Δεν είχαμε καμία αμφιβολία ότι ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας μετά τα δικά του μνημονιακά «αποκαλυπτήρια» και το πέρασμά του στο αστικό πολιτικό μπλοκ θα αντέγραφε εξ’ ολοκλήρου την πρακτική των προκατόχων του σε όλα τα επίπεδα. Την πρακτική εκείνη, που έχει μετατρέψει την πολιτική από επιστήμη σε απολογητική των συμφερόντων της άρχουσας τάξης και του ιμπεριαλισμού, την πρακτική εκείνη που έχει μετατρέψει την πολιτική από τέχνη σε τεχνική της παραπλάνησης και της ψευδολογίας. Είναι άλλωστε και ο μόνος τρόπος που προσφέρεται, για όσο διάστημα μπορεί να προσφέρεται μια τέτοια πρακτική, προκειμένου να δικαιολογηθεί μια ταξικά άδικη και αδιέξοδη πολιτική.
Με τη δίωρη συνέντευξή του στο ραδιοσταθμό του ΣΥΡΙΖΑ, «Το Κόκκινο», ο Αλέξης Τσίπρας ξεπέρασε τον εαυτό του δίνοντας ρεσιτάλ στην εξαπάτηση του ελληνικού λαού. Από τα πάρα πολλά που είπε, αρκετά τα έχει επαναλάβει σε άλλες περιπτώσεις και ορισμένα από αυτά τα έχουμε ήδη σχολιάσει με διάφορες άλλες αφορμές.
Θα σταθούμε κυρίως σε εκείνες τις πλευρές της ερμηνείας που έδωσε για το δημοψήφισμα της 5ης του Ιούλη για να ισχυριστεί ότι πέτυχε την καλύτερη δυνατή συμφωνία που μπορούσε και ότι μάλιστα βελτίωσε και τους όρους του υπό υπογραφή τρίτου μνημονίου στο σκέλος της δανειοδότησης.
Το βασικό επιχείρημα του πρωθυπουργού συνίσταται στο ότι «κατάφερε» να πετύχει τριετές δάνειο 86δις ευρώ, που καλύπτει τις χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας και να «πετύχει» και δέσμευση των δανειστών για την αναδιάρθρωση του χρέους προκειμένου αυτό να καταστεί βιώσιμο.
Μάλιστα αυτό το αντιπαραβάλλει στο γεγονός ότι πριν από το δημοψήφισμα οι εταίροι του έδιναν 13 δις περίπου για πέντε μήνες και του ζητούσαν να ολοκληρώσει την πέμπτη και τελευταία αξιολόγηση του δεύτερου μνημονίου.
Καταρχήν εδώ ο Αλέξης Τσίπρας θυμίζει το Γιώργο Παπανδρέου ο οποίος περηφανευόταν ότι πέτυχε το 2010 τη μεγαλύτερη ως τότε δανειακή σύμβαση που είχε συνάψει κράτος.
Σε ότι αφορά την ψευδολογία και την παραπλάνηση στα όσα είπε ο Αλέξης Τσίπρας, αυτά συνίσταται στη σύγκριση ανόμοιων πραγμάτων καθώς στα 86 δις περιλαμβάνονται και εκείνα τα ποσά (περίπου 16-17δις) που εκκρεμούσαν από το προηγούμενο δάνειο και δίνονται τώρα με νέους δυσβάσταχτους για το λαό όρους. Ταυτόχρονα τα προαπαιτούμενα για το τρίτο μνημόνιο είναι η ολοκλήρωση της αξιολόγησης του δεύτερου μνημονίου που δεν είχε ολοκληρώσει η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Και επιπλέον το νέο δάνειο δίνεται για να εξασφαλίσουν οι πιστωτές τα τοκοχρεολύσια της επόμενης τριετίας (2015-2018) τα οποία υπολογίζεται ότι ξεπερνούν τα 55 δις ευρώ.
Άρα το επιχείρημα του πρωθυπουργού ότι πέτυχε καλύτερη συμφωνία γιατί πήρε τριετές δάνειο για να εφαρμόσει μέτρα σ’ αυτήν την τριετία αντί να εφαρμόσει τα ίδια μέτρα εντός πεντάμηνου δεν ευσταθεί, γιατί έτσι κι αλλιώς το τρίτο μνημόνιο ήταν προ το πυλών από τη στιγμή που η κυβέρνησή του είχε αναγνωρίσει το χρέος και την πληρωμή του εξολοκλήρου, έγκαιρα και στο «διηνεκές». Και αυτό το τελευταίο το είχε κάνει πολύ πριν το δημοψήφισμα.
