Με απόφαση της Κομματικής Οργάνωσης Αττικής θα πραγματοποιηθεί, στις 26 του Ιούνη, ημέρα Παρασκευή και στις 8μ.μ. συγκέντρωση στο Σύνταγμα με σύνθημα: «Όχι στη νέα συμφωνία. Αρκετά πληρώσαμε τους εκβιασμούς και την κοροϊδία κυβέρνησης – δανειστών. Ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση, το κεφάλαιο και την εξουσία τους».
Την ίδια στιγμή το Πολιτικό Γραφείο του Κόμματος εξέδωσε ανακοίνωση την οποία και παραθέτουμε:
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ
«Όχι» στη νέα συμφωνία. Αρκετά πληρώσαμε τους εκβιασμούς και την κοροϊδία κυβερνήσεων – δανειστών. Ρήξη με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία τους
Η διαφαινόμενη συμφωνία κυβέρνησης και δανειστών, μετά τη Σύνοδο Κορυφής, οδηγεί σε νέα μέτρα – λαιμητόμο για εργαζόμενους και συνταξιούχους, για τη λαϊκή οικογένεια, που προστίθενται σ’ αυτά που επέβαλαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, με τους μνημονιακούς νόμους και που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ διατηρεί.
Η κυβέρνηση κοροϊδεύει ωμά το λαό, όταν ισχυρίζεται ότι δε θα υπάρξουν νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, αφού οι αυξήσεις στους έμμεσους φόρους, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι αυξήσεις εισφορών σε μισθούς και συντάξεις οδηγούν σε νέες μεγάλες απώλειες στο ήδη πετσοκομμένο λαϊκό εισόδημα και τα εναπομείναντα δικαιώματα του λαού.
Αποτελεί ψέμα ο ισχυρισμός της κυβέρνησης ότι «τα μέτρα μεταφέρουν τα βάρη στα υψηλότερα στρώματα». Η φοροκαταιγίδα, μαζί με τη διατήρηση των προηγούμενων φόρων – όπως ο ΕΝΦΙΑ – αφορά κυρίως τη μεγάλη αύξηση του ΦΠΑ στη λαϊκή κατανάλωση και την εισφορά αλληλεγγύης, που θα πλήξουν τις λαϊκές οικογένειες. Οι επιχειρηματικοί όμιλοι θα συνεχίζουν να απολαμβάνουν πλήθος φοροαπαλλαγών και επιδοτήσεων και η όποια έκτακτη εισφορά, εκτός του ότι είναι «σταγόνα στον ωκεανό» των φόρων, που καλείται να πληρώσει ο λαός, θα καταβληθεί εφάπαξ. Αυτήν την έκτακτη εισφορά οι μεγαλοεπιχειρηματίες έχουν τη δυνατότητα, με διάφορους τρόπους, να τη μετακυλήσουν στους εργαζόμενους, ενώ θα την πάρουν πίσω πολλαπλάσια, αφού θα ωφεληθούν από τα διάφορα αναπτυξιακά πακέτα. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση κρύβει απ’ το λαό ότι ετοιμάζεται, στη νέα Σύνοδο Κορυφής, η ενίσχυση του νέου «οδικού χάρτη αναδιαρθρώσεων», δηλαδή μνημονίων διαρκείας για τους λαούς της ΕΕ.
Ο λαός πρέπει να πει το μεγάλο «όχι» στη συμφωνία, να την αντιπαλέψει στο δρόμο, στους χώρους δουλειάς, να μπλοκάρει τα αντιλαϊκά μέτρα. Δεν πρέπει να χαθεί ούτε μια μέρα, ούτε μια ώρα. Τώρα πρέπει να δυναμώσει η λαϊκή δράση, χωρίς καμία αναμονή για το πότε θα καθαρογραφεί η συμφωνία και θα ψηφιστεί από τη Βουλή. Να μην εγκαταλείψει ο λαός τα αιτήματα που είχε στα χρόνια της κρίσης, όπως την κατάργηση των μνημονίων και την ανάκτηση των απωλειών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, τα προηγούμενα χρόνια, καπηλεύτηκε αυτά τα αιτήματα. Τώρα προσπαθεί να κοροϊδέψει και πάλι το λαό, διαστρεβλώνοντας κι ερμηνεύοντας την ψήφο του λαού όπως τον συμφέρει.
Το νέο μνημόνιο βαφτίζεται «επώδυνη, αλλά έντιμη συμφωνία»!!!
Τις αντιλαϊκές αποφάσεις προσπαθούν να τις «φορτώσουν» στο λαό, που «δε θέλει ρήξη με την ΕΕ».
