Αυτήν τη στιγμή, που γράφονται αυτές οι γραμμές αρχίζει η Σύνοδος Κορυφής των χωρών – μελών της ευρωζώνης. Επομένως δε γνωρίζουμε ποια θα είναι η «τύχη» της χώρας μας. Αυτό που ακούγεται από τα αστικά ΜΜΕ είναι ότι η κατάσταση δεν θα είναι καθόλου εύκολη.
Μερικοί πολιτικοί σχολιαστές αναφέρουν ότι η χώρα μας έχει μπροστά της τις εκδοχές από ένα Grexit έως και ένα ενδιάμεσο πρόγραμμα – γέφυρα με την έναρξη, ταυτόχρονα, διαπραγματεύσεων για ένα νέο μνημόνιο, το οποίο, βέβαια, θα είναι πολύ χειρότερο από αυτό που απέρριψε ο Ελληνικός λαός στο πρόσφατο δημοψήφισμα.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, όλοι καταλαβαίνουμε ότι η πορεία της χώρας μας από εδώ και μπρος θα είναι πολύ δύσκολη για τους εργαζόμενους. Τα τελευταία νέα που έρχονται από τη Σύνοδο Κορυφής είναι ότι, με επιμονή της Γαλλίας, συζητιέται η περίπτωση συμφωνίας – γέφυρας και η έναρξη συνομιλιών, που μπορεί να κρατήσουν και δεκαπέντε ημέρες, για διετή συμφωνία – μνημόνιο, που θα ξεπερνάει κατά πολύ την πρόταση Γιουνκέρ.
Οπότε, όπως γίνεται αντιληπτό, το ζήτημα ενός νέου μνημονίου μεταφέρεται στο εσωτερικό της χώρας, με δεδομένη την απόφαση του Ελληνικού λαού, στο πρόσφατο δημοψήφισμα, να μη δεχτεί ένα νέο μνημόνιο και με δεδομένη τη στάση της αστικής αντιπολίτευσης, που πιέζει αποφασιστικά για μια συμφωνία, και των αστικών ΜΜΕ, που συνεχίζουν στον ίδιο χαβά. Παράλληλα δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η κατάσταση στις επιχειρήσεις παίρνει διαστάσεις πογκρόμ ενάντια στους εργαζόμενους.
Το θέμα μας, λοιπόν, με οποιαδήποτε εκδοχή προκύψει από τη σημερινή συνάντηση Κορυφής της ευρωζώνης, είναι το ποια πρέπει να είναι η πολιτική του Κόμματος. Αυτό έχει καθοριστική σημασία πλέον. Και νομίζουμε ότι είναι απολύτως σαφές το γιατί.
Από τη στιγμή της σύγκλησης του Συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών και του κοινού ανακοινωθέντος, που το υπέγραψαν όλοι οι άλλοι αρχηγοί εκτός του Δημήτρη Κουτσούμπα, το ΚΚΕ είναι το μόνο Κόμμα, που αμφισβητεί την αστική στρατηγική της παραμονής στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ.
Και επειδή δεν υπάρχει καμία περίπτωση, ακόμη και παίρνοντας την εκδοχή της δρομολόγησης μιας συμφωνίας, να μην οξυνθεί ακόμη περισσότερο η ταξική πάλη, το Κόμμα πρέπει να είναι έτοιμο να αντιμετωπίσει την καινούργια κατάσταση που διαμορφώνεται.
Από αυτήν την άποψη το ζήτημα, που πρέπει να κρίνουμε, είναι το εάν η μέχρι τώρα πολιτική του Κόμματος ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις της ταξικής πάλης, παίρνοντας υπόψη ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος έδειξε ότι η εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα απέρριψαν τη μνημονιακή πολιτική με ένα ποσοστό που αποτελεί μια κατηγορηματική απάντηση τόσο για την κυβέρνηση όσο και την αστική αντιπολίτευση.
