Πρόσφατα πραγματοποιήθηκαν στην Αθήνα τα εκλογοαπολογιστικά συνέδρια των δύο εκπαιδευτικών ομοσπονδιών, της ΔΟΕ (δάσκαλοι) και της ΟΛΜΕ (καθηγητές).
Για την ανάδειξη του νέου ΔΣ της ΔΟΕ, ψήφισαν 609 αντιπρόσωποι (από 605 το 2015) και βρέθηκαν 608 έγκυρα ψηφοδέλτια (από 604), τα οποία κατανεμήθηκαν ως εξής (σε παρένθεση τα αντίστοιχα αποτελέσματα του 2015): Αγωνιστική Συσπείρωση Εκπαιδευτικών – ΑΣΕ (το ψηφοδέλτιο που στηρίζει το ΠΑΜΕ) 88 ψήφους και 2 έδρες (88 και 2), ΔΑΚΕ (Νέα Δημοκρατία) 182 και 3 έδρες (151 και 3), ΔΗΣΥ (ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ) 123 και 2 (101 και 2), «Παρεμβάσεις» (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) 114 και 2 (132 και 2), ΕΡΑ (ΣΥΡΙΖΑ) 40 και 1 (78 και 1), ΑΕΕΚΕ (πρώην ΠΑΣΚ) 44 και 1 (54 και 1), «Πρωτοβουλία Ανεξάρτητων Εκπαιδευτικών.» (ΜΕΤΑ) 13 ψήφους, «Προοδευτικά Ρεύματα» 3 ψήφους και «Αντεπίθεση» (ΟΚΔΕ) 1 ψήφο.
Σε ό,τι αφορά τις εκλογές για αντιπροσώπους της ΔΟΕ στην ΑΔΕΔΥ, από τους 611 εγγεγραμμένους ψήφισαν 609, υπήρξαν 2 άκυρα – λευκά. Τα 607 έγκυρα ψηφοδέλτια (από 602 το 2015) κατανεμήθηκαν ως εξής: ΑΣΕ 90 ψήφοι και 24 αντιπρόσωποι (από 89 ψήφους και 24 αντιπροσώπους), ΔΑΚΕ 184 ψήφοι και 49 αντιπρόσωποι (από 151 και 40), ΔΗΣΥ 120 ψήφοι και 32 αντιπρόσωποι (από 102 ψήφους και 27), «Παρεμβάσεις» 114 και 31 αντιπρόσωποι (από 134 και 35), ΕΡΑ 40 ψήφοι και 11 (από 75 και 20), ΑΕΕΚΕ 42 ψήφοι και 11 αντιπρόσωποι (51 και 13), «Πρωτοβουλία» 13 ψήφοι και 3 αντιπρόσωποι, «Προοδευτικά Ρεύματα» 3 ψήφοι και 1 αντιπρόσωπος, «Αντεπίθεση» 1 ψήφος.
Αντίστοιχα για την ανάδειξη του νέου ΔΣ της ΟΛΜΕ, ψήφισαν 388 αντιπρόσωποι (379 στο προηγούμενο συνέδριο) και οι 387 έγκυρες ψήφοι (375 στο προηγούμενο) κατανεμήθηκαν ως εξής (στην παρένθεση τα αντίστοιχα αποτελέσματα του 17ου Συνεδρίου που έγινε το 2015): «Αγωνιστική Συσπείρωση Εκπαιδευτικών» – ΑΣΕ (η παράταξη που στηρίζει το ΠΑΜΕ) 55 ψήφους και 2 έδρες (είχε 51 και 2 έδρες), ΔΑΚΕ 119 ψήφους και 3 έδρες (είχε 84 και 3 έδρες), «Συνεργαζόμενες Εκπαιδευτικές Κινήσεις – ΣΥΝΕΚ» (ΣΥΡΙΖΑ) 87 ψήφους και 3 έδρες (είχε 133 και 4 έδρες), «Παρεμβάσεις» 64 ψήφους και 2 έδρες (είχε 66 και 2 έδρες), «Προοδευτική Ενότητα Καθηγητών» (ΠΑΣΟΚ) 36 ψήφους και 1 έδρα (είχε 27 ψήφους χωρίς έδρα), ΜΕΤΑ 14 ψήφους (είχε κατέβει στο προηγούμενο μαζί με τις ΣΥΝΕΚ), άλλα διάφορα σχήματα 12 ψήφους.
