Το Ρωσικό εμπάργκο που περιλαμβάνει και τη χώρα μας, ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μας έδωσε τη δυνατότητα να διαπιστώσουμε, πρώτα – πρώτα από την ίδια την κυβέρνηση και στη συνέχεια από τα φερέφωνά της, τα διάφορα συγκροτήματα των ΜΜΕ, την αδιαμφισβήτητη υποστήριξη της στρατηγικής της αστικής τάξης της χώρας μας. Ούτε λίγο ούτε πολύ επαναλήφθηκε, σ’ όλους τους τόνους, το παλαιόθεν «ανήκομεν εις την Δύσιν».
Έτσι τώρα μπορούμε να εξηγήσουμε τα όσα είπε η πανταχού παρούσα και κυνική νεότευκτη κυβερνητική εκπρόσωπος, ότι «τα ροδάκινα δε μπορούν να καταστρέψουν τις στρατηγικές συμμαχίες της χώρας μας», αλλά και την τακτική της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες του εμπάργκο στο πλαίσιο της γενικότερης πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Με λίγα λόγια το βάρος των συνεπειών θα πέσει πάνω στους παραγωγούς, εξ αιτίας των …συμμαχιών της χώρας μας. Και αυτό το γεγονός πρέπει να θεωρείται και δεδομένο και δικαιολογημένο!
Έτσι την ίδια στιγμή, που το Ισραήλ ρημάζει στην κυριολεξία τους Παλαιστίνιους και επιδίδεται σε ολοκληρωτικές καταστροφές, που η κυβέρνηση της Ουκρανίας υποβάλλει σε μια επίθεση γενοκτονίας τους Ρώσους και Ρωσόφωνους στην Ανατολική Ουκρανία με ομολογημένο στόχο πλέον να τους αναγκάσουν να εγκαταλείψουν την Ουκρανία, που η ανθρωπιστική βοήθεια εκ μέρους της Ρωσίας περνάει από «χίλια κύματα», την ίδια στιγμή εμφανίζονται ορισμένοι κονδυλοφόροι της «οκάς» για να υπερασπιστούν τη στρατηγική του ανήκουμε στη Δύση.
Αλλά και την ίδια στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ κλαψουρίζει για τη στάση της κυβέρνησης, που την κατηγορεί ότι δεν κάνει τίποτα για να αποζημιωθούν οι αγρότες, πάντα με αναφορά στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Διαπιστώνουμε ότι και οι αποζημιώσεις των αγροτών έγιναν θέμα της «ισχυρής διαπραγμάτευσης, ενώ, ο Μανώλης Γλέζος ρίχνει όλο το βάρος της προσωπικής του ιστορίας και απευθύνεται στον «πρώην σύντροφό και νυν κύριο» με την παράκληση να εξαιρέσει την Ελλάδα από το εμπάργκο.
Όπως διαπιστώνουμε και το ηρωικό παρελθόν του Μανώλη Γλέζου αλλά και η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ σκόνταψαν πάνω στη στρατηγική της αστικής τάξης. Και ήταν φυσικό να γίνει κάτι τέτοιο από τη στιγμή που η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ ταυτίζεται με τη στρατηγική της αστικής τάξης της χώρας μας και έτσι από κατήγορος της κυβέρνησης μεταβλήθηκε σε κατηγορούμενο με εισαγγελέα την κυβερνητική εκπρόσωπο να τον κατηγορεί ότι προσπαθεί να διαταράξει τις διεθνείς συμμαχίες της χώρας και προπαντός να διαταράξει τις σχέσεις της με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όλα τα παραπάνω θα μπορούσε να υποτεθεί ότι κινούνται στη σφαίρα του «ταξικά λογικού». Λογικές οι συμμαχίας της αστικής τάξης, αφού ενδιαφέρεται να κατοχυρώσει όσο το δυνατόν καλύτερα τα συμφέροντά της, λογικές και δικαιολογημένες οι συνέπειες αυτών των συμμαχιών, γιατί τι να κάνουμε αυτά έχει ο διεθνής ανταγωνισμός, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, λογικές και οι απαντήσεις της κυβερνητικής εκπροσώπου, που με την υπερβολική φλυαρία της και το περίσσευμα του θράσους της «αποστομώνει» κάθε αντίπαλο της κυβερνητικής πολιτικής!
Μέσα, όμως, σε όλα αυτά τα υποτιθέμενα λογικά υπάρχουν και δύο πραγματικοί παραλογισμοί:
Ο πρώτος αφορά το ΣΥΡΙΖΑ, που παρουσιάζεται ως φιλεργατικό και φιλολαϊκό κόμμα. Η στυγνή πραγματικότητα του διαψεύδει καθημερινά τη στρατηγική του και κατ’ επέκταση την πολιτική του. Η από τα μέσα αλλαγή της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν αποτελεί παρά μια χίμαιρα, που στο τέλος – τέλος δικαιολογεί όλες τις υπαναχωρήσεις της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Θα μπορούσε να ρωτηθεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τι άλλο περιμένει από την απτή πραγματικότητα για να δει και να διαπιστώσει ότι οι στρατηγικές της επιλογές είναι καταφανώς λάθος;
Απάντηση δεν περιμένουμε, γιατί ο Αλέξης Τσίπρας ήδη παρομοιάζεται, από τα αστικά ΜΜΕ, σαν τον Ανδρέα Παπανδρέου, που σταδιακά παραμέρισε κάθε αντίθετη φωνή μέσα στο «ριζοσπαστικό ΠΑΣΟΚ» της αρχικής του εποχής για να πραγματοποιήσει τη στροφή προς τη «ρεαλιστική πολιτική».
