Η Χρυσή Αυγή καταγράφεται πλέον ως τρίτη πολιτική δύναμη με βάση το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών και για πρώτη φορά εκλέγει τρεις ευρωβουλευτές. Εκπροσωπείται στα 12 απ’ τα 13 περιφερειακά συμβούλια της χώρας και σε κάποιους απ’ τους μεγαλύτερους δήμους. Έχει αυξημένη εκλογική δύναμη, σε σχέση με τα πανελλαδικά αποτελέσματά της, στην περιοχή της πρωτεύουσας και ευρύτερα στο λεκανοπέδιο της Αττικής, κερδίζοντας έδαφος σε αρκετές λαϊκές συνοικίες, που παραδοσιακά το ΚΚΕ είχε στο παρελθόν σημαντικές δυνάμεις.
Με βάση τα αποτελέσματα αυτά διαπιστώνουμε ότι η Χρυσή Αυγή είχε τη μεγαλύτερη αύξηση απ’ όλα τα κόμματα και σε ψήφους και σε ποσοστά σε σχέση με τις δίδυμες εθνικές εκλογές του 2012 όταν για πρώτη φορά απέκτησε κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Η Χρυσή Αυγή έχει μια αύξηση των δυ
νάμεών της, της τάξης του 30% και μεταφράζεται σε περίπου 110 χιλιάδες νέους ψηφοφόρους, ξεπερνώντας έτσι το μισό εκατομμύριο ψήφους. Σύμφωνα με τις έρευνες των εταιρειών δημοσκοπήσεων, στη συντριπτική της πλειοψηφία η εκλογική και πολιτική επιρροή της Χρυσής Αυγής αντιστοιχεί σε «δυναμικές και παραγωγικές ηλικίες», τις νεανικές γενικά ηλικίες, δηλαδή μεταξύ των 18-45 χρονών.
Αυτή η εκλογική επίδοση της Χρυσής Αυγής συμβαίνει τη στιγμή που το συνολικό αποτέλεσμα εκφράζει μια «ισορροπία» κατά την οποία εκφράστηκε η λαϊκή δυσαρέσκεια προς την κυβέρνηση, με την ταυτόχρονη πτώση τόσο της ΝΔ, όσο και του ΠΑΣΟΚ (Ελιά), αλλά ταυτόχρονα δεν επιβραβεύτηκε ούτε και η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τη νίκη του και την πρωτιά του στις κάλπες των ευρωεκλογών. Ο ίδιος μάλιστα ο πρωθυπουργός «υπενθύμισε» στον Αλέξη Τσίπρα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πτώση σε ψήφους και σε ποσοστά σε σχέση με τον Ιούνη του 2012.
Ως προέκταση αυτών των αποτελεσμάτων, που χαρακτηρίζεται απ’ τη δραματική συρρίκνωση των δυνάμεων του κυβερνητικού συνασπισμού ΝΔ-ΠΑΣΟΚ σε ιστορικά χαμηλά, αλλά και την εξαιρετικά χαμηλή εκλογική βάση του νέου διπολισμού ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, φαίνεται να υποδείχνεται από διαφόρους κύκλους και συγκεκριμένη πολιτική λύση στο πρόβλημα της διακυβέρνησης και της επιζητούμενης απ’ την αστική τάξη, «πολιτικής σταθερότητας» μέσα από μια συγκυβέρνηση που θα περιλαμβάνει ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ ή τμήματά τους, στο πλαίσιο των κυοφορούμενων ανακατατάξεων στο πολιτικό σύστημα.
Απέναντι σ’ αυτό το σενάριο φαίνεται να προσαρμόζει τον πολιτικό της σχεδιασμό και την ιδεολογική της παρέμβαση η Χρυσή Αυγή. Προεκλογικά είχαμε γράψει ότι η Χρυσή Αυγή για να ενισχύσει και να εδραιώσει τη θέση της μιλούσε για το «ρυθμιστικό» της ρόλο στο πολιτικό σύστημα μπροστά στη διαφαινόμενη αυτή ισορροπία δυνάμεων. Ταυτόχρονα, δεν φαίνεται να έχουν φύγει και οι «δεύτερες σκέψεις» της αστικής τάξης για τη Χρυσή Αυγή, ώστε αυτή ως μια «σοβαρή Χρυσή Αυγή» να διαδραματίσει ρόλο μέχρι και κυβερνητικού εταίρου.
Σε ανάρτηση στην επίσημη ιστοσελίδα της Χρυσής Αυγής την επομένη των εκλογών Δευτέρα 26 του Μάη 2014, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «ρυθμιστής της πολιτικής ζωής του τόπου η Χρυσή Αυγή», επισημαίνεται: «Πυρήνας της σκέψεως των καθεστωτικών είναι ότι με βάση τα αποτελέσματα και τις έδρες που θα έπαιρναν τα κόμματα αν μιλούσαμε για εθνικές εκλογές, μοιραία οδηγούμαστε στην τελευταία πράξη του «δράματος» με συγκυβέρνηση ΝΔ–ΣΥΡΙΖΑ» και το σχόλιο της Χρυσής Αυγής καταλήγει: «Η συγκυβέρνηση ΝΔ–ΣΥΡΙΖΑ και η συνέχιση της πολιτικής λιτότητας που θα επιβάλλει η Ε.Ε. θα αποτελέσει το κύκνειο άσμα της κλεπτοκρατίας, αφού θα ανοίξουν διάπλατα οι πύλες για την επέλαση της Χρυσής Αυγής».
Με τη Χρυσή Αυγή ασχοληθήκαμε στην τελική ευθεία της προεκλογικής περιόδου επισταμένα και διεξοδικά στο άρθρο μας «Για τη Χρυσή Αυγή και το ρόλο της στο πολιτικό σύστημα». Εκεί, αφού διαπιστώσαμε τους όρους κάτω απ’ τους οποίους αυξάνει τη δύναμή της, θίγαμε το γεγονός ότι υπάρχει απ’ την πλευρά της Χρυσής Αυγής μια ορισμένη αναπροσαρμογή της τακτικής της σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν, η οποία συνίσταται στην προσπάθειά της να διεισδύσει πολιτικά, διευρύνοντας την επιρροή της, στα μικροαστικά στρώματα και στα τμήματα εκείνα της εργατικής τάξης, των εργαζομένων, που είτε εκφράζονται ήδη, είτε ταλαντεύονται προς τ’ αριστερά.
Η στάση αυτή εκφράστηκε με την τακτική του Δούρειου Ίππου, κατά την οποία, η Χρυσή Αυγή προσπαθεί να ρίξει γέφυρες καταρχήν στο εκλογικό ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ. Αφορμή αποτέλεσε ο δεύτερος γύρος των εκλογών σε δήμους και περιφέρειες, όπου η ηγεσία της Χρυσής Αυγής ακολούθησε μια «ευέλικτη» γραμμή σύμφωνα με την οποία «οι ψηφοφόροι της δεν είναι πρόβατα για να τους πουν τα στελέχη της Χρυσής Αυγής τι να ψηφίσουν», αλλά τα ίδια στελέχη εξέφραζαν την πεποίθηση «ότι οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής δεν θα ψηφίσουν τους διώκτες τους», υπονοώντας τους υποψηφίους που είχαν τη στήριξη των κυβερνητικών δυνάμεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.
Σ’ αυτή την κατεύθυνση η Χρυσή Αυγή αξιοποίησε τον μικροαστικό τυχοδιωκτισμό και την ανοησία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ για να αποσπάσει πρόσκαιρα εκλογικά οφέλη ή να επιτύχει εκλογική ζημιά στους υποψηφίους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στους δήμους και τις περιφέρειες.
