Επιτέλους ήρθε η συμφωνία. Τελειώσαμε με την αξιολόγηση, η δόση θα δοθεί κανονικά, και κάτι παραπάνω, η χώρα μας αφήνει πίσω της τη λιτότητα και τα μνημόνια και η κυβέρνηση πλησίστια ετοιμάζει το μεγάλο ταξίδι της ανάπτυξης, και για να είμαστε πιο σωστοί, με όσα η ίδια ισχυρίζεται, το ταξίδι της «δίκαιης ανάπτυξης»! Προφανώς πρόκειται για κακοπαιγμένη παράσταση.
Όλη αυτή η παράσταση μας θυμίζει έντονα μια άλλη, παλιότερη, επί πρωθυπουργίας Ανδρέα Παπανδρέου, όπου υπογράφηκαν οι συμφωνίες παραμονής των Αμερικάνικων στρατιωτικών βάσεων και ο Ανδρέας Παπανδρέου τις παρουσίασε ως συμφωνίες …απομάκρυνσης των βάσεων!!!
Όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά πως οι στρατιωτικές βάσεις παρέμειναν και απομακρύνθηκαν εκείνες, που δε χρειάζονταν πλέον για τις στρατιωτικές ανάγκες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, θεωρούνταν, για την ακρίβεια, τεχνολογικά ξεπερασμένες. Σήμερα δε αυτές οι στρατιωτικές βάσεις που παρέμειναν παίζουν ακόμη πιο ενεργό ρόλο στην περιοχή, επεκτείνονται, αναβαθμίζονται και η κυβέρνηση συζητάει και τη δημιουργία νέων (π.χ. Κάρπαθος), ενώ η χώρα μας ενεπλάκη ακόμη πιο βαθιά στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή, με δημιουργία νέων στρατηγείων, και αυτή τη στιγμή παίζει σημαντικό ρόλο στην περικύκλωση της Ρωσίας και με την παρουσία του στόλου του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο αλλά και άλλες ενέργειες, που αφορούν και τη Μέση Ανατολή.
Η κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά, και παρά το γεγονός ότι ανακοινώνει το τέλος των μνημονίων, ότι μένει ολόκληρη η μνημονιακή πολιτική σωρευτικά, αυτή η πολιτική που προβλέπεται από τη σύναψη όλων των μνημονίων, που υπογράφηκαν μέχρι τώρα, ότι αυτή η πολιτική δεν πρόκειται να αλλάξει και όχι μόνο δεν πρόκειται να αλλάξει, αλλά στο άμεσο προσεχές μέλλον θα υπάρξουν και νέα μέτρα. Άλλωστε στο ανακοινωθέν του πρόσφατου Eurogroup της 15ης του Ιούνη η πρώτη φράση αφορά τις ευχαριστίες και το «καλωσόρισμα» του Eurogroup «πάνω σε ένα πακέτο μεταρρυθμίσεων», αυτών, δηλαδή, που συμφώνησε η κυβέρνηση πέραν του τρίτου μνημονίου.
Η κυβέρνηση άρχισε τη θητεία της με τη συμφωνία της 20ης του Φλεβάρη του 2015, όπου σ’ αυτήν υπήρχε σαφής δέσμευση για όλο το πλέγμα των συμφωνημένων, μέχρι τότε, μεταξύ της τρόικας και της χώρας μας, και συνέχισε με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου και του συμπληρωματικού μνημονίου, που σαφώς αποτελεί ένα τέταρτο μνημόνιο.
Η νέα συμφωνία που συνομολογήθηκε με τους δανειστές και την απόφαση του Eurogroup είναι χειρότερη από όλες τις προηγούμενες, γιατί επισημοποιεί το σύνολο της μνημονιακής πολιτικής να εφαρμόζεται δεσμεύοντας τη χώρα μας μέχρι το 2060 και διατηρεί την επιτροπεία, με αποφασιστικό το ρόλο των δανειστών, γεγονός που σημαίνει ότι εντείνεται η οικονομική και πολιτική εξάρτηση της χώρας μας.
