Πέρασε μια εβδομάδα και στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης από την πλευρά των αστικών ΜΜΕ εξακολουθεί να απασχολεί το ζήτημα του παράλληλου νομίσματος, καλύτερα ενός συστήματος πληρωμών, που θα έμπαινε μπροστά στην περίπτωση που η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα επέβαλλε στην Ελλάδα τα capital controls, το κλείσιμο των τραπεζών ή το πάγωμα των λογαριασμών.
Αν και είναι γνωστό το πως θα λειτουργούσε αυτό το σύστημα των παράλληλων πληρωμών δεν έχει και τόση σημασία να αναλύσουμε τη λειτουργία του όσο έχει σημασία να εξηγήσουμε ότι αυτό το σύστημα θα έμπαινε μπροστά εάν και εφόσον οι εταίροι μας δεν έκαναν αποδεκτά τα αιτήματα της Ελληνικής κυβέρνησης, της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, που μόλις είχε αναλάβει μετά τις εκλογές του Γενάρη του 2015, και επειδή θα ήταν αναμενόμενη η αντίδρασή των εταίρων μας το σύστημα των παράλληλων πληρωμών θα προστάτευε τη χώρα από την έξοδο από το ευρώ! Αυτός ήταν ο σκοπός του. Αυτό το σύστημα πληρωμών θα μπορούσε να εξελιχτεί και σ’ ένα παράλληλο νόμισμα.
Μόνο που αυτά τα αιτήματα, που προφανώς αφορούσαν τη συνέχεια της μνημονιακής πολιτικής, δεν γίνονταν αποδεκτά από τους Ευρωπαίους εταίρους, γιατί, υποτίθεται, ότι «καταπατούσαν τους οικονομικούς κανόνες λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης»!
Και για τους αναγνώστες μας θα θυμίσουμε τις αναφορές του τότε υπουργού Γιάννη Βαρουφάκη, που ισχυριζόταν ότι αυτή η πολιτική που εφαρμόζεται δεν οδηγεί σε έξοδο από την οικονομική κρίση και ότι για αυτό ακριβώς το ζήτημα προσπαθούσε να πείσει τους εταίρους, οι οποίοι με τη σειρά τους τον κατηγορούσαν ότι «κάθε φορά που έρχεται μας κάνει διαλέξεις»! Την ίδια στιγμή, θυμίζουμε, επίσης, ότι ο Αλέξης Τσίπρας μιλούσε για το σεβασμό του στην τήρηση των Ευρωπαϊκών κανόνων, συμπλήρωνε, όμως ότι αυτοί οι κανόνες δε μπορούν να αγνοούν και την πραγματικότητα.
Προφανώς η κυβέρνηση είχε επίγνωση του τι θα συναντούσε κατά τις διαβουλεύσεις με τους εταίρους, αλλά ήθελε να διεκδικήσει κάτι καλύτερο από αυτό που προσπαθούσε η προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά, η οποία θα προσκόμιζε και αυτή, στο πλαίσιο της πιστωτικής γραμμής, ένα άλλο μνημόνιο, χειρότερο από αυτό που εφάρμοζε.
Για τη νέα κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, όμως, η τήρηση των Ευρωπαϊκών κανόνων, δηλαδή, το κουστουμάκι που μας είχαν ετοιμάσει οι εταίροι – μαζί και με το ΔΝΤ, στάθηκε ανυπέρβλητο εμπόδιο για όσα διαπραγματευόταν η κυβέρνηση. Και αξίζει τον κόπο να θυμηθούμε εδώ, ότι σε κάποια στιγμή των διαβουλεύσεων – που έφτασαν μέχρι να μαντρώσουν οι ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Μέρκελ, Ολάντ, Γιουνκέρ και λοιποί) και τον ίδιο τον πρωθυπουργό για 18 ώρες μέσα σε ένα δωμάτιο – ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αναγκάστηκε να κάνει λόγο για το ότι οι εταίροι τον εκβιάζουν!
Απ’ όλα τα παραπάνω τι πρέπει, κατά τη γνώμη μας, να κρατήσουμε;
Τρία βασικά πράγματα.