Ωστόσο πρέπει να υπογραμμίσουμε πως η συγκεκριμένη στάση και παρέμβαση της Χρυσής Αυγής, η τακτική αυτή του Δούρειου Ίππου, που επικεντρώνει πάνω στην εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν αφορά αποκλειστικά τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έχει ευρύτερες και μακροπρόθεσμες στοχεύσεις. Η τακτική αυτή της Χρυσής Αυγής αφορά στην προέκτασή της και στο Κομμουνιστικό Κίνημα της χώρας. Στοχεύει στο να ορθώσει εμπόδια στο ΚΚΕ και στη δυνατότητά του να επικοινωνήσει και να τραβήξει με το μέρος του εκείνα τα, ταλαντευόμενα προς τα αριστερά, μικροαστικά στρώματα και τμήματα της εργατικής τάξης, που ενώ έχουν εγκαταλείψει τον παλιό δικομματισμό, κατά κύριο λόγο το ΠΑΣΟΚ, βρίσκονται σήμερα στην επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ. Εν ολίγοις θα λέγαμε ότι η Χρυσή Αυγή επιχειρεί να εμποδίσει και τις δυνατότητες ανάκαμψης του ΚΚΕ και της αποκατάστασης των δεσμών του με την εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα.
Στο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα στρέφεται στην συντριπτική της πλειοψηφία η ψήφος των εργαζομένων και των μικροαστικών στρωμάτων που θέλουν να εκφραστούν αριστερά και μέχρι το 2012 ανήκαν στην εκλογική και πολιτική επιρροή του ΠΑΣΟΚ. Το γεγονός αυτό δεν ακυρώνεται απ’ το ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δίνει διαπιστευτήρια πως «ανήκουμε στη Δύση, στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ»! Επίσης δεν πρέπει να προσπεράσουμε το γεγονός ότι στο ΣΥΡΙΖΑ, που αυτή τη στιγμή είναι η πρώτη πολιτική δύναμη της χώρας, βρίσκεται ένα μέρος πρώην ψηφοφόρων του ΚΚΕ.
Επί της ουσίας, ο ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησε τη δυναμική για την εκλογική του εκτόξευση «λεηλατώντας» καταρχήν τη μισή εκλογική βάση του ΚΚΕ τον Ιούνη του 2012 με το σύνθημα της «αριστερής κυβέρνησης» και της «καταγγελίας του μνημονίου της καταστροφής και της δανειακής σύμβασης της υποτέλειας». Έτσι κατάφερε να πάρει δυνάμεις απ’ το ΚΚΕ αλλά και το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεων εκείνων που αποσπάστηκαν απ’ το ΠΑΣΟΚ. Θα πρέπει δε, να προσθέσουμε ότι στην εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ εντάσσεται ακόμα και κάποιος κόσμος που παραδοσιακά ανήκε στην επιρροή του ΚΚΕ και που ακόμα και σήμερα δεν έχει πάψει να αυτοπροσδιορίζεται ως κομμουνιστής ή ακόμα και ΚΚΕ!
Με βάση τα όσα διαφαίνονται κύριος στόχος της παρέμβασης της Χρυσής Αυγής είναι να επικοινωνήσει μ’ εκείνες τις κοινωνικές δυνάμεις, πρώτα και κύρια τα μικροαστικά στρώματα που προέρχονται πολιτικά απ’ το ΠΑΣΟΚ και σήμερα βρίσκονται στο ΣΥΡΙΖΑ. Και πρώτα και κύρια μ’ εκείνα τα τμήματα του λεγόμενου «πατριωτικού ΠΑΣΟΚ» που έχουν εγκαταλείψει το σημερινό ΠΑΣΟΚ, το «κόμμα του μνημονίου».
Άλλωστε στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπήρχαν και ρεύματα σκέψης που εξέφραζαν «αστικό εθνικισμό» αφενός και αφετέρου η στάση των ηγεσιών του ΠΑΣΟΚ που τροφοδοτούσαν ακόμα και ακροδεξιούς σχηματισμούς όπως το ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη, με αποκορύφωμα την τρικομματική συγκυβέρνηση υπό τον τραπεζίτη Παπαδήμο, δημιουργεί ένα προηγούμενο στο οποίο η Χρυσή Αυγή επενδύει και προσπαθεί να οικοδομήσει δεσμούς με αυτές τις κοινωνικές δυνάμεις. Η Χρυσή Αυγή λοιπόν ρίχνει γέφυρες σ’ αυτές τις δυνάμεις ποντάροντας στην ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ στο μπλοκ των αστικών κοινοβουλευτικών δυνάμεων και τις ανακατατάξεις που μπορεί να προκαλέσει κάτι τέτοιο στη βάση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Η Χρυσή Αυγή παίρνει υπόψη της επίσης σ’ αυτή την τακτική της, την έλλειψη λενινιστικής τακτικής απ’ την πλευρά του ΚΚΕ, γιατί είναι μείζονος σημασίας πολιτικό γεγονός. Η συγκεκριμένη λάθος στάση του ΚΚΕ, τόσο στο πολιτικό πρόβλημα της χώρας, όσο και στο εργατικό κίνημα, διευκολύνει την πιθανότητα, ένα μέρος των εργαζομένων να εκλάβουν την ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ ως αποτυχία συνολικά της Αριστεράς να δώσει αριστερή, ριζοσπαστική διέξοδο στην κρίση, γεγονός που θα σκορπίσει απογοήτευση και μοιρολατρία και κάτω από συγκεκριμένους όρους μπορεί να οδηγήσει την πολιτική τους ταλάντευση σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση απ’ τη σημερινή.
Σ’ αυτή ακριβώς την πιθανή φορά της κίνησης της μάζας, η Χρυσή Αυγή επιχειρεί να παρέμβει ενεργητικά προκειμένου να αποσπάσει νέες δυνάμεις με σκοπό να εδραιώσει την επιρροή της στα μικροαστικά στρώματα, να επεκταθεί στην εργατική τάξη, αλλά και να γίνει ο απόλυτος κυρίαρχος στο χώρο της νεολαίας. Η ίδια η Χρυσή Αυγή μας εξηγεί αυτό το γεγονός λέγοντας ότι περιμένει μια συγκυβέρνηση ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ ως «την τελευταία πράξη του “δράματος” για να ανοίξουν διάπλατα οι πύλες για την επέλαση της Χρυσής Αυγής»!
Με δεδομένη τη δικαστική εξέλιξη και την εκκρεμοδικία για τον εγκληματικό χαρακτήρα της νεοναζιστικής αυτής οργάνωσης, η στόχευση της Χρυσής Αυγής να αποσπάσει απ’ το ΣΥΡΙΖΑ δυνάμεις κατά κύριο λόγο προερχόμενες απ’ το ΠΑΣΟΚ, εξηγεί και τη διαφορά με την οποία η Χρυσή Αυγή πολιτεύτηκε στην εκλογική μάχη του Μάη του 2014. Υπάρχει σαφής στροφή στη ρητορική και την ιδεολογική της παρέμβαση σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο της δράσης της. Είναι ολόκληρη εκείνη η χρονική περίοδος απ’ τη συγκυβέρνηση Παπαδήμου και πριν τις εκλογές του 2012 όταν και έκανε τις πρώτες επίσημες δυναμικές εμφανίσεις της ως υπολογίσιμη πολιτική δύναμη και άρχισε να καταγράφεται με ένα 4% στις δημοσκοπήσεις, αλλά και στην περίοδο μετά τις εκλογές του 2012 που μπήκε στη βουλή με περίπου 7% και μέχρι τη δολοφονία Φύσσα το φθινόπωρο του 2013.
Σ’ εκείνη τη φάση το κύριο στοιχείο στην ιδεολογική παρέμβαση και στη γενικότερη δράση της Χρυσής Αυγής ήταν ο αντικομμουνισμός του «κονσερβοκουτιού» και των «αναγκαστικών νόμων 375 και 509». Η προπαγάνδα της Χρυσής Αυγής ήταν πιστή αντιγραφή των πιο σκοτεινών περιόδων της νεότερης ελληνικής ιστορίας, όταν η αστική τάξη εφάρμοσε την πιο ακραία μορφή του «διαίρει και βασίλευε», για να διχάσει τους εργαζόμενους σε «εθνικόφρονες» και «μιάσματα» με σκοπό να δικαιολογήσει τις διώξεις που έφταναν μέχρι και το εκτελεστικό απόσπασμα για τους κομμουνιστές και τους «συνοδοιπόρους» τους.
