Παρακολουθήσαμε όλες αυτές τις ημέρες, πριν και μετά το Eurogroup στις 15 του Ιούνη, μια επικοινωνιακή καταιγίδα, όπου σχεδόν το σύνολο των δημοσιογράφων των αστικών ΜΜΕ, αυτών που είναι στην πρώτη σειρά της καθημερινής ενημέρωσης – αλλά και άλλοι αναλυτές, καθηγητές πανεπιστημίων κτλ., μεθοδευμένα, επιδόθηκαν σε μια συστηματική πλύση εγκεφάλου των εργαζομένων ως προς τα βασικά ζητήματα που απασχολούν τη χώρα μας στη σχέση της, ιδιαίτερα, με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Πρόκειται για ένα κατάντημα που όσο πάει και χειροτερεύει, όπου γίνεται όλο και πιο καθαρό ότι οι δημοσιογραφικές και άλλες αναλύσεις, οι κριτικές, οι σχολιασμοί, οι ανταποκρίσεις είναι εκ των προτέρων κατασκευασμένες και προσαρμοσμένες για να δικαιολογηθεί, κατ’ αρχάς, και να μην αμφισβητηθεί, στη συνέχεια, η κυρίαρχη αστική πολιτική και προπαντός να μην αμφισβητηθεί το καθοριστικότερο γεγονός: η στρατηγική σχέση της χώρας μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, με ό,τι αυτό σημαίνει για τη χώρα μας και πριν απ’ όλα για τους εργαζόμενους.
Για να είμαστε ακριβείς δεν πρόκειται για καινούργιο φαινόμενο. Μόνο που τώρα, με αφορμή την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης και της συζήτησης για το χρέος, έχει φτάσει σε σημείο αυτοεξευτελισμού των ίδιων των προσώπων ως φορέων της ενημέρωσης και της ανάλυσης των πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων. Και το γεγονός αυτό αφορά και τους ιδιωτικούς φορείς και συγκροτήματα ενημέρωσης και τα κρατικά ΜΜΕ.
Πως γίνεται π.χ., με βάση τη στάση της Γερμανίας, που προσωποποιείται βασικά πάνω στο Σόιμπλε (και το χαρακτήρα του), και πριν τη 15η του Ιούνη, να εκφράζεται η άποψη ότι: «το χρέος δεν πρόκειται να αποπληρωθεί ποτέ» και μετά τη σύγκληση του Eurogroup της 15ης του Ιούνη, επειδή ο Σόιμπλε δέχτηκε τη γενική έκφραση της ρήτρας ανάπτυξης, που πρότειναν οι Γάλλοι να συνδυαστεί με την αποπληρωμή του χρέους, που και πάλι δεν οριστικοποιεί την αποπληρωμή του χρέους, να εξυμνείται η απόφαση του Eurogroup, με την «μετριοπαθή» εκτίμηση ότι ήταν η καλύτερη δυνατή, και να ξεχνιέται ότι το χρέος δεν πρόκειται να αποπληρωθεί ποτέ;
Στην πρώτη περίπτωση, πριν το Eurogroup της 15ης του Ιούνη, και με βάση ένα πραγματικό γεγονός, είχαμε την εξάσκηση μιας πίεσης πάνω στο Σόιμπλε να δεχτεί την πρόταση της Γαλλίας και το επιχείρημα ήταν ότι στην περίπτωση που δεν τη δεχτεί το χρέος δε θα αποπληρωθεί ποτέ.
Στη δεύτερη περίπτωση η ρήτρα ανάπτυξης έγινε επιχείρημα υπέρ της αποδοχής της απόφασης του Eurogroup ως «της δεύτερης καλύτερης λύσης» και εξαφάνισης του πραγματικού γεγονότος ότι το χρέος της χώρας μας, με βάση αυτήν την πολιτική που εξασκείται από την αστική τάξη, δεν πρόκειται να αποπληρωθεί ποτέ και η υποχρέωση της εξυπηρέτησής του θα φορτώνεται σταθερά στις πλάτες των εργαζομένων στο διηνεκές.
Και όχι μόνο το χρέος δεν πρόκειται να μειωθεί, αλλά αντίθετα θα αυξηθεί, γιατί τα επιτόκια δανεισμού των αγορών (ο «εθνικός» στόχος της εξόδου στις αγορές, που έχει γίνει συνώνυμο της ανάκτησης της «εθνικής κυριαρχίας»), θα είναι πολύ μεγαλύτερα.
Μόνο μέσα από αυτό το γεγονός, από αυτό το παράδειγμα, της συζήτησης, δηλαδή, για το χρέος, διαπιστώνουμε το πόσα ψέματα λέγονται, το πως διαστρέφεται η πραγματικότητα, το πως χρησιμοποιείται μια αλήθεια για να πλασαριστεί στη συνέχεια ένα ψέμα και το πως επιχειρείται να αποπροσανατολιστούν οι πραγματικές διεργασίες που γίνονται μέσα στους εργαζόμενους, γιατί ζουν στο πετσί τους τα αδιέξοδα και καταλαβαίνουν ότι αυτή η πολιτική οδηγεί μόνο στην μεγαλύτερη εξαθλίωσή τους.
