Ήταν επόμενο η διαπραγμάτευση να καταλήξει στο τελεσίγραφο της πενταμερούς, το οποίο, βέβαια, έχει φέρει την κυβέρνηση σε πολύ δύσκολη θέση, μετά και τις υποχωρήσεις που έχει κάνει, καταθέτοντας προς τους «θεσμούς», μια πρόταση, η οποία ισοδυναμεί με ένα νέο μνημόνιο.
Οι λεγόμενοι εταίροι μας, αλλά και η κυβέρνηση, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για εναλλακτικές λύσεις, πέρα από την επίσημη πολιτική που προβάλλουν.
Ή η χώρα μας θα πάει σ’ ένα νέο μνημόνιο, με βάση το κείμενο της πενταμερούς, οπότε οι εργαζόμενοι θα βρεθούν μπροστά σε ένα νέο κύμα εξαθλίωσης ή η χώρα μας θα πάει σε ένα νέο μνημόνιο με βάση την πρόταση της κυβέρνησης, οπότε και πάλι οι εργαζόμενοι θα βρεθούν μπροστά στο ίδιο κύμα εξαθλίωσης.
Ακόμη και εάν υποθέσουμε ότι η πρόταση της πενταμερούς χρησιμεύει ως «λαγός» (όπως σχολιάζει και ο ξένος τύπος, που χαρακτηρίζει την πρόταση της πενταμερούς ως πρόταση – μπλόφα) για να αποσυρθεί στη συνέχεια, προκειμένου να περάσει μια νέα «συμβιβαστική» συμφωνία – μνημόνιο, που θα φαίνεται και ως «επιτυχία» (σε μια διαδικασία Χότζα), πάλι η χώρα μας θα βρεθεί μπροστά σε μια συμφωνία – μνημόνιο, πολύ χειρότερη και από το e-mail του Γκίκα Χαρδούβελη.
Η μόνη λύση που υπάρχει μπροστά στον Ελληνικό λαό είναι η άμεση αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ. Αυτή η διαπίστωση επιβεβαιώνεται και από τη συζήτηση στη Βουλή, όπου, πλέον, δεν ήρθε να προσθέσει τίποτα περισσότερο απ’ όσα μέχρι τώρα ο Ελληνικός λαός γνώριζε.
Αυτό που έχει σημασία να κρατήσουμε είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, μετά από έναν ασφυκτικό οικονομικό κλοιό, που εφάρμοσε στη χώρα μας για να την οδηγήσει σε μια αντίστοιχη ασφυκτική έλλειψη ρευστότητας, έχει απογυμνωθεί πλήρως στα μάτια του Ελληνικού λαού από κάθε δημοκρατικοφανές φτιασίδωμα.
Αποδείχτηκε, για άλλη μια φορά, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια αντιδραστική καπιταλιστική διακρατική συμμαχία, που επιβάλλει τους λαούς των κρατών – μελών της μια ανάλγητη και αντιλαϊκή πολιτική, που κυριαρχούν σ’ αυτήν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, στο πλαίσιο του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού.
Στην περίπτωση της χώρας μας αυτό που διαπιστώνουμε είναι ότι ο Γαλλογερμανικός άξονας, που κυριαρχεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σε συνεννόηση με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, δια μέσου της Κομισιόν ακολούθησαν μια τακτική οικονομικού στραγγαλισμού της χώρας μας, προετοίμασαν μια συμφωνία, με εκβιασμό την ανοιχτή χρεοκοπία της, για να τη λεηλατήσουν μέσα από τις αποκρατικοποιήσεις, για να εξασφαλίσουν την αποπληρωμή των χρεών, για να πνίξουν κάθε αντίσταση του Ελληνικού λαού.
Διαπιστώνουμε, όμως, και κάτι άλλο εξίσου σημαντικό για τα πολιτικά πράγματα της χώρας μας. Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας μας έχουν απογυμνωθεί από κάθε πολιτικό επιχείρημα, που να μπορεί στοιχειωδώς να υπερασπίζεται την παραμονή της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Πολύ περισσότερο έχει απογυμνωθεί πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ, που υποσχέθηκε την αλλαγή της Ευρωπαϊκής Ένωσης από ένωση των μονοπωλίων σε ένωση των εργαζομένων.