Σκοπός της αστικής τάξης τότε ήταν να ξεπλύνει τον προδοτικό της ρόλο στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο και να επανακτήσει την πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία του έθνους, για να μπορεί η Ελλάδα να παραμένει υποτελής χώρα στον ιμπεριαλισμό πρώτα και κύρια των Αμερικανών. Η Χρυσή Αυγή λοιπόν απευθυνόταν κατ’ αυτή την πρώτη περίοδο της δράσης της και μέχρι πρότινος προς την Αριστερά και το Κομμουνιστικό Κίνημα χαρακτηρίζοντάς τους «ερυθρά σκουλήκια» και συνόδευε αυτούς τους ανοίκειους χαρακτηρισμούς με συνθήματα του επιπέδου «Στο Βίτσι και στο Γράμμο σας χώσαμε στην άμμο».
Μοιραία, αυτή η προπαγάνδα της Χρυσής Αυγής έδινε κεντρικό ρόλο στους «ύμνους» προς τη δικτατορία της 21ης Απρίλη και τη δικτατορία του ναζιστή Μεταξά, προς τους δωσίλογους και τους κουκουλοφόρους της κατοχής, οι οποίοι στη συνέχεια έγιναν «νικητές του εμφυλίου», επειδή μετατράπηκαν από υπηρέτες των Γερμανών Ναζί σε υπηρέτες των Αμερικανών ιμπεριαλιστών. Επίσης, με διάφορες ευκαιρίες τα ηγετικά στελέχη της Χρυσής Αυγής δεν δίσταζαν να προβάλλουν ανοιχτά και ξεδιάντροπα τα χιτλερικά τους πιστεύω και φυσιολογικά όλα αυτά οδηγούσαν τη Χρυσή Αυγή και στην αντίστοιχη πρακτική. Αυτή των δολοφονικών επιθέσεων πρώτα και κύρια κατά των οικονομικών μεταναστών, αλλά και τους τραμπουκισμούς κατά πολιτικών αντιπάλων, όπως για παράδειγμα το επεισόδιο με δράστη τον Κασιδιάρη σε βάρος της Λιάνας Κανέλλη και της Ρένας Δούρου, σε πανελλήνια μάλιστα τηλεοπτική μετάδοση.
Στην πράξη, εκείνη την περίοδο του 2012, η Χρυσή Αυγή είχε χρησιμοποιηθεί απ’ την αστική τάξη και ως φόβητρο για να συγκρατηθούν ορισμένες απ’ τις φυγόκεντρες δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ με σκοπό να αποτραπεί η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία. Ουσιαστικά η Χρυσή Αυγή λειτουργούσε ως το «αντίπαλο δέος» στο πλαίσιο της θεωρίας των δύο άκρων για να μην αποδυναμωθούν πλήρως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μπροστά στον τότε φόβο της αστικής τάξης να ανέλθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.
Είναι απολύτως αντιπροσωπευτικά του τότε ρόλου της Χρυσής Αυγής τα όσα είχε «εκμυστηρευτεί» ο πρώην γενικός γραμματέας της κυβέρνησης Τάκης Μπαλτάκος (γνωστός για το ρόλο του ως σύνδεσμος της Χρυσής Αυγής με την κυβέρνηση Σαμαρά που οδήγησε και στην αποπομπή του ύστερα απ’ την αποκάλυψη των επαφών του με τον Κασιδιάρη και άλλα πρώτης γραμμής στελέχη της Χρυσής Αυγής) στο γραμματέα της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Νίκο Βούτση. Ο Τάκης Μπαλτάκος φέρεται να συνιστούσε στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να προσέχουν (!) γιατί «οι Χρυσαυγίτες έχουν όπλα και ετοιμάζουν προβοκάτσιες σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση»!
Αντίθετα, τώρα βλέπουμε κάτι άλλο να κυριαρχεί στην πολιτική ρητορική της Χρυσής Αυγής, όντας η ίδια να θέλει να εμφανίζεται ως «διωκόμενη πολιτική δύναμη» απ’ το σύστημα και την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Διαπιστώνουμε να μην επιτίθεται στο ΣΥΡΙΖΑ ως «ερυθρό σκουλήκι», αλλά κυρίως να τον κατηγορεί για την αδυναμία του να εκφράσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια για να ρίξει την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, την «κυβέρνηση του μνημονίου και της υποτέλειας»! Απολύτως ενδεικτικά αυτής της στροφής στη ρητορική της Χρυσής Αυγής είναι τα όσα έλεγε προεκλογικά ο Ηλίας Παναγιώταρος, ο οποίος σημείωνε ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι παλτό. Οποιοδήποτε άλλο κόμμα στην αξιωματική αντιπολίτευση θα είχε 40% αυτή τη στιγμή»!
Φυσικά η Χρυσή Αυγή δεν έπαψε να είναι νεοναζιστική, βαθύτατα αντικομμουνιστική και εγκληματική οργάνωση. Ούτε πολύ περισσότερο είδε τώρα το «φως το αληθινό» και κατάλαβε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κομμουνιστικό κόμμα για να διαφοροποιήσει τη στάση της απέναντι του. Απλά, το 2012, βασικό της μέλημα ήταν να συσπειρώσει τον ακροδεξιό χώρο που θα αποτελούσε και το βασικό της πυρήνα για να μπει στο πολιτικό προσκήνιο και αυτό υπαγόρευε απ’ την πλευρά της, ως κυρίαρχο στοιχείο της παρέμβασή της, τη στοχοποίηση των μεταναστών και την προβολή του πιο εμετικού αντικομμουνισμού, γιατί πάνω σ’ αυτά τα δύο συστατικά στοιχεία, αυτά δηλαδή του ρατσισμού-ξενοφοβίας και του αντικομμουνισμού, οικοδομείται ο πιο αντιδραστικός εθνικισμός της αστικής τάξης, ειδικότερα των πιο επιθετικών κύκλων της, του χρηματιστικού κεφαλαίου.
Τώρα όμως, έχοντας δημιουργήσει τις βάσεις της πολιτικής της παρουσίας, η Χρυσή Αυγή κάνει την προσπάθεια για ένα παραπέρα άλμα, που θα την εδραιώσει ως ρυθμιστική καταρχήν δύναμη και στη συνέχεια θα της δώσει τη δυνατότητα, όπως προσδοκά, να αποσπάσει την εμπιστοσύνη της αστικής τάξης στο σύνολό της. Και ο δρόμος αυτός περνάει μέσα απ’ τη μεθοδολογία του Δούρειου Ίππου για την άλωση των κοινωνικών δυνάμεων που εκφράζονται ήδη ή που στρέφονται προς τ’ αριστερά.
Πάνω σ’ αυτή τη βάση προκύπτουν και οι επιθέσεις φιλίας προς το ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτές εκφράστηκαν με το «δεν δίνουμε γραμμή για το δεύτερο γύρο, αλλά οι ψηφοφόροι μας δεν θα ψηφίσουν τους διώκτες μας Σαμαρά-Βενιζέλο». Η Χρυσή Αυγή προσπαθεί να ρίξει γέφυρες με τους εργαζόμενους που βρίσκονται ή κινούνται στις παρυφές του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και άλλων δυνάμεων. Η Χρυσή Αυγή προσπαθεί με λίγα λόγια να τραβήξει τη μεγάλη πλειοψηφία των κοινωνικών δυνάμεων του άλλοτε δικομματισμού ΠΑΣΟΚ-ΝΔ ως όρο για να μπορέσει να διεκδικήσει αυτοτελή πολιτικό ρόλο. Έτσι κι αλλιώς οι δυνάμεις που σήμερα εκφράζονται πολιτικά απ’ τη Χρυσή Αυγή προέρχονται κατά κύριο λόγο απ’ τη ΝΔ και ένα επίσης σημαντικό κομμάτι του ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο η κύρια ταλάντευση των προερχόμενων απ’ το ΠΑΣΟΚ κοινωνικών δυνάμεων στρέφεται προς τ’ αριστερά και στη συντριπτική του πλειοψηφία προς το ΣΥΡΙΖΑ.
