Είχαμε δεσμευτεί ότι θα ασχοληθούμε μ’ ένα συγκεκριμένο άρθρο για τη στάση του Κόμματος στη βουλή, κατά τη συζήτηση της πρότασης για τη ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Οι εξελίξεις, βέβαια, από τότε τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα και από το αισιόδοξο σενάριο που περιέγραφε η κυβέρνηση για την έξοδο της χώρας μας από το μνημόνιο μετατράπηκε σε σενάριο που μας οδηγεί σε γκρεμό.
Ήταν αρκετά, κατά το ρεπορτάζ της εφημερίδας «Τα Νέα», 20 λεπτά, τόσο χρόνο διέθεσε η Κριστίν Λαγκάρντ στην κυβερνητική αντιπροσωπεία, που την επισκέφτηκε για το τόσο σοβαρό αυτό θέμα, για να ανατραπούν άρδην τα πράγματα και η κυβέρνηση να «συνειδητοποιήσει» ότι οι πολιτικοί της σχεδιασμοί σκοντάφτουν πάνω στη στάση των δανειστών μας.
Υπάρχει μια λεπτομέρεια σ’ αυτήν την ιστορία, που κατά τη γνώμη μας έχει πολύ μεγάλη σημασία. Από τη συνάντηση που είχε η κυβερνητική αντιπροσωπεία, πάλι με επικεφαλής τον Γκίκα Χαρδούβελη, στο Παρίσι με την τρόικα έγινε καθαρό ότι οι τροϊκανοί επιθυμούν η τελική αξιολόγηση να γίνει το Μάρτη.
Αυτό πρακτικά σήμαινε ότι από την πλευρά των δανειστών μέχρι τότε θα έχουν ξεκαθαρίσει στη χώρα μας οι πολιτικές εξελίξεις και με το ζήτημα της εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας και με το ενδεχόμενο των πρόωρων εκλογών. Και μάλιστα η τρόικα το είπε ευθέως στην κυβερνητική αντιπροσωπεία, κατά την «Καθημερινή» (19/10/2014).
Η συζήτηση στη βουλή ανέδειξε αυτό το γεγονός. Ανέδειξε από τη μια την προσπάθεια της κυβέρνησης να κερδίσει χρόνο για να μπορέσει να εξασφαλίσει τους 180 απαραίτητους ψήφους, από την άλλη ανέδειξε την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να πιέσει για την άμεση προσφυγή στις κάλπες.
Μπροστά σ’ αυτήν την κατάσταση από την πλευρά μας περιμέναμε να λέγονται άλλα πράγματα στη βουλή από την πλευρά του Κόμματος. Ποιο ήταν το κύριο ζήτημα που έμπαινε και από την κυβέρνηση και από το ΣΥΡΙΖΑ;
Το κύριο πρόβλημα που έμπαινε ήταν ότι και οι δύο αναζητούν λύση μέσα στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είτε, η κυβέρνηση, με την «ισχυρή διαπραγμάτευση» είτε, και με κάποιες παραλλαγές, ο ΣΥΡΙΖΑ, με την «επιθετική διαπραγμάτευση».
Το ερώτημα που μπαίνει, και τώρα έχει αποδειχτεί και πρακτικά, είναι αν μπορεί να υπάρξει τέτοια λύση; Προφανώς όχι.
Πρώτο, γιατί είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση συνέβαλε αποφασιστικά να φτάσει η χώρα μας σε κατάσταση χρεοκοπίας. Η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση της αφαίρεσε την παραγωγική της βάση. Και αυτό το γεγονός, η ύπαρξη παραγωγικής βάσης, είναι ο σημαντικότερος παράγοντας για να μπορεί μια χώρα να σταθεί στα πόδια της.