Μάλιστα σ’ αυτό το πακέτο του δανείου περιλαμβάνονται και τα 25 δις που υπολογίζονται για τη νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Αν αθροίσει κανείς τώρα τα τοκοχρεολύσια και την καινούργια ανακεφαλαιοποίση των τραπεζών με βάση την απλή αριθμητική καταλήγει στο προφανές συμπέρασμα ότι το νέο δάνειο για το οποίο περηφανεύεται ο κύριος Τσίπρας πάει εξολοκλήρου σ’ αυτές τις «χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας».
Δηλαδή οι δανειστές είναι πλήρως εξασφαλισμένοι για την επόμενη τριετία. Όσο για την αναδιάρθρωση του χρέους… με βάση την αριθμητική των δανειστών το πολιτικό συμπέρασμα για το τι είναι διατεθειμένοι να κάνουν περιγράφεται με τη λαϊκή ρήση: «καλά σαράντα». Άλλωστε η απόφαση της Συνόδου Κορυφής της Ευρωζώνης του 2015 δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από τα όσα προβλέπονταν και στη σχετική απόφαση του Eurogroup του 2012.
Θυμίζουμε απλά ότι οι δανειστές που τώρα έκριναν ότι οι Ελληνικές τράπεζες χρειάζονται άλλα 25 δις επιπλέον για την ανακεφαλαιοποίησή τους, ήταν οι ίδιοι που υπέκλεψαν την Άνοιξη το «μαξιλάρι» των 11,5 δις ευρώ από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Άρα παραχωρούν χρήματα που έτσι και αλλιώς ανήκαν στην Αθήνα και μάλιστα με τον όρο της μεταφοράς των μετοχών των τραπεζών στους ιδιώτες μετόχους τους! Ουσιαστικά δηλαδή με το νέο δάνειο και το νέο μνημόνιο οι τράπεζες ξαναπερνούν και πάλι στα χέρια αυτών που τις χρεοκόπησαν.
Ως επιστέγασμα όλων αυτών στους όρους του νέου δανείου η κυβέρνηση αποδέχτηκε τη δημιουργία ενός Ταμείου χειρότερου, σε σχέση με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, και απ’ αυτό ακόμα το ΤΑΙΠΕΔ. Προβλέπονται δε, και έσοδα ύψους 50 δις, δηλαδή «γη και ύδωρ» για τους δανειστές.
Εκεί πάντως που ο πρωθυπουργός έδωσε τα ρέστα του, θα προσθέταμε ότι μπορεί να διεκδικήσει και το Όσκαρ υποκριτικής είναι το γεγονός ότι παρουσιάζει τα χαμηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα ως μικρότερης κλίμακας λιτότητα, όταν καταρχήν είναι γνωστό ότι υπό τις παρούσες συνθήκες αποπληρωμής του δημόσιου χρέους, τα όποια μικρότερα μεγέθη των πρωτογενών πλεονασμάτων συνεπάγονται μεγαλύτερο κρατικό δανεισμό για να κινηθεί η οικονομία σε συνθήκες ύφεσης που επιτείνει το φαύλο κύκλο της υπερχρέωσης, της λιτότητας και της αυτοτροφοδοτούμενης ύφεσης.
Έφτασε μάλιστα στο σημείο με μια αριθμητική μπακαλίστικη να ισχυριστεί ο πρωθυπουργός ότι η δημοσιονομική προσαρμογή της προηγούμενης τετραετίας ήταν 16% ενώ για την επόμενη τριετία θα είναι 3%, παρακάμπτοντας βέβαια μια ενοχλητική για τον ίδιο λεπτομέρεια: ότι δηλαδή η «μικρή» δημοσιονομική προσαρμογή του 3% έρχεται να προστεθεί και να ανεβάσει τα επίπεδα της λιτότητας που παρέλαβε από τους προηγούμενους της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.
Εν κατακλείδι λοιπόν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι την ώρα που ο πρωθυπουργός έχει το θράσος να παρουσιάζει ως διέξοδο από την κρίση αυτήν τη συμφωνία, το μόνο που κατόρθωσε είναι να διογκώνει και να μεταφέρει τα βάρη για τους εργαζόμενους και τα μικροαστικά στρώματα στο διηνεκές και με τελικό αποτέλεσμα την ολοκληρωτική υποθήκευση των «ασημικών» της χώρας. Θυμίζουμε επίσης για την ιστορία ότι το Ταμείο αυτό ύψους 50 δις από ιδιωτικοποιήσεις ήταν απαίτηση των δανειστών από το 2011 και δεν τόλμησε τότε ούτε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να την υλοποιήσει φοβούμενη το πολιτικό κόστος.