Παραπέρα αυτή η επιτροπεία δε θα είναι μια «τύποις» επιτροπεία, παρά τον ισχυρισμό του πρωθυπουργού για «ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας», αλλά θα είναι μια ουσιαστική ελεγκτική διαδικασία, που θα επιβάλει συνεχώς νέα μέτρα. Μόνο το γεγονός ότι η χώρα μας θα είναι υποχρεωμένη να πετυχαίνει για μετά το 2022 δημοσιονομικά πλεονάσματα της τάξης του 2% είναι αρκετό για να εκτιμήσει κανείς ότι οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι είναι καταδικασμένοι στη συνεχή λιτότητα και την ανέχεια.
Και επειδή επαναλαμβάνεται το ίδιο σενάριο ότι αυτό το 2% θα το αντισταθμίσει η επερχόμενη ανάπτυξη – και επομένως υπάρχουν τα περιθώρια για μια «δίκαιη ανάπτυξη» από την οποία θα επωφεληθούν και οι εργαζόμενοι, είναι αρκετό να ρίξει κανείς μια ματιά στα επίσημα στατιστικά στοιχεία αύξησης του ΑΕΠ στις πιο μεγάλες καπιταλιστικές χώρες της Δύσης για να διαπιστώσει ότι κατά το πρώτο τρίμηνο του τρέχοντος έτους η ανάπτυξη κινείται κατά μέσο όρο περίπου στο κάτι παραπάνω του 1%! Από που, λοιπόν, αντλείται αυτή η αισιοδοξία για την ανάπτυξη που θα σημειωθεί στη χώρα μας και μάλιστα σε μακροχρόνια βάση; Γιατί οι χώρες που επιβάλλουν τέτοιες συμφωνίες στην Ελλάδα δε μπορούν οι ίδιες να πετύχουν σημαντικούς ρυθμούς ανάπτυξης;
Για ανάπτυξη και το τέλος των μνημονίων μίλησαν όλες οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις. Ούτε ανάπτυξη ήρθε ούτε και το τέλος των μνημονίων. Η επίσημη υπογραφή μνημονίων μπορεί και να μην υπάρξει κάποια στιγμή. Αυτό το γεγονός δε θα σημάνει και το τέλος της μνημονιακής πολιτικής. Αυτό δείχνει η εμπειρία των χωρών που πέρασαν από μνημόνια. Θα παραμείνει η επιτροπεία, η οποία ανά πάσα στιγμή θα μπορεί να επιβάλει συνεχώς νέα μέτρα. Αυτή είναι η μοναδική αλήθεια.
Σε ό,τι αφορά στο χρέος η κυβέρνηση δεν απέσπασε καμία ευνοϊκή ρύθμιση ούτε για τα δικά της «μέτρα και σταθμά». Η ρήτρα ανάπτυξης με την οποία συνδυάζεται η αποπληρωμή του χρέους είναι μια γενική μη συγκεκριμένη αντιμετώπιση, η οποία δεν οδηγεί οπωσδήποτε στην ουσιαστική επίλυση του μεγάλου αυτού προβλήματος, το οποίο δεν είναι μόνο πρόβλημα για τη χώρα μας αλλά για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Οι εργαζόμενοι, τα μικρομεσαία στρώματα, πρέπει να πληροφορηθούν την πραγματική αλήθεια γύρω από τη νέα συμφωνία και να συνειδητοποιήσουν ότι θα υποστούν, ειδικά μέχρι το 2022, επώδυνα μέτρα, τα οποία θα συνεχιστούν και μετά το 2022.
Καμία εμπιστοσύνη δεν πρέπει να επιδείξουν προς την κυβέρνηση. Πρέπει να γυρίσουν την πλάτη τους στην τεχνητή οξύτητα που καλλιεργούν κυβέρνηση και Νέα Δημοκρατία, όπως, επίσης, δεν πρέπει να επιδείξουν καμία εμπιστοσύνη και προς τη Νέα Δημοκρατία, η οποία πίεζε την κυβέρνηση να τελειώνει όσο το δυνατό πιο σύντομα την αξιολόγηση. Με δυο λόγια ούτε η κυβέρνηση ούτε η Νέα Δημοκρατία είναι σε θέση – ούτε και το θέλουν, να αλλάξουν τη μνημονιακή ρότα διαρκείας.
