Με πρωτοβουλία του Δήμου Ήλιδος και της βουλής πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια του Μουσείου προς τιμή του Νίκου Μπελογιάννη, ενός γνήσιου επαναστάτη και τέκνου του ΚΚΕ, που απέσπασε τον παγκόσμιο θαυμασμό για την κομμουνιστική στάση του απέναντι στους στρατοδίκες, κατά τη διάρκεια της δίκης του – και με άλλους συντρόφους του, αλλά και για την πολιτική του αγόρευση, που από «κατηγορούμενο» τον κατέστησε πραγματικό και ανελέητο κατήγορο της αστικής τάξης και των πολιτικών δυνάμεων, που καθιέρωσαν το βάρβαρο μετεμφυλιακό καθεστώς.
Αυτό το βάρβαρο μετεμφυλιακό καθεστώς, που ήθελε κυρίως να εκμηδενίσει βίαια το κύρος του ΚΚΕ, παρά το γεγονός ότι βρισκόταν στην παρανομία, που είχε αποκτήσει από τη συνολική του δράση αλλά ιδιαίτερα από τη δράση του τον καιρό της Κατοχής, τότε που οι αστικές δυνάμεις είτε λούφαξαν είτε στην κυριολεξία λάκισαν από την κατεχόμενη πατρίδα. Η εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη, και με παρέμβαση των Αμερικανών, από την κυβέρνηση του Πλαστήρα εξυπηρετούσε αυτό το στέριωμα του μετεμφυλιακού αστικού καθεστώτος, με στόχο να περιορίσει γενικότερα την επιρροή της Αριστεράς, που ο αποφασιστικός της κορμός ήταν το ΚΚΕ.
Η δράση του ΚΚΕ και των άλλων ΕΑΜικών δυνάμεων είχε εμπνεύσει τον Ελληνικό λαό και παρά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού αυτός ανταποκρινόταν ακόμη, και ισχυρά, στα πολιτικά καλέσματα του ΚΚΕ και των συμμάχων του. Η εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη αποσκοπούσε στο να σπάσει τους δεσμούς του ΚΚΕ και των συμμαχικών Αριστερών δυνάμεων της εποχής εκείνης με τον Ελληνικό λαό. Επρόκειτο, λοιπόν, για μια σκόπιμη πολιτική δολοφονία, που θα αποτελεί ένα αιώνιο στίγμα, δίπλα στα άλλα, σε βάρος των αστικών δυνάμεων της εποχής.
Χωρίς να αγνοούμε πολιτικές σκοπιμότητες του σήμερα δε μπορούμε παρά να θεωρήσουμε ως σημαντική μια τέτοια πρωτοβουλία, γιατί, πάνω απ’ όλα, αποτελεί μια μορφή επίσημης αναγνώρισης του Νίκου Μπελογιάννη, έστω, μια μη ολοκληρωμένη αναγνώριση και κατά τον τρόπο που θα την επιθυμούσε το ίδιο του το Κόμμα και η Ιστορία. Και αυτή, όμως, η αναγνώριση θα έρθει αναπότρεπτα.
Η προσωπικότητα του Νίκου Μπελογιάννη σκεπάζει και ξεπερνάει τις πολιτικές σκοπιμότητες, που πράγματι υπήρξαν και υποκρύπτονταν πίσω από αυτήν την πρωτοβουλία. Ο απλός λαός στέκεται με δέος απέναντι στο ζωντανό παράδειγμα που αντιπροσωπεύει ο Νίκος Μπελογιάννης. Και αυτό έχει τη μεγάλη σημασία του 65 χρόνια μετά την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη.
Και πράγματι, μπορούμε εύκολα να διαπιστώσουμε αυτές τις πολιτικές σκοπιμότητες από τον ίδιο το λόγο του πρωθυπουργού, που προσπάθησε να φιλοτεχνήσει μια προσωπικότητα του Νίκου Μπελογιάννη, που από τη μια δε μπορούσε να αποφύγει, μέχρι ενός βαθμού, την πραγματική της ταυτότητα, από την άλλη ήθελε και προσπαθούσε να αντλήσει απ’ αυτήν για να δικαιολογήσει πολιτικές και στάσεις του σήμερα. Νομίζουμε ότι αυτή η προσπάθεια ήταν ανεπιτυχής.
Από αυτήν την άποψη σωστά η ηγεσία του ΚΚΕ πήρε μέρος στα εγκαίνια του Μουσείου Νίκου Μπελογιάννη και ανταποκρίθηκε και με σημαντικό αρχειακό υλικό.
Φυσικά αναμέναμε και πολιτικές αντιδράσεις. Πρώτη η Χρυσή Αυγή με το βρωμερό πολιτικό της λόγο αντέδρασε σα γνήσιο τέκνο και απόγονος του ναζισμού και του χιτλερισμού. Για μια άλλη φορά η αντίδρασή της αυτή μας υπενθυμίζει το καθήκον να δουλέψει με μεγαλύτερη επιμονή το Κομμουνιστικό Κίνημα ενάντια στην αναβίωση του φασισμού και του ναζισμού. Να απομονωθούν και να μη βρίσκουν ανταπόκριση οι απόψεις μιας εγκληματικής οργάνωσης, όπως η Χρυσή Αυγή.