Αποτελεί πρόκληση για κάθε αγωνιστή, ριζοσπάστη, αριστερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να εμφανίσει τις νέες δεσμεύσεις ως «αναγκαίο συμβιβασμό στον αρνητικό συσχετισμό εντός της ΕΕ». Αυτός είναι ο «ρεαλισμός της υποταγής», που επιδιώκει να καθηλώσει το λαό στο να επιλέγει κάθε φορά το «μικρότερο κακό» και που στην πορεία μετατρέπεται στο «μεγαλύτερο κακό».
Αποδεικνύεται ότι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ προσφέρει την καλύτερη υπηρεσία του στο σύστημα, που ματώνει το λαό. Επιχειρεί να ανακόψει κάθε είδος ριζοσπαστισμού, ώστε να μην τολμήσει ο λαός να διανοηθεί, ούτε σήμερα ούτε αύριο, ότι μπορεί να έχει ένα μέλλον έξω από τα σημερινά τείχη της βαρβαρότητας.
Η νέα συμφωνία – μνημόνιο θα λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά σε βάρος των εργατικών – λαϊκών αναγκών. Δεν αποτελεί «μια συνολική και βιώσιμη συμφωνία που δίνει λύση στο ελληνικό πρόβλημα», όπως ισχυρίζονται τα κόμματα της αστικής ευρωενωσιακής διαχείρισης. Αντίθετα, ανοίγει το δρόμο για ένα νέο γύρο εκβιασμών σε βάρος του λαού και μάλιστα σε συνθήκες που η Ευρωζώνη δύσκολα ανακάμπτει από την κρίση και οι αντιθέσεις γίνονται οξύτερες. Η κυβέρνηση έχει μεγάλη ευθύνη, γιατί εμπλέκει τη χώρα σ’ αυτές τις αντιθέσεις, φτάνοντας στο σημείο να μιλάει για νέα ΝΑΤΟική βάση σε νησί του Αιγαίου.
Αποδείχτηκε ότι η «περήφανη και σκληρή διαπραγμάτευση», από την πρώτη στιγμή, ήταν «ναρκοθετημένη» για τα λαϊκά συμφέροντα, γιατί τόσο η πλευρά των δανειστών όσο και η πλευρά της κυβέρνησης κάθονταν από την ίδια μεριά του τραπεζιού.
Θεωρούσαν και θεωρούν δεδομένες τις αρχές λειτουργίας της ΕΕ! Διαπραγματεύονταν τους όρους εξυπηρέτησης ενός αβάσταχτου χρέους, που θα πληρώνεται από το λαό «στο ακέραιο» και με στόχο την καπιταλιστική ανάκαμψη, με την απατηλή υπόσχεση ότι από αυτήν θα ωφεληθούν και οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι.
Η κυβέρνηση πανηγυρίζει για τα χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα, υπόσχεται αναπτυξιακά πακέτα, εμφανίζει ως «υπέρτατο στόχο» να αποσπάσει μια δέσμευση για μελλοντική ρύθμιση στην αποπληρωμή του χρέους, που δήθεν θα εξισορροπήσει το αντιλαϊκό πακέτο. Όλα αυτά αποτελούν το «τυράκι στη φάκα» της νέας αντιλαϊκής συμφωνίας. Δε λαμβάνονται με κριτήριο την ικανοποίηση του λαού, αλλά με γνώμονα την κρατική στήριξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας και των επιχειρηματικών ομίλων. Στο μεγάλο κεφάλαιο θα κατευθυνθούν τα όποια αναπτυξιακά πακέτα και ποσά εξοικονομηθούν από τη ρύθμιση του χρέους.
Η κυβέρνηση πανηγυρίζει, γιατί δήθεν αποφεύχθηκαν τα χειρότερα για το λαό, που ήταν η πρόταση των δανειστών ή ένα grexit. Στην ουσία, η κυβέρνηση προσχωρεί στα εκβιαστικά διλήμματα, που έλεγαν τόσα χρόνια η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι στηρίζουν τη νέα συμφωνία της κυβέρνησης.