Αυτό είναι ένα βασικό συμπέρασμα που βγαίνει από την ίδια την εξέλιξη των πολιτικών και οικονομικών πραγμάτων. Το σημαντικότερο συμπέρασμα, όμως, είναι ότι η χώρα μας με την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ακολουθώντας τη μνημονιακή πολιτική, που ήταν η γενική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης προσαρμοσμένη για τη χώρα μας σε συνθήκες χρεοκοπίας και οικονομικής κρίσης, υπέστη βαρύτατη καταστροφή σε κάθε επίπεδο, κοινωνικό και παραγωγικό.
Αποδείχτηκε από τις ίδιες τις εξελίξεις, ότι η στρατηγική της αστικής τάξης, της ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κατέστρεψε την εργατική τάξη, τα μικρομεσαία στρώματα, ακόμη και αυτήν την ίδια την αστική τάξη. Κατέστρεψε την παραγωγική της διαδικασία. Ο μύθος, λοιπόν, κατέρρευσε. Η Ευρωπαϊκή Ένωση απέτυχε σε όλα τα επίπεδα. Έφερε δυστυχία και εξαθλίωση στους λαούς και τους εργαζόμενους των μελών – κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτήν την αλήθεια πρέπει να εκλαϊκεύσουν το Κομμουνιστικό και Εργατικό Κίνημα, τα μικρομεσαία στρώματα.
Μπορούμε να εξηγήσουμε τώρα γιατί στα αστικά ΜΜΕ δίνεται μάχη από τους απολογητές της Ευρωπαϊκής Ένωσης να διασώσουν ό,τι μπορούν απ’ αυτήν. Και οι ίδιοι, όμως, δεν είναι σίγουροι. Και μολονότι ορισμένοι απ’ αυτούς έχουν φτάσει να αποκαλούν την Ευρωπαϊκή Ένωση «την ευγενέστερη προσπάθεια λαών να ζουν ενωμένοι» και κάτω από τα υψηλά προτάγματα του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, κανείς δε μπορεί να διαβεβαιώσει για τη διάρκεια της ύπαρξής της.
Η κυβέρνηση έχει συμβάλει αποφασιστικά στο ξέπλυμα μιας αποτυχημένης Ευρωπαϊκής Ένωσης, που έγινε παράγοντας και της οικονομικής κρίσης της χώρας μας και της χρεοκοπίας της, με την προσπάθεια να ανορθώσει το κύρος της, να πραγματοποιήσει τον «τετραγωνισμό του κύκλου», να αλλάξει την πολιτική που εφαρμόζεται σ’ αυτήν.
Το αποτέλεσμα είναι ευανάγνωστο. Υιοθετώντας την αστική στρατηγική αφομοιώθηκε πλήρως απ’ αυτήν, και όχι μόνο αφομοιώθηκε, αλλά έφτασε να φορτώνεται με επιλογές για τις οποίες την κατηγορεί ακόμη και η Νέα Δημοκρατία. Ανεξάρτητα απ’ αυτό, από τι την κατηγορεί η Νέα Δημοκρατία, έφτασε να δεσμεύσει τη χώρα για τις επόμενες τρεις δεκαετίες, χωρίς να είναι καν σε θέση να διαβεβαιώσει για την ύπαρξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να εκχωρήσει τον πλούτο της χώρας για 99 χρόνια στους δανειστές!!! Και το κακό βέβαια δεν πρόκειται να σταματήσει το 2060, αφού οι ίδιοι οι δανειστές έχουν κάνει ήδη λόγο για το 2080 και το 2100!
Το καθήκον της αποδέσμευσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση παίρνει το χαρακτήρα άμεσης προτεραιότητας. Οι κοινωνικές δυνάμεις που χτυπήθηκαν από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία, από τη μνημονιακή πολιτική, που, υποτίθεται, θα έβγαζε τη χώρα από την κρίση, πρέπει να έχουν την πρωτοβουλία, ιδιαίτερα το Εργατικό Κίνημα. Να εκδιώξουν την αστική τάξη από την εξουσία και να αναλάβουν αυτές να πραγματοποιήσουν την έξοδο της χώρας από την οικονομική κρίση και τη χρεοκοπία ανοίγοντας το δρόμο προς το σοσιαλισμό. Αυτό είναι το καθήκον της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων στρωμάτων.
COMMENTS