Αντίδραση σημειώθηκε και από το βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Κώστα Τασούλα που από το βήμα της βουλής σημείωσε: «Έχει ακουστεί εδώ, γιατί υπάρχουν και άλλες παρατάξεις σε αυτή τη χώρα, δεν υπάρχει μόνο η αριστερά σε αυτή τη χώρα, υπάρχουν και άλλες παρατάξεις, έχει ακουστεί εδώ ότι ο Μπελογιάννης αγωνίστηκε για τη Δημοκρατία. Διαφωνώ. Ο θάνατος του Μπελογιάννη ήταν σκληρότατος. Η θανατική ποινή είναι μια σκληρότατη πράξη». Για να συνεχίσει: «Αλλά δεν μπορεί εν ονόματι μιας σκληρότατης πράξης που μπορεί κανείς να την κρίνει, αν ήταν άδικη ή δίκαιη, να θεωρούμε ότι η επιδίωξη επιβολής κομμουνιστικής δικτατορίας συνιστά πράξη υπέρ της Δημοκρατίας. Εάν είχε επικρατήσει η άλλη παράταξη στη χώρα μας, δεν θα επιτρεπόταν, όχι απλώς να πω αυτά, αλλά δεν θα επιτρεπόταν ούτε να τα σκεφτώ αυτά»!!!
Δεν περιμέναμε, βέβαια, να κατανοήσει ο Κώστας Τασούλας ότι ο σοσιαλιστικός δημοκρατισμός, που απορρέει από την εργατική εξουσία είναι πολύ ανώτερος και ουσιαστικότερος από την αστική δημοκρατία, κάτω από οποιαδήποτε μορφή της. Άλλωστε ο Κώστας Τασούλας έδειξε τις απαραίτητες αποδείξεις για την πολιτική του ταυτότητα, που βέβαια αντανακλά και στο ίδιο του το κόμμα. Σε συνομιλία του με τους δημοσιογράφους υιοθέτησε πλήρως το κατηγορητήριο των διωκτών του Νίκου Μπελογιάννη και τόνισε ότι «ο Μπελογιάννης καταδικάστηκε γιατί ήταν κατάσκοπος»!!! Δικαίωσε μ’ αυτόν τον τρόπο το μετεμφυλιακό καθεστώς, που συνέχιζε να στέλνει αγωνιστές στο εκτελεστικό απόσπασμα. Και πολιτικά εκεί έχει μείνει ο Κώστας Τασούλας.
Θλιβερή συνέχεια του Κώστα Τασούλα ήταν η ανακοίνωση της ΟΝΝΕΔ, η οποία βέβαια δε μπορεί να εκδόθηκε εν αγνοία της ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας. Ουσιαστικά η ανακοίνωση, ενώ, υποτίθεται ότι εκδόθηκε για να κατηγορήσει τον πρωθυπουργό ότι ψαρεύει από τα αριστερά, στην πραγματικότητα δείχνει όλη την αποστροφή της και για το Νίκο Μπελογιάννη και για το σοσιαλισμό κάνοντας λόγο για «μετεμφυλιακά συμπλέγματα»!!!
Η αναγνώριση ως άδικης και πολιτικά σκόπιμης της εκτέλεσης του Νίκου Μπελογιάννη θεωρείται μετεμφυλιακό σύμπλεγμα!!! Επομένως πρέπει να καταχωνιαστεί στα αζήτητα της Ιστορίας για να μπορεί αμέριμνη και νομιμοποιημένη η Νέα Δημοκρατία να ρητορεύει για την καπιταλιστική βαρβαρότητα που υπόσχεται να φέρει και που την ακολουθεί «κατά πόδας» η ΟΝΝΕΔ.
Καταλαβαίνουμε. Ο Νίκος Μπελογιάννης, ως ιστορική προσωπικότητα πλέον, με τη δράση του, έρχεται να υπενθυμίζει και τις ευθύνες και τη στάση των προγόνων της ΟΝΝΕΔ και της Νέας Δημοκρατίας, που πρωταγωνίστησαν στο να υπάρχει ένα νομικό καθεστώς, που έστελνε τους αγωνιστές στο εκτελεστικό απόσπασμα, ενώ από την άλλη υπέκυπταν στις πιέσεις του ξένου παράγοντα, ο οποίος μέσα από την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη έστελνε ένα γενικότερο σήμα όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για τον άλλο καπιταλιστικό κόσμο. Ας μην ξεχνάμε το κλίμα της αντικομμουνιστικής υστερίας που επικρατούσε εκείνη την εποχή στις ΗΠΑ.
Πάνω απ’ όλα, όμως, έρχεται να υπενθυμίσει ότι η Νέα Δημοκρατία εξακολουθεί να είναι ένας αμετανόητος εχθρός της προόδου, που εξυπηρετεί τα ταξικά συμφέρονται της ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας, ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων. Και εδώ προκύπτει το αναπόδραστο ταξικό χάσμα που χωρίζει τη Νέα Δημοκρατία και το ΚΚΕ.
Αν σήμερα εγκαινιάστηκε ένα μουσείο προς τιμή του Νίκου Μπελογιάννη αύριο θα αναγνωριστεί πλήρως η ιστορική του προσφορά στον αγώνα για την ελευθερία και το σοσιαλισμό, η μεγάλη του προσωπικότητά του, που θα τοποθετηθεί ψηλά στο κάδρο του ιστορικού πανοράματος.
COMMENTS