Η προσπάθεια αυτή της Χρυσής Αυγής να αποσπάσει τις κοινωνικές δυνάμεις που σήμερα κινούνται προς τ’ αριστερά έχει νόημα και από μια άλλη άποψη. Ο κόσμος ευρύτερα της Αριστεράς έχει ανεπτυγμένα και τα πιο αντιφασιστικά αντανακλαστικά. Αυτά η Χρυσή Αυγή θέλει να τα ευνουχίσει σε σημείο εξουδετέρωσης για να μπορέσει να εδραιώσει τη θέση της στο πολιτικό σύστημα. Με την έννοια αυτή η στάση του ΣΥΡΙΖΑ για το δεύτερο γύρο των εκλογών στην τοπική και περιφερειακή αυτοδιοίκηση ήταν εγκληματική και ασυγχώρητη γιατί ρίχνει νερό στο δηλητηριώδη μύλο της Χρυσής Αυγής. Σε τελική ανάλυση στρέφεται σε βάρος όχι μόνο του Κομμουνιστικού Κινήματος αλλά και του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ ως αριστερού κόμματος, είναι «βούτυρο στο ψωμί» της Χρυσής Αυγής.
Βέβαια θα πρέπει να προσθέσουμε ότι το «καρότο» που χρησιμοποιεί η Χρυσή Αυγή για να επικοινωνήσει με κοινωνικές δυνάμεις που ακολουθούν το ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, το χρησιμοποίησε σε κάποιες περιπτώσεις και στην προηγούμενη περίοδο της παρέμβασή της, όταν κυριαρχούσε στην εγκληματική της δράση το «μαστίγιο», ακόμα και για εργατικές δυνάμεις που εκφράζονταν ή αποτελούσαν προνομιακό χώρο για το ΚΚΕ.
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η στάση της Χρυσής Αυγής στην απεργία των εργατών της Χαλυβουργίας στο εργοστάσιο του Ασπρόπυργου, όπου δήλωνε συμπαράσταση και στήριξη στους απεργούς! Την ίδια ώρα βέβαια, κρατούσε εντελώς διαφορετική στάση ασκώντας έμπρακτη τρομοκρατία στους εργάτες της Χαλυβουργίας στο Βόλο να μην προχωρήσουν σε απεργία και να δεχτούν τους όρους του Μάνεση. Ωστόσο στον Ασπρόπυργο όπου τότε η πλειοψηφία του σωματείου βρισκόταν στην επιρροή του ΠΑΜΕ κράτησε τη συγκεκριμένη στάση.
Αυτό βέβαια δεν εμπόδιζε στην πρώτη αυτή περίοδο της δράσης της Χρυσής Αυγής τον τότε κοινοβουλευτικό εκπρόσωπό της Χρήστο Παπά (έγκλειστο σήμερα στις φυλακές Κορυδαλλού) να αποκαλεί το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Μανώλη Γλέζο ως «κατάδικο απ’ την ελληνική δικαιοσύνη», ορμώμενος απ’ το αγωνιστικό παρελθόν του συγκεκριμένου στελέχους στο πλαίσιο του Κομμουνιστικού Κινήματος και δη του ΚΚΕ. Ήταν στην πραγματικότητα μια έμμεση, αλλά σαφής εξύμνηση των έκτακτων στρατοδικείων των μεταπολεμικών δεκαετιών και των διώξεων, που έφταναν μέχρι και τη θανατική εκτέλεση για τους κομμουνιστές και άλλους πατριώτες και δημοκράτες αγωνιστές. Ήταν μια έμμεση μεν, αλλά σαφέστατη αντικομμουνιστική πράξη στην ουσία της και αυτό δεν αλλάζει απ’ την κατοπινή πολιτική διαδρομή του Μανώλη Γλέζου. Άλλωστε ο συμβολισμός είναι αρκετά ισχυρός για να περνάει απαρατήρητος. Ο Μανώλης Γλέζος μαζί με το Λάκη Σάντα ήταν αυτοί που έκαναν την πρώτη αντιστασιακή πράξη στην κατεχόμενη απ’ τους φασίστες Ευρώπη κατεβάζοντας το 1941 τη ναζιστική σβάστικα απ’ την Ακρόπολη.
Πολύ περισσότερο, τα κροκοδείλια δάκρυα της Χρυσής Αυγής για τους εργάτες απεργούς της Χαλυβουργίας δεν εμπόδιζαν τον αρχηγό της Οργάνωσης Νίκο Μιχαλολιάκο (επίσης προφυλακισμένο ως αρχηγό εγκληματικής συμμορίας) να καλεί ανοιχτά σε συγκέντρωση οπαδών του «να ακονίσουν τα μαχαίρια τους στα πεζοδρόμια», ούτε φυσικά εμπόδισε Χρυσαυγίτες να μαχαιρώνουν μετανάστες εργάτες και να τους στέλνουν στο θάνατο, ή να τους καθιστούν ανάπηρους για το υπόλοιπο της ζωής τους, την ίδια εκείνη περίοδο.
Ούτε και τώρα που αναπροσαρμόζει την τακτική της, πρόκειται να σταματήσει την χρήση του «μαστιγίου» και του αντικομμουνισμού και να χρησιμοποιεί μόνο το «καρότο». Η Χρυσή Αυγή δεν πρόκειται να βάλει γραβάτες για να ξεχάσει τα μαχαίρια και την «κρυπτεία», τις επιθέσεις σε βάρος της Αριστεράς και του Κομμουνιστικού Κινήματος ως «ανθελληνικών δυνάμεων». Αυτό που προσανατολίζεται να κάνει η Χρυσή Αυγή είναι να αλλάξει τη δοσολογία της δράσης της και της παρέμβασής της ανάγοντας σε κύριο στοιχείο της, την προσπάθεια διείσδυσης σε κοινωνικές δυνάμεις με τις οποίες σήμερα δεν είχε επαφή και επιρροή. Αυτό από μόνο του δε σημαίνει ότι θα πάψουν να λειτουργούν τα τάγματα εφόδου. Αυτό σημαίνει ότι η ιδεολογική και πολιτική παρέμβασή της θα αναβαθμιστεί και θα γίνει πιο «επιστημονική» για να μπορεί η Χρυσή Αυγή να προσδοκά και τα ανάλογα οφέλη.
Άλλωστε την ώρα που απευθυνόταν σαν σε «φίλους» στους ψηφοφόρους της Αριστεράς, δεν σταμάτησε τις τραμπούκικες και δολοφονικές επιθέσεις, όπως αυτή στο Κερατσίνι και στην Κηφισιά σε βάρος μελών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ την Κυριακή το απόγευμα των ευρωεκλογών! Επιθέσεις που είχαν και έναν τραυματία. Ούτε φυσικά έπαψε να διακηρύσσει ανοιχτά τις δολοφονικές της διαθέσεις κατά του ΚΚΕ ως όρο για να μετατραπεί η Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος σε απόλυτο φέουδο των εργολάβων και των εφοπλιστών. Και ακόμα περισσότερο δεν δίστασε να απειλήσει με θάνατο, σύμφωνα με τις καταγγελίες που υπάρχουν, εκλεγμένους δημοτικούς συμβούλους του δήμου Νίκαιας-Ρέντη ότι θα έχουν την τύχη του Φύσσα!