Αποδείχτηκε περίτρανα ότι η αστική στρατηγική, που έχει υιοθετήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, για παραμονή της χώρας μας στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, δε «σηκώνει» ούτε και το περιορισμένο πρόγραμμα του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ. Δε σηκώνει ούτε το μνημόνιο της κυβέρνησης, που μετά τις πρώτες σελίδες περιέχει όλη την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ!
Η Ελληνική κυβέρνηση «παραπονιέται» ότι το κείμενο της πενταμερούς δεν περιέχει τις συγκλίσεις, που είχαν σημειωθεί το τετράμηνο των διαπραγματεύσεων! Αλλά αυτό που αποδεικνύεται είναι ότι ο σεβασμός των «κανόνων λειτουργίας» της Ευρωπαϊκής Ένωσης συγκρούεται άμεσα με τη λαϊκή έκφραση, με τη δημοκρατία, ακόμη και με τις υποτιθέμενες συγκλίσεις, που σημειώθηκαν στις διαπραγματεύσεις, τις οποίες, τελικά, τις αρνήθηκε και η ίδια η πενταμερής!
Όλη η συζήτηση έχει επικεντρωθεί στην πρόταση των επτά σελίδων της πενταμερούς, ως πρότασης με αυστηρά δημοσιονομικό χαρακτήρα και η κατηγορία, που εκτοξεύεται ενάντια στην πενταμερή, είναι ότι δεν υπάρχει καμία μέριμνα για την αναπτυξιακή πορεία της χώρας μας.
Αν αποδεικνύεται κάτι από αυτήν τη συζήτηση για πολλοστή φορά είναι ότι οι δανειστές της χώρας μας για το μόνο που ενδιαφέρονται είναι η είσπραξη των δανεικών και η λεηλασία του πλούτου της χώρας μας. Υπολογίζουν τη χώρα μας, για τα δικά τους συμφέροντα, ως γεωστρατηγική θέση στα Βαλκάνια και την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση επιδίδεται σε συνεχείς υποχωρήσεις, τόσες και τέτοιες υποχωρήσεις, ώστε στο τέλος να καταθέσει από μόνη της ένα μνημόνιο για συμφωνία! Ένα μνημόνιο, που ήδη παρουσιάζεται ως μη μνημόνιο. Ένα μνημόνιο, που δε γνωρίζουμε πότε θα έχει ημερομηνία λήξης.
Από τη συζήτηση στη βουλή προέκυψε ότι ανταλλαχτήκανε κατηγορίες, μεταξύ των κομμάτων που βρέθηκαν στη διακυβέρνηση, για το ποια κυβέρνηση εκβιάστηκε πιο πολύ από την τρόικα ή τους «θεσμούς». Αυτή του Αντώνη Σαμαρά ή του Αλέξη Τσίπρα. Δηλαδή, έγινε αποδεκτό με κοινή ομολογία – παραδοχή ότι οι τροϊκανοί εκβιάζανε τις κυβερνήσεις της χώρας μας.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, μάλιστα, έφτασε στο σημείο να ισχυριστεί ότι η τρόικα φέρεται βελούδινα στη σημερινή κυβέρνηση, ενώ ήταν η προηγούμενη κυβέρνηση που βρισκόταν κάτω από τη συνεχή πίεση να αποδεχτεί αντιλαϊκά μέτρα.
Ύστερα από αυτά, σε κάθε περίπτωση, έχει αποκαλυφθεί πλήρως σε ποια διακρατική ένωση έχει εμπλακεί η χώρα μας. Και με την επίσημη σφραγίδα των ίδιων των κυβερνήσεων της χώρας μας.
Εάν, λοιπόν, οι επίσημες κυβερνήσεις παραδέχονται ότι εκβιάζονται από τους «θεσμούς», τότε, με ποια δικαιολογία, πολύ περισσότερο επιχειρηματολογία, οι ίδιες αυτές οι κυβερνήσεις έχουν εγκλωβίσει τη χώρα μας σ’ αυτήν τη λυκοσυμμαχία;
Μόνο ένας δρόμος υπάρχει για τη χώρα μας και τους εργαζόμενους. Η αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και όλους τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Είναι η μόνη ιστορικά δικαιωμένη θέση. Και η τιμή αυτή ανήκει αποκλειστικά στο ΚΚΕ, όπως σ’ αυτό ανήκει και η υποχρέωση να καθοδηγήσει τους αγώνες των εργαζομένων με άμεσο στόχο την αποδέσμευση.
COMMENTS