Το πρώτο: Ακόμη και εάν η κυβέρνηση, για να πάρουμε την καλύτερη περίπτωση γι’ αυτήν, πήγε στις διαβουλεύσεις με τους «θεσμούς» με την πρόθεση, έστω, να «διορθώσει» (κάπως) τη μνημονιακή πολιτική, να την απαλύνει (και για καλού – κακού είχε στο μυαλό της και ένα plan-B, που πρόβλεπε και ένα σύστημα παράλληλων πληρωμών, ανεξάρτητα από το εάν αυτό ήταν για τον κάλαθο των αχρήστων) αυτό που τελικά εισέπραξε ήταν να υποχρεωθεί, μέσα από το «δέσιμο» που έχουν κάνει οι ισχυροί της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη χώρα μας, να δεχτεί όλες τις απαιτήσεις των εταίρων. Και το δέσιμο είναι τόσο ισχυρό που «έφαγε» την κυβέρνηση Σαμαρά και έχει φέρει σε δημοσκοπική (τουλάχιστον) κατάρρευση τη σημερινή κυβέρνηση.
Το δεύτερο: Είναι αδύνατον να επιδιώκεις (και με την έννοια αυτή να θέλεις να υπηρετήσεις) αλλαγή πολιτικής στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπηρετώντας τους Ευρωπαϊκούς οικονομικούς κανόνες. Αυτή η ουτοπία που έχει τη βάση της στο πάλαι ποτέ ΚΚΕεσ. και στον ευρωκομμουνισμό αποδείχτηκε ότι είναι ένα ιδεοληπτικό κατασκεύασμα, που δικαιολογεί την ενσωμάτωση της «κυβερνώσας Αριστεράς» στην αστική στρατηγική. Η αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι στόχος απόλυτης προτεραιότητας.
Το Τρίτο: Η Ευρωπαϊκή Ένωση (όπως και κάθε άλλος ιμπεριαλιστικός οργανισμός, ΝΑΤΟ κτλ.), από οποιαδήποτε πλευρά και εάν την αντιμετωπίσεις, αποτελεί σοβαρό κρίκο, και άμεσο κρίκο, στην πάλη της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων στρωμάτων για την αλλαγή της εξουσίας και την εκδίωξη της αστικής τάξης απ’ αυτήν. Η εκτίμηση του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΕ για το αντίθετο είναι πολύ σοβαρό λάθος, τόσο στο επίπεδο της πολιτικής και της οικονομίας όσο και της ιδεολογίας. Η εκτίμηση αυτή είναι αντίθετη με την ίδια την πραγματικότητα.
Ο θόρυβος που ξεσηκώθηκε σε σχέση με το παράλληλο σύστημα πληρωμών, κυρίως από την αστική αντιπολίτευση και τη Νέα Δημοκρατία, αφορούσε πρωτίστως την εκδοχή το παράλληλο σύστημα πληρωμών να εξελιχτεί σε νομισματικό σύστημα, που η συνέχειά του θα ήταν η έξοδος από το ευρώ. Ο ίδιος ο εμπνευστής του διαψεύδει κάτι τέτοιο. Και η κυβέρνηση με την ίδια τη στάση της απόδειξε ότι σε καμία φάση της θητείας της δεν έβαλε σε αμφισβήτηση την παραμονή της χώρας μας στο ευρώ.
Επομένως η Νέα Δημοκρατία και ένα μεγάλο μέρος των αστικών ΜΜΕ, που πρόσκεινται στη Νέα Δημοκρατία, βρήκαν την ευκαιρία να κατηγορήσουν την κυβέρνηση ότι με τους πειραματισμούς της θα έβαζε σε κίνδυνο την παραμονή στο ευρώ και ενδεχομένως και στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η πραγματικότητα ξεπερνάει τις αντιπολιτευτικές τακτικές της Νέας Δημοκρατίας προκειμένου να εξασφαλίσει την άνοδό της στη διακυβέρνηση της χώρας μας. Νέα Δημοκρατία και κυβέρνηση «είναι κουμπάροι στον ίδιο γάμο». Από κοινού ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο και οι δύο γνώριζαν πολύ καλά τις απαιτήσεις των εταίρων.
Κανείς εργαζόμενος δεν πρέπει να αποπροσανατολιστεί και να παρασυρθεί σήμερα από τα «πολιτικά παίγνια» τόσο της κυβέρνησης όσο και της Νέα Δημοκρατίας. Τα πράγματα πια είναι πολύ καθαρά.
COMMENTS