Αναμφίβολα η έκρηξη των προσφυγικών και των μεταναστευτικών ροών από την πλευρά της νοτιοανατολικής Μεσογείου προς την Ευρώπη είναι από τα κορυφαία ζητήματα της εποχής μας και ειδικότερα των τελευταίων μηνών. Η Ελλάδα και η Ιταλία βρίσκονται στο επίκεντρο αυτού του διεθνούς προβλήματος, ως πύλες εισόδου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η έκρυθμη όμως, όπως διαμορφώνεται, κατάσταση συμπαρασύρει το σύνολο σχεδόν των Βαλκανικών χωρών, με πρώτες την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας και τη Σερβία ως βασικές διόδους των προσφύγων προς την Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη. Η τραγικότητα του προβλήματος εκτός από το μεσογειακό «νηολόγιο του θανάτου», η μακρά λίστα του οποίου διαρκώς και αυξάνεται σε τακτική βάση, αποτυπώνεται πριν απ’ όλα στην άθλια, απάνθρωπη και κτηνώδη στάση της ακροδεξιάς κυβέρνησης και των κρατικών αρχών της Ουγγαρίας που προβαίνουν ακόμα και σε βασανιστήρια σε βάρος των προσφύγων. Μάλιστα η Ουγγρική κυβέρνηση ψήφισε και νόμο σύμφωνα με τον οποίο στις 15 του Σεπτέμβρη ουσιαστικά κλείνει τα σύνορά της και θα προχωράει σε συλλήψεις όσων προσφύγων εισέλθουν στο έδαφός της.
Το δράμα των ξεριζωμένων, από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, προσφύγων καταγράφεται από τα νερά του Αιγαίου όπου τα κύματα ξεβράζουν ακόμα και άψυχα πτώματα βρεφών μέχρι τους θανάτους από ασφυξία σε φορτηγά-ψυγεία στην Αυστρία! Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Μετανάστευσης μόνο μέσα στο 2015 περισσότεροι από 430 χιλιάδες πρόσφυγες έχουν διέλθει στα εδάφη της Ευρωπαϊκής Ηπείρου, ενώ πάνω από 2780 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους ή αγνοούνται.
Η οξύτητα του προβλήματος επιφέρει σημαντικές εξελίξεις στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Γερμανία πριν από μερικές μέρες ανακοίνωσε την επιλεκτική ανάκληση της ισχύος της συμφωνίας του Δουβλίνου ΙΙ και έκανε γνωστό πως το Βερολίνο θα δέχεται τους Σύρους πρόσφυγες, ωστόσο θέτει θέμα κατανομής όλων των προσφύγων και μεταναστών στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ έχει υπάρξει και ανάλογη πρόταση από τον πρόεδρο της Κομισιόν για 160 χιλιάδες πρόσφυγες.
Μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Ευρώπης όπως η Γαλλία και η Βρετανία έχουν δεσμευτεί δημόσια για υποδοχή κάποιων δεκάδων χιλιάδων προσφύγων, ενώ ανάλογες δεσμεύσεις για την υποδοχή ενός ελάχιστου αριθμού προσφύγων έχουν αναλάβει και οι ΗΠΑ.
Στο θέμα παρενέβη και ο ΟΗΕ προειδοποιώντας για τη μεγαλύτερη προσφυγική κρίση από το Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Σύμφωνα με τα στοιχεία και τις εκτιμήσεις του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών οι εκτοπισμένοι από τις εστίες τους θα ανέλθουν μέσα στο 2015 στα 2 εκατομμύρια ανθρώπους, επισημαίνοντας ότι όσο συνεχίζεται ο πόλεμος στη Συρία θα αυξάνουν οι ροές προς τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διότι Αραβικές χώρες όπως ο Λίβανος, το Ιράκ, η Ιορδανία και η Αίγυπτος, αλλά και η Τουρκία «έχουν φτάσει το όριο», ενώ και ο ΟΗΕ αδυνατεί να εξασφαλίσει χρηματοδότηση για τη σίτιση 5εκατομμυρίων πολιτών εντός της Συρίας από 1ης Νοέμβρη.