Διαπιστώνουμε το πως επιχειρείται να εκτρέψουν το βάθεμα της συνείδησης των εργαζομένων γύρω από το ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας και των δυνατοτήτων που έχει η χώρα μας να σχεδιάζει τη δική της πολιτική με βάση τις δικές της παραγωγικές δυνατότητες.
Την ίδια κατεύθυνση εξυπηρετούν τα αστικά ΜΜΕ και σε σχέση με το ΝΑΤΟ, μόνο που στην περίπτωση αυτήν η παρουσία του ΝΑΤΟ και η βαθύτερη εμπλοκή της χώρας μας στους σχεδιασμούς του συνδυάζεται με το σαθρό επιχείρημα της σταθερότητας και της ασφάλειας της χώρας μας.
Και εδώ μάλιστα το επιχείρημα αυτό χρησιμοποιείται αμφίδρομα. Επειδή η χώρα διαθέτει σταθερότητα και ασφάλεια μπορεί να εμπλέκεται βαθύτερα στους επιχειρησιακούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Την ίδια στιγμή η βαθύτερη αυτή εμπλοκή γίνεται παράγοντας σταθερότητας και ασφάλειας της χώρας μας!
Αυτό, όμως, που διαπιστώνει ο εργαζόμενος λαός είναι ότι ποτέ η χώρα μας δεν αντιμετώπιζε τόσους συσσωρευμένους κινδύνους και δεν είχε τόσα ανοιχτά μέτωπα, που δεν αποκλείεται να πάρουν και εκρηκτικό χαρακτήρα και να εξελιχτούν και σε πολεμικές αναμετρήσεις.
Ποια είναι η γραμμή που συνδέει τα αστικά ΜΜΕ και την καθημερινή επικοινωνιακή τους τακτική στην αντιμετώπιση των πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων, η οποία προσαρμόζεται και με τέτοιο τρόπο, ώστε να μοιράζεται κατ’ αναλογία στα αστικά κόμματα, για να διασώζεται το αστικό πολιτικό σύστημα;
Είναι τα συμφέροντα της ντόπιας αστικής τάξης και των δανειστών. Είναι η διάσωση της στρατηγικής της αστικής τάξης, που συνδέεται με την παραμονή της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Γι’ αυτό και θα έχουμε παρατηρήσει ασφαλώς, ότι όλα τα πολιτικά και οικονομικά ζητήματα έχουν ως υπόβαθρό αλλά και αιχμές τους την παραμονή της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ.
Εκ των πραγμάτων η ίδια η αντιμετώπιση της πολιτικής και οικονομικής κατάστασης της χώρας μας αναδεικνύει και το ποιες πρέπει να είναι οι αιχμές του Κομμουνιστικού και Εργατικού Κινήματος για να συσπειρωθεί η εργατική τάξη και τα μικρομεσαία στρώματα στην κοινωνική συμμαχία.
Που καταλήγουμε; Ότι η στάση των αστικών ΜΜΕ (επειδή ακριβώς αντιλαμβάνονται ότι οι λαϊκές μάζες, από την ίδια τους την πείρα, καταλαβαίνουν ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά, παρά τα όσα πλασάρονται από τα αστικά ΜΜΕ, έστω υπέρ ή κατά της εκάστοτε κυβέρνησης) γίνεται όλο και πιο επεξεργασμένη, μπορεί να χρησιμοποιεί το χοντροκομμένο ψέμα ταυτόχρονα με την περίπλοκη επεξεργασμένη παραπλάνηση, που θα χρησιμοποιεί και μέρος της πραγματικότητας, μπορεί να στήνει συνεχείς παγίδες, να επινοεί διλήμματα, να κατασκευάζει μύθους, να κατασκευάζει ή και να χρησιμοποιεί την κινδυνολογία, και όλα αυτά για να μπορεί απαρέγκλιτα να στοχεύει στον εγκλωβισμό των λαϊκών μαζών, που είναι και κύριος σκοπός τους.
Η Ιστορία, όμως, έχει αποδείξει κάτι που στο σύνολό της η αστική τάξη και τα αστικά κόμματα αρέσκονται να το αγνοούν – θα λέγαμε καλύτερα ότι δε μπορούν να αποφύγουν: ότι ακριβώς αυτή η στάση των αστικών ΜΜΕ είναι ταυτόχρονα και φορέας συνειδητοποίησης των λαϊκών μαζών για να σπάσουν τα δεσμά που τους χαλκεύονται.
Επομένως «οι ιερές πόρνες του συστήματος και της ενημέρωσης» (ο χαρακτηρισμός δεν είναι δικός μας αλλά ενός αρχισυντάκτη μεγάλης Αμερικάνικης εφημερίδας) δεν πρόκειται να υποτάξουν τις λαϊκές μάζες. Αυτές θα βρουν το δρόμο τους.
COMMENTS