Σε λίγες ώρες θα γνωρίζουμε την πλήρη σύνθεση της νέας κυβέρνησης. Από τώρα, όμως, μπορούμε να επαναλάβουμε την εκτίμηση της «Νέας Σποράς», η οποία περιέχεται στο άρθρο της: «Ψηφίζουμε για την επόμενη ημέρα» και είναι ότι η πολιτική της νέας κυβέρνησης θα κινηθεί «εντός των πλαισίων». Απ’ αυτήν την άποψη οι εργαζόμενοι δε πρέπει να αναμένουν τίποτα περισσότερο από μια «λελογισμένη», το πολύ, διαχείριση των ακραίων φαινομένων φτώχιας, γεγονός το οποίο το ομολογεί και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ.
Από το πρόσφατο Eurogroup, που τη χώρα μας εκπροσώπησε ο πρώην υπουργός οικονομικών Γκίκας Χαρδούβελης, τα «μαντάτα» δεν έχουν αλλάξει. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, με δηλώσεις κορυφαίων στελεχών της, μεταξύ αυτών και ο ίδιος ο πρόεδρος του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ, αλλά και όλοι οι άλλοι συμμετέχοντες υπουργοί οικονομικών, τόνισαν την ανάγκη συνεργασίας με τη νέα κυβέρνηση υπενθυμίζοντας, ταυτόχρονα, την ανάγκη τήρησης των συμφωνηθέντων, μα πάνω απ’ όλα ξεκαθάρισαν ότι δε μπαίνει θέμα κουρέματος του δημόσιου χρέους. Το τι θα βρει μπροστά της η νέα κυβέρνηση είναι σαφώς καθορισμένο με τον πιο επίσημο τρόπο.
Μάλιστα ο Γερούν Ντάισελμπλουμ αποκάλυψε ότι επικοινώνησε και με το νέο υπουργό οικονομικών, που πρόκειται να αναλάβει, τον Γιάννη Βαρουφάκη, που με τη σειρά του ο τελευταίος του εξέφρασε την επιθυμία του για στενή συνεργασία.
Τυπικές κουβέντες αβροφροσύνης, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, εάν δεν υπήρχαν οι σαφείς τοποθετήσεις από την πλευρά των ιθυνόντων κύκλων και επίσημων οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που συνιστούν, όμως, μια σαφή πολιτική τοποθέτηση που απευθύνεται προς τη νέα κυβέρνηση.
Το δίλημμα, που, έτσι κι αλλιώς, θα έχει να απαντήσει η νέα κυβέρνηση είναι: Θα καταφέρει να βάλει τέρμα στην πολιτική των μνημονίων, της λιτότητας και της υποτέλειας, έτσι όπως υποσχέθηκε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά και μπροστά στους οπαδούς του, στο εκλογικό κέντρο του ΣΥΡΙΖΑ, την ώρα που ήταν ήδη γνωστό το αποτέλεσμα των εκλογών, διασώζοντας και το «κοινό μας σπίτι και το κοινό μας νόμισμα» με το «φρέσκο άνεμο» που θα φυσήξει σ’ ολόκληρη την Ευρώπη;
Την απάντηση από την πλευρά μας την έχουμε δώσει και δε χρειάζεται να την επαναλάβουμε. Αλλά, για την ίδια τη νέα κυβέρνηση, πάνω απ’ όλα για τον κόσμο που την ψήφισε, εάν δεν καταφέρει τους στόχους που έχει βάλει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με τη βοήθεια των ΑΝΕΛ, τότε, διαψεύδεται και από την πλευρά της μια ολόκληρη πολιτική επιλογή, που θα είναι η συνέχεια της διάψευσης, που υπέστη ο Ελληνικός λαός και από την προηγούμενη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.
Τότε, δε θα ευθύνεται απλώς η πολιτική που επέλεξε η κυβέρνηση, που υποσχέθηκε «αυτά που μπορεί να κάνει». Τότε, θα ευθύνεται, πριν απ’ όλα, η ίδια η στρατηγική της νέας κυβέρνησης και κυρίως της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, που επέλεξε να οικοδομήσει μια πολιτική υποσχόμενη το τέρμα της λιτότητας, της παρουσίας της τρόικας στη χώρα μας – με ό,τι σημαίνει αυτό, της υποτέλειας, του «ναι σε όλα», όπως είπε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας μπροστά στους οπαδούς του, καταγγέλλοντας τη στάση της προηγούμενης κυβέρνησης και αναγγέλλοντας «την επιστροφή της αξιοπρέπειας» για το λαό μας, μια πολιτική που την οικοδόμησε στο πλαίσιο του «κοινού μας σπιτιού και του κοινού μας νομίσματος». Και αυτό είναι το γεγονός που ενδιαφέρει, κατά κυρίαρχο τρόπο, τους εργαζόμενους και τα μικροαστικά στρώματα, που ψήφισαν το ΣΥΡΙΖΑ.