Την ίδια στιγμή πρέπει να πάρουμε υπόψη ότι η πολιτική του Κόμματος, έτσι όπως προβλήθηκε στο πρόσφατο δημοψήφισμα και σ’ όλη την περίοδο της οικονομικής κρίσης, δεν απέδωσε για την εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα, για το ίδιο το Κόμμα, κάτι θετικό. Δεν πρόσφερε στην αναζωογόνηση του Εργατικού Κινήματος και στην ανάπτυξη των αγώνων του.
Άλλο συμπέρασμα γύρω από αυτό το ζήτημα δε μπορεί να υπάρξει. Και αυτό αποδεικνύεται από το τελικό αποτέλεσμα τόσο για το ίδιο το Κόμμα όσο και για την κατάσταση που επικρατεί στο Εργατικό Κίνημα. Παραπέρα έκλεισε και η πόρτα για τον οποιονδήποτε ισχυρισμό περί αυταπατών των εργαζομένων.
Οι εργαζόμενοι και με τον τρόπο που απάντησαν στο δημοψήφισμα, αντιμετωπίζοντας την τρομοκρατία της αστικής τάξης στους τόπους δουλειάς και των αστικών ΜΜΕ, απέδειξαν ότι δεν έχουν αυταπάτες. Πολιτικό προσανατολισμό αναζητούν και διέξοδο από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία.
Κύρια αιτία για την κατάσταση, που έχει περιέλθει το Κόμμα και το Εργατικό Κίνημα είναι η τακτική, που ακολουθεί η ηγεσία του Κόμματος, η τακτική του άμεσου σοσιαλισμού, που κατέληξε να βάλει τη συνολική στρατηγική του στην κρίση ενός …δημοψηφίσματος, όταν, από την άλλη μεριά, η επίσημη επιχειρηματολογία του Κόμματος ισχυρίζεται ότι εάν η αστική τάξη φοβόταν ότι ο σοσιαλισμός θα επικρατούσε μέσα από εκλογές θα τις είχε καταργήσει!
Η «Νέα Σπορά», από την εμφάνισή της, προσπάθησε να εξηγήσει την ανάγκη μιας συγκεκριμένης προγραμματικής πρότασης, που θα απαντούσε στις σημερινές ανάγκες της Ελληνικής κοινωνίας, των εργαζομένων και των μικροαστικών στρωμάτων, των κατώτερων και μεσαίων, μιας πρότασης που στην εξουσία θα έφερνε την εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα, και, ταυτόχρονα, θα άνοιγε το δρόμο στο σοσιαλισμό.
Πυρήνας αυτής της πρότασης, στο πολιτικό επίπεδο, θα είναι το Κόμμα και όσες πολιτικές δυνάμεις θα αποδέχονταν μια τέτοια προγραμματική πρόταση, ενώ ο κρίκος γύρω από τον οποίο θα ξετυλιγόταν όλη η πολιτική του Κόμματος θα ήταν η αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ. Η οικονομική και πολιτική πορεία της χώρας μας δικαίωσε πλήρως αυτήν την άποψη.
Αυτή η προγραμματική πρόταση θα γινόταν, ταυτόχρονα, το πρόγραμμα δράσης του Εργατικού Κινήματος, η βάση της ανάπτυξης των αγώνων του και των διεκδικήσεών του, γεγονός που θα το οδηγούσε στο να ξεφύγει από την ύφεση, ενώ θα έφερνε την όξυνση της ταξικής πάλης, την ενότητα της εργατικής τάξης και τη σφυρηλάτηση της κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης και των μικροαστικών στρωμάτων.
Η απουσία αυτής της προγραμματικής πρότασης είναι πλέον μετρήσιμη. Το Εργατικό Κίνημα εξακολουθεί να βρίσκεται σε ύφεση, ενώ κατά τη γνώμη μας υπάρχουν οι αγωνιστικές διαθέσεις στους εργαζόμενους, οι οποίοι και στο δημοψήφισμα απέδειξαν ότι δεν έχουν ενσωματωθεί στην αστική πολιτική, ενώ έχουν επίγνωση της πολιτικής στάσης του ΣΥΡΙΖΑ.
