Η πρόσφατη έκδοση της ΚΟΜΕΠ (1, 2015) περιλαμβάνει άρθρο, ιδιαίτερα εκτενές, το οποίο προφανώς συζητήθηκε στην Ιδεολογική Επιτροπή της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος για να εγκριθεί και στη συνέχεια να δημοσιευτεί. Ο τίτλος του άρθρου είναι: «Ο ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ “ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ” ΚΑΙ ΣΤΗ “ΝΕΑ ΣΠΟΡΑ”».
Η Ιδεολογική Επιτροπή (ΙΕ) έχει κάθε δικαίωμα να ασκεί κριτική στις Θέσεις της «Νέας Σποράς», αφού, βεβαίως, αυτές διατυπώνονται δημόσια και επομένως και η ΙΕ, από την πλευρά της, δημόσια οφείλει να απαντάει. Είναι και αυτό ένα θετικό βήμα στην ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση για την υπόθεση της εργατικής τάξης και του Κόμματος, αν και πολύ αμφιβάλλουμε ότι η ΙΕ θα δώσει συνέχεια.
Δεν έχει, όμως, το δικαίωμα η ΙΕ να παραχαράζει τις Θέσεις της «Νέας Σποράς», πολύ περισσότερο δεν έχει το δικαίωμα να τις συγκρίνει επιλεκτικά με άλλες απόψεις, που εκφράζονται εξ ονόματος του Κομμουνιστικού Κινήματος, με σαφή στόχο και σκοπιμότητα να τις βγάλει ίδιες.
Όταν κάποιος μιλάει για ένα μεταβατικό πρόγραμμα (και εδώ προκύπτει ένα θέμα τι εννοείται ως μεταβατικό πρόγραμμα και σε τι αντιστοιχεί στον ιστορικό χρόνο αλλά και ως προς την πολιτική και ταξική συνείδηση των λαϊκών μαζών, μια και ο Β. Ι. Λένιν μίλαγε για «μεταβατική περίοδο», για «μεταβατικές στιγμές» και για «μεταβατική κατάσταση», τη σχέση του με το μίνιμουμ και μάξιμουμ πρόγραμμα), όταν μιλάει για μια ΑΑΔΜ κυβέρνηση, χωρίς αναφορά στην αλλαγή των τάξεων στην εξουσία – και το κάνει κατ’ εξακολούθηση, δεν είναι δυνατό να τσουβαλιάζεται με την ακριβώς αντίθετη άποψη, που ξεκινάει από τη διαδικασία συγκρότησης του ΑΑΔΜ, διευκρινίζει τον επαναστατικό του χαρακτήρα, το εντάσσει στην επαναστατική διαδικασία, διευκρινίζει τη διαφορά της επαναστατικής διαδικασίας από την επαναστατική κατάσταση και επομένως καταλήγει και στη δημιουργία επαναστατικής κυβέρνησης, η οποία είναι δυνατό να προκύψει με όλες τις μορφές πάλης. Αυτή είναι σαφής και συνειδητή αποσιώπηση. Και καθόλου έντιμη στάση.
Όταν κάποιος αρνείται, ανοιχτά πλέον, τον ιστορικό ρόλο του ΚΚΕ, και το τονίζουμε ξανά, συγκεκριμένα του ΚΚΕ, γιατί θεωρεί ότι έχει εξαντληθεί ο ρόλος του, λόγω της στάσης της ηγεσίας του, και που με τις επίσημες ανακοινώσεις του δείχνει ότι αναμένει τα αποτελέσματα των εκλογών της 25ης του Γενάρη για να καθορίσει την παραπέρα στάση του, όταν μιλάει για ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κινήματος και επαναδημιουργία Κομμουνιστικού Κόμματος, τότε δε μπορεί να τσουβαλιάζεται με κάποιον άλλο, που πιστεύει στον ιστορικό ρόλο του ΚΚΕ και θεωρεί ότι η ηγεσία του έχει επιβάλει μια αριστερίστικη παρέκκλιση στην πολιτική του. Να παρουσιάζεται από την ΙΕ ότι υποκρίνεται για να «θεμελιώσει» την άποψη περί οπορτουνισμού της «Νέας Σποράς». Αυτό είναι απαράδεκτο.
