της ανεξαρτησία.
Στην περίπτωση αυτή, ανεξάρτητα από την κατάσταση που βρίσκεται το Επαναστατικό Κίνημα, που, βέβαια, δεν πρέπει να την υποτιμήσει κανείς, ποια πρέπει να είναι η θέση του;
Νομίζουμε ότι πρέπει να υπερασπιστεί την εδαφική ακεραιότητα και την εθνική ανεξαρτησία της Συρίας, γιατί η επιτυχία αυτού του στόχου σημαίνει παράλληλα και αποτυχία της ιμπεριαλιστικής επέμβασης των ΗΠΑ και των συμμάχων τους.
Και επειδή η σημερινή κυβέρνηση της Συρίας αντιστέκεται απέναντι σ’ έναν άδικο ιμπεριαλιστικό πόλεμο το Επαναστατικό Κίνημα πρέπει με τις δικές του δυνάμεις να πρωτοπορήσει στην προσπάθεια αντιμετώπισης της ιμπεριαλιστικής επέμβασης των ΗΠΑ και των συμμάχων της. Αυτό το γεγονός καθορίζει και τις συμμαχίες του.
Το Επαναστατικό Κίνημα δεν παίρνει μια θέση για να «επιβιώσει», επειδή έχει λίγες δυνάμεις. Παίρνει αυτήν τη θέση, γιατί οφείλει να την πάρει. Και το ΚΚΕ είχε λίγες δυνάμεις όταν εκδηλώθηκε η ιμπεριαλιστική επέμβαση του Άξονα, αλλά δημιούργησε ένα τεράστιο Εθνικοαπελευθερωτικό Κίνημα.
Αυτό σημαίνει ότι το Επαναστατικό Κίνημα παίρνει μια θέση μιας «εν λευκώ» υπεράσπισης της κυβέρνησης Άσαντ; Σαφώς και όχι. Οφείλει παράλληλα να έχει και τη δική του αυτοτελή πρόταση και δράση για την επίλυση του εσωτερικού προβλήματος της Συρίας.
Όχι μόνο να πολεμήσει για την απόκρουση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, αλλά και για το τι θα επακολουθήσει με το τέλος της. Άλλωστε έτσι κι αλλιώς η ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ και των συμμάχων τους συνδέεται και με τις εσωτερικές εξελίξεις στη Συρία.
Και εδώ, πλέον, μπαίνει το ζήτημα το πώς κατανοείται αυτή η αυτοτελής δράση του Επαναστατικού Κινήματος στη Συρία, ζήτημα το οποίο θα το θίξουμε στην επόμενη συνέχεια σε συνάρτηση με ένα άλλο ερώτημα που μας έχει θέσει ένας άλλος σύντροφος και που αφορά στο «εάν επιλέγουμε ιμπεριαλιστή».
COMMENTS