Η Χρυσή Αυγή δεν πρωτοτυπεί καθόλου. Τη μεθοδολογία αυτή του Δούρειου Ίππου την αντιγράφει απ’ τους Χιτλερικούς και την προσπάθειά τους να αλώσουν τη δύναμη και την επιρροή του ΚΚ Γερμανίας στο Μεσοπόλεμο, ως όρο για να κερδίσουν την πλειοψηφία των μικροαστικών στρωμάτων και της εργατικής τάξης. Απλά στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής σήμερα, η αριστερή ψήφος στην πλειοψηφία της στρέφεται προς το ΣΥΡΙΖΑ και όχι στο ΚΚΕ, εξαιτίας της έλλειψης λενινιστικής τακτικής απ’ την πλευρά της ηγεσίας του Κόμματος.
Σ’ αυτές τις συνθήκες η Χρυσή Αυγή φαίνεται ότι απέκτησε και τον Γκαίμπελς της. Δεν είναι άλλος απ’ τον καθηγητή αστροφυσικής του πανεπιστημίου της Πάτρας, Χρίστο Γούδη, ο οποίος ήταν υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος για την Αθήνα με τη Χρυσή Αυγή. Κατά τα φαινόμενα έχει αναλάβει κεντρικό ρόλο στην «ιδεολογική τεκμηρίωση» και στην προώθηση στη ζωή αυτής της τακτικής της Χρυσής Αυγής στη συγκεκριμένη συγκυρία.
Η πρωτοβουλία εκείνη που σηματοδότησε τη στροφή στην τακτική και την παρέμβαση της Χρυσής Αυγής ήταν η ανοιχτή επιστολή του Χρίστου Γούδη στον υποψήφιο δήμαρχο του ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα. Είχαμε αναφερθεί σ’ αυτή την επιστολή στο άρθρο μας «Για τη Χρυσή Αυγή και το ρόλο της στο πολιτικό σύστημα», αλλά τώρα την παραθέτουμε ολόκληρη για να έχουν πλήρη εικόνα οι αναγνώστες μας:
“ΔΕΞΙΟΤΕΡΑ ΚΟΥΡΟΠΑΤΚΙΝ”
Ανοιχτή επιστολή στον υποψήφιο δήμαρχο του ΣΥΡΙΖΑ
Γαβριήλ Σακελλαρίδη
Αγαπητέ Γαβριήλ,
Αφού σε συγχαρώ για τις επιδόσεις σου στον πρώτο γύρο των δημοτικών εκλογών στον Δήμο Αθηναίων, θα ήθελα να σου εξωτερικεύσω κάποιες προσωπικές μου σκέψεις, σχετικά με τη σχέση Αριστεράς-Δεξιάς (στις ακραίες έστω εκφάνσεις τους) και συνακόλουθα κάποιες άλλες σκέψεις μου σχετικές με τον επικείμενο δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών.
Αναφορικά με το πρώτο σκέλος, θα σου παραθέσω αυτούσιες τις απόψεις μου, τις οποίες έχω ήδη δημοσιοποιήσει σε σχετικό δοκίμιό μου του Οκτωβρίου του 2012, το οποίο και συμπεριέλαβα στο βιβλίο μου «Βαϊμάρης και Θούλης (Α)γωνία», που εξεδόθη από τον εκδοτικό οίκο του Γιάννη Σχοινά «Νέα Θέσις», τον Δεκέμβριο του 2012:
Πολιτική Τοπολογία
Μελανέρυθρα Συγκοινωνούντα Δοχεία
Οι Δελφοί βρίσκονται στο κέντρο («ομφαλό») της Γης,
στο σημείο όπου συναντήθηκαν δυο αητοί που τους είχε
εξαπολύσει ο Δίας από δύο αντίθετα άκρα του κόσμου.
Μύρων Στάγκμαν
«Εκατό Προφητείες του Μαντείου των Δελφών»
Το κοινωνικό γήπεδο στο οποίο διεξάγεται ο εκάστοτε πολιτικός αγώνας μπορεί να είναι είτε επίπεδο (σε περίπτωση κοινωνικής ψυχοστασίας) είτε σφαίρα (σε περίπτωση κοινωνικού βρασμού). Κατά συνέπεια δύο παίκτες που ξεκινούν από το ίδιο σημείο πάνω στην ίδια γραμμή, προς αντίθετες όμως κατευθύνσεις, στην μεν πρώτη περίπτωση θα αποκλίνουν διηνεκώς, ενώ στην δεύτερη (μη ευκλείδεια γεωμετρία) κάποια στιγμή θα συναντηθούν (αν για παράδειγμα κινούνται σε αντίθετες διευθύνσεις αλλά επάνω στον ισημερινό της σφαίρας). Είναι η τυπική περίπτωση μεταξύ κομμουνισμού και φασισμού. Όταν η δυναμική της κοινωνικής αστάθειας επιβάλλει το παιχνίδι να διεξαχθεί στην επιφάνεια μιας σφαίρας (δεδομένου ότι κάτω από το καθεστώς της παγκοσμιοποίησης, σφαίρα είναι ο πλανήτης μας όχι μόνο στερεομετρικά αλλά και κοινωνικά και οικονομικά), τότε τα δύο αυτά ιδεολογικά συστήματα συγκλίνουν.
Η άγρια «αδελφική» διαμάχη τους (Άβελ και Κάϊν, Ρωμύλος και Ρέμος) οφείλεται στο ότι επί της ουσίας και τα δύο απευθύνονται σε ένα κοινό, του οποίου τα πιστεύω εύκολα το καθιστούν εν δυνάμει υποστηρικτή του ενός ή του άλλου φαινομενικά αντίθετου ιδεολογικού σχήματος. Το προς τα πού θα κλίνει η πλάστιγγα είναι τότε συνάρτηση της επικοινωνιακής δυναμικής και διαχείρισης που αναπτύσσουν οι «τύποις» αντιμαχόμενες παρατάξεις. Στον εμφύλιο αυτόν ιδεολογικό πόλεμο, ο μόνος κερδισμένος είναι ο πραγματικός εχθρός: το παγκόσμιο περιπλανώμενο σύστημα των διεθνών τοκογλύφων και καταχραστών της εξουσίας, την οποία κατέχουν εν ονόματι μιας πλασματικής, εικονικής και ψευδεπίγραφης Δημοκρατίας.
Ιδιαίτερα επίκαιρη είναι η σχετική ανάλυση του Ιωάννη Μεταξά στο προσωπικό του ημερολόγιο (τόμος 4ος, Ίκαρος, Αθήνα 1960, σελ. 446-448), περί καπιταλισμού, Δημοκρατίας και της χημικής συγγένειας των καθεστώτων της εποχής του:
«Η Δημοκρατία είναι το παιδί του καπιταλισμού… Είναι το όργανο με το οποίο κατορθώνει ο καπιταλισμός να παριστάνη τη θέλησή του ως τη λαϊκή θέληση. Αυτό το είδος της Δημοκρατίας χρειάζεται εκλογές καθολικής μυστικής ψηφοφορίας, άρα οργανωμένα κόμματα και συνεπώς μεγάλα κεφάλαια. Χρειάζεται για τον ίδιο λόγο εφημερίδες, άρα μεγάλα κεφάλαια. Χρειάζεται εκλογική οργάνωση κάθε φορά και εκλογικούς αγώνες, άρα χρήματα. Και τόσα άλλα που απαιτούν κεφάλαια… Από την άλλη μεριά ο καπιταλισμός, για να συσσωρεύσει τα κεφάλαια στα χέρια εκείνων που τον εκπροσωπούν και να κάμη όλο τον κόσμο σκλάβους του – μα σκλάβους που να νομίζουν πως είναι ελεύθεροι – έχει ανάγκη της ελευθέρας οικονομίας… Κράτη που επικρατεί η διευθυνόμενη οικονομία, όσο και αν είναι δημοκρατικά – και εννοούμε τέτοια που αποσκοπούν το γενικό συμφέρον του λαού – δεν συμφέρουν στον καπιταλισμό. Γιατί μέσα σε τέτοια κράτη δεν είναι δυνατή η εκμετάλλευση του συνόλου του λαού από τους εκπροσώπους του καπιταλισμού… Αλλά ο καπιταλισμός τα ονομάζει τυραννίες… Από τη μια μεριά Αγγλία, Γαλλία, Αμερική (καπιταλισμός)·από την άλλη Γερμανία, Ρωσία, Ιταλία (διευθυνόμενη οικονομία)».
