Η περίπτωση του Αλέκου Φλαμπουράρη, και τα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας σε σχέση με την εταιρεία της οποίας φέρεται ή φερόταν ως κύριος μέτοχος, έδωσε την αφορμή για μια συνολική αποδόμηση της ηθικότητας της Αριστεράς. Το επιχείρημα είναι απλό. «Το να επικαλείται κανείς ότι είναι Αριστερός δε σημαίνει αυτόματα ότι είναι έντιμος και ηθικός».
Και αυτό το επιχείρημα το αντιπαρατάσσουν στο επιχείρημα, που επικαλέστηκε ο Αλέκος Φλαμπουράρης για να υπερασπιστεί τον εαυτό του, ότι: «είμαι πενήντα χρόνια στην Αριστερά»!
Εμείς δε γνωρίζαμε μέχρι τώρα – δε διαθέτουμε εταιρείες, δε διαθέτουμε μετοχές και ουδέποτε ασχοληθήκαμε με το «άθλημα», εάν μ’ ένα ιδιωτικό συμφωνητικό μεταβιβάζονται οι μετοχές μιας εταιρείας και εάν έχει νομική ισχύ.
Οι κατήγοροι του Αλέκου Φλαμπουράρη ισχυρίζονται ότι με ιδιωτικό συμφωνητικό δε μεταβιβάζονται μετοχές. Χρειάζεται συμβολαιογραφική πράξη και να καταβληθεί τίμημα, που δεν καταβλήθηκε. Επομένως, βγάζουν το συμπέρασμα, εξακολουθεί να είναι ο ιδιοκτήτης της εταιρείας και την ίδια στιγμή ήταν και υπουργός και μάλιστα ο μέντορας του Αλέξη Τσίπρα.
Στο μεταξύ με ανακοίνωσή της η Νέα Δημοκρατία ζητάει εισαγγελική παρέμβαση, ενώ προχωράει στην εκτίμηση ότι: «Το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς τσαλακώθηκε και καταφεύγουν στο Αρχηγείο της Αστυνομίας για να διασώσουν ό,τι προλάβουν».
Την ίδια στιγμή από τα αστικά ΜΜΕ αξιοποιείται η υπόθεση Φλαμπουράρη, με συγκεκριμένη αρθρογραφία, για να γενικευτεί η αμφισβήτηση της ηθικότητας της Αριστεράς συνολικά. Αδιακρίτως.
Φυσικά ο δημοσιογραφικός αυτός εσμός, που υπηρετεί πιστά τα συμφέροντα των αφεντικών του και αρθρογραφεί για να παρεμβαίνει και να διαμορφώνει την πολιτική συνείδηση των λαϊκών μαζών, κατά τις κατευθύνσεις της αστικής τάξης, δε μίλησε ποτέ για την ηθικότητα της Αριστεράς, εδώ της λεγόμενης κυβερνώσας Αριστεράς, όταν στη βουλή η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ψήφιζε τις χαριστικές διατάξεις για τα χρέη των εκδοτών προς το δημόσιο.
Προφανώς τότε η «σιωπή ήταν χρυσός», γιατί ήταν μια συμφέρουσα σιωπή, που συγκάλυπτε ένα καραμπινάτο σκάνδαλο. Και δεν είναι το μόνο σκάνδαλο, που αφορά στην αστική τάξη. Έχουμε μπουχτίσει από τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα.
Ήταν μια σιωπή, που αφορούσε στην ηθικότητα της αστικής τάξης και τα κέρδη της, τις χαριστικές διατάξεις, που αυξάνουν και πάλι τα κέρδη της αστικής τάξης, που είναι «τα άγια τοις αγίοις» για την αστική τάξη!
Όμως, λάθος πόρτα χτυπάνε. Το «χωριό» είναι μικρό και μπορούμε να γνωρίζουμε, διαχρονικά, ποιος είναι ποιος και σε τι «δουλειές» επιδίδεται. Αυτή η προσπάθεια να μπουν όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς σ’ ένα τσουβάλι δεν πρόκειται να περάσει.
Ο εργαζόμενος λαός γνωρίζει τις ιστορικές ρίζες της κάθε πολιτικής δύναμης, την πορεία της, γνωρίζει τι πρόσφερε η κάθε πολιτική δύναμη σ’ αυτόν τον τόπο, όπως γνωρίζει και σήμερα «τα έργα και τις ημέρες» της κάθε πολιτικής δύναμης, τι συμφέροντα εξυπηρετεί.
Όσοι, λοιπόν, πασχίζουν να σπιλώσουν την Αριστερά, οφείλουν να γνωρίζουν ότι είναι μάταιο έργο, ότι δεν πρωτοτυπούν, και ό,τι δεν κατάφεραν τόσα χρόνια δε θα το καταφέρουν και τώρα, γιατί οι αριστεροί, οι ριζοσπάστες, οι προοδευτικοί άνθρωποι είναι βαθιά διαποτισμένοι με τις αξίες, που έσπειρε στο πέρασμά του το ΚΚΕ.
Ο Ελληνικός λαός έχει γνώση και διαθέτει μνήμη. Και αυτό που ξέρει πάνω απ’ όλα είναι ότι όσοι αριστεροί άλλαξαν πορεία και μπήκαν στην υπηρεσία της αστικής τάξης, ανεξάρτητα από το εάν είναι ή δεν είναι μέτοχοι εταιρειών, ανεξάρτητα από το εάν είναι «νόμιμοι» ή όχι, έπαψαν πλέον να φέρουν το τιμητικό τίτλο του αριστερού.
Επομένως, για ποιο πράγμα μιλάει αυτός ο δημοσιογραφικός εσμός; Για το δικό τους σόι μιλάει.
COMMENTS