Αναμασά τον ίδιο εκβιασμό, με διαφορετικό επικοινωνιακό στιλ. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι τα συλλαλητήρια που οργάνωνε ο ΣΥΡΙΖΑ, για να μην κάνει δήθεν πίσω η κυβέρνηση, τη στιγμή που αυτή κατέθετε – τη μία πίσω από την άλλη – τις αντιλαϊκές της προτάσεις. Τόσο τα φιλοκυβερνητικά όσο και τ’ «αντιπολιτευτικά» συλλαλητήρια έχουν κοινό παρονομαστή, να μετατρέψουν το λαό σε χειροκροτητή της ΕΕ. Οι μεν με το αίτημα για «πάση θυσία παραμονή στην ΕΕ», οι δε με τον απατηλό στόχο «να μείνουμε στην ΕΕ και να την αλλάξουμε». Κι όλα αυτά σε μια περίοδο που δυναμώνει η λαϊκή αμφισβήτηση στην ΕΕ. Αυτή η αμφισβήτηση πρέπει να συναντηθεί με την αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή γραμμή πάλης που προτείνει το ΚΚΕ. Στο «πρόσωπο» της ΕΕ ν’ απορρίψει τον ίδιο τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, που πάει χέρι – χέρι με τη συμμετοχή της χώρας σε διακρατικές ιμπεριαλιστικές συμμαχίες.
Η πραγματική διέξοδος βρίσκεται στο δρόμο της οργανωμένης πάλης για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, την ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας που θα διεκδικήσει μέτρα ανακούφισης, ανάκτηση των απωλειών, ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Για να δοθεί οριστική λύση υπέρ του λαού απαιτείται πραγματική ρήξη. Αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερής διαγραφή του χρέους, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, με το λαό στην εξουσία. Προϋπόθεση για μια πορεία πραγματικής αλλαγής συσχετισμού προς όφελος της εργατικής – λαϊκής πλειοψηφίας είναι η συσπείρωση με το ΚΚΕ, η ισχυροποίησή του παντού και πάνω από όλα στους χώρους δουλειάς και τις λαϊκές γειτονιές.
ΑΘΗΝΑ
23/6/2015
ΤΟ ΠΓ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ
Ασφαλώς η συμφωνία που θα έρθει, αν τελικά βρεθεί τρόπος να ξεμπλοκάρει η κατάσταση, ώστε να μην πέσει το κεφάλι του Αλέξη Τσίπρα, θα είναι «λαιμητόμος για εργαζόμενους και συνταξιούχους». Ασφαλώς και “αποτελεί ψέμα ο ισχυρισμός της κυβέρνησης ότι «τα μέτρα μεταφέρουν τα βάρη στα υψηλότερα στρώματα»”. Ασφαλώς από όπου και να «πιάσεις» την επιχειρηματολογία της κυβέρνησης «μπάζει». Και όχι μόνο μπάζει, αλλά, το κυριότερο, κρύβει την πραγματικότητα, όταν αυτή είναι τόσο αποκαλυπτική.
Υπάρχει, όμως, κάτι πολύ πιο σημαντικό. Αυτήν τη στιγμή, που γίνονται οι διαπραγματεύσεις για τη συμφωνία, στον ίδιο χώρο, βρίσκονται και οι πολιτικοί αρχηγοί της αστικής αντιπολίτευσης. Για να βοηθήσουν, υποτίθεται. Στην πραγματικότητα αυτό που κρίνεται, κατά τη γνώμη μας, δεν είναι η συμφωνία.
Αυτή στο μεγαλύτερο μέρος της, και το πιο βασικό, έχει συμφωνηθεί. Υπάρχουν ακόμη, βέβαια, εκκρεμότητες. Πρέπει, όμως, να γνωρίζουμε ότι αυτές οι εκκρεμότητες δεν απαιτούν ιδιαίτερα πολύ χρόνο για να επιλυθούν. Πρώτο, γιατί δεν είναι πολλές, και δεύτερο, γιατί, όσο σημαντικές και εάν είναι, οι λεγόμενοι εταίροι μας είναι αμετακίνητοι και ενωμένοι, παρά τις μεταξύ τους αντιθέσεις, γεγονός που δε δίνει πολλά περιθώρια στην κυβέρνηση να «πάρει» κάτι. Επομένως αυτό που «μετράει δέκα» για να «κόψει μία» ο Αλέξης Τσίπρας είναι το πολιτικό κόστος και οι επερχόμενες πολιτικές εξελίξεις από τη συμφωνία, που του έχουν βάλει μπροστά του οι εταίροι σε μια σχέση “take it or leave it”.
Το χειρότερο. Επειδή, εμείς νομίζουμε, ότι απέτυχε παταγωδώς η πολιτική διαπραγμάτευση, που η κυβέρνηση επιδίωξε, αυτό δε σημαίνει ότι δε γίνεται μια άλλη πολιτική διαπραγμάτευση σ’ ένα άλλο επίπεδο. Αυτήν τη στιγμή διεξάγεται στο παρασκήνιο μια άλλη πολιτική διαπραγμάτευση, έστω και εάν οι πολιτικοί αρχηγοί δεν συναντώνται μεταξύ τους και σ’ αυτήν συμμετέχουν, χωρίς συναντήσεις, οι αρχηγοί των Ελληνικών κομμάτων και τα αφεντικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ.
