Λαοκρατική δημοκρατία, Ευρωπαϊκή Ένωση και Ευρώ
Ποια μπορεί να είναι η σχέση της λαοκρατικής δημοκρατίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ; Σ’ αυτό το ερώτημα θα μπορούσαμε να δώσουμε μια ευθεία και πολύ σύντομη απάντηση: Πρόκειται για δύο αλληλοαποκλειόμενες καταστάσεις. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δε θα μπορούσε ποτέ να ανεχθεί τη λαοκρατική δημοκρατία σε οποιαδήποτε χώρα – μέλος της, η λαοκρατική δημοκρατία δε θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Επειδή, όμως, οι σύντομες απαντήσεις ενέχουν τον κίνδυνο της μεγάλης αφαίρεσης θα μας επιτραπεί να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι.
- Η λαοκρατική δημοκρατία από την άποψη της εξουσίας δημιουργεί και στηρίζεται σε δικά της αυθεντικά λαϊκά κρατικά όργανα, στην περίπτωση της Ρωσίας ήταν τα Σοβιέτ, τα οποία είναι σε πλήρη αντίθεση με τα αντίστοιχα κρατικά όργανα της αστικής δημοκρατίας, γιατί πριν απ’ όλα είναι κρατικά όργανα της εργατικής τάξης και των συμμαχικών της δυνάμεων. Επομένως είναι αδύνατον να συνυπάρξουν δύο εξουσίες, και εάν συνυπάρξουν θα πρόκειται για πολύ συγκεκριμένο χρονικό διάστημα μέχρι η μία εξουσία να εκδιώξει την άλλη. Η επικράτηση της λαοκρατικής εξουσίας σημαίνει εκδίωξη της αστικής τάξης από την εξουσία.
- Επειδή η αστική τάξη έχει διδαχτεί από τις προλεταριακές επαναστάσεις γνωρίζει πολύ καλά ότι τα κρατικά όργανα της λαοκρατικής δημοκρατίας μπορούν να εξελιχτούν σε κρατικά όργανα της δικτατορίας του προλεταριάτου, επομένως από την πρώτη στιγμή κάθε προσπάθεια για τη δημιουργία τέτοιων κρατικών οργάνων θα συναντήσει την απόλυτη αντίθεσή της και την πολεμική της.
Η δημιουργία, όμως, τέτοιων οργάνων θα είναι το αποτέλεσμα της ανάπτυξης της πάλης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, των διεκδικητικών τους αγώνων για την επίλυση των άμεσων προβλημάτων, παρά και ενάντια στη θέληση της αστικής τάξης, της κοινωνικής συμμαχίας ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα, κατώτερα και μεσαία.
Παραπέρα. Πρωταρχική επιδίωξη της επαναστατικής πρωτοπορίας θα είναι τα κρατικά όργανα της λαοκρατικής δημοκρατίας να προχωρήσουν μπροστά και από όργανα της λαοκρατικής δημοκρατίας, που θα στηρίζονται στην άμεση κινητοποίηση των λαϊκών μαζών, να εξελιχτούν σε κρατικά όργανα της δικτατορίας του προλεταριάτου, που θα εξασφαλίζουν την καθολική συμμετοχή της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων.
Αυτό σημαίνει ότι στο πλαίσιο της κρατικής συγκρότησης της λαοκρατικής δημοκρατίας η ταξική πάλη συνεχίζεται και οξύνεται μέχρι η εργατική τάξη κατακτήσει ολοκληρωτικά την πολιτική εξουσία για τους δικούς της στόχους οργάνωσης της κοινωνικής παραγωγής και της απαλλαγής της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
- Η λαοκρατική δημοκρατία από την άποψη του οικονομικού περιεχομένου του προγράμματός της είναι μια αντιμονοπωλιακή δημοκρατία. Περνάει στον έλεγχο των κρατικών οργάνων βασικούς κλάδους της μονοπωλιακής παραγωγής με εργατικό έλεγχο τόσο στην παραγωγή όσο και στην κατανομή και χωρίς αποζημίωση. Δηλαδή αφαιρεί από την αστική τάξη βασικά μέσα παραγωγής και τα θέτει στην υπηρεσία των εργαζομένων για την κάλυψη των κοινωνικών τους αναγκών.
