Στις 15 του Οκτώβρη διεξήχθησαν στη Βενεζουέλα οι Περιφερειακές εκλογές. Η Βενεζουέλα είναι χωρισμένη σε 23 Περιφέρειες. Οι εκλογές αυτές έπρεπε να είχαν διεξαχθεί το Δεκέμβρη του 2016, αλλά με πρωτοβουλία της κυβέρνησης Μαδούρο τις ανέβαλε επικαλούμενη την οικονομική κρίση και την κατάσταση που επικρατούσε εκείνη την εποχή στη χώρα.
Η αντιπολίτευση είχε φροντίσει, χρησιμοποιώντας και τα ΜΜΕ που έχει υπό τον έλεγχό της, να δημιουργήσει εκτεταμένη κρίση στην τροφοδοσία ειδών διατροφής, την ίδια στιγμή που επιδιδόταν σ’ ένα εκτεταμένο όργιο μαύρης αγοράς, ακόμη και εκτός των συνόρων, που προσπαθούσε να κινητοποιήσει τον κόσμο που πολιτικά αυτή ακόμη ελέγχει και να δημιουργεί συνθήκες σύγκρουσης και εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις. ΟΙ προβοκατόρικες κινητοποιήσεις της αντιπολίτευσης στοίχισαν τη ζωή σε πολύ μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Υπολογίζονται σε πάνω από 150 πως ήταν τα θύματα.
Παράλληλα η αντιπολίτευση προετοίμαζε συστηματικά το έδαφος για την εκδήλωση πραξικοπήματος αλλά και για την εισβολή ξένων στρατιωτικών δυνάμεων και αποσπούσε την αμέριστη συμπαράσταση των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η εικόνα που παρουσίαζε εκείνη την εποχή η Βενεζουέλα είναι πολύ διδακτική για το πως αντιδρά η αστική τάξη, όταν αισθάνεται ότι κινδυνεύει η κυριαρχία της από τη λαϊκή θέληση και μάλιστα χωρίς η κυβέρνηση Μαδούρο να έχει προχωρήσει σε ουσιαστικά μέτρα σε βάρος της, που να της στερούν δυνατότητες παρέμβασης, πολύ περισσότερο να προβαίνει σε κινητοποιήσεις εγκλωβισμένων δυνάμεων.
Μόνο το γεγονός ότι η Βενεζουέλα άλλαζε ένα γενικότερο προσανατολισμό, έσπαγε τις σχέσεις εξάρτησης με το παραδοσιακό αφεντικό της Λατινικής Αμερικής, τις ΗΠΑ, που αυτό είχε εγκαταστήσει δικές της κυβερνήσεις – μαριονέτες – σε χώρες της περιοχής, ήταν αρκετό για να επιφέρει την έχθρα των ΗΠΑ και αυτή να κινητοποιήσει την αντιπολίτευση με στόχο την πτώση της κυβέρνησης Μαδούρο (πριν του Τσάβες).
Επί δύο χρόνια – και τους τελευταίους μήνες ιδιαίτερα, η αντιπολίτευση επιδιδόταν σε καθημερινές κινητοποιήσεις, οι οποίες πάντα χαρακτηρίζονταν από προβοκατόρικες και εγκληματικές ενέργειες. Καλλιεργούσε σκόπιμα την ένταση πατώντας και στο γεγονός ότι είχε κατορθώσει να αποσπάσει την πλειοψηφία στο κοινοβούλιο στις τελευταίες εθνικές εκλογές.
Τα δύο αυτά χρόνια η Βενεζουέλα βρισκόταν καθημερινά ως είδηση στα δελτία ειδήσεων της Δύσης και προβαλλόταν με τα χειρότερα σχόλια, η αντιπολίτευση παρουσιαζόταν ότι δίνει τη μάχη της ελευθερίας και της δημοκρατίας, η κυβέρνηση παρουσιαζόταν ως δικτατορική και ο Μαδούρο ως δικτάτορας, «μάθαμε και εμπεδώσαμε» έως και για το εάν υπάρχει ή όχι …χαρτί τουαλέτας στη Βενεζουέλα, ενώ και στη χώρα μας οι εξελίξεις στη Βενεζουέλα έγιναν «πρώτο θέμα» στην αντιπολιτευτική φαρέτρα της Νέας Δημοκρατίας και των άλλων κομμάτων της αστικής αντιπολίτευσης.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα των καθημερινών συγκρούσεων και της αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης επρόκειτο να διεξαχθούν οι Περιφερειακές εκλογές, που κατ’ απαίτηση της αντιπολίτευσης επισπεύστηκαν κατά δύο μήνες, απαίτηση που την έκανε αποδεκτή η κυβέρνηση Μαδούρο.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου η αντιπολίτευση έχοντας στα χέρια της τα ΜΜΕ απέκλεισε τα αντίπαλα κόμματα από τα δελτία ειδήσεων και από κάθε πολιτική εκπομπή, προβάλλοντας σκανδαλωδώς τις εκλογές ως δημοψήφισμα για την παραμονή ή όχι της κυβέρνησης Μαδούρο. Την ίδια στιγμή «έδιναν και έπαιρναν» οι δημοσκοπήσεις των ιδιωτικών ΜΜΕ, που παρουσίαζαν δημοσκοπικά αποτελέσματα, που «έδειχναν» ότι η αντιπολίτευση θα θριαμβεύσει κατακτώντας τη μεγάλη πλειοψηφία των Περιφερειών.