Η «Νέα Σπορά» δεν επιδιώκει να αποφύγει τη σύγκριση με άλλες απόψεις, που έτσι κι αλλιώς εξ αντικειμένου γίνεται, αλλά, δε δέχεται το σκόπιμο τσουβάλιασμα, που μέσα από την επιλεκτικότητα και την αλλοίωση οδηγεί σε τραβηγμένες από τα μαλλιά εξομοιώσεις και ισοπεδώσεις, γιατί οι απόψεις της «Νέας Σποράς» διαφέρουν θεμελιακά από τις απόψεις των οποιονδήποτε άλλων πολιτικών κινήσεων, σχηματισμών ή ιστοσελίδων, έστω και εάν έχουν ή δεν έχουν αναφορά στο 15ο Συνέδριο του Κόμματος και στη συγκρότηση του Αντιιμπεριαλιστικού, Αντιμονοπωλιακού, Δημοκρατικού Μετώπου, στην προσέγγιση της Λενινιστικής επαναστατικής τακτικής και στο πως θα μπορούσε να εκφραστεί αυτή στη χώρα μας.
Καταλαβαίνουμε πάρα πολύ καλά τη σκοπιμότητα της δημοσίευσης αυτού του άρθρου εκ μέρους της ΙΕ, και μάλιστα εν όψει εκλογών. Δεν πρόκειται να τη σχολιάσουμε. Καταλαβαίνουμε, επίσης, τη σκοπιμότητα του συνειδητού τσουβαλιάσματος διαφορετικών απόψεων υπό τη σκέπη μιας ενιαίας πολιτικής κατηγορίας, αυτής του «κυβερνητισμού» και κατ’ επέκταση του «οπορτουνισμού». Ο κυβερνητισμός ως όρος έχει προωθηθεί από τις αριστερίστικες ομαδούλες ως συκοφαντία, που πάντα πολυλογούσαν για τη σοσιαλιστική επανάσταση, μεταξύ «τυρίου και αχλαδίου», αλλά δεν έκαναν τίποτα γι’ αυτήν. Τώρα υιοθετείται από την ΙΕ.
Είναι προφανές ότι αυτό το τσουβάλιασμα υπακούει στη γενική σκοπιμότητα του «ας ξεμπερδεύουμε μαζί τους». Διευκολύνει την τακτική του κυνηγού, που «μ’ ένα σμπάρο (θέλει να πετύχει) δυο τρυγόνια». Μάταιος κόπος.
Μάταιος κόπος, γιατί η «Νέα Σπορά» δεν έχει διαφορές με το ΚΚΕ. Για τη «Νέα Σπορά» το ΚΚΕ είναι αδιαπραγμάτευτο θέμα. Δεν το τοποθετεί καν ως «θέμα» στις δημόσιες τοποθετήσεις της. Η «Νέα Σπορά» διαφωνεί με τις Θέσεις που επεξεργάστηκε η ηγεσία του Κόμματος, έστω και εάν ψηφίστηκαν και εγκρίθηκαν από τις συνεδριακές διαδικασίες. Τις θεωρεί αριστερή παρέκκλιση. Δε θεωρεί αριστερή παρέκκλιση το να μιλάει το Κόμμα για την αναγκαιότητα και την επικαιρότητα του σοσιαλισμού, για την ανάγκη περάσματος σ’ αυτόν, αλλά διαφωνεί στον τρόπο προσέγγισης και την τακτική του Κόμματος.
Επιμένει ότι η βάση των επεξεργασιών του Κόμματος πρέπει να είναι το 15ο Συνέδριο, φυσικά με εκσυγχρονισμό του Προγράμματος και άρση όλων των ασαφειών και αμφισημιών, που οδηγούσαν σε «διπλή ανάγνωση» και για τις οποίες έχουμε κάνει λόγο στη σειρά των άρθρων μας «Το επίδικο ζήτημα», την οποία και θα συνεχίσουμε. Αυτή είναι και η ουσιώδης διαφορά και με την ΙΕ και τις επεξεργασίες του Κόμματος, ειδικά όπως αποτυπώθηκαν αυτές στο 19ο Συνέδριο.