Δεύτερο, γιατί η κατάσταση, η σημερινή, της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι καθόλου καλή. Δεν υπάρχει ούτε ένας οικονομικός σχολιαστής που να μην επισημαίνει ότι η κρίση έχει χτυπήσει τις μεγάλες χώρες. Πως μπορεί, λοιπόν, να υλοποιηθεί ένας προϋπολογισμός που προβλέπει ανάπτυξη; Σε ποιο περιβάλλον; Σε περιβάλλον κρίσης ή επερχόμενης κρίσης;
Τρίτο, γιατί οι πάντες γνωρίζουν ότι αυτή η υπόθεση με τη διαπραγμάτευση θα καταλήξει σ’ ένα νέο μνημόνιο, με όποιο όνομα και εάν προκύψει, π.χ. «χρηματοπιστωτικής στήριξης».
Τέταρτο, γιατί όλη η πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης αν αποδεικνύει κάτι είναι ότι στο οικονομικό πεδίο δε μπορεί να λύσει κανένα από τα βασικά προβλήματα που την ταλανίζουν. Και όχι μόνο δε μπορεί να τα λύσει, αλλά οξύνονται ακόμη παραπέρα.
Πέμπτο, γιατί όλη αυτή η κατάσταση έχει δημιουργήσει στη χώρα μας πολιτική κρίση, και όχι μόνο στη χώρα μας. Ποιες πολιτικές δυνάμεις θα βγάλουν την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη χώρα μας από το σημερινό τέλμα; Αυτές οι πολιτικές δυνάμεις που την έφεραν σ’ αυτήν την κατάσταση; Όσες δυνάμεις υιοθετούν τη στρατηγική της αστικής τάξης, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ;
Συμπέρασμα: Το ευρωπαϊκό όραμα έχει χρεοκοπήσει. Η αστική τάξη της χώρας μας και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι έχουν χρεοκοπήσει, γιατί χρεοκόπησε η στρατηγική τους επιλογή. Η χώρα μας έχει άμεση ανάγκη από μία προγραμματική πρόταση εξόδου από την κρίση και τη χρεοκοπία, αλλιώς θα είναι υποχρεωμένη όχι μόνο σε μακροχρόνια στασιμότητα αλλά και σε ομηρεία μέσα από την επιτήρηση και την εποπτεία. Και πάνω σ’ αυτό το γεγονός σπεκουλάρει και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Απ’ εδώ πρέπει να ξεκινάει ο πολιτικός λόγος του ΚΚΕ και εδώ να καταλήγει. Ότι το άμεσο ζήτημα που έχουμε μπροστά μας είναι η χρεοκοπία του οράματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της στρατηγικής επιλογής της ντόπιας αστικής τάξης. Και αυτός είναι ο λόγος που υπάρχει πολιτική κρίση, η οποία δεν αφορά τις πολιτικές δυνάμεις της κυβέρνησης μόνο, αλλά περιλαμβάνει και το ΣΥΡΙΖΑ.
Αστοί οικονομολόγοι ισχυρίζονται ανοιχτά πλέον ότι αυτά που λέει και επιδιώκει η κυβέρνηση δε γίνονται. Είναι απραγματοποίητα. Ισχυρίζονται ότι «πρέπει να βάλουμε κάτω τα μολύβια και να ξαναμετρήσουμε τα νούμερα». Γιατί «αν δεν ξέρουμε τα νούμερα δεν έχει κανένα νόημα να μιλάμε για ανάπτυξη 2.9% για το 2015». Θέτουν, δηλαδή, υπό αμφισβήτηση τους ίδιους τους άμεσους στόχους για ανάπτυξη της κυβέρνησης.
Και πως στάθηκε το Κόμμα μας απέναντι σ’ αυτήν την κατάσταση; Ανέδειξε την αντιπαράθεση του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης ως ψευδεπίγραφη, και σωστά έκανε, αλλά σχέδιο εξόδου από την κρίση και τη χρεοκοπία που να είναι απτό για τους εργαζόμενους δεν κατέθεσε. Η λύση που κατέθεσε είναι ο άμεσος σοσιαλισμός εν γνώσει του γεγονότος ότι οι συσχετισμοί είναι απαγορευτικοί για το πέρασμα στον άμεσο σοσιαλισμό. Ορισμένοι μάλιστα ομιλητές από την πλευρά του Κόμματος τόνισαν ιδιαίτερα τη λύση του άμεσου σοσιαλισμού.