Όπως γίνεται φανερό ένα τέτοιο οικονομικό πρόγραμμα δε μπορεί να γίνει αποδεκτό από την Ευρωπαϊκή Ένωση, γιατί είναι μια καπιταλιστική διακρατική συμμαχία, ένα ιμπεριαλιστικό κέντρο, που πάνω απ’ όλα προστατεύει και ενδιαφέρεται για τα μονοπωλιακά συμφέροντα, και στο πλαίσιο του παγκόσμιου ανταγωνισμού επιδιώκει το κέρδισμα νέων αγορών.
- Το πρόγραμμα της λαοκρατικής δημοκρατίας υπηρετεί ένα γενικότερο σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας προς όφελος των εργαζομένων, υπερασπίζει τις μισθολογικές τους απολαβές και την άνοδο του βιοτικού και πολιτιστικού τους επιπέδου, των ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων και των συντάξεων, της δικαιότερης κατανομής του παραγόμενου πλούτου, έχει δική της νομισματική πολιτική και νόμισμα, αξιοποιεί όλες τις δυνατότητες ανάπτυξης της πρωτογενούς παραγωγής, δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στη δευτερογενή παραγωγή, στη βιομηχανία και μεταποίηση, στην παραγωγή μηχανών παραγωγής, στην ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών, των δικτύων επικοινωνιών, στην αύξηση της παραγωγικότητας, στο πέρασμα των επιστημονικοτεχνολογικών επιτευγμάτων στην παραγωγή για την παραπέρα ανάπτυξή της αλλά και για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών, αναπτύσσει τις μεταφορές και συγκοινωνίες, την οργάνωση των υπηρεσιών κ.α.
- Η λαοκρατική δημοκρατία προστατεύει τους μικροεπιχειρηματίες και τους μικροεπαγγελματίες, τους μικρούς και μεσαίους αγρότες, τους οποίους τους εντάσσει μέσα στο πλαίσιο της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας και ειδικά τους δεύτερους μέσα στην προσπάθεια για τη δημιουργία και λειτουργία των παραγωγικών συνεταιρισμών. Κρατικοποιεί τη μεγάλη καπιταλιστική και εκκλησιαστική ιδιοκτησία στη γη.
Ταυτόχρονα μπορεί να επιτρέψει την ύπαρξη καπιταλιστικών επιχειρήσεων σε τομείς της οικονομίας, που δε μπορεί να καλύψει άμεσα η λαοκρατική δημοκρατία, με αυστηρό κρατικό και εργατικό έλεγχο, μπορεί ακόμη να δεχτεί οικονομικές συνεργασίες με ξένα κεφάλαια στη βάση του αμοιβαίου οφέλους και του σεβασμού των εργατικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και του νομικού πλαισίου της λαοκρατικής δημοκρατίας.
- Η λαοκρατική δημοκρατία αντιτάσσεται στην ιμπεριαλιστική πολιτική και οικονομική εξάρτηση. Από αυτήν την άποψη είναι μια αντιιμπεριαλιστική δημοκρατία, που έχει ως άμεσο στόχο την απεξάρτηση από την ιμπεριαλιστική κηδεμονία και από κάθε μορφής ανισότιμο καταμερισμό εργασίας, τάσσεται ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, υποστηρίζει ενεργά την ειρήνη, επιδιώκει σχέσεις ισότιμης συνεργασίας με όλους τους λαούς και ειδικότερα τους γειτονικούς, της Βαλκανικής ενδοχώρας και της λεκάνης της Μεσογείου, υπερασπίζεται την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία της χώρας, την ασφάλεια των συνόρων της και αποδεσμεύεται από κάθε ιμπεριαλιστικό στρατιωτικό και οικονομικό οργανισμό.
