Περίεργα πράγματα συμβαίνουν με ορισμένες πολιτικές θέσεις που σπεύδει να υιοθετήσει ο «Ριζοσπάστης» με αφορμή κάποιες αναφορές της «Αυγής» γύρω από το δίλημμα μνημόνιο – αντιμνημόνιο! Και το περίεργο βρίσκεται στο γεγονός ότι μόλις η «Α», για τους δικούς της λόγους, έγραψε ότι το δίλημμα αυτό εξαντλήθηκε ο «Ρ», και ως επιβεβαίωση των Κομματικών θέσεων, συμφώνησε με τη διαπίστωση της «Α»!
Η «Νέα Σπορά» πάρα πολύ έγκαιρα τοποθετήθηκε γύρω από το δίλημμα αυτό και πρόβαλε την άποψη ότι το δίλημμα μνημόνιο – αντιμνημόνιο δεν είναι πλαστό, όπως ισχυριζόταν η τότε ηγεσία του Κόμματος και εξακολουθεί ο «Ρ» σήμερα να υποστηρίζει, αλλά πραγματικό. Και αυτό, γιατί αφορά στη γενική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έτσι όπως είχε σχεδιαστεί να εφαρμοστεί για την Ελλάδα – σε συνθήκες χρεοκοπίας, που εφαρμόζεται με παραλλαγές σε όλες τις χώρες – μέλη.
Δυστυχώς, έχουμε την εντύπωση, ότι ο «Ρ» «βολεύτηκε» από τα όσα έγραψε η «Α» και έτσι για άλλη μια φορά έρχεται να επιβεβαιωθεί η Λενινιστική ανάλυση ότι ο δεξιός και «αριστερός» οπορτουνισμός, στην πράξη, πάνε χεράκι – χεράκι!
«Τα γεγονότα είναι πεισματάρικα» και η ζωή επίσης. Έτσι πέρασαν δύο χρόνια, σχεδόν, μετά τις δίδυμες εκλογές του 2012, όπου στην προεκλογική περίοδο και με συνέντευξη τύπου η τότε Γενική Γραμματέας του Κόμματος παρουσίασε το δίλημμα αυτό ως πλαστό. Μια θέση λάθος, θεμελιακό λάθος του Κόμματος, που αντιστοιχούσε σε μια θέση λάθος του ΣΥΡΙΖΑ! Πλήρης ετεροκαθορισμός!
Στο χρονικό διάστημα που κύλησε ο «Ρ» – σπρωγμένος από τις ίδιες τις εξελίξεις, αναγκάστηκε να γράψει πολλές φορές ότι η βάρβαρη πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης αφορά όλους τους λαούς, με μνημόνια ή χωρίς μνημόνια, με τρόικες ή χωρίς τρόικες. Προφανώς αυτό το έκανε επειδή έδωσε βάρος, και σωστά, στα γενικά χαρακτηριστικά αυτής της πολιτικής και όχι σε κάποιες δευτερεύουσας σημασίας ιδιομορφίες της, που αφορούσαν ειδικά την Ελλάδα και «δικαιολογούσαν» την, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ, νεοφιλελεύθερη εκδοχή του μνημονίου .
Επί της ουσίας, δηλαδή, ο «Ρ», ως προς το πρώτο σκέλος του διλήμματος μνημόνιο – αντιμνημόνιο, που αφορά στο μνημόνιο, παραδέχτηκε το «μισό» δίλημμα ως πραγματικό! Και αυτό το έκανε όχι μόνο γιατί έπρεπε να παραδεχτεί κάτι πραγματικό ως πραγματικό, αλλά και γιατί όσο πέρναγε ο καιρός και τα επιτελεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης εφάρμοζαν αυτήν την πολιτική σε όλες τις χώρες – μέλη τόσο περισσότερο γινόταν κατανοητός ο γενικός χαρακτήρας αυτής της πολιτικής.
Και επειδή εφαρμοζόταν μια πραγματική πολιτική, που ήταν άγρια, που σε πήγαινε πίσω στη δεκαετία του ’30, που την καταλάβαινε ο καθένας πια, που βασιζόταν στις γενικές κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δικαιολογούνταν από αυτές ο «Ρ» και το ίδιο το Κόμμα δε μπορούσαν να αγνοήσουν αυτήν την εξέλιξη και να μείνουν «εκτός» πραγματικότητας, γιατί θα αγνοούσαν πλέον αυτό που καταλάβαινε ο καθένας και όλοι οι εργαζόμενοι.
Ναι, αλλά όταν παρουσιάζεις το δίλημμα μνημόνιο – αντιμνημόνιο ως πλαστό, την ώρα που το πρώτο του «μισό» αποτελεί μια βάρβαρη πραγματικότητα και μάλιστα ως γενική κατάσταση στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τότε, βάζεις τα θεμέλια να απαντήσεις λάθος στο δεύτερο «μισό», πράγμα που έκανε η ηγεσία του Κόμματος.
Και το δεύτερο μισό καθόρισε και την πορεία των πολιτικών πραγμάτων στη χώρα μας. Δεν ήταν μια λεπτομέρεια άνευ σημασίας, γιατί δεν αφορούσε το αντιμνημόνιο ως πολιτική ορολογία μόνο ή ως πολιτική απάντηση μόνο, αλλά και ως δράση και ως ιδεολογία, ως εναλλακτική πρόταση, την ώρα που οι λαϊκές μάζες ήταν σε κίνηση και βίωναν την πραγματικότητα του «μισού» διλήμματος. Αλλά θα συνεχίσουμε.
COMMENTS