Τα μηνύματα που εξέπεμψε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, κατά την επίσκεψή του στο Κίεβο της Ουκρανίας, ήταν σαφή. Και αυτό δε φάνηκε μόνο από τα όσα είπε ο ίδιος για την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας, επιλέγοντας με αυτόν τον τρόπο να δικαιώσει τη στάση του Ποροσένκο να μην εφαρμόζει τις συμφωνίες του Μινσκ, να δικαιώνει τη στάση του ΝΑΤΟ, που θέλει να χρησιμοποιήσει το έδαφος και τα λιμάνια της Ουκρανίας ενάντια στη Ρωσία, να δικαιώνει την προσέγγιση της Ουκρανίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και προπαντός να αναγνωρίζει με τον επίσημο τρόπο ένα ανελεύθερο και αντιδραστικό – φασιστικό καθεστώς.
Φάνηκε και από τις ευχαριστίες του ίδιου του Ποροσένκο (προς τον Αλέξη Τσίπρα), που ευθέως και ανοιχτά διατύπωσε την άποψη ότι δεν πρόκειται να δοθεί αυτονομία στις Λαϊκές Δημοκρατίες και δεν θα επιτρέψει να διεξαχθούν εκλογές σ’ αυτές τις περιοχές, υπό το πρόσχημα της ύπαρξης ξένων στρατευμάτων. Η υποκρισία στο μεγαλείο της. Ο Ποροσένκο φιλοξενεί ήδη νατοϊκά στρατεύματα, είναι έτοιμος να φιλοξενήσει πυραυλικές βάσεις ενάντια στη Ρωσία και μιλάει για ξένα στρατεύματα!
Την ίδια στιγμή, βέβαια, που ο Τσίπρας ευχόταν την ειρήνη στα ανατολικά ο Ποροσένκο κλιμάκωνε τις επιθέσεις του! Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η παροχή αυτονομίας στις Λαϊκές Δημοκρατίες είναι μέσα στις συμφωνίες του Μινσκ. Στο μεταξύ πληθαίνουν οι δολοφονίες στελεχών αγωνιστών των Λαϊκών Δημοκρατιών με στοχευμένες ενέργειες του Ουκρανικού στρατού και των φασιστικών ταγμάτων.
Με την επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στην Ουκρανία ανοίξανε και πάλι ορισμένα ζητήματα σε σχέση με τη στάση που πρέπει να κρατάει κανείς απέναντι στις εξελίξεις στην Ουκρανία, που πρακτικά εστιάζονται στο ότι η Ουκρανική κυβέρνηση με την άμεση συνδρομή των Δυτικών συμμάχων της κλιμακώνει έναν πόλεμο και σαμποτάρει τις συμφωνίες του Μινσκ.
Για να μη λέγονται, λοιπόν, «μισά πράγματα» (δηλαδή, από τη μια, να καταγγέλλεται η πολιτική του Ποροσένκο, των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το πραξικόπημα με την καθοριστική συμμετοχή των φασιστών, και σωστά, να καταγγέλλεται η επίσκεψη του Τσίπρα στην Ουκρανία ότι προσεγγίζει και να νομιμοποιεί ένα καθεστώς αντιδραστικό – φασιστικό, και πάλι σωστά, από την άλλη, να υποστηρίζεται ότι η κατάσταση στην Ουκρανία οφείλεται γενικά στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις με κυρίαρχες αυτές ανάμεσα στις ΗΠΑ – Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Ρωσία, όπου τμήμα της αστικής τάξης, το μεγαλύτερο, είναι προσανατολισμένο προς τις ΗΠΑ και ένα άλλο είναι προσανατολισμένο προς τη Ρωσία), χωρίς να παίρνονται υπόψη άλλοι παράγοντες, που παίζουν σοβαρό ρόλο για τη στάση που πρέπει να κρατήσει ειδικά το Κομμουνιστικό Κίνημα απέναντι στο Ουκρανικό, οφείλουμε επαναφέρουμε ορισμένα ζητήματα.
Πρώτο: Το να μιλάει κανείς γενικά για τις ενδοϊμπεριαλιστικές και ενδοαστικές αντιθέσεις μπορεί να αποτελεί ένα γενικό υπόβαθρο μιας τοποθέτησης, η οποία, όμως, όταν χρειάζεται να συγκεκριμενοποιηθεί δεν είναι αρκετή. Οι αντιθέσεις αυτές δείχνουν γενικές τάσεις, που αναμφισβήτητα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη, αλλά, ταυτόχρονα, αυτές οι τάσεις αναδεικνύουν και το καθήκον πολιτικά να αντιμετωπιστούν με συγκεκριμένο τρόπο αλλά και το καθήκον της αξιοποίησης αυτών των αντιθέσεων.