Αυτή η επιμονή της «Νέας Σποράς» έχει να κάνει με την εκτίμησή της ότι ένα νέο Πρόγραμμα του Κόμματος με βάση τις επεξεργασίες του 15ου Συνεδρίου ανταποκρίνεται στη σημερινή πραγματικότητα της χώρας μας, αναγορεύει το Κόμμα μας σε πρωταγωνιστή των εξελίξεων, του δίνει την πρωτοβουλία των κινήσεων για την ενότητα της εργατικής τάξης και τη συσπείρωση των μικροαστικών στρωμάτων της πόλης και του χωριού – κατά κύριο λόγο των μικρομεσαίων, για τη δημιουργία του ΑΑΔΜ, για τη διεκδίκηση της πολιτικής εξουσίας και την αλλαγή των τάξεων στην εξουσία.
Όπως γίνεται αντιληπτό από τα παραπάνω η «Νέα Σπορά» μιλάει για αλλαγή των τάξεων στην εξουσία και κάτω απ’ αυτό το κριτήριο θέτει την επεξεργασία του 15ου Συνεδρίου για τη συγκρότηση του ΑΑΔΜ και επομένως της κυβέρνησης που θα σχηματιστεί. Αυτή η εξουσία δε θα είναι σοσιαλιστική αλλά θα είναι επαναστατική και ένα τεράστιο βήμα προς το σοσιαλισμό με το Πρόγραμμα που θα κληθεί να υλοποιήσει, και ένα ενδεικτικό μέρος αυτού του Προγράμματος το δημοσίευσε η «Νέα Σπορά» στο «Κείμενο εκλογικής στήριξης του ΚΚΕ».
Το ΑΑΔΜ, κατά τη διαδικασία της δημιουργίας του, θα δημιουργεί ταυτόχρονα και θα στηρίζεται σε νέα αντιπροσωπευτικά όργανα, που θα συσπειρώνουν κυρίαρχα την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Όταν καταλάβει την εξουσία αυτά τα όργανα θα είναι κυβερνητικά όργανα, θα κινητοποιούν τους εργαζόμενους ενάντια στην αστική τάξη και στην προσπάθεια παλινόρθωσης.
Ο Β. Ι. Λένιν, κατά την περίοδο της δυαδικής εξουσίας μίλαγε για δύο κυβερνήσεις, αυτήν της αστικής τάξης και της «κυβέρνησης των σοβιέτ». Τα αντιπροσωπευτικά όργανα του ΑΑΔΜ θα παίζουν το ρόλο των σοβιέτ, θα είναι μια άλλη μορφή σοβιέτ αλλά με ίδιο περιεχόμενο και ρόλο.
Με δεδομένο ότι στα χρόνια της οικονομικής κρίσης το μεγαλύτερο μέρος των μικροαστικών στρωμάτων καταστράφηκε η κοινωνική βάση του ΑΑΔΜ και της εξουσίας του θα είναι η εργατική τάξη οι αυτοαπασχαλούμενοι και το μεγαλύτερο μέρος των μικροαστικών στρωμάτων που καταστράφηκε. Με αυτήν την έννοια η «Νέα Σπορά» προσεγγίζει την επεξεργασία του Β. Ι. Λένιν για τη «δημοκρατική δικτατορία της εργατικής τάξης και της αγροτιάς» ή της «λαοκρατικής δημοκρατίας» ή της «επαναστατικής δημοκρατίας» και της «κυβέρνησης των σοβιέτ».
Αυτήν την πρόταση έπρεπε να καταθέσει το ΚΚΕ από την αρχή του ξεσπάσματος της οικονομικής κρίσης, για να ενώσει την εργατική τάξη, να συσπειρώσει τα μικροαστικά στρώματα που έμπαιναν στη διαδικασία πρωτοφανούς καταστροφής τους στη νεότερη ιστορία της χώρας μας, να σφυρηλατήσει την ενότητα της εργατικής τάξης και των μικροαστικών στρωμάτων, να αντιπαρατεθεί απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, που τελικά κατόρθωσε αυτός να συσπειρώσει λαϊκές μάζες, αυτές που θα έπρεπε να συσπειρώσει το ΚΚΕ.
Και πρέπει να πούμε ότι η περίοδος της οικονομικής κρίσης παρουσίασε σημάδια «μεταβατικής κατάστασης», που σαφώς δεν οδηγούσαν στη σοσιαλιστική επανάσταση, αλλά διευκόλυναν τη δημιουργία του ΑΑΔΜ, την ενίσχυση του ρόλου του ΚΚΕ. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο χρειαζόταν μια πρόταση με περιεχόμενο το ΑΑΔΜ. Μια πρόταση εξουσίας και διακυβέρνησης, που θα προσανατόλιζε τις λαϊκές μάζες που μετακινούνταν και τους αγώνες που διεξάγονταν και που αυτή δεν ερχόταν σ’ αντίθεση με τη στρατηγική του Κόμματος.