Στο πλαίσιο της όξυνσης του προβλήματος γίναμε μάρτυρες μιας πρωτοφανούς υποκριτικής εκστρατείας «ανθρωπισμού» και «αλληλεγγύης» από τους ενόχους των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, που αποθανατίστηκε και στις selfies της Μέρκελ με Σύρους πρόσφυγες στο Βερολίνο. Ωστόσο, αυτές οι αρχικές εικόνες δεν εμποδίζουν την ίδια στιγμή τη Γερμανίδα Καγκελάριο να δείχνει το πραγματικό πρόσωπο του ιμπεριαλισμού επαναφέροντας τους μεθοριακούς ελέγχους στα σύνορα με την Αυστρία με την πλήρη κάλυψη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Κομισιόν) και τη συνεργασία της Γαλλίας, όπως ανακοινώθηκε επίσημα την Κυριακή το βράδυ.
Η ουσία της κίνησης αυτής από την πλευρά της Γερμανίας έχει έναν σαφή στόχο: Την πίεση προς τις Ανατολικές χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης να δεχτούν την ποσόστωση για την κατανομή των προσφύγων στο σύνολο των κρατών-μελών της Ένωσης, που ζητάνε το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες.
Νομικά, ο Γαλλογερμανικός άξονας, ο οποίος όπως φαίνεται διαμορφώνει κοινή στάση στο προσφυγικό θέμα θέλει να καταγράφονται ως χώρες πρώτης εισόδου στην Ευρωπαϊκή Ένωση στο πλαίσιο της Σένγκεν, οι πιο αδύναμες χώρες που βρίσκονται στα ανατολικά και νότια σύνορα της Ευρώπης. Στόχος της Γερμανίας είναι με αυτό τον τρόπο να επιλέξει και να κρατήσει τόσους και τέτοιους πρόσφυγες από τη Συρία, που της είναι οικονομικά αναγκαίοι και τους άλλους να τους προωθήσει και πάλι στις χώρες πρώτης εισόδου τους, όπως πχ οι Βαλκανικές χώρες και οι χώρες στην Ανατολική Ευρώπη.
Το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι τελικά οι πρόσφυγες να βρίσκονται υπό μια διαρκή ομηρία και να ενέχεται ο κίνδυνος «νομικού κενού» για χιλιάδες ανθρώπους, σύμφωνα με τις προειδοποιήσεις της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ (UNHCR) μετά την αναστολή της συνθήκης Σένγκεν εκ μέρους της Γερμανίας, με την πρόσθετη επισήμανση ότι «η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να αποφύγει να κατακερματιστεί σε ένα συνονθύλευμα ωρών με διαφορετικούς κανόνες για τα σύνορά της η καθεμία».
Όλα αυτά σημαίνουν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση εξακολουθεί να κινείται στην πεπατημένη της διαχείρισης του μεταναστευτικού προβλήματος των προηγούμενων χρόνων, όπου το βάρος το σηκώνουν ως «αποθήκες ψυχών» οι πιο αδύναμες χώρες. Το τελικό πολιτικό συμπέρασμα με αφορμή και το προσφυγικό είναι ότι η ενοποίηση των πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο βαθμό που επιτυγχάνεται γίνεται με τους όρους που θέλουν οι ηγέτιδες δυνάμεις αυτής της διακρατικής καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής Ένωσης και λειτουργεί σε βάρος συνολικά των λαών και φυσικά των αδύναμων και εξαρτημένων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ειδικότερα δε, στο θέμα μας αναδεικνύονται δύο κρίσιμοι παράγοντες: Ο ένας αφορά την οικονομική κατάσταση στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη και ο δεύτερος αφορά στο γεωπολιτικό ανταγωνισμό ως παράγοντες όξυνσης της γενικής κρίσης του καπιταλισμού. Και συγκεκριμένα:
Η στάση της Γερμανίας καθορίστηκε από τις ανάγκες της Γερμανικής αστικής τάξης για την εισαγωγή νέων εργατικών χεριών και ειδικότερα εξειδικευμένου επιστημονικού δυναμικού. Ήταν αποκαλυπτικός ο πρόεδρος του συνδέσμου των Γερμανών εργοδοτών, Ίνγκο Κράμερ ο οποίος χαρακτήρισε τους μετανάστες «ευλογία» και «ευκαιρία» για την αγορά, κάνοντας λόγο για 500.000 κενές θέσεις εργασίας. «Τα επόμενα 20 χρόνια χρειαζόμαστε πολύ περισσότερο εργατικό δυναμικό από αυτό που μπορεί να παράξει η χώρα» σημείωσε.
Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και οι εκθέσεις του ΟΟΣΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης που χαρακτηρίζουν αναγκαιότητα την εισαγωγή μεταναστών από τρίτες χώρες στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο και πρώτα απ’ όλα στις πιο ανεπτυγμένες και ισχυρές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εξαιτίας της «γήρανσης του πληθυσμού». Έχει ένα ενδιαφέρον να καταγράψουμε ότι τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης, σύμφωνα με τα στοιχεία αυτών των οργανισμών, ΗΠΑ και Γερμανία, δηλαδή δύο εκ των ισχυρότερων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, είναι παγκοσμίως οι χώρες που προσελκύουν τις μεγαλύτερες ροές αλλοδαπού εργατικού δυναμικού.
Τούτων δοθέντων, εξηγούνται ως απόλυτα εναρμονισμένες με τις ανάγκες των Γερμανών Βιομηχάνων οι πρόσφατες δηλώσεις του σοσιαλδημοκράτη αντικαγκελάριου Γκάμπριελ ότι η Γερμανία μπορεί να αντέξει μέχρι 500 χιλιάδες πρόσφυγες και φυσικά εξηγείται και η στάση της Γερμανίας να κάνει αλά καρτ αναθεώρηση στην πράξη των συνθηκών, που αφορούν μετανάστες και πρόσφυγες για να εισάγει Σύρους, που είναι κατά γενική ομολογία μικρής και παραγωγικής ηλικίας και φυσικά διαθέτουν ανώτερο μορφωτικό, επιστημονικό επίπεδο συγκριτικά με άλλους λαούς της Μέσης Ανατολής. Κατά συνέπεια πίσω από τις εκδηλώσεις «ανθρωπισμού» κρύβεται ο κυνισμός του ιμπεριαλισμού και οι ανάγκες της διαχείρισης της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού.
Την ίδια στιγμή οι εξελίξεις με την αύξηση των προσφυγικών ροών προς την Ευρώπη από τη Συρία κατά κύριο λόγο, αλλά όχι αποκλειστικά από τη συγκεκριμένη χώρα, είναι ολοφάνερο πια ότι σχετίζονται με την αντιπαράθεση των ιμπεριαλιστικών και περιφερειακών δυνάμεων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και τις ανακατατάξεις στις σχέσεις που διαμορφώνονται στο πλαίσιο του μοιράσματος της παγκόσμιας αγοράς.
Επίκεντρο αυτής της αντιπαράθεσης είναι οι αλλαγές στις ισορροπίες που επιφέρει στην ευρύτερη περιοχή η προσέγγιση των ΗΠΑ με το Ιράν, καθώς υποβαθμίζεται στο πλαίσιο της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής, μεταξύ άλλων και ο ρόλος της Τουρκίας, η οποία βρίσκεται αντιμέτωπη πρώτα και κύρια με τους αμερικανικούς σχεδιασμούς για το Κουρδικό.
Υπό μια έννοια η Τουρκία «απελευθερώνοντας» από τα εδάφη της Σύρους πρόσφυγες με προορισμό τη Γερμανία και δημιουργώντας κλίμα αστάθειας στη Βαλκανική, διεκδικεί αυξημένο περιφερειακό ρόλο, αναζητώντας στήριξη σε ένα άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση και καθιστώντας αναγκαία τη σχέση της με τη Γερμανία στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών της τελευταίας εντός και εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Από την άλλη μεριά δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς το γεγονός ότι οι ανατολικές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αντιδρούν στις ποσοστώσεις, που θέλει να επιβάλλει η Γερμανία για την κατανομή του προσφυγικού πληθυσμού, πέρα από τους εσωτερικούς πολιτικούς και οικονομικούς λόγους που έχουν δε μπορούμε να παραβλέψουμε ότι θεωρούνται κατά γενική ομολογία χώρες «δορυφόροι» της πολιτικής των ΗΠΑ. Σ’ αυτό το πλαίσιο εξηγούνται και οι δηλώσεις της Άγκελας Μέρκελ ότι χωρίς τη Ρωσία είναι αδύνατη η επίλυση του προσφυγικού προβλήματος στη Συρία.
Η Ελλάδα βρίσκεται στο επίκεντρο αυτών των αντιπαραθέσεων και το προσφυγικό πρόβλημα εκφράστηκε με την μαζική εισαγωγή σε συγκεκριμένα νησιά του Αιγαίου όπου είναι ολοφάνερο ότι το ελληνικό κράτος ήταν πλήρως απροετοίμαστο και αδυνατούσε να διαχειριστεί. Οι εικόνες χάους στη Μυτιλήνη είναι απολύτως αντιπροσωπευτικές, όπως και οι αντίστοιχες πιο πριν στο πεδίο του Άρεως ή τώρα στη Βικτώρια στο κέντρο της Αθήνας.