Σε ό,τι αφορά τις εκλογές για αντιπροσώπους της ΟΛΜΕ στην ΑΔΕΔΥ, η «Αγωνιστική Συσπείρωση Εκπαιδευτικών» – ΑΣΕ εξέλεξε 14 (είχε 15), η ΔΑΚΕ 31 (είχε 23), η ΣΥΝΕΚ 23 (είχε 35), οι «Παρεμβάσεις» 17 (είχε 17), το ΜΕΤΑ 3 ( και οι Ανεξ. Ενωτικές Κινήσεις 3 (είχαν 3).
Από την ανάλυση των παραπάνω αποτελεσμάτων βγαίνουν πολλά χρήσιμα και σημαντικά συμπεράσματα για τις τάσεις που διαμορφώνονται στις δύο Ομοσπονδίες και ιδιαίτερα στα εκλογικά τους σώματα.
Όσον αφορά στη μαζικότητα, πρέπει να πούμε ότι στην μεν ΔΟΕ η μαζικότητα διατηρείται σε υψηλά επίπεδα δεδομένου ότι οι 609 αντιπρόσωποι που εκλέχτηκαν από τη βάση των δασκάλων-νηπιαγωγών για το συνέδριο της ΔΟΕ, εκπροσωπούν περίπου 60.900 εκπαιδευτικούς πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης σε σύνολο περίπου 70.000 εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Στην ΟΛΜΕ, όμως, παρόλο που έχουμε τώρα μια αύξηση κατά 9 αντιπροσώπους, περισσότερους από το προηγούμενο συνέδριο του 2015, όπου είχαμε 379 αντιπροσώπους και στο πρόσφατο συνέδριο είχαμε 388, ωστόσο και αυτό το σύνολο των τωρινών αντιπροσώπων υπολείπεται κατά πολύ από τους 437 αντιπροσώπους που είχαμε στο αντίστοιχο συνέδριο του 2013 και αντιστοιχούσαν σε 43.700 εκπαιδευτικούς, ενώ οι 388 αντιπρόσωποι του τωρινού συνεδρίου της ΟΛΜΕ αντιστοιχούν σε 38.800 σε σύνολο περίπου 65.000 εκπαιδευτικών της μέσης εκπαίδευσης.