Και αυτή η στροφή προς «το ρεαλισμό» της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζεται και στις επεξεργασίες του κυβερνητικού προγράμματος, που πρόκειται ο Αλέξης Τσίπρας να ανακοινώσει στη ΔΕΘ, αμέσως μετά τις «φοροελαφρύνσεις» του Αντώνη Σαμαρά.
Επομένως θα πρέπει να θεωρήσουμε ως δεδομένη τη στρατηγική της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θα πρέπει, επίσης, να συμπληρώσουμε ότι αυτή η στρατηγική της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να θεωρηθεί ως δεδομένη για τον κόσμο, που ακολουθεί το ΣΥΡΙΖΑ. Τουλάχιστον αν όχι για όλο τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ αλλά για ένα σημαντικό του τμήμα.
Και αυτός είναι ο δεύτερος παραλογισμός που επιχειρεί να τσουβαλιάσει τον κόσμο που ακολουθεί το ΣΥΡΙΖΑ με τον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ. Εάν το τσουβάλιασμα είναι ένα πολιτικό λάθος, επειδή όμως αφορά σε κοινωνικές τάξεις και στις σχέσεις μεταξύ τους έχει σημαντικές συνέπειες τόσο στο ότι στέλνει ένα τμήμα του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ στην αστική τάξη όσο και στη συσπείρωση δυνάμεων, στη βάση, που προέρχονται από το ΣΥΡΙΖΑ, για την ανάπτυξη αγώνων για να αντιμετωπιστεί η κυβερνητική πολιτική στο πλαίσιο της ανάπτυξης του Εργατικού Κινήματος.
Πάνω απ’ όλα, όμως, δυσκολεύει στην απόσπαση δυνάμεων, που επηρεάζει ο ΣΥΡΙΖΑ, στη βάση μιας άλλης πρότασης, που θα συσπειρώνει την εργατική τάξη, γενικότερα τους εργαζόμενους και τα μικροαστικά στρώματα (κυρίως τα κατώτερα) για να διεκδικήσουν την πολιτική εξουσία ενάντια στην αστική τάξη.
Και εδώ ερχόμαστε στο πιο σημαντικό ζήτημα που βγήκε από την αρθρογραφία και τη στάση της ίδιας της κυβέρνησης ως προς τις στρατηγικές επιλογές της αστικής τάξης. Διαβάζουμε από το “e-Βήμα”: «Ας το πούμε καθαρά και ξάστερα, χωρίς ενδοιασμούς και επιφυλάξεις: Τα ελληνικά στρατηγικά συμφέροντα είναι συντονισμένα με την Ευρώπη. Από εκεί έρχονται απίστευτοι πόροι επί μακρόν, οι αγροτικές κοινοτικές ενισχύσεις μόνο ανέρχονται σε δισ. ευρώ το χρόνο και είναι πολλαπλάσιες των μερικών δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ που χάνονται από την απαγόρευση των εξαγωγών στη Ρωσία» (12/08/2014).
Τόσα πολλά ψέματα σε τόσες λίγες γραμμές! Αυτοί οι «απίστευτοι πόροι» δεν απέτρεψαν τη χρεοκοπία της χώρας ούτε συγκρίνονται με τους πραγματικά απίστευτους πόρους που έχουν διαφύγει από τη χώρα μας και έχουν επωφεληθεί τα μονοπώλια. Άλλωστε έχουμε την ομολογία και του πρόσφατα αφιχθέντος Ζαν – Κλοντ Γιουνκέρ. Γνώριζε ότι τα μνημόνια έγιναν με τον τρόπο που τα ξέρουμε για να κερδίζουν οι Γερμανικές και οι Γαλλικές τράπεζες. Τα γνωστά μνημόνια που εξαθλίωσαν τους εργαζόμενους.
Από εδώ βγαίνει το συμπέρασμα ότι η αστική τάξη της χώρας μας, ενώ γνωρίζει ότι η χώρα μας υποβαθμίζεται, απ’ όλες τις απόψεις, μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση δε διαπραγματεύεται τις στρατηγικές της επιλογές. Και σ’ αυτό έχει δίκιο, γιατί μέσα από την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση νιώθει πιο ασφαλής ως προς το καπιταλιστικό σύστημα στη χώρα μας.
Η αποδέσμευση, λοιπόν, από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς είναι στόχος στρατηγικής σημασίας, που ανοίγει το δρόμο για το σοσιαλισμό. Και πρέπει να είναι ο πρώτος στόχος μιας πρότασης που θα κατατεθεί από το Κόμμα μας, που θα μας οδηγήσει στην έξοδο από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία, με την αλλαγή των τάξεων στην εξουσία, πρόταση που έχουμε καλύψει σε άλλα μας άρθρα.
Εδώ έχουμε να προσθέσουμε μόνο ότι εκλείπει και κάθε φόβος για «ξεστράτισμα» από τη στρατηγική μας, μήπως και αυτή η πρόταση μας ανακυκλώσει και μας επαναφέρει στον καπιταλισμό. Απλούστατα γιατί δε θα βρεθεί τμήμα της αστικής τάξης, που θα αποδεχτεί μια ανάλογη πρόταση του Κόμματος, όταν γνωρίζει εκ των προτέρων ότι η αποδέσμευση σπάει τον κρίκο που δένει την ένταξη της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση με την ασφάλεια του καπιταλιστικού συστήματος και ότι η πρόταση αυτή ξεκινάει με την αλλαγή των τάξεων στην εξουσία, πράγμα που σημαίνει ότι η αστική τάξη θα χάσει την εξουσία της.
COMMENTS