Αυτά, μπροστά στο σταυροδρόμι κρίσιμων αποφάσεων. Κι αυτό διότι η δική μας ταλαίπωρη Δημοκρατία αρνείται να αυτοκαθαρθεί, έτσι ώστε τα σκληρά κοινωνικά μέτρα που είναι αναγκασμένη να πάρει, για την έξοδό μας από την Κρίση, να γίνουν αποδεκτά από έναν λαό που χειμάζεται και που θεωρεί ότι, ζώντας μέσα σε ένα σύννεφο παρακμής, διαφθοράς και συνδιαλλαγής των ταγών της, λοιδωρείται και χλευάζεται από αυτούς.
***
Είπα αυτά που θεωρώ ότι μας ενώνουν, δεδομένου μάλιστα ότι ούτε εσείς είστε κομμουνιστές, ούτε εμείς είμαστε φασίστες. Είστε περισσότερο διεθνιστές και λιγότερο εθνικιστές απ’ ότι εμείς, μέχρις εδώ όμως. Η καταχρηστική λεκτική ερμηνεία των όρων δεν κάνει καλό σε κανένα μας, οξύνει καταστάσεις και προκαλεί συναισθηματικές φορτίσεις, που δυστυχώς οδήγησαν πρόσφατα σε τραγικά και μη αναστρέψιμα περιστατικά, για όλα εκείνα τα παιδιά που έχασαν άδικα τη ζωή τους.
Σίγουρα υπάρχουν και αυτά που μας χωρίζουν. Το μεταναστευτικό, συνυφασμένο με το οργανωμένο δουλεμπόριο και παραεμπόριο, αλλά και την εγκληματικότητα στην πόλη των Αθηνών, όπως και ο τρόπος αντιμετώπισής τους, είναι το μείζον. Δεν ξεκίνησε από την Αριστερά. Κάποιοι επεδίωκαν φθηνά εργατικά χέρια και συνακόλουθα την υποβάθμιση του Έλληνα εργάτη, και ως προς την δυνατότητα εύρεσης εργασίας και ως προς την εκμηδένιση των ημερομισθίων του. Αυτά είναι πλέον γνωστά, και πρώτος τα κατήγγειλε ο Μαρξ στο «Κεφάλαιο». Θα περίμενα να γίνονται αποδεκτά και από την Αριστερά. Η έννοια του συμπαγούς ελληνικού έθνους και της ανάγκης προστασίας της πατρίδας μας είναι το δεύτερο, δεν νομίζω όμως ότι υπάρχουν Έλληνες που δεν αγαπούν την πατρίδα τους, ιδιαίτερα οι νέοι άνθρωποι όπως εσύ. Η «γραμμή Καμίνη», ο οποίος προβάλλει βαθιά και ενσυνείδητα και συστηματικά την έννοια της «πόλης» αποκομμένη από την έννοια της «πατρίδας», με βρίσκει κάθετα αντίθετο και, προσωπικά τουλάχιστον, δεν θα επιθυμούσα να τον δω να υποστηρίζεται από τους εθνικιστές στον δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών.
Σκέψου τα λίγο, όλα αυτά, η πολιτική αντιπαλότητα δεν θα πρέπει να οδηγεί σε λεκτικές υπερβολές, «οι λέξεις», είπε κάποτε ένας μεγάλος αστροφυσικός, «είναι σαν τα καμάκια, όταν καρφωθούν δεν βγαίνουν εύκολα, κι αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια». Ας είμαστε προσεκτικοί στις εκφράσεις μας, ένθεν κακείθεν, και ας καταβάλουμε προσπάθεια να συνεννοηθούμε. Κάποιος, επίσης αστροφυσικός, είπε κάποτε: «αυτός ο άνθρωπος είναι δύσκολος, θα πρέπει να μιλήσω περισσότερο μαζί του». Αυτή είναι η μόνη διέξοδος που έχουμε μπροστά μας. Περισσότερη συζήτηση, έστω και αντιρρητική. Ποτέ να μη δυναμιτίζουμε τις γέφυρες. Τα νερά των ποταμιών είναι θολά, κι έχουν ρουφήχτρες.
Καλό δρόμο στο ταξίδι της ζωής,
Χρίστος Γούδης
Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος
(δεν έχω ακόμα ιδέα για το αποτέλεσμα της σταυροδοσίας)
με την “Ελληνική Αυγή για την Αθήνα”.
Αυτά σημειώνει σήμερα, το 2014, ο αστροφυσικός Χρίστος Γούδης, στέλεχος πλέον της Χρυσής Αυγής. Θα δούμε όμως στο επόμενο άρθρο μας για το θέμα ότι στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από αντιγραφές των «επιστημονικά» δουλεμένων μεθόδων προπαγάνδας που διέκριναν τα γραπτά και τις ομιλίες ενός βασικού ηγετικού στελέχους του Ναζιστικού κόμματος της Γερμανίας και υπεύθυνου προπαγάνδας του Χίτλερ, του Δρ Γιόζεφ Γκαίμπελς έναν αιώνα πριν.
Για την ώρα, αυτό που βλέπουμε είναι τον …Δρ Χρίστο Γούδη, με μπαμπεσιές γκαιμπελικής έμπνευσης, να προσπαθεί ν’ ανοίξει διαύλους επικοινωνίας και να παγιδεύσει ιδεολογικά τον κόσμο της Αριστεράς στο όνομα του ότι «τύποις» είναι αντιμαχόμενες ιδεολογίες ο φασισμός και ο κομμουνισμός, ότι δήθεν κερδισμένο απ’ αυτή την «εμφύλια διαμάχη» είναι το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο! Παρόλα αυτά ο Χρίστος Γούδης δεν ξεχνάει να μας υπενθυμίσει ότι η αντιπαλότητα και η έχθρα μεταξύ φασισμού και κομμουνισμού αφορά στο ποιος θα αποσπάσει στην επιρροή του τα μικροαστικά στρώματα και την εργατική τάξη. «Η άγρια αυτή “αδελφική” διαμάχη οφείλεται στο ότι επί της ουσίας και τα δύο απευθύνονται σε ένα κοινό, του οποίου πιστεύω εύκολα το καθιστούν εν δυνάμει υποστηρικτή του ενός ή του άλλου» σημειώνει πάρα πολύ χαρακτηριστικά.
Σ’ αυτό το πλαίσιο πάντως ο Χρίστος Γούδης δείχνει σαφέστατα ότι στόχος της Χρυσής Αυγής είναι τα μικροαστικά στρώματα και κατ’ επέκταση και τμήματα της εργατικής τάξης που προέρχονται απ’ το ΠΑΣΟΚ και σήμερα εκφράζονται πολιτικά απ’ το ΣΥΡΙΖΑ. «Είπα αυτά που θεωρώ ότι μας ενώνουν, δεδομένου μάλιστα ότι ούτε εσείς είστε κομμουνιστές, ούτε εμείς είμαστε φασίστες. Είστε περισσότερο διεθνιστές και λιγότερο εθνικιστές απ’ ότι εμείς, μέχρις εδώ όμως. Η καταχρηστική λεκτική ερμηνεία των όρων δεν κάνει καλό σε κανένα μας». Η προσπάθεια να επικεντρωθεί σε κοινωνικές δυνάμεις που έχουν συνυπάρξει με ρεύματα εθνικιστικής σκέψης στο πλαίσιο της ένταξής τους στο ΠΑΣΟΚ είναι σαφής απ’ αυτό το απόσπασμα. Γι’ αυτό και ο Χρίστος Γούδης υπενθυμίζει ότι στο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κομμουνιστές, ενώ για να ρίξει γέφυρες μ’ αυτές τις δυνάμεις, ισχυρίζεται ψευδώς ότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι φασίστες.
