Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς παραχώρησε συνέντευξη στο «Βήμα της Κυριακής», σε μια προσπάθεια στήριξης και δικαιολόγησης της πολιτικής που εφαρμόζει, μεθοδευμένης καλλιέργειας ελπίδων και εκλαΐκευσης του «οράματος» για την Ελλάδα του μέλλοντος, για το οποίο «εργάζεται» για να το υλοποιήσει, υποστηρίζοντας ότι «η ελπίδα θέλει πρόγραμμα, θέλει σχεδιασμό, θέλει αποφασιστικότητα και πάνω απ’ όλα λίγα λόγια»!
Ο πρωθυπουργός στη συγκεκριμένη συνέντευξη, παρά τη σύστασή του για «λίγα» λόγια», είπε πολλά. Θα λέγαμε ότι τα «παραείπε»!…
Ας δούμε, λοιπόν, από πιο κοντά ποιο είναι αυτό το περίφημο όραμα του πρωθυπουργού μέσα από μια ερώτηση, που του υπέβαλε ο Αντώνης Καρακούσης, διευθυντής της εφημερίδας, ερώτηση που περικλείει μια συγκεκριμένη άποψη του Αντώνη Καρακούση, την οποία την έχει υποστηρίξει – και την έχει δημοσιεύσει στην εφημερίδα που προΐσταται, ως ελπιδοφόρο μήνυμα για τη νέα προοπτική της χώρας μας, για την οποία εργάζεται μανιωδώς ο πρωθυπουργός.
Στην πραγματικότητα είναι η ιδεολογία που θέλει να ενσταλάξει η αστική τάξη της χώρας μας στους εργαζόμενους, που, βέβαια, δεν αφορά μόνο στη χώρα μας αλλά και ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Παραθέτουμε τη σχετική ερώτηση και την αντίστοιχη απάντηση:
«Ερώτηση: Ορισμένοι παρατηρούν ότι, παρά τη δυσαρέσκεια και την οργή που συσσώρευσε η κρίση, οι πολίτες έχουν εδώ και καιρό αναθεωρήσει απόψεις και συμπεριφορές και ότι με τον καιρό διαμορφώνονται νέες συνειδήσεις στη χώρα. Οι πολίτες έχουν γίνει λιγότερο καταναλωτικοί, μετρούν τις δαπάνες τους, γενικώς είναι πιο σφιχτοί και επιπλέον στρέφονται σε παλιές αξίες. Θα υπερασπίζατε ένα νέο πρότυπο λιτού αλλά παραγωγικού βίου για τη χώρα και τους πολίτες της;
Απάντηση: Ακριβώς όπως το είπατε: η νέα Ελλάδα δεν είναι ένα “σύνθημα”. Είναι μια πραγματικότητα που ήδη γεννιέται γύρω μας!
Όχι μόνο στα πρωτογενή ελλείμματα και στις μεταρρυθμίσεις που προχωρούν αλλά και στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Που αναθεωρούν παλαιές συμπεριφορές και διαμορφώνουν νέες αντιλήψεις.
Δεν στρέφονται σε “παλαιές αξίες”. Ανακαλύπτουν και πάλι ξεχασμένες διαχρονικές αξίες: την εργατικότητα αντί της “αρπαχτής”. Την κοινωνική ευθύνη αντί της συντεχνιακής ασυδοσίας. Την ανταγωνιστικότητα και την αξιοκρατία αντί της απατεωνιάς και της ευνοιοκρατίας. Την εντιμότητα αντί της συναλλαγής. Την ανταγωνιστικότητα αντί της διαπλοκής. Η Ελλάδα μπορεί να παράγει ανταγωνιστικά τα πάντα και είχε καταντήσει να εισάγει τα πάντα.
Ο Έλληνας μπορεί να διαπρέψει στα πάντα, πράγματι κατορθώνει να διαπρέπει παντού στον κόσμο και είχε καταντήσει να μαραζώνει ή να αλλοτριώνεται στην ίδια την πατρίδα του. Αυτά όλα σιγά-σιγά αλλάζουν. Και αυτή είναι η Νέα Ελλάδα που γεννιέται…».
Είναι παράδοση σ’ αυτή τη χώρα η αστική τάξη με την επίσημη φιλολογία της, που υποτίθεται ότι αναδεικνύει την ιδεολογική της υπεροχή, να προσπαθεί μέσα από τον εξευτελισμό των εργαζομένων της χώρας μας να περάσει την αντιδραστική πολιτική της, να πάρει πίσω τις κατακτήσεις τους, να εφαρμόσει τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις , που φέρνουν σε δεινή θέση τους εργαζόμενους, καταστρέφουν τα μικροαστικά στρώματα, σπέρνουν δυστυχία και ανέχεια.