Επομένως παρά τη μικρή αύξηση της μαζικότητας του τωρινού συνεδρίου σε σχέση με το προηγούμενο και πάλι η μαζικότητα παραμένει σε χαμηλά επίπεδα σε μια εποχή μάλιστα, που έχει μεγιστοποιηθεί η όξυνση των οικονομικών, εκπαιδευτικών και εργασιακών προβλημάτων. Αυτό αποτελεί ένα ζήτημα μείζονος σημασίας που πάνω απ’ όλα πρέπει να προβληματίσει πρωτίστως τις συνδικαλιστικές δυνάμεις, που στηρίζει το ΚΚΕ.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό, που αφορά και στα δύο συνέδρια – και των εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών μέσης εκπαίδευσης, εστιάζεται στις μετακινήσεις που παρατηρούνται ανάμεσα στις συνδικαλιστικές δυνάμεις. Συγκεκριμένα στο συνέδριο της ΔΟΕ είδαμε να έχουν καρπωθεί, η ΔΑΚΕ (Νέα Δημοκρατία) και η ΠΑΣΚ (ΠΑΣΟΚ) τους 53 αντιπροσώπους (5.300 φυσικά μέλη) από τους 66 αντιπροσώπους (6.600 φυσικά μέλη), που εγκατέλειψαν τις άλλες παρατάξεις. Αντίστοιχα και στο συνέδριο της ΟΛΜΕ είδαμε να έχουν καρπωθεί, η ΔΑΚΕ (Νέα Δημοκρατία) και η ΠΑΣΚ (ΠΑΣΟΚ) τους 41 αντιπροσώπους (4.100 φυσικά μέλη) από τους 48 αντιπροσώπους (4.800 φυσικά μέλη), που εγκατέλειψαν τις άλλες παρατάξεις. Όσον αφορά στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ (ΑΣΕ), βλέπουμε να έχουν μια απόλυτη στασιμότητα, σε χαμηλά επίπεδα, με 2 έδρες και στη ΔΟΕ και στην ΟΛΜΕ. Οι 4 ψήφοι που κέρδισε η ΑΣΕ στην ψηφοφορία μόνο για το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ αποδεικνύονται εντελώς περιστασιακοί από το γεγονός ότι αυτοί οι ψήφοι δεν δόθηκαν στην Αγωνιστική Συσπείρωση Εκπαιδευτικών στην ψηφοφορία για αντιπροσώπους στην ΑΔΕΔΥ, με αποτέλεσμα μάλιστα να υπάρξει τώρα και μείωση μιας έδρας – αντιπροσώπου, για την παράταξη του ΠΑΜΕ στην ΑΔΕΔΥ (είχε εκλέξει 15 στο προηγούμενο συνέδριο και τώρα εξέλεξε 14).
Πρέπει να διευκρινίσουμε ότι τόσο η ΔΟΕ όσο και η ΟΛΜΕ, γενικότερα ο κλάδος των εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης έχουν μια ιστορική ενεργητική παρουσία, και πρόσφατη, στους αγώνες των εργαζομένων. Λαμβάνονται δε και ως ενδεικτικοί δείκτες για το πως διαμορφώνονται οι τάσεις στους κόλπους του Συνδικαλιστικού Κινήματος και αυτοί οι δείκτες έχουν και πολιτική σημασία και για τα ίδια τα κόμματα του πολιτικού συστήματος της χώρας μας.
Αυτή η εικόνα που παρουσιάζεται στις δύο αντιπροσωπευτικές συνδικαλιστικές οργανώσεις είναι άκρως ανησυχητική, γιατί βλέπουμε την εργατική διανόηση, εργαζόμενους που ανήκουν στην εργατική τάξη, μέσα σε μια πρωτοφανή κρίση του ίδιου του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος, που αποσύρει κάθε προοδευτικό στοιχείο στην παιδεία γενικότερα, που ρημάζει τους μισθούς και τα εργασιακά και κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα, να μη συσπειρώνονται, όπως θα έπρεπε, στις ταξικές δυνάμεις, αλλά να προσανατολίζονται σε παρατάξεις, που στηρίζονται από κόμματα – δυνάστες, τα κόμματα που κυβέρνησαν και συγκυβέρνησαν, και με τα μνημόνια τους ισοπέδωσαν και ισοπεδώνουν τη ζωή τους και τη ζωή όλου του λαού μας.
Σίγουρα γι’ αυτήν την «ανώμαλη» μεταστροφή τις πρώτες ευθύνες έχει η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που, ενώ παρουσιάστηκε ως πολέμια της μνημονιακής πολιτικής, στη συνέχεια ευθυγραμμίστηκε στην αντιλαϊκή και αντεργατική μνημονιακή γραμμή με αποτέλεσμα να σπείρει την απογοήτευση στους εργαζόμενους.