Τέλος, στην προσπάθεια κατάληψης της εξουσίας από το ΑΑΔΜ, γενικά, κανείς δε μπορεί να βάλει το όριο από τώρα ανάμεσα στην εξουσία του ΑΑΔΜ και στη σοσιαλιστική επανάσταση. Η πείρα της επανάστασης του Οχτώβρη του ’17 αυτό μας διδάσκει. Και αυτό γιατί η προσπάθεια δημιουργίας του ΑΑΔΜ, με ότι αυτό σημαίνει σ’ όλα τα επίπεδα της κοινωνικής και πολιτικής παρέμβασης (και ιδιαίτερα σε συνθήκες οικονομικής και πολιτικής κρίσης, μετακίνησης τεράστιου αριθμού λαϊκών μαζών και αγωνιστικών κινητοποιήσεων των εργαζομένων) είναι, ταυτόχρονα, μοχλός ανόδου και μεταστροφής της πολιτικής συνείδησης των λαϊκών μαζών, ανόδου της ταξικής τους συνείδησης, όξυνσης της ταξικής πάλης, ένταξης νέων λαϊκών μαζών σ’ αυτήν, οργάνωσης των λαϊκών μαζών.
Από πού και έως που, λοιπόν, προκύπτει ότι μια κυβέρνηση του ΑΑΔΜ είναι «κυβερνητισμός», πολύ περισσότερο αστική κυβέρνηση, από τη στιγμή που την εξουσία θα την έχουν καταλάβει η εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα; Μόνο και μόνο επειδή η κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα θα γίνει στο έδαφος του καπιταλισμού; Δηλαδή η κατάληψη της εξουσίας εκ μέρους της εργατικής τάξης και των μικροαστικών στρωμάτων σε ποιες συνθήκες θα γίνει στη χώρα μας; Σε άλλες κοινωνικές συνθήκες έξω από τον καπιταλισμό;
Η «διαφορά» μας, επομένως, βρίσκεται στην αμεσότητα του σοσιαλισμού. Και η «Νέα Σπορά», σε συνεχείς δημοσιεύσεις της έχει διευκρινίσει ότι οι αντικειμενικές συνθήκες για το σοσιαλισμό είναι ώριμες, αλλά αυτό δε σημαίνει και άμεσος σοσιαλισμός. Αυτόν ακριβώς το ρόλο έπαιξαν οι «Θέσεις του Απρίλη», που επί της ουσίας προσδιορίζουν «το πέρασμα από το πρώτο στάδιο της επανάστασης στο δεύτερο» μια και η θέση του Β. Ι. Λένιν ήταν ότι «η αστικοδημοκρατική επανάσταση τελείωσε». Αλλά αυτό δε σήμαινε άμεσος σοσιαλισμός, γιατί ο υποκειμενικός παράγοντας δεν ήταν ώριμος και ο «οπορτουνιστής» Β. Ι. Λένιν τάχτηκε ενάντια στον άμεσο σοσιαλισμό και υπέρ «του να εξηγούμε υπομονετικά», για τη μεταστροφή της «ασύγγνωστης ευπιστίας» των λαϊκών μαζών. Όταν αυτή έλειψε «από τη μέση» τάχτηκε υπέρ της εξέγερσης.
Με την ευκαιρία να πούμε ότι «οι Θέσεις του Απρίλη» δεν προέκυψαν τον Απρίλη του 1917 με την επιστροφή του Β. Ι. Λένιν. Είχαν διαμορφωθεί στη σκέψη του από τον καιρό που βρισκόταν ακόμη στην Ελβετία.
