Μόλις χθες γράφαμε στο αντίστοιχο «Πρώτο Θέμα», σχολιάζοντας την πρόθεση της κυβέρνησης να ασχοληθεί με την «καθημερινότητα», ότι: «Βέβαια η κυβέρνηση δεν έχει σύμμαχο ούτε την ίδια την πολιτική της. Ας φέρουμε ένα παράδειγμα: πως στο πλαίσιο εφαρμογής της μνημονιακής πολιτικής θα αντιμετωπίσει το σημαντικό πρόβλημα των συμβασιούχων των ΟΤΑ, που αυτήν τη στιγμή βρίσκονται μπροστά στο φάσμα της απόλυσης; Πρόκειται για 12.000 εργαζόμενους, που αυτήν τη στιγμή κινητοποιούνται και καταγγέλλουν την κυβέρνηση ότι προετοιμάζει την απόλυσή τους». Και πριν αλέκτωρ…
Η απάντηση που πήραν οι εργαζόμενοι από τον αρμόδιο υπουργό, που σε κάθε ευκαιρία με απύθμενη υποκρισία παρουσιάζεται και ως αντιμνημονιακός, ουσιαστικά ισοδυναμεί με απόλυση των συμβασιούχων.
Αντιλαμβανόμαστε τώρα τι ακριβώς σημαίνει η τοποθέτηση του πρωθυπουργού στο σημερινό υπουργικό συμβούλιο, που ζήτησε την επιτάχυνση του έργου της κυβέρνησης, καθώς μίλησε για τη «βέλτιστη λύση» στο πρόβλημα των συμβασιούχων στους ΟΤΑ.
Από την πλευρά μας, όμως, με την ευκαιρία της κινητοποίησης των εργαζομένων στους ΟΤΑ, θα θέλαμε να σταθούμε σ’ ένα άλλο ζήτημα, που το θεωρούμε πολύ σημαντικό. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτά που λέμε «άμεσα και καυτά προβλήματα των εργαζομένων» ήταν ήδη οξυμένα, αλλά θα οξυνθούν πολύ περισσότερο μετά και το νέο τέταρτο μνημόνιο, που μας έφερε η κυβέρνηση.
Αυτά τα προβλήματα παίρνουν κλαδικό χαρακτήρα, αγκαλιάζουν όλους τους εργαζόμενους σε κάθε κλάδο. Δίνουν τη δυνατότητα να αναπτυχθεί η δράση των εργαζομένων σε ενιαία κατεύθυνση, να σφυρηλατηθεί η συσπείρωση και η ενότητα των εργαζομένων σε πλατιά κλίμακα.
Στην περίπτωση των εργαζομένων στους ΟΤΑ με βασικό αίτημα τη μονιμοποίησή τους, αφού έχει αναγνωριστεί ότι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, μπορεί να συνδυαστούν οι κινητοποιήσεις τους με τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Δήμοι, να συσπειρώσουν τους κατοίκους των Δήμων, να αναπτύξουν αγωνιστικές πρωτοβουλίες οι κομμουνιστές δήμαρχοι, να καταδικαστεί η μνημονιακή πολιτική, να εξηγηθεί ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη διαχείριση σημαντικών τομέων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, που εποφθαλμιούν εταιρείες, που πρόκειται να ιδιωτικοποιηθούν, όπως είναι διάφορες υπηρεσίες των Δήμων, η διαχείριση των απορριμμάτων, κτλ..
Υπάρχει ένα πεδίο πολιτικής παρέμβασης, που μπορεί να ξεκινάει από το κύριο αίτημα της εξασφάλισης της εργασίας, της μη απόλυσης, και να φτάσει μέχρι και την αποδέσμευση της χώρας μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, την προβολή της ανάγκης οι εργαζόμενοι και τα μικρομεσαία στρώματα να αναλάβουν την εξουσία για να βγει η χώρα από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία και να μπει στο δρόμο των ριζικών αλλαγών.