Δεύτερο: Στο πεδίο της συγκεκριμενοποίησης και της αξιοποίησης των αντιθέσεων αυτών, από την πλευρά του Κομμουνιστικού Κινήματος, εκεί θα κριθεί το κατά πόσο μπορεί να τοποθετηθεί σωστά για να δράσει και ανάλογα.
Τρίτο: Υπάρχει καμία αμφιβολία ότι από την πλευρά των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι το Ουκρανικό ζήτημα προέκυψε όχι μόνο ως ανακατανομή των αγορών, αλλά και στην προσπάθεια να περικυκλωθεί στρατιωτικά η Ρωσία; Δε νομίζουμε ότι μπορεί να υπάρχει. Πάνω σ’ αυτό το ζήτημα είναι αρκετό να τοποθετείται κανείς μ’ ένα γενικόλογο τρόπο και να έχει επίσης τη γενική θέση ότι η λύση είναι η πάλη του Ουκρανικού λαού, ανεξάρτητα από εθνότητες, για το σοσιαλισμό; Ούτε αυτή η τοποθέτηση πιστεύουμε ότι είναι αρκετή.
Τέταρτο: Στη βάση αυτή και στο πλαίσιο των γενικών τάσεων, που προκύπτουν από τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, το Κομμουνιστικό Κίνημα δεν οφείλει να προβληματιστεί για το εάν αυτή η επέκταση και η περικύκλωση της Ρωσίας βοηθάει το Εργατικό και Κομμουνιστικό Κίνημα με τις δεδομένες συνθήκες που επικρατούν στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες; Νομίζουμε ότι είναι καθήκον του άμεσο και ουσιαστικό να αντιμετωπίσει αυτό το ζήτημα.
Πέμπτο: Η άποψη που εκφράζει η «Νέα Σπορά» είναι πολύ συγκεκριμένη. Εκτιμάει ότι η επέκταση του Δυτικού καπιταλισμού δε βοηθάει την υπόθεση του σοσιαλισμού, γιατί πέρα από την ανακατανομή των αγορών, σκοπός της επέκτασης του Δυτικού καπιταλισμού είναι να κάμψει και κάθε δεσμό με το σοσιαλιστικό παρελθόν, να «σπάσει» τη ζωντανή σοσιαλιστική μνήμη των λαών των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, την αναβίωση της Σοβιετικής Ένωσης ως Ενωμένων Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών και το γεγονός αυτό επηρεάζει άμεσα και πρακτικά την ταξική πάλη στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, ενώ ταυτόχρονα δίνεται η δυνατότητα στις νεοπαλινορθωμένες αστικές τάξεις αυτών των χωρών να αποπροσανατολίζουν τους εργαζόμενους και να τους συσπειρώνουν σε διαφορετική πολιτική βάση. Είναι τυχαίο γεγονός ότι Δυτικοί οργανισμοί κάθε τόσο και λιγάκι διενεργούν δημοσκοπήσεις για να αποτυπώσουν με ακρίβεια την ένταση της σοσιαλιστικής μνήμης των λαών των πρώην σοσιαλιστικών χωρών; Εμείς νομίζουμε ότι δεν είναι καθόλου τυχαίο.
Έκτο: Αυτή η θέση σημαίνει ότι η «Νέα Σπορά» παίρνει θέση υπέρ της Ρωσίας; Ασφαλώς και όχι. Απλώς πρόκειται για μια ρεαλιστική εκτίμηση. Η δύναμη που μπορεί να αποτρέψει την επέκταση του Δυτικού καπιταλισμού αυτήν τη στιγμή δεν είναι το Κομμουνιστικό Κίνημα. Κατά συνέπεια αξιοποίηση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων με συγκεκριμένο τρόπο σημαίνει να επωφεληθεί το Κομμουνιστικό Κίνημα για τη μη επέκταση του Δυτικού καπιταλισμού από τη δύναμη αποτροπής μιας άλλης ιμπεριαλιστικής δύναμης. Τίποτε παραπάνω. Ο Β. Ι. Λένιν δεν αξιοποιούσε με ανάλογο τρόπο τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις;
Έβδομο: Η θέση αυτή είναι απαγορευτική για το Κομμουνιστικό Κίνημα των πρώην σοσιαλιστικών χωρών επειδή, ίσως, το δεσμεύει να υιοθετεί τους στόχους της Ρωσίας; Το αντίθετο πιστεύουμε. Το διευκολύνει να επαναφέρει στις σωστές του διαστάσεις το ζήτημα του σοσιαλισμού και της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Πούτιν με δημόσια αρθρογραφία του έχει κατηγορήσει το Β. Ι. Λένιν ότι αυτός ευθύνεται για τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, που παρέσυρε και τις υπόλοιπες σοσιαλιστικές χώρες, «βάζοντας μια βόμβα στα θεμέλια της ΕΣΣΔ», γιατί δημιούργησε την ΕΣΣΔ ως Σοβιετικές Δημοκρατίες και όχι ως μια ενιαία κρατική οντότητα, πρακτικά με ενσωμάτωση όλων των άλλων Σοβιετικών Δημοκρατιών στη Ρωσία. Το γεγονός αυτό επιτρέπει στο Κομμουνιστικό Κίνημα να επαναφέρει τη θέση ότι η αναβίωση της Σοβιετικής Ένωσης και η ενότητά της μπορεί να υπάρξει μόνο στη βάση της αναβίωσης των Σοβιέτ και του σοσιαλισμού. Ήταν η καπιταλιστική παλινόρθωση που διέλυσε τη Σοβιετική Ένωση και τη Σοβιετική εξουσία.
