Οι εκλογές στη Γαλλία μας έφεραν πρόσωπο με πρόσωπο με το απύθμενο θράσος των αστικών πολιτικών δυνάμεων, τόσο στη χώρα μας όσο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που δε δίστασαν να παραδώσουν μαθήματα «υπεράσπισης της δημοκρατίας», απέναντι στον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει ο φασισμός και οι ακροδεξιές δυνάμεις, μπροστά στις εκλογές του δεύτερου γύρου για την ανάδειξη προέδρου της Γαλλίας. Το δίπολο Μακρόν – Λεπέν «προσφερόταν» για την περίπτωση!
Σε μια εποχή που ακόμη και αστοί πολιτικοί αναλυτές προβλέπουν ότι «ο συστημικός αυταρχισμός και ο αντικομμουνισμός θα αυξηθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση» οι αστικές πολιτικές δυνάμεις «πάτησαν» πάνω στο εκλογικό αποτέλεσμα για να τοποθετηθούν και να υποδείξουν ότι στη Γαλλία πρέπει να ψηφιστεί ο Μακρόν, που ορισμένοι φτάνουν να τον χαρακτηρίζουν – και στη χώρα μας, ως αρκούντως λεπενίζοντα, για να δεχτεί ένα αποφασιστικό χτύπημα ο ευρωσκεπτικισμός, ο οποίος, βέβαια, τεχνηέντως ταυτίζεται αποκλειστικά με την ακροδεξιά πολιτική.
Και «δοθείσης της ευκαιρίας», και επειδή πρέπει να διασωθεί το «Ευρωπαϊκό όραμα», εξίσωσαν τον ευρωσκεπτικισμό που αντιπροσωπεύει η Λεπέν και οι άλλες φασιστικές και ακροδεξιές δυνάμεις με τη λαϊκή αμφισβήτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που κατά βάση και μέχρις ενός βαθμού εξέφρασε στη Γαλλία ο Μελανσόν, μια και το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας με τη συγκεκριμένη ηγεσία απαρνήθηκε τον εαυτό του.
Συνδυάστηκε, παράλληλα, όλη αυτή η προσπάθεια «δημοκρατικής ευαισθησίας», με τον «εθνικό απομονωτισμό» από τη μεριά του ευρωσκεπτικισμού και με την «ανοικτή κοινωνία», που υποτίθεται ότι προσφέρει και αντιπροσωπεύει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην πραγματικότητα, δηλαδή, μας μιλούν για τον αστικό κοσμοπολιτισμό, αυτόν που οι εργαζόμενοι έχουν γνωρίσει στο πετσί τους με την αφαίρεση των κοινωνικών τους δικαιωμάτων και κατακτήσεων, την εξαθλίωση, που πραγματοποιούνται ως επίσημη πολιτική της αποκρουστικής και αντιδραστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Γι’ αυτό το λόγο εφευρέθηκε ο όρος «εθνικολαϊκισμός», για να εκφράσει από τη μια μεριά τον «εθνικισμό» της ακροδεξιάς και του φασισμού και από την άλλη μεριά το «λαϊκισμό», που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει η λαϊκή αμφισβήτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης με κορμό το Κομμουνιστικό Κίνημα και που ταυτόχρονα οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα. Στον εθνικό απομονωτισμό και στην έλλειψη δημοκρατίας.
Την ίδια στιγμή επιχειρείται να λυθούν και «εσωτερικές διαφορές» μεταξύ των αστικών πολιτικών δυνάμεων. Στη Γαλλία π.χ., βοηθούντος και του Κομμουνιστικού Κόμματος, επιδιώκεται, με βάση αυτήν την κατεύθυνση των πλαστών διλημμάτων, να πιεστεί η εκλογική βάση που ψήφισε το Μελανσόν να ψηφίσει στο δεύτερο γύρο το Μακρόν. Να πιεστεί ακόμη και ο ίδιος ο Μελανσόν να ταχτεί ανοιχτά υπέρ του Μακρόν. Γίνεται φανερό ότι εάν ο Μελανσόν ανασκευάσει έστω και αυτήν τη θέση που πήρε για το δεύτερο γύρο στη συνέχεια θα σβήσει από τον πολιτικό χάρτη της Γαλλίας.
