Αυτήν τη στιγμή η ψυχολογία των λαϊκών μαζών διακατέχεται από αισθήματα πίκρας, θυμού ακόμη και οργής, γιατί ένα «ΟΧΙ» στο μνημόνιο, που ψήφισαν στο δημοψήφισμα τους βγήκε «ΝΑΙ». Δηλαδή, για να είμαστε συγκεκριμένοι, τρείς φορές ανάποδα. Η πρώτη, με το διάγγελμα του πρωθυπουργού, η δεύτερη, με το Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών και η τρίτη, με την εξουσιοδότηση στη βουλή για συμφωνία. Κάτω από αυτές τις συνθήκες ήρθε το νέο μνημόνιο με μια υφαρπαγή του «ΟΧΙ» και μετάλλαξή του σε «ΝΑΙ».
Σε σημαντικό τμήμα των λαϊκών μαζών -πρώτα και κύρια σε τμήματα των κοινωνικών δυνάμεων που εμπιστεύτηκαν το ΣΥΡΙΖΑ και στήριξαν σ’ αυτό το κόμμα τις προσδοκίες τους- η υπογραφή της επαίσχυντης συμφωνίας από την κυβέρνηση τροφοδοτεί αισθήματα εξαπάτησης και προδοσίας.
Και αυτό επειδή, οι λαϊκές μάζες βλέπουν έναν πρωθυπουργό και την πλειοψηφία της κυβέρνησης να καταρρίπτουν με παταγώδη τρόπο και να ποδοπατούν τη μία μετά την άλλη τις υποσχέσεις και διακηρύξεις τους. Βλέπουν μια κυβέρνηση να παραβιάζει με τον πλέον αντιδημοκρατικό τρόπο τη λαϊκή θέληση, όπως αυτή εκφράστηκε τόσο στις εκλογές του Γενάρη, όσο πολύ περισσότερο στο δημοψήφισμα και να μετατρέπεται -εγκλωβισμένη στην αστική της στρατηγική- σε όχημα της αστικής τάξης, που προσπαθεί να πνίξει το ριζοσπαστισμό των λαϊκών μαζών.
Εδώ πάνω βρίσκεται η εξήγηση της πολιτικής και κυβερνητικής κρίσης που έχει ξεσπάσει τις τελευταίες ημέρες και με την οποία καταπιανόμαστε ως προς τις πτυχές της και το «παιχνίδι» που παίζεται σε επίπεδο πολιτικών κορυφών αυτήν την ώρα, στο άρθρο μας «Η έωλη επιχειρηματολογία της κυβέρνησης».
Παράλληλα, αυτά τα αισθήματα της πίκρας, της απόγνωσης και του αδιεξόδου πυροδοτούνται από το γεγονός, ότι, καμία πολιτική δύναμη, συμπεριλαμβανομένης της αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ, αποδείχτηκε ότι δεν ήταν προετοιμασμένη για μια ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη, την ώρα που αυτή η στιγμή ήρθε τόσο κοντά, όπως έδειξαν και δείχνουν οι τελευταίες εξελίξεις.
Οι λαϊκές μάζες το αντιλαμβάνονται πολύ καλά αυτό με το ένστικτό τους και αισθάνονται «ξεκρέμαστες», γεγονός που οδηγεί ή μπορεί να οδηγήσει και σε τυφλές και ανεξέλεγκτες αντιδράσεις. Μια πρώτη γεύση ήδη παίρνουμε με τα όσα εκτυλίσσονται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (social media) με τις εκατέρωθεν αντεγκλήσεις μεταξύ μελών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, οργανώσεών του και της ηγεσίας του κόμματός τους.
Μια τέτοια ένδειξη είναι το κάψιμο σημαιών του ΣΥΡΙΖΑ από οπαδούς του στην πλατεία Συντάγματος μετά την υπογραφή της μνημονιακής συμφωνίας τη Δευτέρα τα ξημερώματα.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο η αστική τάξη προσπαθεί να γελοιοποιήσει τις προγραμματικές και προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ταυτόχρονα προσπαθεί να διασώσει τον πρωθυπουργό Τσίπρα προκειμένου να πετύχει την ψήφιση του νέου μνημονίου, με στόχο να ελέγξει την πολιτική της κρίση και να σπείρει τη μοιρολατρία μέσα στον ελληνικό λαό.
Σ’ αυτήν τη στιγμή παρουσιάζονται φαινόμενα από άλλες δυνάμεις και πρόσωπα, που είτε εντάσσονται είτε έχουν αναφορά στο χώρο της Αριστεράς και του Κομμουνιστικού Κινήματος να «πατάνε τη μπανανόφλουδα» και να συμπεριφέρονται εκφέροντας ένα δημόσιο λόγο και μια δημόσια κριτική, η οποία τελικά και εξ’ αντικειμένου στρέφεται με όρους «ρεβάνς» απέναντι σε όσους πίστεψαν στις προγραμματικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ.