Όγδοο: Το πραξικόπημα που έφερε τον Ποροσένκο στην εξουσία, μέσα στο πλαίσιο των άλλων στόχων, έβαλε και στόχο τη Ρωσική εθνότητα. Υπάρχει προηγούμενο. Οι Βαλτικές χώρες, όπου έφτασαν μέχρι και τη στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων των Ρώσων που ζούσαν σ’ αυτές τις χώρες. Η Ρωσική εθνότητα αποτελεί σημαντικό τμήμα του πληθυσμού της Ουκρανίας. Η κυβέρνηση της Ουκρανίας ευθύς εξ αρχής επιδόθηκε στο κυνήγι του Ρωσόφωνου πληθυσμού, γιατί αποδείκνυε το φιλονατοϊκό της προσανατολισμό. Άλλωστε ήταν προϊόν του ΝΑΤΟ. Εξώθησε τα πράγματα μέχρι τον ανοιχτό πόλεμο ενάντια στη Ρωσική εθνότητα, γιατί εμπράκτως έπρεπε να ανοίξει μέτωπο. Ο πόλεμος έπρεπε στην πράξη να «δείχνει» τον αποδέκτη. Παίρνοντας πάντα υπόψη τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, έχει κανείς την αυταπάτη ότι οι κυβερνητικές δυνάμεις και οι φασιστικές συμμορίες, που ευθύνονται για δολοφονικά και αποτροπιαστικά γεγονότα, όπως αυτά της Οδησσού, θα σεβαστούν τη Ρωσική εθνότητα και ότι αυτός ο πόλεμος δεν έχει πάρει τη μορφή της εθνοκάθαρσης; Έχει κανείς την αυταπάτη ότι ο πόλεμος αυτός δε δείχνει το επόμενο επεισόδιο; Ήδη μερικά εκατομμύρια Ρώσων και Ουκρανών της Ανατολικής Ουκρανίας, υπολογίζεται ότι είναι πάνω από δύο εκατομμύρια, έχουν περάσει στη Ρωσία. Τέτοια στοιχεία έχουν δει το φως της δημοσιότητας από αστικά ΜΜΕ. Μπαίνει ή δε μπαίνει θέμα με τη Ρωσική εθνότητα; Και σ’ αυτήν την περίπτωση όταν η κυβέρνηση της Ουκρανίας φτάνει στον ανοιχτό πόλεμο η Ρωσική εθνότητα πως πρέπει να απαντήσει;
Ένατο: Υπάρχει ένα σημαντικό ζήτημα το οποίο πρέπει να απαντηθεί. Πρόκειται για τις Λαϊκές Δημοκρατίες. Η ίδρυση αυτών των Λαϊκών Δημοκρατιών και η πορεία τους έχει περάσει από διάφορες φάσεις με τη συμμετοχή διαφορετικών πολιτικών δυνάμεων, και κομμουνιστικών. Τα γεγονότα που κατέληξαν στην ίδρυση των Λαϊκών Δημοκρατιών ξεκίνησαν από την προσπάθεια τους Ουκρανικής κυβέρνησης να γκρεμίσει τα μνημεία της Αντιφασιστικής Νίκης και του Β. Ι. Λένιν. Σήμερα οι Λαϊκές Δημοκρατίες, με τη συμμετοχή της Ουκρανικής κυβέρνησης, της Ρωσίας, της Γερμανίας και της Γαλλίας, έχουν καταλήξει σε μια συγκεκριμένη συμφωνία, αυτή του Μινσκ. Στη συμφωνία αυτή αναγνωρίζεται η αυτονομία αυτών των Λαϊκών Δημοκρατιών και προβλέπονται εκλογές.