- Η λαοκρατική δημοκρατία είναι ανώτερη μορφή εργατικής δημοκρατίας, που κατοχυρώνει τα πολιτικά, δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων, τις δημοκρατικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες τους, το δικαίωμα στην απεργία. Δημιουργεί λαϊκή δικαιοσύνη, λαϊκό στρατό, λαϊκή πολιτοφυλακή.
Στο πλαίσιο του χαρακτήρα της κρατικής συγκρότησης και των συνταγματικών επιταγών της λαοκρατικής δημοκρατίας, των δικών της κρατικών αντιπροσωπευτικών της οργάνων, επιτρέπει τον πολυκομματισμό, κατοχυρώνει τη λειτουργία και τη δράση των συνδικάτων των εργαζομένων, των συνεταιριστικών οργανώσεων, των οργανώσεων της νεολαίας και των γυναικών, πολιτιστικών φορέων κ.α.
- Η Εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της, τα μικροαστικά στρώματα, κατώτερα και μεσαία, συγκροτούν την κοινωνική τους συμμαχία με καρδιά αυτής της κοινωνικής συμμαχίας την εργατική τάξη, η οποία είναι η πλειοψηφούσα κοινωνική δύναμη και πρωτοστατεί στην οργάνωση των εργατικών λαϊκών μαζών στα λαϊκά κρατικά όργανα, στη δημιουργία όσο το δυνατόν περισσότερων αντιπροσωπευτικών κρατικών οργάνων της λαοκρατικής δημοκρατίας με την καθοδήγηση της επαναστατικής πρωτοπορίας.
Η κοινωνική συμμαχία επιδιώκει την κατάληψη της εξουσίας με ειρηνικά μέσα. Όλη η πορεία ανάπτυξης των αγώνων της κοινωνικής συμμαχίας, της δημιουργίας των αντιπροσωπευτικών της οργάνων, της ανατροπής της αστικής τάξης από την εξουσία εκ μέρους της κοινωνικής συμμαχίας επιδιώκεται να πραγματοποιηθεί με ειρηνικό τρόπο. Είναι η στάση της αστικής τάξης που θα καθορίσει, σε τελική ανάλυση, και τη στάση της λαϊκής κοινωνικής συμμαχίας, πριν απ’ όλα της εργατικής τάξης.
Γι’ αυτό το λόγο η κοινωνική συμμαχία εξαρτά τις μορφές πάλης και τις μορφές περάσματος στη λαοκρατική δημοκρατία από την ίδια τη στάση της αστικής τάξης. Από την άποψη αυτή δεν απορρίπτει καμία μορφή πάλης και καμία μορφή περάσματος στη λαοκρατική δημοκρατία και στο πλαίσιο της ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας θεωρεί όλες τις μορφές περάσματος επαναστατικές.
Όπως γίνεται φανερό, έχοντας μπροστά μας την πραγματικότητα της χώρας μας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΔΝΤ και του ΝΑΤΟ, της μνημονιακής πολιτικής που εφαρμόζεται, το πρόγραμμα της λαοκρατικής δημοκρατίας, που σε αδρές γραμμές περιγράψαμε, όχι μόνο δε «χωράει» στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ, αλλά προϋποθέτει την άμεση αποδέσμευση από αυτήν και την έξοδο αντίστοιχα από την ευρωζώνη.
Μ’ αυτήν την έννοια και έχοντας πλέον την πείρα της χρεοκοπημένης πολιτικής που έχει εφαρμοστεί στη χώρα μας σε βάρος των εργαζομένων και των μικροαστικών στρωμάτων, της συγκεκριμένης κατάστασης που επικρατεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση και του αντιδραστικού χαρακτήρα της, λαοκρατική δημοκρατία για τη χώρα μας σημαίνει την ταυτόχρονη πάλη της εργατικής τάξης και των μικροαστικών στρωμάτων, κατώτερων και μεσαίων, για αλλαγή των τάξεων στην εξουσία και πλήρης αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ.
