Συμπληρώνονται, στις 24 του Ιούλη, 40 χρόνια από την πτώση της χούντας και την «Αποκατάσταση της Δημοκρατίας». Οι Κυριακάτικες εκδόσεις του Τύπου περιέχουν τα ανάλογα αφιερώματα, που ουσιαστικά κάνουν έναν απολογισμό όλης αυτής της περιόδου μέχρι σήμερα. Από την πλευρά μας θα σταθούμε στο αφιέρωμα της «Καθημερινής», που φρόντισε να εξασφαλίσει και τη γνώμη του Αντώνη Σαμαρά μ’ ένα δικό του άρθρο.
Μάταια, σ’ αυτό το άρθρο, αναζητάει κανείς ένα ιστορικό πλαίσιο που να εξηγεί τους λόγους που επέβαλαν την εφτάχρονη δικτατορία. Ποιοι ήταν εκείνοι που την έφεραν και τη στήριξαν και κάτω από ποιες συνθήκες. Ποιους σκοπούς εξυπηρέτησε. Όπως μάταια αναζητάει κανείς ποιοι παράγοντες συντέλεσαν στην πτώση της χούντας, τους αντιδικτατορικούς λαϊκούς αγώνες, με αποκορύφωμα το Πολυτεχνείο, την προδοσία της Κύπρου.
Κανένα σχόλιο για το χαρακτήρα της αλλαγής που έγινε και κάτω από ποιες συνθήκες ήρθε η λύση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που μέχρι τότε ζούσε στο Παρίσι, πολύ πριν επιβληθεί η χούντα και με δική του πρωτοβουλία. Ποιος ήταν ο ρόλος των ΗΠΑ και ποια στάση κράτησαν οι αστικές δυνάμεις.
Στην παρέμβαση του Κώστα Μητσοτάκη, μέσω συνέντευξης, στο ίδιο αφιέρωμα, που ζούσε και αυτός στο Παρίσι εκείνη την εποχή, μαθαίνουμε ότι η πολιτική που θα ακολουθούσαν είχε σχεδιαστεί από τότε. Μέχρι και τα πρόσωπα είχαν επιλεγεί. Οι υπόγειες συνεννοήσεις της χούντας με τις αστικές δυνάμεις και διαμεσολαβητή τις ΗΠΑ στο απυρόβλητο. Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις πρέπει να μείνουν αλώβητες και ο Ελληνικός λαός να μη γνωρίζει τις πραγματικές εξελίξεις.
Ο σκοπός του άρθρου είναι εμφανώς άλλος. Ο Αντώνης Σαμαράς επιχειρεί να εξομοιωθεί με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, γι’ αυτό και δε φείδεται σε υμνολογίες απέναντι στον «Εθνάρχη». Του αποδίδει απλόχερα ότι «Μέσα σε 7 χρόνια, από το 1974 ως το 1981, ο Καραμανλής αντιμετώπισε μαζεμένες όλες τις ιστορικές προκλήσεις του παρελθόντος και τις ξεπέρασε. Αποδέχθηκε όλα τα ιστορικά στοιχήματα για τη χώρα και τα κέρδισε. Έβγαλε την Ελλάδα από το βαλκανικό περιθώριο που μέχρι τότε έμοιαζε να ταυτίζεται με τη μοίρα της και την έβαλε για τα καλά στην Ευρώπη»!
Αλλά… «Οι ρίζες του δημοκρατικού πολιτεύματος που θεμελίωσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1974 αποδείχθηκαν πράγματι πολύ ισχυρές. Και η μεγάλη ευρωπαϊκή επιλογή του, σωτήρια για τη χώρα. Αλλά τις επόμενες δεκαετίες η Ελλάδα δεν κατάφερε να ξεμπλέξει από τις στρεβλώσεις που άφησε πάνω της το «δίδυμο καρκίνωμα» του λαϊκισμού και του κρατισμού»!
Να, λοιπόν! Προβάλλει ο νέος Εθνάρχης, που σκοπό της ζωής του έχει να ξεριζώσει από την Ελληνική κοινωνία το λαϊκισμό και τον κρατισμό.