Και για να γίνουμε πιο κατανοητοί θα παραθέσουμε ένα συγκεκριμένο απόσπασμα από τον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη» (19/10/2014): «Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Ν. Βούτσης, στον «Αθήνα 9,84», υπενθύμισε ότι «ο Π. Λαφαζάνης είχε πει στη Βουλή ότι θα έπρεπε να υπάρχει – και υπάρχει – έδαφος συνεννόησης, πάνω σε μία σαφή γραμμή, όμως, η οποία προϋποθέτει την απομείωση, το “κούρεμα” κ.λπ. του χρέους». Σε ενδεχόμενη άρνηση των δανειστών να «κουρέψουν» το χρέος της Ελλάδας, είπε ότι θα συνεχίσουν τη συζήτηση και θα προσπαθούν να διαμορφώνουν ένα συσχετισμό σε κλίμακα Ευρώπης, για να αξιοποιήσουν τη μεγάλη συζήτηση που γίνεται τώρα στην Ευρώπη. Γιατί είναι βάση για συναίνεση των αστικών πολιτικών κομμάτων η μείωση του χρέους (με «κούρεμα» ή όπως αλλιώς νομίζουν) γιατί είναι κοινός στόχος να στηρίξουν την ανάκαμψη των κερδών των μονοπωλιακών ομίλων του κεφαλαίου με «ρευστό». Με το λαό, τους εργαζόμενους να συνεχίζουν να πληρώνουν τα χρέη που τους φόρτωσαν. Να, γιατί δεν υπάρχει ελπίδα για το λαό από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όπως και από τη σημερινή συγκυβέρνηση».
Από την πλευρά μας δε γνωρίζουμε τι ακριβώς ισχυρίστηκε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης. Από το παραπάνω σχόλιο, όμως, επικεντρώνουμε στις δύο τελευταίες γραμμές. Στο συμπέρασμα του σχολίου. Και ρωτάμε με τη σειρά μας. Εάν δεν «υπάρχει ελπίδα για το λαό από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όπως και από τη σημερινή συγκυβέρνηση», τότε, από πια κυβέρνηση υπάρχει ελπίδα; Σ’ αυτό το ερώτημα, που δεν είναι μόνο δικό μας, αλλά και των λαϊκών μαζών τι απάντηση θα δώσει το Κόμμα;
Τελικά έρχεται η ίδια η ζωή να θέσει τα δικά της ερωτήματα και να αναδείξει τις δικές της «ανάγκες», που κανένα κόμμα δε μπορεί να τις παρακάμπτει. Σ’ αυτό το ερώτημα το Κόμμα πρέπει να απαντήσει συγκεκριμένα.
Και αυτό σημαίνει να καταθέσει συγκεκριμένη πρόταση που θα στηρίζεται στο Πρόγραμμα του Κόμματος που ψηφίστηκε στο 15ο Συνέδριο, παίρνοντας υπόψη τις σημερινές εξελίξεις, παίρνοντας υπόψη το γεγονός ότι πρέπει να απαντάει στα άμεσα ερωτήματα των λαϊκών μαζών. Όχι στο κενό, αλλά στην προοπτική του σοσιαλισμού.
Μιλάμε για το Μέτωπο των αντιιμπεριαλιστικών και αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, που θα διεκδικήσει την πολιτική εξουσία, με την ανατροπή της αστικής τάξης, που θα αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, θα δώσει διέξοδο από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία, που θα ανοίξει το δρόμο για το σοσιαλισμό.
Και μια υπόμνηση. Ορισμένοι νεότευκτοι ας μην επιχειρούν συνέχεια να μας βγάλουν οπορτουνιστές επειδή προβάλλουμε το Πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου ως βάση της προγραμματικής πρότασης που πρέπει να καταθέσει το Κόμμα μας σήμερα. Μάταια κοπιάζουν. Το ψήφισε και η χθεσινή και η σημερινή ηγεσία του Κόμματος.
Και οι ηγεσίες οπορτουνιστές;…
COMMENTS