Δέκατο: Στο πλαίσιο αυτής της συμφωνίας η Ουκρανική κυβέρνηση με την αγάντα και της Γερμανίας και της Γαλλίας, αλλά, παραπέρα, του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ δεν τηρεί αυτήν τη συμφωνία, και όχι μόνο δεν την τηρεί, αλλά κλιμακώνει και τον πόλεμο με συγκέντρωση νέων στρατιωτικών δυνάμεων. Μπαίνει θέμα εάν σ’ αυτές τις Λαϊκές Δημοκρατίες κυριαρχούν οι αστικές πολιτικές δυνάμεις ή εάν θα τηρηθούν οι συμφωνίες του Μινσκ; Το εσωτερικό πολιτικό ζήτημα των Λαϊκών Δημοκρατιών είναι ένα θέμα που θα λυθεί στο πλαίσιο της εσωτερικής πολιτικής διαπάλης. Επομένως η συνεχής αναγωγή του συγκεκριμένου ζητήματος, της τήρησης της συμφωνίας του Μινσκ, στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις δεν επιτρέπει να επικεντρωθεί το ζήτημα της λήξης του πολέμου συγκεκριμένα στην τήρηση της συμφωνίας του Μινσκ. Όποιος νομίζει ότι το πρόβλημα της Ρωσικής εθνότητας και της κατοχύρωσης των δικαιωμάτων της, η λήξη του πολέμου από την πλευρά της Ουκρανικής κυβέρνησης, στις συγκεκριμένες συνθήκες, θα επιλυθούν με το να μπει σε προτεραιότητα το ζήτημα του σοσιαλισμού μάλλον αγνοεί παντελώς το πως έχουν διαμορφωθεί οι συγκεκριμένες συνθήκες στην Ουκρανία, περνάει πάνω από αυτές, ακόμη και από τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.
Κλείνοντας αυτό το άρθρο θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε και κάτι ακόμη. Η «Νέα Σπορά» δεν αγνοεί την πρόθεση της Ρωσίας να ενσωματώσει την Ουκρανία στην οικονομική ζώνη που έχει δημιουργήσει. Ούτε, επίσης, αγνοεί και το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή την προσπάθεια ενσωμάτωσης της Ουκρανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τη μετατροπή της σε νατοϊκό προγεφύρωμα ενάντια στη Ρωσία. Με δυο λόγια δεν αγνοεί τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και το πως αυτές επιδρούν και στις σημερινές συγκεκριμένες συνθήκες. Δεν πρόκειται, όμως, να καταφύγει σε μια γενική επίκληση της ανάγκης της πάλης για το σοσιαλισμό, πάνω από τις συγκεκριμένες συνθήκες, γιατί, τελικά, το να αγνοεί κανείς τις συγκεκριμένες συνθήκες υπονομεύει την πορεία προς το σοσιαλισμό, την ώρα που οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις θα αντιπαρατίθενται για τα δικά τους συμφέροντα.
Με την έννοια αυτή καταδικάζει τόσο την προσπάθεια ένταξης της Ουκρανίας στην οικονομική ζώνη της Ρωσίας όσο και την προσπάθεια ένταξης της Ουκρανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Καταδικάζει τη συμμετοχή της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και τη μετατροπή της σε νατοϊκή βάση ενάντια στη Ρωσία. Καταδικάζει την προσπάθεια της στρατιωτικής περικύκλωσης της Ρωσίας εκ μέρους του ΝΑΤΟ. Θεωρεί ότι πρέπει να εφαρμοστούν οι συμφωνίες του Μινσκ και ότι όλες οι εθνότητες στην Ουκρανία πρέπει να έχουν κατοχυρωμένα τα δικαιώματά τους, στο πλαίσιο της Ουκρανίας, ότι η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της πρέπει να αντιπαλέψουν την πολιτική της κυβέρνησης του Ποροσένκο, να αντιμετωπίσουν το φασιστικό κίνδυνο, να διεκδικήσουν τις δημοκρατικές και πολιτικές ελευθερίες, που τους στερεί η σημερινή κυβέρνηση, να παλέψουν ενάντια στην οικονομική πολιτική που εφαρμόζεται, για τη νομιμοποίηση του Κομμουνιστικού Κινήματος και το σταμάτημα των διώξεων ενάντια στου κομμουνιστές και τους δημοκρατικούς πολίτες, για τη διάλυση των φασιστικών ταγμάτων. Όλες αυτές οι διεκδικήσεις είναι συνυφασμένες με την πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για το σοσιαλισμό.
COMMENTS