Και τίθεται πια το ερώτημα: Που θα πάει αυτή η βαλίτσα; Να χρεωνόμαστε δηλαδή εσαεί για να ξεπληρώνουμε τα παλιότερα δάνεια, αυξάνοντας συνεχώς το δημόσιο χρέος και υποθηκεύοντας τη χώρα, υπονομεύοντας παράλληλα τις αναπτυξιακές της προοπτικές; Οι πάντες ομολογούν ότι και αυτό «το πρόγραμμα δε βγαίνει».
Αν υπήρχε η υποψία ότι είναι τουλάχιστον «βιώσιμο» με όρους αστικής πολιτικής οικονομίας αυτό το μνημόνιο δε θα αρνούνταν την «ιδιοκτησία» του, ούτε η κυβέρνηση, ούτε η αστική αντιπολίτευση, που από κοινού το ψήφισαν.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο πως θα μειωθεί η ανεργία, θα βελτιωθούν τα εισοδήματα των εργαζομένων και των μικροαστών; Πως θα αντιμετωπιστεί η φτώχεια και θα εξασφαλιστούν οι στοιχειώδεις κρατικές δομές, ασφάλισης, υγείας, πρόνοιας, περίθαλψης και η συνταξιοδότηση των απόμαχων της δουλειάς;
Πως θα αντιμετωπιστεί το μέγεθος της διόγκωσης του ιδιωτικού χρέους, της υπερχρέωσης των νοικοκυριών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων; Πως και πότε σε τελική ανάλυση θα μπει τέλος στη λιτότητα; Η απάντηση είναι ποτέ, όσο η Ελλάδα θα συνεχίζει να βρίσκεται στη μέγγενη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ και θα τελεί υπό τα δεσμά ενός τεράστιου δημόσιου χρέους.
Με την έννοια αυτή, η ενέργεια του πρωθυπουργού να επικαλεστεί το Λένιν και την άποψη του ηγέτη των Μπολσεβίκων για τους συμβιβασμούς «ξεπερνάει τα εσκαμμένα». Και τούτο διότι ο Αλέξης Τσίπρας παραβλέπει μια «λεπτομέρεια». Ο Λένιν χρησιμοποιεί το παράδειγμα με το ληστή -που επικαλέστηκε ο Έλληνας πρωθυπουργός- σε σχέση με τη συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ, που είχε μεν ετεροβαρείς για τη Ρωσία όρους ειρήνης με τη Γερμανία, ωστόσο γινόταν για να περιφρουρηθεί η νεοσύστατη τότε Σοβιετική Εξουσία στη Ρωσία που μόλις είχε επικρατήσει με την Οκτωβριανή Επανάσταση.
Ήταν ένας συμβιβασμός στο πλαίσιο της υπεράσπισης της εργατικής εξουσίας και του σοσιαλισμού, που έβγαζε από τον πόλεμο τη Σοβιετική Ρωσία. Τι θέλει να μας πει δηλαδή ο Αλέξης Τσίπρας; Ότι υπογράφει τρίτο μνημόνιο και την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ για να στεριώσει το σοσιαλισμό στην Ελλάδα;! Έλεος κύριε Τσίπρα. Σε ποιους νομίζετε ότι απευθύνεστε;
Και κάτι άλλο. Μη διαπράττετε απάτες, γιατί ξεχάσατε να αναφέρετε μια «γραμμούλα» στο τέλος της φράσης του Λένιν: «Ο συμβιβασμός μας με τους ληστές του γερμανικού ιμπεριαλισμού έμοιαζε μ’ αυτό το συμβιβασμό». Ο δικός σας «συμβιβασμός» κύριε Τσίπρα διασώζει το ληστή, το γερμανικό ιμπεριαλισμό, διασώζει τη ντόπια αστική τάξη και χαντακώνει την Ελλάδα και τους εργαζόμενους, για τους οποίους υπόσχεστε ταξικούς αγώνες για να τους υπερασπιστείτε!!! Περιττό να μιλήσουμε για το …σοσιαλισμό!!!