Αυτή η πολιτική διαπραγμάτευση σχετίζεται με το πολιτικό σύστημα της χώρας μας, με το ποιες πολιτικές δυνάμεις θα αναλάβουν να εφαρμόσουν τη συμφωνία. Σ’ αυτήν την κρυφή διαπραγμάτευση μπορεί να εξακολουθήσει να υπάρχει η σημερινή κυβέρνηση, εάν και εφόσον παρασχεθούν εγγυήσεις για τη ψήφιση της συμφωνίας, μπορεί να προκύψει ανασχηματισμός. Μπορεί να προκύψει άλλη κυβέρνηση με άλλη σύνθεση, μπορεί να προκύψει οικουμενική κυβέρνηση. Ακόμη μπορεί να προκύψει κυβέρνηση τεχνοκρατών με τη στήριξη των κομμάτων του ευρώ, μπορεί, όμως, και να προκύψουν εκλογές.
Την ίδια στιγμή, όμως, τα αισθήματα δυσαρέσκειας του Ελληνικού λαού απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν ενταθεί. Ο Ελληνικός λαός νιώθει ταπεινωμένος. Νιώθει να τον «παίζουν μπαλάκι» ερήμην του τα αφεντικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι πολιτικές δυνάμεις του ευρώ. Παραπέρα, όμως, νιώθει έντονα δυσαρεστημένος και από την ενδοτικότητα της κυβέρνησης. Μια ματιά στο λογαριασμό του πρωθυπουργού στο Facebook θα διαπιστώσει κανείς την αντίδραση της λαϊκής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ και το τι του προτείνουν. Του προτείνουν ρήξη.
Μια άλλη «λεπτομέρεια», που πρέπει να πάρει κανείς υπόψη του, είναι ότι στις συνομιλίες, που διεξάγονται στις τελευταίες ημέρες, τα πράγματα έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο, που για όλες τις πολιτικές δυνάμεις του ευρώ είναι πολύ δύσκολο να υποστηρίξουν απροκάλυπτα μια ενδεχόμενη συμφωνία ως λύση στο οικονομικό πρόβλημα της χώρας μας.
Μια τέτοια συμφωνία δεν ξαφρίζει τα «ασημικά» της χώρας μας μόνο, δε φέρνει παραπέρα εξαθλίωση στους εργαζόμενους μόνο, το κυριότερο, μετατρέπει τη χώρα μας σ’ ένα προτεκτοράτο, της καταργεί ολοκληρωτικά την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία, καλλιεργεί το ραγιαδισμό στον Ελληνικό λαό, καταδικάζει τη χώρα μας στην οικονομική στασιμότητα.
Τέλος μέσα στον Ελληνικό λαό έχουν ενταθεί τα αισθήματα της πολιτικής αναμονής. Περιμένει μια πολιτική πρόταση, μια πρόταση διεξόδου, γιατί καταλαβαίνει πολύ καλά ότι η οικονομική και η πολιτική κατάσταση της χώρας μας έχει μπλοκάρει.
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά ο Ελληνικός λαός βομβαρδίζεται με μια ασυγκράτητη κινδυνολογία, ότι σε περίπτωση ρήξης με την Ευρωπαϊκή Ένωση θα χρεοκοπήσει η χώρα μας, ενώ δεν παίρνει απαντήσεις – ούτε και από το ΚΚΕ, σ’ αυτές τις κινδυνολογικές και καταστροφολογικές μεθοδευμένες επιθέσεις που υφίσταται για να του εντείνουν τα αισθήματα φόβου και μοιρολατρίας.
Όλες αυτές οι πλευρές που θίξαμε στην ανακοίνωση δεν υπάρχουν. Υποτιμώνται με απαράδεκτο τρόπο ζητήματα μεγίστης σημασίας, που αφορούν σε ζητήματα δημοκρατίας, εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, γενικότερα σε ζητήματα της αντιιμπεριαλιστικής, αντιμονοπωλιακής, δημοκρατικής πάλης.
Η πολιτική του Κόμματος επιμένει να κινείται αποκλειστικά και μόνο γύρω από τη βασική αντίθεση περιφρονώντας εγκληματικά την κυρίαρχη αντίθεση. Όλα, όμως, τα ζητήματα, που κρίνονται αυτήν τη στιγμή και κυριαρχούν στην πολιτική ζωή της χώρας μας, ζητάνε απαντήσεις. Και απαντήσεις δε δίνονται.