Δεν έχει και πολύ σημασία ότι ως λαϊκισμό ορίζει μια πολιτική που δεν την απέφυγε ούτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που την «εμβάθυνε» ο Ανδρέας Παπανδρέου και που ωφελούσε την αστική τάξη της χώρας μας. Μια πολιτική που ως αναγκαίο συμπλήρωμα είχε και την κοροϊδία που υπέστησαν οι εργαζόμενοι από τις κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Εάν δε μέσα στο λαϊκισμό συμπεριλάβουμε και τους διορισμούς, τότε ούτε και ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς δεν τη «γλυτώνει» από την κατηγορία του λαϊκιστή!!!… Υπουργείο Πολιτισμού γαρ…
Δεν έχει σημασία που στον κρατισμό κατέφυγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου για να φορτώσουν στις πλάτες των εργαζομένων τα «σπασμένα» της αστικής τάξης.
Σημασία έχει ότι ως λαϊκισμό ο Αντώνης Σαμαράς, στην πραγματικότητα, ορίζει την αντίσταση των εργαζομένων απέναντι στην πολιτική που εφαρμόζει, ότι ως λαϊκισμό ορίζει την πάλη των εργαζομένων ενάντια στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, ότι ως λαϊκισμό ορίζει την αναφορά στο ξεπεσμένο «Ευρωπαϊκό Όραμα», την αναφορά στο βάθεμα της εξάρτησης και την υποτελή στάση που κρατάει η κυβέρνησή του απέναντι στις απαιτήσεις της τρόικα.
Γι’ αυτό και ο ίδιος θέλει να λανσάρει μια «Νέα Εποχή», την εποχή της «Νέας Ελλάδας», την εποχή μιας «Νέας Μεταπολίτευσης», που η αστική τάξη θα έχει λυμένα τα χέρια της να επιβάλει μια πολιτική, που θα οδηγεί τους εργαζόμενους στην εξαθλίωση, στην ανεργία του 27%, να μην υπάρχουν αντιστάσεις από τους εργαζόμενους και τα αστικά κόμματα και ανεμπόδιστα να εφαρμόζουν τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στο πλαίσιο αυτών των πολιτικών τα αστικά κόμματα θα μοιράζουν, ταυτόχρονα, με τη σέσουλα και την κοροϊδία στον Ελληνικό λαό. Θα σερβίρουν ως «επιτυχίες» τις αποτυχίες τους. Θα παρουσιάζουν ως «ελπίδα» τη μακροχρόνια υποθήκευση της χώρας μας στα ξένα συμφέροντα. Τους πολιτικούς τους ελιγμούς ως «γνήσια» πολιτική, που εξυπηρετεί δήθεν τα συμφέροντα των εργαζομένων, οι οποίοι θα την αποδέχονται αδιαμαρτύρητα στο πλαίσιο «του νόμου και της τάξης».
Αυτός και εάν είναι λαϊκισμός! Αυτή και εάν είναι κοροϊδία! Απόδειξη ότι ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς παραδίδει μαθήματα άκρατης κοροϊδίας και άκρατου λαϊκισμού θέλοντας να δώσει την αίσθηση της «μετατρόικα εποχής». Στην πραγματικότητα η τρόικα θα είναι εδώ. «Κοντά και χώρια», «κοντά και μακριά». Αυτής της εποχής ο Αντώνης Σαμαράς παρουσιάζεται στο άρθρο, που έγραψε ο ίδιος, ως ο νέος «Εθνάρχης»!
Ποιο είναι το ζητούμενο από την καλλιέργεια μιας τέτοιας εικονικής πραγματικότητας;
Το ζητούμενο είναι ο Αντώνης Σαμαράς να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων για τις πολιτικές εξελίξεις που έρχονται. Να διαχειριστεί τη βέβαιη λαϊκή δυσαρέσκεια που έχει προκαλέσει η πολιτική που εφαρμόζει, να αμβλύνει τα αισθήματα των εργαζομένων ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να συνεχίσει και να ολοκληρώσει τις δεσμεύσεις του απέναντι στην τρόικα, που ξεπερνάνε τις εξακόσιες!
Γι αυτό άλλωστε έδωσε εντολή στους υπουργούς του να ολοκληρώσουν τις υποχρεώσεις τους απέναντι στην τρόικα μέχρι την επιστροφή της. Τουλάχιστον σε όσες αφορούν τον έλεγχο του Σεπτέμβρη.
Εκλογές μυρίζουν. Με μπόλικο λαϊκισμό. Κατά τα άλλα ο Αντώνης Σαμαράς δεν περίμενε καν να του απονείμουν τον τίτλο του «Εθνάρχη», έστω εκ των υστέρων. Αισθάνεται αβέβαιος. Γι’ αυτό και αποφάσισε να το κάνει ο ίδιος. Ο λαϊκισμός στο απόγειο!
COMMENTS