Οι εκλογές για την ανάδειξη του αρχηγού της «μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης» (ή και «Συμπαράταξης ή όπως, σε κάθε περίπτωση, αποφασίσουν να την ονομάσουν, γιατί ακόμη δε διαθέτει οριστικό όνομα, ούτε και πρόγραμμα), τελείωσαν και αρχηγός αναδείχτηκε, στο δεύτερο γύρο της περασμένης Κυριακής, η Φώφη Γεννηματά με ένα ποσοστό, που δεν πρέπει να την ικανοποιεί ιδιαίτερα, με δεδομένο ότι η μεγάλη πλειοψηφία όσων ψήφισαν το Γ. Καμίνη και το Σ. θεοδωράκη κατευθύνθηκαν προς το Ν. Ανδρουλάκη, ο οποίος έφτασε στο 43%, διπλασιάζοντας σχεδόν το ποσοστό του πρώτου γύρου.
Αν τελείωσαν όμως οι εκλογές για την ανάδειξη αρχηγού, τα πανηγύρια συνεχίζονται και οι κατ’ εξακολούθηση δηλώσεις για τη μεγάλη ανταπόκριση, που βρήκε η προσπάθεια για τη συγκρότηση του «νέου φορέα» δεν έχουν τελειωμό.
Ποια είναι, όμως, η πραγματικότητα;
Έχει σημασία να δούμε τη σύνθεση των ψηφοφόρων του πρώτου γύρου, οι οποίοι ανήλθαν στους 210.000 περίπου. Το 73% των ψηφοφόρων αυτών προέρχονταν από το «παλιό» ΠΑΣΟΚ. Από τους 210.000 ψηφοφόρους, κατά ηλικία, αντιστοιχούν:
Από 17 έως 24, το 3%.
Από 25 έως 34, το 8%
Από 35 έως 44, το 10%
Από 45 έως 55, το 15%
Από 55 έως 64, το 26%
Από 65 και πάνω, το 39%*
Όπως διαπιστώνουμε το εγχείρημα της δημιουργίας του υποτιθέμενου νέου πολιτικού χώρου, ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία, στη νεολαία έχει ελάχιστη ανταπόκριση, ενώ το 80% των ψηφοφόρων, που προσήλθαν στον πρώτο γύρο είναι πάνω από 45 χρονών. Ουσιαστικά οι ψηφοφόροι στη σύνθεσή τους αφορούν το λεγόμενο και εναπομείναν σκληρό ΠΑΣΟΚ και ιδιαίτερα τις ηλικίες πάνω από τα 65 χρόνια. Με δυο λόγια το μηχανισμό που είχε στήσει το ΠΑΣΟΚ.
Σε ό,τι αφορά την προσέλευση των ψηφοφόρων δεν πρόκειται να αναφερθούμε στην εκλογή του Γ. Παπανδρέου, όπου είχε ανακοινωθεί προσέλευση περίπου ενός εκατομμυρίου ψηφοφόρων, γιατί θεωρήθηκε ότι επρόκειτο για ανακριβές νούμερο. Θα αναφερθούμε στην εκλογή του Ευ. Βενιζέλου το 2012 όπου το σύνολο των ψηφοφόρων που προσήλθαν ήταν 236.000 περίπου. Το 2015, στην εκλογή της Φ. Γεννηματά ως αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, συμμετείχαν περίπου 52.000 ψηφοφόροι.
Εάν συγκρίνουμε τη συμμετοχή των ψηφοφόρων στις εκλογές του πρώτου γύρου σε σχέση με τις ψήφους που πήρε το ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ, κατά τις βουλευτικές εκλογές του 2015, θα δούμε ότι φτάνει στο 37% του εκλογικού αποτελέσματος του 2015. ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ στις εκλογές του 2015 είχαν πάρει κάτι παραπάνω από 564.000 ψήφους.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η προσπάθεια συγκρότησης ή ανασυγκρότησης του νέου φορέα της Κεντροαριστεράς, όπως θέλουν να την ονομάζουν, αφορά την ανασυγκρότηση και αναδιάταξη του αστικού πολιτικού συστήματος με στόχο τη σταθεροποίησή του.