Και ενώ δε δίνονται απαντήσεις, την ίδια στιγμή, υπάρχουν θέσεις του Κόμματος, όπως π.χ. μια πιθανή έξοδος από το ευρώ ή την Ευρωπαϊκή ένωση, χωρίς άμεσο σοσιαλισμό, που υποστηρίζουν ότι μια έξοδος, χωρίς τον άμεσο σοσιαλισμό, μπορεί να είναι πιο καταστροφική για τη χώρα μας. Οι θέσεις αυτές ενισχύουν την αντίπαλη επιχειρηματολογία.
Εκείνο το γεγονός, όμως, που προκαλεί περισσότερη θλίψη είναι η επιχειρηματολογία του Κόμματος που χρησιμοποιεί για να τεκμηριώσει την παραπάνω θέση του. Έτσι διαβάσαμε σε κύριο άρθρο του Ριζοσπάστη, ότι αυτή η λύση δε συμφέρει τους εργαζόμενους, γιατί θα υπάρξει ανεξέλεγκτος πληθωρισμός, πράγμα, που θα υποτιμήσει τους μισθούς των εργαζομένων και θα έχει μεγαλύτερες αρνητικές οικονομικές επιπτώσεις στη χώρα.
Πρόκειται για ανιστόρητη τοποθέτηση, που αποκλείει ακόμη και την πραγματοποίηση της σοσιαλιστικής επανάστασης λόγω …πληθωρισμού. Φαίνεται ότι η ηγεσία του κόμματος αγνοεί ότι το πρώτο οικονομικό πρόβλημα, που αντιμετώπισαν οι Μπολσεβίκοι, όταν κατέλαβαν την εξουσία, ήταν, στο πλαίσιο του οικονομικού αποκλεισμού που υπέστη η νεαρή Σοβιετική Ρωσία, ο πληθωρισμός, που «έτρεχε» με χιλιάδες τα εκατό και είχε μετατρέψει το ρούβλι σε σκέτη «χαρτούρα». Για να εξασφαλίσει ο Β. Ι. Λένιν λίγο σιτάρι, που οι Δυτικές χώρες του το πωλούσαν με το σταγονόμετρο, το πλήρωνε σε χρυσό ρούβλι!
Αυτό, όμως, τι ακριβώς σήμαινε; Δε θα έπρεπε, ίσως, οι Μπολσεβίκοι να πραγματοποιήσουν την Επανάσταση για να μην αντιμετωπίσουν τον …πληθωρισμό;
Από αυτήν την άποψη είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που «κλείνει» τα ζητήματα η ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου. Δεν υπάρχει αίτημα να μην ψηφιστεί η συμφωνία από τη βουλή. Δε θέτει την κυβέρνηση μπροστά στις ιστορικές της ευθύνες από τη ψήφιση της συμφωνίας.
Εκτός αυτού δε διατυπώνει έστω και τώρα το αίτημα της αποχώρησης από τις συνομιλίες. Μέχρι τώρα δεν υπήρχε θέση του Κόμματος για το σταμάτημα των διαπραγματεύσεων. Δεν κάλεσε ποτέ την κυβέρνηση να αποχωρήσει από τις συνομιλίες με τους δανειστές, όταν η ίδια η κυβέρνηση κατάγγειλε ότι εκβιάζεται από τους εταίρους.
Η ανακοίνωση, στο πλαίσιο της απολυτοποίησης της βασικής αντίθεσης και της πολιτικής αδυναμίας του Κόμματος να συνδυάσει διαλεκτικά τη βασική με τη κυρίαρχη αντίθεση, περνάει στην «επόμενη ημέρα».
Και αυτό ακριβώς το γεγονός έρχεται να τονίσει την αδυναμία του Κόμματος να παρακολουθήσει τις πολιτικές εξελίξεις, να αντιστοιχηθεί μ’ αυτές και να πάρει τις ανάλογες πολιτικές πρωτοβουλίες. Ουσιαστικά, δηλαδή, θεωρεί και αντιμετωπίζει τις πολιτικές εξελίξεις ως «τετελεσμένα γεγονότα» και έτσι καθορίζονται οι θέσεις του αποκλειστικά και μόνο από το αίτημα του άμεσου σοσιαλισμού.
Από την πλευρά μας καλούμε τους κομμουνιστές, τους αριστερούς, όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους, όλους τους εργαζόμενους να πάρουν μέρος στη συγκέντρωση του Κόμματος. Πρέπει, όμως, να υπάρξουν και οι απαντήσεις, που αναμένουν οι εργαζόμενοι, οι προτάσεις διεξόδου από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία, με ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση και όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
COMMENTS