Αναρωτιούνται ορισμένοι σχολιαστές, με την ευκαιρία του γεγονότος ότι έκλεισαν 14 χρόνια – στις 19 του τρέχοντος μήνα – από την ένταξη της χώρας μας στην Οικονομική Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ), αν η ένταξη της Ελλάδας σ’ αυτήν ήταν «επίτευγμα ή καταστροφή»;
Μόνο και μόνο ότι τοποθετούν το ζήτημα της ένταξης της χώρας μας μ’ αυτόν τον ερωτηματικό τρόπο δείχνει ότι και αυτοί αμφιβάλουν για την απάντηση. Φυσικά για την αστική τάξη το πρόβλημα είναι λυμένο. Και μια απλή απόδειξη γι’ αυτό είναι το γεγονός ότι, παρ’ όλο το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η οποία σκόρπισε στους τέσσερες ορίζοντες το “οικονομικό και αναπτυξιακό θαύμα” των κυβερνήσεων Σημίτη, αυτή επιμένει στη βασική της στρατηγική επιλογή και τα κόμματα, που την εκπροσωπούν, έδωσαν όλες τις εκλογικές μάχες με κεντρικό σύνθημα την αποφυγή της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Για την αστική τάξη δεν έχει και πολύ σημασία ότι η χώρα μας καταστράφηκε οικονομικά, έφτασε στα πρόθυρα της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, ότι τελεί κάτω από ένα καθεστώς ασφυκτικού οικονομικού ελέγχου, ότι η οικονομική και πολιτική εξάρτηση της χώρας μας εντάθηκε, η ανεργία έφτασε σε πρωτοφανή επίπεδα και η εξαθλίωση των εργαζομένων άγγιξε τον πάτο, τα δε μικροαστικά στρώματα γνώρισαν τη μεγαλύτερη καταστροφή στη νεότερη ιστορία μας. Ακόμη και ένα τμήμα της αστικής τάξης καταστράφηκε.
Η οικονομική καταστροφή της χώρας μας πήρε τέτοια ένταση, που αμφισβητήθηκε εν μέρει ακόμη και αυτή η στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης. Η συμμετοχή της στο ευρώ. Πρόκειται πλέον για παραδεγμένο γεγονός. Σήμερα, μάλιστα, ξέρουμε πως δεν εξαρτήθηκε από την Ελλάδα η παραμονή της στο ευρώ. Ακόμη και η Κίνα προειδοποίησε τους ιθύνοντες κύκλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ότι μια πιθανή αποβολή της Ελλάδας από το ευρώ θα την έθιγε και θα διαφοροποιούσε τη στάση της απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ.
Το γεγονός όμως της οικονομικής καταστροφής της Ελλάδας είναι αδιαμφισβήτητο. Και ένας από τους βασικούς παράγοντες, που οδήγησαν την οικονομική κρίση να εκφραστεί στη χώρα μας με τέτοια ένταση, είναι και η συμμετοχή της στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και κάτι παραπάνω. Το ότι το ερώτημα «επίτευγμα ή καταστροφή» διατυπώνεται σε μια στιγμή, που η κυβέρνηση διαβεβαιώνει ότι έχουμε ξεφύγει από την ύφεση και μπαίνουμε στην ανάπτυξη, δείχνει ότι οι πληγές της χώρας μας από τη συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ είναι τόσο πολύ μεγάλες, που ακόμη και αστοί σχολιαστές υπεράνω υποψίας δυσκολεύονται να το απαντήσουν.
Γι’ αυτό το λόγο φτάνουν να γράφουν ότι: «Δεν είναι πλέον απλό να επιχειρήσει να αξιολογήσει κανείς με ξεκάθαρα τελεσίδικο τρόπο το αποτέλεσμα της ένταξης της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Σίγουρα όμως εκ των πραγμάτων πια, έχει καταστεί σαφές ότι είναι εκτός πραγματικότητας να υποστηρίξει ότι εκείνη η αισιοδοξία δικαιώθηκε και ότι αυτή ήταν μία αναμφισβήτητα ορθή επιλογή για τη χώρα»(e – Βήμα 19/06/2014)!
Και εδώ οφείλουμε να θυμίσουμε ότι η «Νέα Σπορά», παρακολουθώντας από κοντά αυτήν την υπόθεση είχε τοποθετηθεί κατ’ επανάληψη ότι το ζήτημα της παραμονής της χώρας μας στο ευρώ δεν έχει λήξει. Ακόμη και σήμερα το επαναφέρει ο Σόιμπλε.
Με αυτό θέλουμε να τονίσουμε ότι η παραμονή της χώρας μας στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση την καταδικάζει να βρίσκεται κάτω από τη μακρόχρονη ανάγκη των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, πράγμα που σημαίνει σταθερή και αναπόφευκτη αύξηση της εξαθλίωσης των εργαζομένων.
COMMENTS