Ορισμένοι δε, κάνουν ακριβώς ό,τι και η αστική τάξη, αλλά από την ανάποδη, προσπαθώντας να γελοιοποιήσουν το ΣΥΡΙΖΑ, εγκλωβισμένοι οι ίδιοι σε μια κοντόφθαλμη «λογική» ότι μπορούν να κερδοσκοπήσουν πολιτικά πάνω σε κοινωνικές δυνάμεις, που νιώθουν προδομένες – και δικαιολογημένα – από τις επιλογές της κυβέρνησης.
Απ’ αυτό το σκηνικό, κάποιοι στρέφονται με μεγαλύτερο μένος κατά των αντιδράσεων της αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντας όψιμες τις αντιδράσεις βουλευτών και άλλων στελεχών του κυβερνώντος κόμματος. Και μερικοί το πάνε και παραπέρα. Ότι είναι υποκριτικές και τυχοδιωκτικές.
Κάποιοι εξ’ αυτών για να υπηρετήσουν αυτή την κοντόθωρη στάση φτάνουν στη χυδαιότητα με μια «σάτιρα», που εμφορείται από μια φασίζουσα αισθητική του επιπέδου των περιοδικών, που εξέδιδε ο Πέτρος Κωστόπουλος, αντικαθιστώντας την πολιτική και τη δημοσιογραφία με την πορνογραφία. Και όλο αυτό το παίγνιο με τα αισθήματα των πικραμένων και εξαπατημένων μαζών, γίνονται στο όνομα της Αριστεράς.
Ορισμένοι άλλοι πέφτουν στην ίδια παγίδα με άλλο τρόπο, που εμφορείται από αμετροέπεια, πιστεύοντας ότι έτσι ξεσκεπάζουν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά τον Τσίπρα. Σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσονται ανιστόρητες ιστορικές συγκρίσεις και παραλληλισμοί όπως η υπογραφή του νέου μνημονίου με την παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ στη Βάρκιζα, λες και έχει καμιά σχέση ο Τσίπρας με το Βελουχιώτη.
Θα το πούμε απερίφραστα. Ή έλλειψη νηφάλιας πολιτικής εξήγησης της κατάστασης, χωρίς επιστημονική τεκμηρίωση, που να δίνει απαντήσεις στα άμεσα και καυτά ερωτήματα και απορίες, που εκφράζονται «εν βρασμώ ψυχής» αυτήν την ώρα από τις λαϊκές μάζες, είναι μυωπική και αφελής.
Θα προσθέταμε επιπλέον ότι μέσα στο συνολικό πολιτικό σκηνικό γίνεται και επικίνδυνη, γιατί όχι μόνο δε βοηθάει στο σωστό πολιτικό προσανατολισμό των λαϊκών μαζών στην παραπέρα ριζοσπαστικοποίησή τους και τον απεγκλωβισμό τους από τη γραμμή της κυβέρνησης με όρους ενίσχυσης του Επαναστατικού και Εργατικού Κινήματος, αλλά κάτω από ορισμένους όρους αποτελεί «βούτυρο στο ψωμί» στα σχέδια και της αστικής τάξης.
Σχέδια, που μπορεί να φτάνουν ακόμα και στην επιβολή αυταρχικών λύσεων με κοινοβουλευτικό μανδύα, σε συνθήκες οξύτατων αντιθέσεων στο εσωτερικό των απαξιωμένων και σε πλήρη διάσταση με τα λαϊκά αισθήματα αστικών κοινοβουλευτικών δυνάμεων.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, αυτού του είδους η «πολιτική επένδυση» στην πικρία των μαζών με όρους γελοιοποίησης της «πρότερης συνείδησής τους» μπορεί να πριμοδοτήσει την ακροδεξιά, αφήνει αθωράκιστες τις μάζες στη δημαγωγία της Χρυσής Αυγής, που κινείται μελετημένα και επενδύει στην απογοήτευση των λαϊκών μαζών.
Σ’ αυτές τις συνθήκες είναι βαρόμετρο για το σωστό πολιτικό προσανατολισμό των μαζών και την κινητοποίησής τους ενάντια στα σχέδια της αστικής τάξης και της κυβέρνησης, η στάση του ΚΚΕ με την κατάθεση προγραμματικής πρότασης διεξόδου από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία, από την παρούσα πολιτική κρίση, με βάση το κάλεσμα-πρόταση της “Νέας Σποράς” προς την ηγεσία του Κόμματος. Η προσέγγιση του Κόμματος με τις λαϊκές μάζες είναι αδήριτη ανάγκη και όρος για την αναπτέρωση του ηθικού τους, μπροστά στα αισθήματα αδιεξόδου και πίκρας που αισθάνονται.
*Β.Ι.Λένιν
COMMENTS