Σε ότι αφορά συγκεκριμένα στη χώρα μας πρέπει να κρατήσουμε τα εξής στοιχεία:
- Πρώτο: Με εξαίρεση την Κω, όπου φαίνεται να υπάρχει σημαντική παρέμβαση της Χρυσής Αυγής στις υπόλοιπες περιοχές και ειδικότερα στη Λέσβο ο ντόπιος πληθυσμός έδειξε μια αξιοσημείωτη στάση ψυχραιμίας και αυτοκυριαρχίας χωρίς ρατσιστικές και ξενοφοβικές κραυγές και πρακτικές. Επέδειξε με λίγα λόγια ο Ελληνικός λαός μια άξια λόγου στάση αυτοπειθαρχίας και αλληλεγγύης και χωρίς κανένα πανικό, όπως ανάλογη στάση είχε κρατήσει και την περίοδο των capital controls στις τράπεζες την εβδομάδα διεξαγωγής του δημοψηφίσματος. Αυτό σημαίνει πολλά περισσότερα απ’ όσα νομίζει κανείς από πρώτη ματιά σε σχέση με το επίπεδο ωρίμανσης της ταξικής και πολιτικής συνείδησης των εργαζομένων.
- Δεύτερο: Ακόμα και αστοί σχολιαστές και φυσικά αστοί πολιτικοί ακόμα και εκπρόσωποι ιμπεριαλιστικών κέντρων ομολογούν ανοιχτά πια, ότι η όποια διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος δε μπορεί να επιλυθεί χωρίς τον τερματισμό των πολέμων και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, που εξαπολύει η Δύση. Αυτό είναι μια πρώτης τάξης ομολογία αποτυχίας της πολιτικής των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και φέρνει στην επιφάνεια με πρωτοφανή αμεσότητα ως πεδίο πάλης και συσπείρωσης των εργαζομένων και των μικροαστικών στρωμάτων τον αγώνα κατά του ιμπεριαλισμού και φυσικά του πολέμου ως την πιο ακραία έκφραση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής.
Αυτό το γεγονός είναι μείζονος σημασίας για το Επαναστατικό και Κομμουνιστικό Κίνημα γιατί αποτελεί δείκτη του ότι οι μάζες είναι πιο ώριμες να κατανοήσουν ότι είναι πρόβλημα που αφορά την καθημερινότητά τους, την αυλή τους και τη γειτονιά τους μια πολεμική ή άλλου τύπου επέμβαση σε μια άλλη γωνιά του πλανήτη. Δημιουργούνται με δυο λόγια προϋποθέσεις ανάπτυξης της προλεταριακής διεθνιστικής αλληλεγγύης σε αντιπαράθεση με το σωβινισμό, το ρατσισμό και τον εθνικισμό που καλλιεργούν με διάφορους τρόπους οι αστικές δυνάμεις.
- Τρίτο: Την ίδια στιγμή η διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος γίνεται προσπάθεια να αξιοποιηθεί για να αναστηλωθεί η καταρρέουσα στρατηγική της αστικής τάξης για την «πάση θυσία στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ» στον απόηχο της υπογραφής του τρίτου μνημονίου.
Μάλιστα για ορισμένες αστικές δυνάμεις, όπως οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, η κατάσταση με το προσφυγικό ζήτημα, όπως εκφράζεται στην Ελλάδα, έχει γίνει το κύριο προεκλογικό επιχείρημα για να υποστηρίξουν την αναγκαιότητα της υπογραφής της συμφωνίας της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα και του Πάνου Καμμένου με τους λεγόμενους Ευρωπαίους εταίρους και δανειστές.
Από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ δε, αλλά και άλλων αστικών δυνάμεων προσανατολισμένων προς το σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει γίνει κύριο επιχείρημα τους, από τη σκοπιά του να εξωραΐσουν το ρόλο της Γερμανίας και άλλων ισχυρών κρατών της Ευρωζώνης απέναντι στη χώρα μας, από τη δυσαρέσκεια που προκαλεί στον ελληνικό λαό ο ρόλος αυτών των δυνάμεων για την επιβολή του τρίτου μνημονίου.
Με δυο λόγια γίνεται προσπάθεια ο Ελληνικός λαός να αποδεχτεί τα δεινά της πολιτικής των μνημονίων στο όνομα ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση μας προφυλάσσει από σειρά άλλων προβλημάτων, που θα ήταν δήθεν αδύνατο να διαχειριστεί η Ελλάδα έξω από το πλαίσιο της συμμετοχής σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ.
COMMENTS