Και τέλος, για να βάλουμε τέρμα και σε μια παραχάραξη που κάνει η ΙΕ σε βάρος μας σε σχέση με το «κράτος τύπου Κομμούνας». Ο Β. Ι. Λένιν ποτέ δεν ταύτισε το κράτος τύπου Κομμούνας με τη δικτατορία του προλεταριάτου. Έπαιρνε τα βασικά χαρακτηριστικά του κράτους τύπου Κομμούνας για να μιλήσει για τη «δημοκρατική δικτατορία της εργατικής τάξης και της αγροτιάς», βασικά χαρακτηριστικά που τα απέδιδε την περίοδο της δυαδικής εξουσίας στα σοβιέτ, χαρακτηριστικά τα οποία τα αντιμετώπιζε στη κίνησή τους και τα συμπύκνωνε με το σύνθημα «όλη η εξουσία στα σοβιέτ» για να προκύψει στη συνέχεια η προλεταριακή επανάσταση και η δικτατορία του προλεταριάτου. Η δημοκρατική δικτατορία της εργατικής τάξης και της αγροτιάς «πραγματοποιήθηκε», μας λέει ο Β. Ι. Λένιν, ήταν εξουσία και εκφραζόταν μέσα από τα σοβιέτ. Γι αυτό άλλωστε μιλάει για δυαδική εξουσία, για εξουσία των σοβιέτ και για κυβέρνηση των σοβιέτ. Εργατική, λαοκρατική, επαναστατική εξουσία ναι, αλλά δικτατορία του προλεταριάτου όχι. Στοιχεία της δικτατορίας του προλεταριάτου ναι, αλλά δικτατορία του προλεταριάτου όχι.
Και επειδή η «Νέα Σπορά» κατηγορήθηκε για επιλεκτική «τσιτατολογία», ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, το πιο αδιαμφισβήτητο ντοκουμέντο που λύνει όλα τα προβλήματα και δεν επιτρέπει παρερμηνείες για την τακτική που κράτησε ο Β. Ι. Λένιν (ακόμη, ενδεχομένως, και για υπαρκτές καλοπροαίρετες διαφορετικές προσεγγίσεις σε αναφορές του Β. Ι. Λένιν), είναι το τελικό σχέδιο προγράμματος που πρότεινε ο ίδιος ο Β. Ι. Λένιν και που δεν έγινε κατορθωτό να συζητηθεί, γιατί τα επαναστατικά γεγονότα έτρεχαν με μεγάλη ταχύτητα και «πρόκαμαν» αυτή τη συζήτηση, ενώ ο Β. Ι. Λένιν έδινε την τελευταία μάχη για ξεπεράσει τις ταλαντεύσεις ακόμη και ηγετικών στελεχών των Μπολσεβίκων για την πραγματοποίηση της εξέγερσης.
Σ’ αυτό το σχέδιο προγράμματος Ο Β. Ι. Λένιν συμπυκνώνει το άνοιγμα της εποχής των σοσιαλιστικών επαναστάσεων, την κατάκτηση της εξουσίας από το προλεταριάτο και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου, την τακτική που θα φτάσει στην πραγματοποίησή τους και του με ποιους προγραμματικούς στόχους θα προχωρήσει η επανάσταση. Παραθέτουμε:
«Μόνο η προλεταριακή, σοσιαλιστική επανάσταση μπορεί να βγάλει την ανθρωπότητα από το αδιέξοδο που δημιούργησε ο ιμπεριαλισμός και οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι. “Όποιες κι αν είναι οι δυσκολίες της επανάστασης και οι πιθανές προσωρινές αποτυχίες της η τα κύματα της αντεπανάστασης — η τελική νίκη του προλεταριάτου είναι αναπόφευκτη. Γι αυτό στην ημερήσια διάταξη της εποχής που ζούμε μπαίνει, λόγω των αντικειμενικών συνθηκών, η ολόπλευρη άμεση προετοιμασία του προλεταριάτου για την κατάχτηση της πολιτικής εξουσίας με σκοπό την εφαρμογή των οικονομικών και πολιτικών μέτρων που αποτελούν το περιεχόμενο της σοσιαλιστικής επανάστασης».
Ταυτόχρονα το σχέδιο προγράμματος που κατέθεσε ο Β. Ι. Λένιν πρόβλεπε:
«Στις στιγμές που περνά η Ρωσία, τώρα που η Προσωρινή κυβέρνηση, η όποια ανήκει στην τάξη των κεφαλαιοκρατών και απολαβαίνει την – κατ’ ανάγκη όχι σταθερή – εμπιστοσύνη των πλατιών μαζών του μικροαστικού πληθυσμού, έχει αναλάβει την υποχρέωση να συγκαλέσει Συνταχτική Συνέλευση – μπροστά στο κόμμα του προλεταριάτου μπαίνει το άμεσο καθήκον της πάλης για μια κρατική συγκρότηση που εξασφαλίζει με τον καλύτερο τρόπο τόσο την οικονομική ανάπτυξη και τα δικαιώματα του λαού γενικά, όσο και τη δυνατότητα του πιο ανώδυνου περάσματος στο σοσιαλισμό ιδιαίτερα».