Αυτοδιαψεύδεται όμως, καθώς ο Χρίστος Γούδης πρέπει να μας εξηγήσει γιατί ξεκινάει την επιστολή του αναφέροντας ότι δήθεν κομμουνισμός και φασισμός αποτελούν «τυπική περίπτωση» δύο ιδεολογικών συστημάτων που συγκλίνουν ιδεολογικά, αφού απευθύνεται σε έναν παραλήπτη στον οποίο λέει ότι «ούτε εσείς είστε κομμουνιστές ούτε εμείς φασίστες»;
Είναι προφανές ότι ο Χρίστος Γούδης «παίζει» με το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στο επίπεδο της ιδεολογίας εκφράζει έναν αστικό κοσμοπολιτισμό στο όνομα ενός ψευδεπίγραφου διεθνισμού που καμία σχέση δεν έχει με τον προλεταριακό διεθνισμό. Ο Χρίστος Γούδης χάρη σ’ αυτή τη λαθροχειρία αφήνει να αιωρείται ότι ο διεθνισμός γενικά αντιστρατεύεται τον πατριωτισμό με σκοπό να στρέψει την κοινωνική συνείδηση των μαζών προς τον εθνικισμό, να εγκλωβίσει τη σκέψη και τη συνείδηση των μαζών στις μυλόπετρες του δίπολου αστικός κοσμοπολιτισμός – αστικός εθνικισμός (στην πιο ακραία και αντιδραστική του έκφραση όπως είναι ο φασισμός).
Και για να γίνει πιο αποτελεσματικός ο Χρίστος Γούδης εμφανίζει στην επιστολή του αυτό το πνεύμα οικειότητας σε σημείο που προσπαθεί να μην αμφισβητήσει τον πατριωτισμό του ΣΥΡΙΖΑ αλλά να καταδείξει την αδυναμία του να υπηρετήσει αυτό τον πατριωτισμό. Και μάλιστα οικοδομεί αυτή την άποψη στο γεγονός ότι «η Αριστερά δεν κάνει αποδεκτά αυτά που πρώτος κατήγγειλε στο Κεφάλαιο ο Μαρξ» για το ρόλο των μεταναστών στην πτώση των ημερομισθίων του Έλληνα εργάτη! Βέβαια ο Χρίστος Γούδης «ξεχνάει» να πει ότι ο Μαρξ ποτέ δεν είδε στο διαίρει και βασίλευε της εργατικής τάξης τη λύση του προβλήματος. Πιο τρανή απόδειξη το «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε». Έτσι κι αλλιώς κάθε τίμιος εργάτης δεν πρέπει να ξεχνάει το παράδειγμα της εργατικής τάξης των ΗΠΑ σε περασμένους αιώνες. Το οχτάωρο και τόσες άλλες κοινωνικές κατακτήσεις των εργαζομένων που βρίσκονται στους μεγάλους ταξικούς αγώνες του αμερικανικού προλεταριάτου του 19ου και αρχές του 20ου αιώνα κερδήθηκαν όταν έγιναν και τα πρώτα βήματα απ’ τα εργατικά συνδικάτα στις ΗΠΑ για την ενότητα της λευκής εργατικής τάξης με τους έγχρωμους και μετανάστες, που ως τότε οι λευκοί δεν τους δέχονταν στα ίδια συνδικάτα. Οι Έλληνες δε μετανάστες στην Αμερική αντιμετωπίζονταν ως «μαύροι»!
Επανερχόμαστε στο άρθρο του Χρίστου Γούδη για να σημειώσουμε ότι έχει ομολογουμένως μια παμπόνηρη διάρθρωση της επιχειρηματολογίας του, γιατί με αυτό τον τρόπο κάνει και κάτι επιπλέον στο πλαίσιο των ευρύτερων στοχεύσεων της Χρυσής Αυγής. Ο Χρίστος Γούδης προσπαθεί να διαστρέψει την αντίληψη και την άποψη του Μαρξ για το μεταναστευτικό και να εμφανίσει τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή ως απηχούσα απόψεις του Κομμουνιστικού Κινήματος εξαιτίας του «εθνικισμού» της και της «αγάπης για την πατρίδα»! Ακριβώς σ’ αυτό το σημείο έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό που είχαμε γράψει αρκετά πριν, ότι δηλαδή επιχειρεί να ορθώσει εμπόδια στη δυνατότητα του ΚΚΕ να επικοινωνήσει με εκείνες τις κοινωνικές δυνάμεις που σήμερα βρίσκονται στην επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ, με στόχο αυτές οι δυνάμεις μπροστά στην ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ να μη ριζοσπαστικοιηθούν ολοκληρωτικά αλλά να στραφούν στο φασισμό.
Σε κάθε περίπτωση πάντως και ασχέτως του παραλήπτη της επιστολής που είναι στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, ο Χρίστος Γούδης, αν προεκτείνουμε το συλλογισμό του, αξιώνει άμβλυνση από την πλευρά του Κομμουνιστικού Κινήματος της ιδεολογικής αντιπαράθεσης και πολύ περισσότερο παραίτηση από κάθε αποφασιστική στάση ενάντια στη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή.
Μάλιστα ο αστροφυσικός μας, επιχειρεί με κουτοπονηριές να φανεί και γαλαντόμος για να το επιτύχει αυτό, ασελγώντας με επιστημονική μεθόδευση πάνω στη θυσία του ακτιβιστή καλλιτέχνη Παύλου Φύσσα, στη δολοφονία του από αποδεδειγμένα χρυσαυγίτικο μαχαίρι. Καταφεύγει σε απαράδεκτους συμψηφισμούς με τα δύο νεκρά μέλη της Χρυσής Αυγής, στο όνομα μιας υποτίθεται «αδελφικής διαμάχης» εξαιτίας των «συναισθηματικών φορτίσεων» που δημιουργεί «η καταχρηστική ερμηνεία των όρων».
Στο σημείο αυτό θα μας επιτραπεί να πούμε ότι οι δολοφόνοι των δύο νεκρών μελών της Χρυσής Αυγής είναι άγνωστοι και πολύ φοβόμαστε ότι άγνωστοι θα παραμείνουν για να μπορεί να εκμεταλλεύεται το θάνατό τους η Χρυσή Αυγή και να κάνει λόγο για «αριστερούς τρομοκράτες» και η αστική τάξη να μπορεί να επαναφέρει όταν και όποτε κρίνει ότι τη βολεύει με οξύτητα τη θεωρία των άκρων για να εντείνει την ιδεολογική τρομοκρατία και την πολιτική καταστολής των εργατικών και λαϊκών αγώνων, για να ακολουθήσει με λίγα λόγια τη «στρατηγική της έντασης». Ο Χρίστος Γούδης λοιπόν σ’ αυτό το πλαίσιο ζητάει επί της ουσίας παραίτηση από κάθε πάλη του Κομμουνιστικού Κινήματος ενάντια στο φασισμό στο όνομα του τερματισμού μιας «άδικης αιματοχυσίας». Πρόκειται για άκρως επικίνδυνη υποκρισία που την καταρρίπτει η ίδια η ιστορική αλήθεια αλλά και η σημερινή πραγματικότητα.