«Τεμπέληδες» οι εργαζόμενοι στη χώρα μας! Έτσι τους αποκαλούν οι αστοί! Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει να γίνεται λόγος για τον «εργατικό Γερμανό» και τον «τεμπέλη Έλληνα»!…
Την ίδια στιγμή οι «τεμπέληδες» εργαζόμενοι της χώρας μας, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εργάζονται πολύ περισσότερες ώρες απ’ ότι οι «εργατικοί» Γερμανοί, Γάλλοι, Άγγλοι, Ιταλοί κλπ…
Ανακάλυψαν την «εργατικότητα» οι Έλληνες, ισχυρίζεται ο πρωθυπουργός, αντί της «αρπαχτής». Η τοποθέτηση αυτή είναι χειρότερη και από το «μαζί τα φάγαμε» του ανεκδιήγητου Θόδωρου Πάγκαλου, γιατί αυτός, τουλάχιστον, «παραχωρούσε» και ένα κομμάτι ψωμί στους εργαζόμενους για να ισχυρίζεται και να «αποδεικνύει» τη χυδαιολογία του.
Εδώ ο πρωθυπουργός γενικεύει την «αρπαχτή» και την αποδίδει ολοκληρωτικά στους εργαζόμενους, οι οποίοι μέσα από την πολιτική που εφαρμόζει αλλάζουν τις συνειδήσεις τους και, τάχα, τώρα, ανακαλύπτουν την εργατικότητα!…
Και αυτό πότε; Όταν, σύμφωνα με τα τελευταία επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για το Νοέμβρη του 2013, ναι αυτής της υπηρεσίας που κατηγορείται για μαγείρεμα των στατιστικών στοιχείων, η ανεργία ξεπέρασε το 28% και που στην πραγματικότητα είναι πολύ μεγαλύτερη!… Όταν οι απασχολούμενοι σ’ αυτήν τη χώρα είναι πολύ λιγότεροι από τους μη απασχολούμενους!… Όταν οι μισθοί έχουν καταρρεύσει και έχουν φτάσει στα 392 ευρώ (μεικτά) και για 12 ώρες εργασίας!… Όταν τα χαράτσια «δίνουν και παίρνουν»!…
Με δυο λόγια οι εργαζόμενοι της χώρας μας ανακαλύπτουν την «εργατικότητα» μέσα από την ανεργία, την έλλειψη απασχόλησης, την κατάρρευση των μισθών και τη χρεοκοπία της χώρας, που την καταδίκασε η αστική τάξη της χώρας μας!… Αυτός είναι ο ορισμός της εργατικότητας κατά τον πρωθυπουργό της χώρας!…
Και αυτή είναι η «λιτή ζωή» που «επιλέγουν» να κάνουν οι εργαζόμενοι επιστρέφοντας στις «παραδοσιακές αξίες», κατά τον Αντώνη Καρακούση, πρώην κομμουνιστή ο οποίος κι αυτός ανακάλυψε την εργατικότητα έτσι όπως την ορίζει η αστική τάξη και μέσα από αυτήν κατόρθωσε να γίνει διευθυντής στην εφημερίδα που ηγείται!…
Τσιμουδιά για την «αρπαχτή» της αστικής τάξης!… Τσιμουδιά για τα θαλασσοδάνεια!… Τσιμουδιά για τα δάνεια του Μεγάρου Μουσικής και τους χορηγούς του, που βρίσκονται στη φυλακή για καταχρήσεις!… Τσιμουδιά για τα δάνεια του συγκροτήματος!… Τσιμουδιά για τη χρεοκοπία!…
Το όραμα του πρωθυπουργού μοιάζει πολύ με το «ψωμί και ελιά και Κώτσο βασιλιά», μόνο που το «οραματίζεται» σε νέα εκδοχή: «ψωμί και ελιά και Αντώνη Σαμαρά»!… Και το συγκρότημα σιγοντάρει!… Αυτή είναι η επιστροφή στις παραδοσιακές αξίες!… Επιστροφή στη δεκαετία του ’30!…
Ο εξαθλιωμένος εργαζόμενος, που θα έχει ως πρότυπό του τη λιτότητα, το ξεροκόμματο, που θα τρέχει από το πρωί έως το βράδυ, θα είναι υπάκουος και πειθαρχημένος στους κανόνες της αγοράς, δε θα διεκδικεί και θα εργάζεται συνειδητά για τα αφεντικά, θα παράγει γι’ αυτά, για την ανταγωνιστικότητα και για τα κέρδη των αστών!…
Αλλά αυτό είναι και το θράσος των εκπροσώπων της αστικής τάξης και των αστών διαμορφωτών της κοινωνικής συνείδησης, θράσος που δε δείχνει τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από τον ίδιο τον ξεπεσμό της αστικής τάξης!…
Και όχι μόνο. Δείχνει ότι η αστική τάξη έχει φτάσει να μην μπορεί να εξασφαλίσει στοιχειώδεις όρους επιβίωσης των εργαζομένων, να τους επιφυλάσσει ως μοναδική διέξοδο την εξαθλίωση!… Αλλά αυτό το θράσος της, στην πραγματικότητα, αποκαλύπτει και τον ερχομό του τέλους της. Και αυτό δεν θα το αποφύγει.
Γελιούνται, όμως, αν νομίζουν ότι οι εργαζόμενοι θα αποδεχτούνόλη αυτή τη χυδαιολογία και θα αφομοιώσουν την ιδεολογική τους εξαχρείωση…
Δεν ακούνε καλά τη βοή που δυναμώνει!…
COMMENTS