Το πρόβλημα, λοιπόν, το κύριο πρόβλημα που απασχολεί έναν κλάδο και που έρχεται στην επιφάνεια λόγω των οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων, παίρνει μια άλλη διάσταση. Δεν είναι ένα πρόβλημα πάνω στο οποίο επιτρέπεται να σπεκουλάρουν εύκολα οι πολιτικές δυνάμεις.
Πρώτο: Γιατί υπάρχει το παρελθόν, που γι’ αυτό οι εργαζόμενοι έχουν αποκομίσει τεράστια εμπειρία.
Δεύτερο: Γιατί οι θέσεις των μνημονιακών κομμάτων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης βρίσκονται, σήμερα, τώρα, σε πλήρη αντίθεση με τα αιτήματα των εργαζομένων.
Τρίτο, και κυριότερο: Γιατί δεν αφορά μια στενή ομάδα εργαζομένων, ώστε εύκολα να χαρακτηριστεί ως «συντεχνιακό». Είναι πρόβλημα πολλών δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων και πολύ περισσότερων κατοίκων των Δήμων.
Τέταρτο: Γιατί εκ των πραγμάτων η λύση του συγκεκριμένου προβλήματος παίρνει γενικό χαρακτήρα και συνδυάζεται με τη γενικότερη πολιτική που εφαρμόζεται και, επομένως, φέρνει άμεσα τον εργαζόμενο αντιμέτωπο με την πολιτική που εφαρμόζεται από την κυβέρνηση, αλλά και με την πολιτική της Νέας Δημοκρατίας.
Πέμπτο: Γιατί μπορεί να αποκαλυφθεί πολύ συγκεκριμένα ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κατ’ επέκταση και η ανάγκη της αποδέσμευσης από αυτήν, οπότε μπαίνουν σε συζήτηση και οι όροι με βάση τους οποίους θα πρέπει να αποδεσμευτεί η χώρα μας, το ζήτημα της εξουσίας.
Έκτο: Γιατί μπορεί να αντιμετωπιστεί ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός.
Έβδομο: γιατί μέσα από την ανάπτυξη των αγώνων για τα άμεσα και καυτά προβλήματα των εργαζομένων μπορεί να ωριμάσει η ταξική συνείδηση των εργαζομένων, αφού έρχονται αντιμέτωποι μα τη συνολική πολιτική που εφαρμόζεται και δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όγδοο: Γιατί μπορεί να πραγματοποιηθεί η αναζωογόνηση του Εργατικού Κινήματος, να προωθηθεί η στροφή και η συσπείρωση των εργαζομένων στα συνδικάτα τους, να παίξει το ΠΑΜΕ το ρόλο του ως πόλος συσπείρωσης συνδικάτων, ομοσπονδιών κ.α., και όχι ως συνδικαλιστικής παράταξης του ΚΚΕ, που δυστυχώς έτσι έχει καταγραφεί στη συνείδηση των εργαζομένων.
Ποιο κόμμα μπορεί να έχει μια πολιτική που θα συνδυάζει όλα τα παραπάνω στοιχεία; Μόνο το ΚΚΕ μπορεί να αντιμετωπίσει όλες τις παραπάνω επισημάνσεις σ’ ένα ενιαίο πλαίσιο, σε μια ενιαία κατεύθυνση, να στηριχτεί στις κοινωνικές δυνάμεις που χτυπήθηκαν από την οικονομική κρίση, να μετουσιώσει τα προβλήματα των εργαζομένων σε μία προγραμματική πρόταση, που θα συνδυάζει ταυτόχρονα και το ζήτημα της εξουσίας από την εργατική τάξη και τα μικρομεσαία στρώματα, στην κατεύθυνση ανατροπής της αστικής τάξης, στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού. Μέσα από αυτήν την κατεύθυνση πολιτικά οι εργαζόμενοι θα προσανατολίζονται και θα συσπειρώνονται γύρω από την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ εξασφαλίζοντας παράλληλα και την ενδυνάμωσή του, την ενδυνάμωση του ρόλου του στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας.
COMMENTS