Το Γραφείο Τύπου του Κόμματος, με αφορμή τη διαπραγμάτευση για τη νέα συμφωνία εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση:
«Το κρίσιμο ζήτημα για το λαό δεν είναι το είδος της συμφωνίας της κυβέρνησης με την ΕΕ και το ΔΝΤ – ενδιάμεση ή τελική – αλλά οι όροι που θα τη συνοδεύουν και που, όπως όλα δείχνουν, θα περιέχουν παλιά και νέα αντιλαϊκά μέτρα».
Ειλικρινά δε μπορούμε να καταλάβουμε το νόημα αυτής της ανακοίνωσης. Το βέβαιο είναι ότι φιλολαϊκή συμφωνία δε μπορεί να υπάρξει με τους «θεσμούς». Όποια κυβέρνηση και εάν ήταν αυτή. Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι να διαπιστώσει κανείς εάν η συμφωνία θα είναι ενδιάμεση ή τελική ή αντιλαϊκή, γιατί είναι δεδομένο ότι θα είναι αντιλαϊκή.
Το πρόβλημα είναι το εάν θα υπογραφεί μια αντιλαϊκή συμφωνία ή όχι, γιατί και οι εργαζόμενοι γνωρίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση έχουν κάνει «πίσω» από τις «κόκκινες γραμμές», που είχαν θέσει ως όριο των υποχωρήσεων που θα έκαναν. Γνωρίζουν, επομένως, ότι θα είναι αυτοί που θα «πληρώσουν το μάρμαρο».
Η ηγεσία του Κόμματος δεν αξιολογεί, καθώς φαίνεται, ως σημαντικό το αίτημα της μη υπογραφής της συμφωνίας ή με άλλα λόγια της αποχώρησης από τις διαπραγματεύσεις. Θα ήταν, όμως, μια πολύ αξιόλογη πρωτοβουλία να απευθυνθεί στον Ελληνικό λαό με το αίτημα αυτό και να συσπειρώσει τους εργαζόμενους, που θα υποστούν τις συνέπειες μιας νέας συμφωνίας.
Να τους καλέσει, μέσα από τα σωματεία τους, τις λαϊκές επιτροπές, τις επιτροπές αγώνα σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις, προκειμένου να ματαιωθεί η υπογραφή της συμφωνίας. Να αναλάβουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με την αγωνιστική τους δράση να διεκδικήσουν την επίλυση των άμεσων προβλημάτων τους σε συνδυασμό με τη μη υπογραφή της συμφωνίας, που θα επιβαρύνει παραπέρα το βιοτικό τους επίπεδο και θα εντείνει την εξαθλίωσή τους. Να ματαιώσουν τις παραπέρα θυσίες και να διεκδικήσουν τις απώλειες, που έχουν υποστεί.
Στην περίπτωση αυτή το βέβαιο είναι ότι η κυβέρνηση θα είχε μπροστά της ένα Εργατικό Κίνημα που δε θα περιοριζόταν μόνο στη μη υπογραφή της συμφωνίας, άλλα θα βρισκόταν μπροστά και στα αιτήματα της μονομερούς διαγραφής του χρέους και της αποδέσμευσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η πρωτοβουλία αυτή θα στερούσε τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να κάνει διάφορους ελιγμούς, όπως αυτή με το non paper, που ρίχνει την ευθύνη στους «θεσμούς» για τη μη επίτευξη της συμφωνίας μέχρι τώρα, για το λόγο ότι κρατάνε διαφορετική στάση απέναντι στα μέτρα, που πρέπει να παρθούν, τα οποία, βέβαια, στο σύνολό τους είναι αντιλαϊκά.
Μια τέτοια πρωτοβουλία θα έβαζε την κυβέρνηση μπροστά στην ευθύνη της με το επιχείρημα ότι ανεξάρτητα από τους λόγους, που έχουν οι διάφοροι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί να απαιτούν τα οποιαδήποτε μέτρα για λογαριασμό τους, το ζήτημα για αυτή θα ήταν να μην υπογραφεί η συμφωνία, γιατί θα είναι αντιλαϊκή.
Μια τέτοια πρωτοβουλία, επίσης, θα έβρισκε απήχηση και στον κόσμο, που στηρίζει την κυβέρνηση, που τρέφει ακόμη προσδοκίες από αυτήν.
Εδώ, βέβαια, εκφράζεται για άλλη μια φορά η έλλειψη του διαλεκτικού συνδυασμού της βασικής με την κυρίαρχη αντίθεση. Και διαπιστώνουμε ότι το σπάσιμο αυτό των αντιθέσεων, η αναγωγή των προβλημάτων των εργαζομένων αποκλειστικά και μόνο στη βασική αντίθεση οδηγεί τελικά και στην έλλειψη αυτονόητων πολιτικών πρωτοβουλιών, που θα φέρνουν την κυβέρνηση σε πολύ δύσκολή θέση και από την άλλη μεριά θα βοηθάνε στην άνοδο της ταξικής, πολιτικής και κοινωνικής συνείδησης των εργαζομένων. Μέχρι να συνειδητοποιήσουν και την ανάγκη της διεκδίκησης της δικής τους εξουσίας.
Μια τέτοια αντιμετώπιση οδηγεί στην ακινησία και σε μια προσπάθεια ζύμωσης από «τα πάνω» της ανάγκης για τον άμεσο σοσιαλισμό, τη στιγμή που ο καθοριστικός παράγοντας για την ανάπτυξη της συνείδησης των εργαζομένων είναι η ίδια τους η δράση. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά και τα ζούμε.
COMMENTS