Η ιστορική επίκληση του Μεταξά, άλλωστε, που κάνει ο Δρ Χρίστος Γούδης είναι αρκετή για να δείξει το μέγεθος της υποκρισίας, της δημαγωγίας και της παραπλάνησης. Ο τάχα πολέμιος του καπιταλισμού, ο ναζιστής τύραννος Μεταξάς είναι αυτός που κράτησε τους κομμουνιστές κλεισμένους στα μπουντρούμια της Ασφάλειας του Μανιαδάκη, σύμβολο του καθεστώτος υπήρξαν οι φυλακές της Ακροναυπλίας. Στα χέρια των δημίων της μεταξικής δικτατορίας έπεσε νεκρός απ’ τα φρικτά βασανιστήρια στις φυλακές της Κέρκυρας ο ηρωικός γραμματέας της ΟΚΝΕ Χρήστος Μαλτέζος. Ο Μεταξάς είπε ένα εξ’ ανάγκης «όχι» στους Ιταλούς, το οποίο ουδόλως αφορούσε στον ιταλικό φασισμό, για χάρη των Άγγλων ιμπεριαλιστών και παρέδωσε τους έγκλειστους κομμουνιστές, που ζητούσαν να πολεμήσουν κατά του φασίστα επιδρομέα, στους Γερμανούς Ναζί κατακτητές το 1941.
Παρόλα αυτά, το θράσος και η θρασυδειλία ως ίδιον των φασιστών δεν λείπει όπως είναι φυσικό ούτε και απ’ τον ιδεολογικό ινστρούχτορά τους Χρίστο Γούδη, ο οποίος ως εκπρόσωπος των δολοφόνων του Φύσσα και των εκτελεστών της δολοφονικής επίθεσης κατά των κομμουνιστών στο Πέραμα, φτάνει στο σημείο να τολμάει να ζητάει «συνεννόηση» και όχι «άγρια αδελφική διαμάχη»!
Πάνω σ’ αυτή την «επιστημονική» πολεμική κατά του Κομμουνιστικού Κινήματος, βλέπουμε σήμερα τον Κασιδιάρη και γενικά τα στελέχη της Χρυσής Αυγής να προβαίνουν σε ένα γκαιμπελικό αναποδογύρισμα της πραγματικότητας, πατώντας πάνω στον καιροσκοπισμό των αστικών κοινοβουλευτικών δυνάμεων και πρώτα και κύρια της κυβέρνησης, που κάνει αλά καρτ επίκληση και εφαρμογή της συνταγματικής νομιμότητας. Κατηγορούν τα άλλα αστικά κόμματα ως αντισυνταγματικά, αναφορικά με τις διώξεις σε βάρος της Χρυσής Αυγής και τις προφυλακίσεις βουλευτών της και του αρχηγού της, κάνουν λόγο για κατάλυση του πολιτεύματος και φτάνουν να χαρακτηρίσουν στο τέλος τη Χρυσή Αυγή ως νόμιμο πολιτικό κόμμα, που, δήθεν, διεξάγει ένα νόμιμο και συνταγματικό εθνικό πολιτικό αγώνα, ενάντια στους διεθνείς τοκογλύφους! Τους διεθνείς τοκογλύφους για τους οποίους ο Χρίστος Γούδης ισχυρίζεται ότι τάχα είναι οι μόνοι ωφελημένοι απ’ την «άγρια αδελφική διαμάχη» μεταξύ κομμουνισμού και φασισμού, ή εθνικισμού της Χρυσής Αυγής και διεθνισμού του ΣΥΡΙΖΑ!
Απολύτως χαρακτηριστική αυτού του γεγονότος, είναι και η φρασεολογία της οποίας μετέρχεται ο ίδιος ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής Νίκος Μιχαλολιάκος απ’ τις φυλακές του Κορυδαλλού στο μήνυμά του για το εκλογικό αποτέλεσμα, προκειμένου να εμφανίσει τη Χρυσή Αυγή ως τον «πραγματικό εχθρό της κλεπτοκρατίας»: «Μας φυλακίζουν, μας φιμώνουν και μας συκοφαντούν, γιατί μας φοβούνται. Γιατί όλα τα κόμματα του αντισυνταγματικού τόξου τα έχουν βρει μια χαρά μεταξύ τους και έχουν ενωθεί ενάντια στο μοναδικό αντισυστημικό κίνημα, που διεκδικεί μία μεγάλη και ελεύθερη Ελλάδα. …Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε ουρά του Σαμαρά σε αυτή την παράνομη δίωξη… Η Χρυσή Αυγή από σήμερα είναι ο τρίτος πόλος στην πολιτική ζωή της χώρας και το μοναδικό μέσο έκφρασης του αδιαπραγμάτευτου πατριωτισμού των Ελλήνων. … Πρέπει να αποκατασταθεί άμεσα η νομιμότητα και η συνταγματική τάξη. Να αποκατασταθεί η λαϊκή κυριαρχία και οι εκπρόσωποι του έθνους βουλευτές της Χρυσής Αυγής να επιστρέψουν ελεύθεροι στα κοινοβουλευτικά τους καθήκοντα».
Τα παραπάνω ο Νίκος Μιχαλολιάκος τα γράφει ανήμερα των εκλογών και αναρτώνται το Σάββατο 31 του Μάη στην ιστοσελίδα της Χρυσής Αυγής. Επί της ουσίας ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής πάνω στην επιχειρηματολογία του Γούδη περί «αδελφικής διαμάχης», που ευνοεί τους διεθνείς τοκογλύφους, έρχεται να επαναφέρει με «επιστημονική λεπτότητα» του σύνθημα του Χίτλερ «εναντίον όλων» το οποίο χρησιμοποιεί και η Χρυσή Αυγή, όταν κάνει λόγο για τη Χρυσή Αυγή ως «πραγματικό εχθρό της κλεπτοκρατίας» την οποία τη «φυλακίζουν, φιμώνουν και συκοφαντούν όλα τα κόμματα του αντισυνταγματικού τόξου» γιατί σύμφωνα με τη συλλογιστική της Χρυσής Αυγής «τα έχουν βρει μια χαρά μεταξύ τους και έχουν ενωθεί ενάντια στο μοναδικό αντισυστημικό κίνημα».
Βλέπουμε εδώ πάρα πολύ καλά, ότι την ώρα που ο Χρίστος Γούδης ύπουλα και προβοκατόρικα επιχειρεί να ανοίξει διαύλους επικοινωνίας με τον κόσμο της Αριστεράς, ο επικεφαλής της Χρυσής Αυγής προεκτείνει αυτές τις παραπλανητικές διακηρύξεις ότι τάχα «όλοι έχουν ενωθεί ενάντια στο μοναδικό αντισυστημικό κίνημα» και τις προεκτείνει ζητώντας αποκατάσταση της «νομιμότητας και της συνταγματικής τάξης»! Ναι, αυτά έχει το θράσος να τα ξεστομίζει το κόμμα των δολοφόνων του Φύσσα. Το κόμμα του Ρουπακιά, του Πατέλη και του Λαγού, το κόμμα που υμνεί τους ταγματασφαλίτες και τους δοσίλογους του Μελιγαλά.
Εν κατακλείδι η Χρυσή Αυγή προσπαθεί να μεταμφιέσει τη ρητορική της για να κερδίσει νέες κοινωνικές δυνάμεις χωρίς όμως ούτε μια στιγμή να κάνει έστω και μια σπιθαμή πίσω απ’ τα Χιτλερικά της πιστεύω, στη διαπαιδαγώγηση αυτών των δυνάμεων με τη ναζιστική ιδεολογία. Σε κάθε περίπτωση αυτά καταρρίπτουν και το μύθο περί μιας «σοβαρής Χρυσής Αυγής». Ούτε ο ρατσισμός, ούτε η ξενοφοβία, ούτε ο αστικός εθνικισμός, ούτε ο αντικομμουνισμός μπορεί να γίνουν ποτέ «καθωσπρέπει» όπως υπονοείται απ’ τη φράση «σοβαρή Χρυσή Αυγή». Το ακόνισμα των δολοφονικών μαχαιριών στο πεζοδρόμιο θα είναι πάντα η άλλη όψη αυτής της ναζιστικής ταυτότητας της Χρυσής Αυγής.
COMMENTS