Μπορούμε τώρα να πούμε ότι η αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ είναι ένας μοναδικός και ενιαίος στόχος της κοινωνικής συμμαχίας, που αφορά στην ακύρωση της αστικής στρατηγικής, τουλάχιστον, έτσι, όπως εκφράζεται μέχρι τώρα και για το άμεσο μέλλον.
Αλλαγή της στρατηγικής της αστικής τάξης της χώρας μας είναι μια πιθανή, θεωρητικά, επιλογή. Τα πρακτικά δεδομένα, όμως, των διεθνών εξελίξεων και της χώρας μας δε δείχνουν ότι η αστική τάξη της χώρας μας διατίθεται να αλλάξει τη στρατηγική της. Αυτή που ακολουθεί μέχρι τώρα. Αντίθετα παρουσιάζεται συσπειρωμένη και ενιαία.
Γίνεται, επομένως, κατανοητό ότι κάθε διάσπαση της αποδέσμευσης της χώρας μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, με πρώτο σταθμό την έξοδο από το ευρώ, δεν υπηρετεί τη στρατηγική της κοινωνικής συμμαχίας για λαοκρατική δημοκρατία με προοπτική το σοσιαλισμό.
Και εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι, και με αφορμή τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και την εμφάνιση της «Λαϊκής Ενότητας», παρουσιάστηκαν και επιδιώχθηκαν εκλογικές συμπράξεις, στο όνομα της κοινής δράσης, των αντιμνημονίων, της εξόδου από το ευρώ, ακόμη και της «εάν χρειαστεί» εξόδου από το ευρώ, αλλά και στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης επιχειρηματολογίας, ότι είναι άλλο πράγμα μια εκλογική σύμπραξη από μια κοινωνική συμμαχία, από ένα Μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, που θα έχει ως στόχο την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ. Θα περιοριστούμε σ’ αυτήν και μόνο την αναφορά, γιατί σε επόμενο άρθρο μας θα καταπιαστούμε πολύ συγκεκριμένα μ’ αυτό το θέμα.
Για να ολοκληρώσουμε αυτήν τη συνέχεια του άρθρου μας, απομένει να απαντήσουμε σ’ ένα και μοναδικό ερώτημα ακόμη. Ποια πρέπει να είναι η στάση της κοινωνικής συμμαχίας, που παλεύει για τη λαοκρατική δημοκρατία, στην περίπτωση, που αυτή (η κοινωνική συμμαχία), παρά την πάλη της για την αλλαγή των τάξεων στην εξουσία και την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, έρθει αντιμέτωπη με την εξέλιξη ενός Grexit, είτε από το ευρώ είτε και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, με πρωτοβουλία της αστικής τάξης και κυρίως των κυρίαρχων κύκλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο πλαίσιο των γεωστρατηγικών σχεδιασμών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων;
Αυτήν την περίπτωση ήδη την αντιμετώπισε η χώρα μας και χωρίς να υπάρχει μια σχηματοποιημένη, οργανωμένη μετωπική κοινωνική, πολύ περισσότερο πολιτική, συμμαχία με ενιαίο στόχο την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Με πρωτοβουλία της Γερμανικής ελίτ και ορισμένων άλλων χωρών επιχειρήθηκε η έξοδος της χώρας μας από το ευρώ, χωρίς την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Προσθέτουμε εδώ, ότι κοινωνική μετωπική συμμαχία με τους όρους, που την έχουμε περιγράψει μέχρι τώρα από την πλευρά μας δεν υπάρχει στη χώρα μας, αλλά στο δημοψήφισμα εμφανίστηκε ένας κοινωνικός διαχωρισμός με βάση το «ΝΑΙ» και το «ΟΧΙ», που, κατά τη γνώμη μας, αποτελεί μια σοβαρή ένδειξη, ότι «από τα κάτω» αρχίζει να διαμορφώνεται, στα πρώτα της μικρά και αβέβαια βήματά της, μια κοινωνική συμμαχία, που δε μπορεί να αφήνει αδιάφορο κανέναν και προπαντός την επαναστατική πρωτοπορία.