Προετοιμάζονται λύσεις για το επόμενο, ίσως και άμεσο, χρονικό διάστημα, γι’ αυτό και είδαμε την πλατιά προβολή, ακόμη και από την ΕΡΤ, που βρήκε το εγχείρημα του νέου φορέα (που ουσιαστικά είναι πολύ παλιός και πολιτικά ξεπεσμένος και σημαδεμένος από εκφυλιστικά φαινόμενα διαφθοράς) από τα αστικά ΜΜΕ στο σύνολό τους.
Παρατηρήθηκε δε και μια ομοφωνία ως προς τις πολιτικές εκτιμήσεις. Όλα τα αστικά ΜΜΕ συμφώνησαν ότι η προσέλευση των ψηφοφόρων ήταν σχεδόν πρωτοφανής. Κάτι που, όμως, δε φαίνεται να επιβεβαιώνεται από τα νούμερα. Συμφώνησαν, επίσης, ότι υπάρχει χώρος για να μπορέσει ο νέος φορέας να παίξει ουσιαστικό ρόλο. Προφανώς ως μέρος ενός νέου κυβερνητικού σχήματος, γιατί αυτοτελώς δε μπορεί να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας.
Έτσι εξηγείται και η στάση του Κυρ. Μητσοτάκη με τις δηλώσεις που διατύπωσε, αλλά και η στάση του ΣΥΡΙΖΑ, απ’ όπου υπήρξαν συνεχείς παρεμβάσεις με δηλώσεις για το ρόλο, που καλείται να παίξει ο νέος φορέας, υποτίθεται σε «προοδευτική κατεύθυνση» και στο πλαίσιο των συζητήσεων, που διεξάγονται στο χώρο της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, στις οποίες συμμετέχει και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Πέρα, όμως, από την πραγματικότητα των αριθμών συμμετοχής και της υποτιθέμενης επιτυχίας του Κεντροαριστερού εγχειρήματος υπάρχει και μια άλλη πραγματικότητα, αυτήν που ζούμε και αυτήν που έρχεται. Και εδώ τα σημάδια είναι πολύ άσχημα.
Πρόκειται για την πραγματικότητα της συνεχούς λιτότητας και των συνεχών αντιλαϊκών μέτρων που σταθερά παίρνονται από την κυβέρνηση και θα παίρνονται μέχρι το 2060. Υπάρχει η πραγματικότητα που υπαγορεύεται από την πολιτική που εφαρμόζεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση στο σύνολο των μελών κρατών και που έχει καταδικάσει τους εργαζόμενους στην ανέχεια, στις βάρβαρες εργασιακές σχέσεις, στην ένταση της εκμετάλλευσης, στην κατάρρευση των μισθών και των συντάξεων, υπάρχει η πραγματικότητα της ολοένα και μεγαλύτερης εμπλοκής της χώρας μας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στη περιοχή μας.
Αυτήν την πραγματικότητα πρέπει να διαχειριστούν οι αστικές πολιτικές δυνάμεις στη χώρα μας ακόμη και εάν, στα χαρτιά, λήξει η περίοδος εφαρμογής των μνημονίων. Και ως προς αυτήν την πραγματικότητα οι αστικές πολιτικές δυνάμεις έχουν εξαντληθεί χωρίς να μπορούν να προσφέρουν την οποιαδήποτε εναλλακτική λύση ως προς τα ουσιαστικά προβλήματα, που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και τα μικρομεσαία στρώματα. Θα ακολουθήσουν αναγκαστικά την «πεπατημένη».
Όλη η φλυαρία, επομένως, περί του «νέου φορέα», όσο και εάν καταβλήθηκε προσπάθεια να εξωραϊστεί το εγχείρημα, δε διαφέρει απ’ ό,τι ήταν και ό,τι είναι, αλλά και θα συνεχίσει να είναι. Και κάτι ακόμη. Κανείς δε μπορεί να κρύψει την ταυτότητα μιας πολιτικής που διαπερνάει και τη Νέα Δημοκρατία και το ΣΥΡΙΖΑ και το «νέο φορέα».
Στο βάθος όλες αυτές οι κινήσεις που γίνονται και η επιχειρηματολογία που αναπτύσσεται δεν αντανακλούν τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο, παρά το γεγονός ότι η αστική τάξη αναζητάει συνεχώς και σταθερά να βρει λύσεις στην προώθηση της πολιτικής της. Μόνο που αυτή η προσπάθεια αντανακλά και την πολιτική κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος, έστω και εάν ακόμη το Εργατικό Κίνημα δε μπορεί να παρέμβει και να επιβάλει τις δικές του στρατηγικές επιλογές.
COMMENTS