Αλλά δυστυχώς γι’ αυτήν διαφορετική ήταν η βούληση του λαού της Βενεζουέλας και από τις 23 Περιφέρειες η κυβέρνηση Μαδούρο κατέκτησε τις 18. Σ’ αυτές τις εκλογές η αντιπολίτευση έχασε και Περιφέρειες στις οποίες προηγουμένως κυριαρχούσε. Είναι χαρακτηριστικό ότι η αντιπολίτευση όσο είχε την εκτίμηση ότι θα κερδίσει την πλειοψηφία των Περιφερειών δεν είχε εγείρει κανένα ζήτημα σε σχέση με το εκλογικό σύστημα ούτε σ’ ό,τι αφορά διαδικαστικά ζητήματα των εκλογών.
Θεωρούσε ότι παίρνοντας την πλειοψηφία των Περιφερειών θα εκπληρωνόταν ο κύριος στόχος της να χρησιμοποιήσει το αποτέλεσμα των εκλογών ως το βασικό της επιχείρημα για την απομάκρυνση της κυβέρνησης Μαδούρο.
Από τη στιγμή, όμως, που τα εκλογικά αποτελέσματα της ανέτρεψαν τα σχέδια άρχισε να μιλάει για βία και νοθεία στην εκλογική διαδικασία, δεν αναγνώρισε τα εκλογικά αποτελέσματα παρά μόνο για εκείνες τις Περιφέρειες που η ίδια κέρδισε.
Είναι φανερό ότι η αποσταθεροποιητική τακτική της αντιπολίτευσης της γύρισε μπούμερανγκ. Και μάλλον μέσα στη μεγάλη της σιγουριά και έχοντας εξασφαλισμένη την υποστήριξη των ΗΠΑ και των άλλων αντιδραστικών κυβερνήσεων χωρών της περιοχής, όπως π.χ. της Κολομβίας, της Βραζιλίας κτλ., τώρα είναι σε πολύ δύσκολη θέση.
Η αντιπολίτευση αποφάσισε να συνεχίσει τις αποσταθεροποιητικές της κινητοποιήσεις, κάλεσε το λαό της Βενεζουέλας να συνεχίσει να κατεβαίνει στους δρόμους, αλλά φαίνεται ότι δε βρήκε την ανταπόκριση που ανέμενε, μετά και τα εκλογικά αποτελέσματα, γι’ αυτόν το λόγο και σήμερα στη Βενεζουέλα η αντιπολίτευση έχει αποδυναμωθεί και στη χώρα επικρατεί ένα κλίμα σχετικής ηρεμίας, ενώ η Βενεζουέλα ως «είδηση» στα δελτία ειδήσεων των Δυτικών ΜΜΕ έχει αποσυρθεί. Περιττό να πούμε βέβαια ότι τα εκλογικά αποτελέσματα είτε αποσιωπήθηκαν είτε αναφέρθηκαν στα «ψιλά» των δελτίων ειδήσεων και στην αρθρογραφία των Δυτικών ΜΜΕ.
Τα εκλογικά αποτελέσματα στις Περιφέρειες δείχνουν ότι η πολιτική της αντιπολίτευσης δε βρήκε έδαφος μέσα στο λαό της Βενεζουέλας, πολύ περισσότερο αποτελούν μια καταδίκη της παρεμβατικής πολιτικής των ΗΠΑ, που απειλούσαν με ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση στη Βενεζουέλα, στο όνομα της υπεράσπισης των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δημοκρατικών ελευθεριών» του λαού της. Αποτελούν, παραπέρα, ένα προσωρινό φρένο στα σχέδια των ΗΠΑ, που τον τελευταίο καιρό επεμβαίνουν απροκάλυπτα στις χώρες της Λατινικής Αμερικής για να απομακρύνουν κυβερνήσεις, που δεν είναι του χεριού τους.
Οι πολιτικές εξελίξεις δεν έχουν κριθεί ακόμη στη Βενεζουέλα. Η αντιπολίτευση όσο και εάν υπέστη μια σοβαρή ήττα διαθέτει ακόμη αρκετή δύναμη, ενώ ανά πάσα στιγμή μπορεί να χρησιμεύσει ως το άλλοθι για μια ανοιχτή επέμβαση στη Βενεζουέλα ή την εκδήλωση πραξικοπήματος, πολύ περισσότερο που εξακολουθεί να διατηρεί την πλήρη υποστήριξη από τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλα αντιδραστικά καθεστώτα της περιοχής.
Είναι χαρακτηριστικό αυτής της στήριξης που απολαμβάνει η αντιπολίτευση ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, πρόσφατα, της απένειμε το βραβείο Ζαχάρωφ, αποδεικνύοντας έτσι τις εκλεκτικές συμπάθειες, που είχαν (επί σοσιαλισμού στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης) και έχουν οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και το πως αντιλαμβάνονται τα ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα των λαών.
Από την άλλη πλευρά το Κομμουνιστικό Κόμμα της Βενεζουέλας έχει διαχωρίσει τη θέση του από την πολιτική της κυβέρνησης Μαδούρο, χωρίς να έχει αποσύρει ολοκληρωτικά την υποστήριξή του και έχει δημιουργήσει το δικό του Μέτωπο.
Σε τοποθετήσεις στελεχών του, ανακοινώσεις αρμόδιων οργάνων του και πάνω απ’ όλα στο τελευταίο του Συνέδριο καθόρισε την πολιτική του στάση απέναντι στην κυβέρνηση τονίζοντας με έμφαση τις δικές του πολιτικές εκτιμήσεις, καταθέτοντας τη δική του προγραμματική πρόταση και καλώντας την κυβέρνηση να προχωρήσει μπροστά, παίρνοντας ουσιαστικά μέτρα, που θα αποδυναμώνουν την ολιγαρχία της χώρας και την επεμβατική πολιτική των ΗΠΑ και των άλλων χωρών.
COMMENTS