Ωστόσο, όμως, δεν είναι άμοιρες ευθυνών και οι συνδικαλιστικές δυνάμεις, που στηρίζονται από το ΚΚΕ, και το ίδιο το ΚΚΕ, ζήτημα που πρέπει να προβληματίσει την ηγεσία του Κόμματος για την πολιτική που εφαρμόζει, για το ότι δεν κατορθώνουν οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του, σε συνθήκες οξύτατης κρίσης και χρεοκοπίας, να συσπειρώσουν με την πολιτική του Κόμματος τους εργαζόμενους.
Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχει αποκαλυφθεί πλήρως. Τα εκλογικά αποτελέσματα στη ΔΟΕ και στην ΟΛΜΕ καταδεικνύουν ότι πληρώνει το κόστος των επιλογών της πολιτικής που εφαρμόζει. Μόνο που τις μετακινήσεις των εργαζομένων τις καρπώνονται δυνάμεις «δοκιμασμένες» στη μνημονιακή πολιτική. Και αυτό το γεγονός είναι εκ των πραγμάτων μια δοκιμασία για την πολιτική του ΚΚΕ και των συνδικαλιστικών δυνάμεων που στηρίζει. Και φυσικά είναι μια δοκιμασία με αρνητικό αποτέλεσμα.
Και το χειρότερο είναι ότι οι ίδιες τάσεις έχουν παρουσιαστεί και σε άλλες περιπτώσεις, όπως στις πρόσφατες φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές (τα συγκεκριμένα αποτελέσματα οι αναγνώστες μας μπορούν να τα αναζητήσουν στο «Ρ», από την πλευρά μας σ’ αυτό το άρθρο θα περιοριστούμε στα γενικά συμπεράσματα).
Στις εκλογές στα ΑΕΙ και στα ΤΕΙ έχουμε μια πτώση στη μαζικότητα, με αντίστοιχη απώλεια ψήφων των δυνάμεων που στηρίζει το Κόμμα και η ΚΝΕ, μια σταθεροποίηση της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ στην πρώτη θέση, που είναι και μακροχρόνια και αυτό το γεγονός αποτελεί μια δοκιμασία για την πολιτική του Κόμματος στα ΑΕΙ – ΤΕΙ, με τις αντιδραστικές αλλαγές και αναδιαρθρώσεις που προωθούνται, έχουμε επίσης και μια σχετική άνοδο των δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ.
Και πιο συγκεκριμένα, ενώ σε ποσοστό οι δυνάμεις μας στα ΑΕΙ συγκρατούν τη δεύτερη θέση έχουν, όμως, σημαντική απώλεια ψήφων, που σε συνδυασμό με την πτώση της μαζικότητας διατηρούν το ίδιο περίπου ποσοστό με τις προηγούμενες φοιτητικές εκλογές και τη δεύτερη θέση. Το σημαντικό γεγονός, όμως, δεν είναι το ποσοστό. Είναι ο αριθμός των ψήφων και η μαζικότητα του Φοιτητικού Κινήματος. Στα ΤΕΙ τα αποτελέσματα είναι ακόμη χειρότερα, γιατί εκτός από την απώλεια σε ψήφους έχουμε και την απώλεια της δεύτερης θέσης.
Όλα τα παραπάνω θέτουν ένα σοβαρό ερώτημα (εάν πάρουμε υπόψη μας και τα αποτελέσματα στα τελευταία συνέδρια της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και με την έννοια αυτή γενικεύσουμε στην κατάσταση του Εργατικού Κινήματος): Ποιος είναι ο βασικός λόγος, κατά την ηγεσία του Κόμματος, που σε συνθήκες μακροχρόνιας οικονομικής κρίσης και χρεοκοπίας της χώρας μας οι δυνάμεις του ΚΚΕ μειώθηκαν και τώρα δε δείχνουν να ανακάμπτουν στο Εργατικό Κίνημα;
Θα ήταν μεγάλη πολυτέλεια να αναμένουμε μια συγκεκριμένη απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, γιατί δεν είναι ερώτημα μόνο δικό μας αλλά και πολλών άλλων.
COMMENTS