Και παρακάτω αναφέρει:
«Το κόμμα παλεύει για μια πιο δημοκρατική προλεταριακή-αγροτική δημοκρατία, στην οποία η αστυνομία και ο ταχτικός στρατός καταργούνται ολοκληρωτικά και αντικατασταίνονται από τον καθολικά εξοπλισμένο λαό, από την παλλαϊκή πολιτοφυλακή· όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι γίνονται όχι μόνο αιρετοί, μα και ανακλητοί σ’ οποιαδήποτε στιγμή το ζητήσει η πλειοψηφία των εκλογέων τους· η αμοιβή όλων ανεξαίρετα των δημόσιων υπαλλήλων καθορίζεται έτσι που να μην ξεπερνάει τη μέση αμοιβή ενός καλού εργάτη· τα κοινοβουλευτικά – αντιπροσωπευτικά σώματα αντικατασταίνονται βαθμιαία από τα Σοβιέτ των αντιπροσώπων του λαού (από διάφορες τάξεις και επαγγέλματα η από διάφορα μέρη) που ταυτόχρονα και νομοθετούν και εφαρμόζουν στη ζωή τους νόμους τους».
Στη συνέχεια παραθέτει τα προγραμματικά αιτήματα που από το περιεχόμενό τους μπορεί να καταλάβει ακριβώς τι επιδίωκε ο Β. Ι. Λένιν.
Την ίδια στιγμή που ήταν να συζητηθεί το σχέδιο προγράμματος ο Β. Ι. Λένιν μίλαγε ότι η εξουσία θα κατακτηθεί «πολύ πιο γρήγορα», γι’ αυτό άλλωστε απείλησε ότι θα παραιτηθεί από μέλος της ΚΕ του Κόμματος και θα απευθυνθεί ανοιχτά στα μέλη του, «διατηρώντας το δικαίωμα της ζύμωσης». Που σημαίνει ότι το όριο για μια «πιο δημοκρατική προλεταριακή – αγροτική δημοκρατία» και την προλεταριακή εξέγερση που οδήγησε στο πέρασμα στο σοσιαλισμό «χάθηκε» μπροστά στη ρέουσα πραγματικότητα.
Απ’ αυτήν την άποψη είναι και μάταιος ο κόπος και ανίερη η προσπάθεια της ΙΕ να επιδίδεται σε μια άνευ αρχών παραχάραξη των Θέσεων της «Νέας Σποράς» και να την κατηγορεί ότι επιδιώκει «την κατάκτηση μιας αστικής κυβέρνησης» (σελ. 47, σειρά 22)!!!
Η «Νέα Σπορά» δεν έχει τέτοιες «φιλοδοξίες». Καλό είναι, λοιπόν, η ΙΕ να πάψει να καλλιεργεί τη σύγχυση στον κόσμο του ΚΚΕ, να μη βολεύεται με την παραχάραξη των απόψεων της «Νέας Σποράς», να ξεβολευτεί από τον (αντ)επαναστατικό της βερμπαλισμό, να καταπιάνεται συχνότερα με τη «Νέα Σπορά» σε μια ωφέλιμη ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση για τον ιστορικό ρόλο του ΚΚΕ. Η «Νέα Σπορά» δεν υποκρίνεται. Το «Κόμμα μας» είναι το Κόμμα μας.
Η «Νέα Σπορά» καταθέτει την άποψή της για το ποια πολιτική θα έπρεπε να ακολουθήσει το Κόμμα μας για να παίξει τον ιστορικό του ρόλο, και αυτήν την περίοδο για τη μεγαλύτερη δυνατή εκλογική αύξησή του. Και σ’ αυτό το θέμα κρατάει απόλυτα συνεπή Λενινιστική στάση. Διαφορετικά δε θα μιλάγαμε για σοσιαλιστική επανάσταση το ’17. Τελεία και παύλα.
COMMENTS