Και αυτό είναι το κριτήριο με το οποίο από την πλευρά μας τοποθετούμαστε. Με όρους, δηλαδή, κίνησης των λαϊκών μαζών στο πλαίσιο των σχέσεων των τάξεων. Εργαζόμαστε, δηλαδή, υπομονετικά, να εξηγήσουμε στις λαϊκές μάζες το ανέφικτο των στόχων της νέας κυβέρνησης, όχι στο πλαίσιο «των μειωμένων απαιτήσεων» των λαϊκών μαζών, αλλά στο όνομα της μειωμένης εμπιστοσύνης των λαϊκών μαζών προς τη νέα κυβέρνηση. Γεγονός που είναι καταγραμμένο και γνωστό.
Οι λαϊκές μάζες «έκαναν ένα συγκεκριμένο βήμα». Έριξαν μια κυβέρνηση που τις καταδίκασε στην εξαθλίωση. Το βήμα είναι ατελές, σαφώς. Δεν είδαν και κάποιο «φως» από αλλού για να προσανατολιστούν, για να πειστούν και για το «δεύτερο συγκεκριμένο βήμα», πολύ περισσότερο να το κάνουν.
Και αυτήν την άποψη την καταθέτουμε, γιατί κατηγορώντας τις λαϊκές μάζες για μειωμένες απαιτήσεις, δεν κάνεις τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο παρά να ενοχοποιείς τις λαϊκές μάζες, γιατί δεν «καταλαβαίνουν» και έχουν μειωμένες απαιτήσεις, πράγμα επιεικώς απαράδεκτο, να αποσείεις τις ευθύνες σου, πράγμα που αναδεικνύει μια «αφ’ υψηλού» στάση απέναντι στις λαϊκές μάζες και μάλιστα από τη θέση του «λαϊκού παρατηρητή», που ο ίδιος δεν έχει φροντίσει να καταθέσει μια πρόταση εξόδου από την κρίση και τη χρεοκοπία, που να την «καταλαβαίνουν» οι λαϊκές μάζες και να την αποδέχονται.
Πρέπει κάποτε, αυτοκριτικά, να αναρωτηθούμε: Γιατί δεν «καταλαβαίνουν» οι λαϊκές μάζες; Τι είναι αυτό που τις εμποδίζει να καταλάβουν;
Μ’ αυτήν την έννοια δεν «την έχουμε στήσει στη γωνία» περιμένοντας την κυβέρνηση. Δε μας αφορά να κάνουμε ευχές επιτυχίας ή αποτυχίας της κυβέρνησης. Πολύ περισσότερο δεν «πέφτουμε» πάνω στην επιχειρηματολογία των «προηγούμενων», που περιμένουν στη γωνία την αποτυχία των «επόμενων» για να μας επιστρέψουν σε μια πολιτική που ήδη τη ζήσαμε. Κοιτάμε μπροστά. Και για να πάμε μπροστά το βλέμμα μας και η δουλειά μας στρέφονται στις λαϊκές μάζες.
Η πολιτική είναι επιστήμη. Στο πλαίσιο της πολιτικής ως επιστήμης έχουμε πάρει θέση απέναντι στην κυβέρνηση. Αυτό το ζήτημα τελείωσε. Το κυριότερο, όμως, είναι το πώς θα βοηθήσουμε τις λαϊκές μάζες να κάνουν το δεύτερο βήμα. Να απεγκλωβιστούν. Και προς αυτήν την κατεύθυνση εξακολουθεί να λείπει, δυστυχώς, η πρόταση εξόδου από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία, που θα γινόταν και ο κορμός της δράσης του Εργατικού Κινήματος.
Παραπέρα, εξακολουθεί να υπάρχει και μια εμμονή σε πολιτικές, που δεν οδηγούν στην απελευθέρωση των λαϊκών μαζών. Μια εμμονή που χρησιμεύει και ως δικαιολογία για τα μέχρι τώρα πεπραγμένα και που επιτρέπουν «οι αυταπάτες» να μετατρέπονται σε «μειωμένες απαιτήσεις».
Και αυτό είναι το χειρότερο, να μη βλέπεις την ανάγκη αλλαγής της πολιτικής σου, την ανάγκη αλλαγής της στάσης σου μέσα στο Εργατικό Κίνημα, την ώρα που επικαλείσαι και την ύφεση που επικρατεί στο Εργατικό Κίνημα για να δικαιολογήσεις και το εκλογικό αποτέλεσμα, μετά από τόσα χρόνια οικονομικής κρίσης και χρεοκοπίας, εξαθλίωσης των εργαζομένων και καταστροφής των μικροαστικών στρωμάτων.
Είναι αυτές οι εξαθλιωμένες μάζες και τα καταστρεμμένα μικροαστικά στρώματα, που πήγαν στο ΣΥΡΙΖΑ και σου γύρισαν την πλάτη.
COMMENTS