Στην Ελλάδα, Κυριάκος Μητσοτάκης και Φώφη Γεννηματά, αξιοποιώντας τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ, μίλησαν για εθνικολαϊκισμό για να αντιπαρατεθούν απέναντι στην κυβέρνηση, η οποία κατ’ αυτούς συνδυάζει τον εθνικισμό, στο πρόσωπο του Πάνου Καμμένου, και το λαϊκισμό στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα, αν και η κυβέρνηση τάχτηκε υπέρ της εκλογής Μακρόν.
Απ’ ότι φαίνεται και οι δυο τους – και όχι μόνο αυτοί αλλά και όσοι παίζουν το ίδιο παιχνίδι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ξεχνούν πολλά πράγματα για τα οποία δεν θα πρέπει να αισθάνονται και τόσο περήφανοι.
Το πρώτο και το κυρίαρχο που ξεχνούν είναι ότι την ακροδεξιά στην Ευρωπαϊκή Ένωση την τροφοδοτεί η αντιλαϊκή πολιτική που υποστηρίζουν και εφαρμόζουν οι ίδιοι και που οι ακροδεξιές δυνάμεις δημαγωγώντας προσπαθούν να εκμεταλλευτούν με τη δυσαρέσκεια που προκαλεί στους εργαζόμενους. Ο Σόιμπλε «ψηφίζει» Μακρόν, την ώρα που στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ο κύριος εκφραστής της αντιδραστικής πολιτικής που εφαρμόζεται, αυτήν την πολιτική που εκμεταλλεύεται η Λεπέν για να απευθύνεται στο Γαλλικό λαό και να ψαρεύει σε θολά νερά.
Έπειτα ποιοι είναι αυτοί που μιλούν; Ξεχνούν ότι το φαινόμενο Λεπέν (πατέρας και κόρη) το φούντωσαν οι πολιτικές από το Μιττεράν μέχρι το Σαρκοζί; Ξεχνούν ότι η ακροδεξιά στην Ευρωπαϊκή Ένωση «πατάει» πάνω στην πολιτική που εφαρμόζεται και έχει το ίδιο αποτέλεσμα όπως το φούντωμα της Λεπέν στη Γαλλία; Ξεχνούν ότι είναι οι ίδιοι που νομιμοποιούν την ακροδεξιά, γιατί είναι τμήματα της αστικής τάξης που εκφράζονται ή χρησιμοποιούν την ακροδεξιά;
Ποιο ήταν το κόμμα, στην Ελλάδα, που εμμέσως πλην σαφώς ευνοούσε την ενδυνάμωση του Καρατζαφέρη για να «κόψει» δυνάμεις από τη Νέα Δημοκρατία; Δεν ήταν το ΠΑΣΟΚ; Ποιο είναι το κόμμα που ενσωμάτωσε ακροδεξιούς στη δύναμή του και τους έδωσε και υψηλά αξιώματα; Δεν είναι η Νέα Δημοκρατία; Ποιοι ήταν αυτοί που συνομιλούσαν σε κλειστά γραφεία με τη Χρυσή Αυγή;
Μπορεί στη σημερινή φάση το Εργατικό και Κομμουνιστικό Κίνημα να αντιμετωπίζουν σημαντικές δυσκολίες εξ αιτίας των αντεπαναστατικών ανατροπών, αλλά η εργατική τάξη, όμως, και τα λαϊκά στρώματα που έχουν υποστεί τις συνέπειες της κρίσης, που αντιμετωπίζουν και υφίστανται τις συνέπειες της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουν την πείρα να αντιλαμβάνονται τα πλαστά διλήμματα και τα παιχνίδια των αστικών πολιτικών δυνάμεων. Η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της δε θα αργήσουν να βρουν το δρόμο τους.
Άλλωστε, μια και στο επίκεντρο των συζητήσεων βρίσκεται η Γαλλία, αξίζει να θυμίσουμε ότι η μόνη δύναμη που οργάνωσε καμπάνια ενάντια στο λεπενισμό και το φασισμό ήταν η ΣΕΖΕΤΕ (CGT), ενώ αρνήθηκαν να συμμετέχουν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που ελέγχονται από τους Ρεπουμπλικάνους και τους Σοσιαλιστές. Αυτήν τη ΣΕΖΕΤΕ που η κυβέρνηση Ολάντ απειλούσε να τη βγάλει εκτός νόμου, όταν οργάνωνε τους αγώνες των εργαζομένων ενάντια στην αντεργατική πολιτική Ολάντ. Αυτή είναι η αστική νομιμότητα, αυτή είναι και η αστική κατάντια.
COMMENTS