Για να απαντήσουμε στο ερώτημα, που θέσαμε, θα κάνουμε, υποθετικά, ένα άλμα μπροστά και θα θεωρήσουμε ότι η κοινωνική συμμαχία έχει κάνει τα πρώτα της βήματα, ότι έχουν, παραπέρα, εμφανιστεί και δημιουργηθεί τα πρώτα φύτρα της κρατικής οργάνωσης της λαοκρατικής δημοκρατίας, ότι βρίσκεται στο δρόμο της κατάκτησης της εξουσίας η κοινωνική συμμαχία, αλλά δεν την έχει ακόμη κατακτήσει.
Στην περίπτωση αυτήν, που, τη λαοκρατική δημοκρατία, χωρίς να έχει αποκαταστήσει τη δική της εξουσία, θα την «προλάβαινε» η αστική και ιμπεριαλιστική πρωτοβουλία, τότε, θα έπρεπε να εντάξει το Grexit με τους δικούς της όρους πάλης για την αντιμετώπιση της νέας κατάστασης, σ’ όλα τα επίπεδα, της πάλης για την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και της πάλης για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας. Το ίδιο ακριβώς θα έπρεπε να κάνει και για την περίπτωση της αποδέσμευσης.
Φυσικά το άλμα που κάναμε είναι μια θεωρητική, αφαιρετική προέκταση, που όμως προσανατολίζει και για τη σημερινή πραγματικότητα, που έχουμε μπροστά μας τη στάση των κομμάτων απέναντι σ’ αυτό το θέμα, απέναντι και στον κοινωνικό διαχωρισμό, με τον αντίστοιχο ριζοσπαστισμό, που παραδέχτηκε και η ηγεσία του Κόμματος, που προέκυψε από το δημοψήφισμα.
Πράγμα που σημαίνει, ότι, ως «Νέα Σπορά», είμαστε αντίθετοι στην αντίστοιχη επιχειρηματολογία, που ανέπτυξε γι’ αυτό το θέμα η ηγεσία του Κόμματος, που μίλησε περί καταστροφής στην περίπτωση εξόδου από το ευρώ, όπως είμαστε αντίθετοι και με μιαν αντίστοιχη επιχειρηματολογία, που θεώρησε το Grexit ως το «πρώτο βήμα», που δικαιολογεί συνθήματα του τύπου: «όχι μέχρι τέλους», αφήνοντας να εννοηθεί ότι το τέλος είναι η αποδέσμευση.
Και οι δύο επιχειρηματολογίες, αν και ξεκινάνε από διαφορετικές αφετηρίες, τελικά, καταλήγουν στην υπόκλιση στην παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση, παρόλο που υπάρχουν διαφορετικά «άλλοθι».
Από τη μια μεριά τα περί υποτίμησης του νομίσματος, της εμφάνισης υπερπληθωρισμού κ.α., που θα ασχοληθούμε ξεχωριστά μ’ αυτό το θέμα, από την άλλη η υπερτίμηση του πρώτου βήματος και η υποτίμηση του γεγονότος ότι η έξοδος από το ευρώ και η παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση δε λύνει ουσιαστικά κανένα πραγματικό πρόβλημα των εργαζομένων.
Αντίθετα δημιουργεί και ένα άλλο άλλοθι: την αντιμνημονιακή ρητορεία που δικαιολογεί την αντίστοιχη συμμαχία στο πολιτικό επίπεδο (και εκλογική), που, στη συνέχεια, δημιουργεί και το αντίστοιχο άλλοθι για την παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Επομένως το δίλημμα ευρώ ή δραχμή δε μπορεί να αντιμετωπιστεί οικονομικά και πολιτικά σωστά εάν και εφ’ όσον δεν ενταχτεί εξ αρχής στους βασικούς στόχους της λαοκρατικής δημοκρατίας, της κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα, κατώτερα και μεσαία, που θα ανατρέψουν την αστική τάξη και την αστική στρατηγική της ένταξης της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Στο επόμενο: Λαοκρατική δημοκρατία, η διεθνής της σημασία και ο σοσιαλισμός (τελευταίο).
COMMENTS