Σε σχέση με το δημοψήφισμα ο πρωθυπουργός επιχείρησε μια ακόμα λαθροχειρία σε συνέχεια της τακτικής του ότι «δεν πήρε εντολή για ρήξη με την Ευρωζώνη». Το πήγε παραπέρα όμως και του «ξέφυγαν» και μερικά λόγια. Αφού υπενθύμισε ότι μέσω του δημοψηφίσματος ζήτησε εντολή για ισχυροποίηση της διαπραγματευτικής του τακτικής προκειμένου να πετύχει μια καλύτερη συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ένωση, επανέλαβε ότι ενημέρωσε σχετικά τους Φρανσουά Ολάντ και Άγκελα Μέρκελ για τις προθέσεις του και πρόσθεσε: «Μόνο, θυμάμαι, η Καγκελάριος μου έθεσε το ζήτημα ότι “ξέρεις, εγώ σε προειδοποιώ, θα πω ανοιχτά και δημόσια ότι κατά την άποψή μου αυτό το δημοψήφισμα, όποιο ερώτημα κι αν έχει, κρύβει το ερώτημα ευρώ ή δραχμή”. Της είπα “διαφωνώ κάθετα με αυτό, το ερώτημα δεν είναι ευρώ ή δραχμή, το ερώτημα είναι αυτό που βάζουμε. Παρ’ όλα αυτά, εσύ έχεις το δικαίωμα να πεις ότι θέλεις”. Εκεί έκλεισε η συζήτηση».
Από αυτή όμως την εξομολόγηση του πρωθυπουργού προκύπτει κάτι πολύ σοβαρό. Προκύπτει μια ομολογία ότι ήξερε τι τον περίμενε την επόμενη του δημοψηφίσματος, ότι είχε πλήρη γνώση που το πήγαινε η Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικότερα η ηγετική δύναμη της Ένωσης η Γερμανία. Ήξερε ότι τον περίμεναν στη γωνία. Είναι «απορίας άξιο» λοιπόν γιατί δεν ασφάλισε τον εαυτό του και την κυβέρνησή του για κάθε ενδεχόμενο και κυρίως για το πιθανότερο σενάριο, που ήξερε ότι θα βρει μπροστά του, αυτό δηλαδή της συνθηκολόγησης με ένα τρίτο μνημόνιο;
Υπό το φως των γεγονότων που ακολούθησαν και παίρνοντας υπόψη την εξομολόγηση του ίδιου του πρωθυπουργού είναι σαφές πια ότι το δημοψήφισμα ο Αλέξης Τσίπρας το ήθελε για τις δικές του πολιτικές σκοπιμότητες, καθώς είχε αποφασίσει από τα πριν το ΟΧΙ (εφόσον επικρατούσε όπως και έγινε) να το μετατρέψει σε ΝΑΙ στο νέο μνημόνιο, που επίσης είχε αποφασίσει από τα πριν να το υπογράψει. Γι’ αυτό άλλωστε και αρνήθηκε να υιοθετήσει την πρόταση του ΚΚΕ για τα ερωτήματα του δημοψήφισματος, που έθεταν το ζήτημα της απόρριψης τόσο της πρότασης των δανειστών όσο και της κυβέρνησης και έβαζαν ξεκάθαρα και το ζήτημα της παραμονής ή της αποδέσμευσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και εδώ αρχίζουν οι λάθρες ερμηνείες του Αλέξη Τσίπρα για το περιεχόμενο του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Ο πρωθυπουργός στέκεται στο ότι «δεν ζήτησε ΟΧΙ στο ευρώ και ΝΑΙ στη δραχμή» για να δικαιολογήσει τη μνημονιακή του υπογραφή. Γνωρίζει όμως πολύ καλά ότι ο Ελληνικός λαός, ψήφισε με συντριπτική πλειοψηφία ΟΧΙ στο μνημόνιο. Δεν δικαιούται να μεταθέτει τις δικές του σκοπιμότητες στις πλάτες του Ελληνικού λαού και να ερμηνεύει τη λαϊκή εντολή κατά πως τον βολεύει. Το 61% του ΟΧΙ και κάτω από τους όρους που αυτό επιτεύχθηκε αντιπροσωπεύει μια ορισμένη πολιτική και ταξική ωριμότητα της εργατικής τάξης και των μικροαστικών στρωμάτων που εμπεριέχει σαφώς και το μήνυμα της ρήξης με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ.
Θα ήταν χρήσιμο για τον πρωθυπουργό, από τη στιγμή που αρέσκεται να διαβάζει τις δημοσκοπήσεις σε ότι αφορά τη δημοφιλία του, ας κάνει τον κόπο να διαβάσει και τις δημοσκοπήσεις του προηγούμενου διαστήματος, που ανέβαζαν σε πλειοψηφικά επίπεδα το μήνυμα της ρήξης με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ αν το αποτέλεσμα της συμφωνίας θα ήταν ένα νέο μνημόνιο.
Κύριε πρωθυπουργέ αφού επιλέξατε το σπορ της υποκλοπής της λαϊκής εντολής και της απάτης για να μεταστρέψετε το φρόνημα του ελληνικού λαού θα σας υπενθυμίσουμε το ρητό που λέει «ο κλέφτης και ο ψεύτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται». Ίσως σας φανεί χρήσιμο στο άμεσο μέλλον.
COMMENTS