Το Κόμμα έχει χάσει πλέον, και μετά το δημοψήφισμα, το μεγάλο μέρος των δυνάμεών του, ενώ στον οργανωτικό τομέα παρουσιάζει σημαντικότατες αδυναμίες. Εάν δε, θέλουμε να κρίνουμε την πολιτική του παρουσία, τότε, δε μπορούμε παρά να παρατηρήσουμε ότι στερείται παντελώς των οποιονδήποτε πολιτικών πρωτοβουλιών και ότι δεν έχει σχεδόν καμία πολιτική επίδραση η πολιτική του στις λαϊκές μάζες.
Με δυο λόγια η πολιτική του «δεν περνάει» στους εργαζόμενους, αλλά, για πρώτη φορά, μέσα στους εργαζόμενους παρουσιάζονται φαινόμενα εχθρότητας απέναντι στο Κόμμα και ανοικτής αμφισβήτησης του κύρους του.
Έχουμε τη γνώμη ότι όλη η πορεία της χώρας μας, από τότε που ξέσπασε η οικονομική κρίση, που οδήγησε τη χώρα μας στη χρεοκοπία και στην εφαρμογή της πολιτικής των μνημονίων, που επιβλήθηκαν από τις κυρίαρχες δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ανέδειξαν την ανάγκη της προγραμματικής πρότασης, που πρότεινε η «Νέα Σπορά».
Ειδικά την επόμενη ημέρα του δημοψηφίσματος, της συμφωνίας που έρχεται, των πολιτικών εξελίξεων που θα ακολουθήσουν, της κατάστασης που έχει περιέλθει η ίδια η αστική τάξη και το πολιτικό της σύστημα, της καταστροφής που αντιμετωπίζει η χώρα μας με την παραγωγική της υποβάθμιση, επιβάλλεται η άμεση αλλαγή της πολιτικής του Κόμματος και η υιοθέτηση της πρότασης της «Νέας Σποράς».
Θεωρούμε πλέον ότι η προειδοποίηση της «Νέας Σποράς» ότι έχει προκύψει σοβαρότατο πρόβλημα για την ίδια την ύπαρξη του Κόμματος, ως πρωταγωνιστή των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων στη χώρα μας δε μπορεί να περνάει στα «ψιλά» της ηγεσίας του Κόμματος.
Ο κίνδυνος περιθωριοποίησης του Κόμματος έχει ήδη εμφανιστεί και οι ευθύνες της ηγεσίας είναι τεράστιες για την πορεία του Κόμματος. Δεν υπάρχει πια άλλος χρόνος για χάσιμο. Και αυτόν τον κίνδυνο η ηγεσία του Κόμματος όχι μόνο πρέπει να τον αντιληφθεί, αλλά πρέπει να την κάνει να αποφασίσει την αλλαγή της πολιτικής του Κόμματος, στην κατεύθυνση που της προτείνει η «Νέα Σπορά».
Η «Νέα Σπορά» θα ανοίξει μια νέα σειρά άρθρων, στην οποία θα αντιμετωπίζει και θα αποδεικνύει, με πολύ συγκεκριμένο τρόπο, τα λάθη της ηγεσίας και της πολιτικής που ακολουθεί. Και καθένας θα αναλάβει τις ιστορικές του ευθύνες απέναντι στο Κόμμα και την ιστορία του.
Υ.Σ. : Το άρθρο αυτό δεν υποβάλλει σε κριτική την Απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος. Περιορίζεται να τονίσει την ανάγκη αλλαγής της πολιτικής του Κόμματος, μετά και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Θα υπάρξει ιδιαίτερο άρθρο για την Απόφαση.
COMMENTS