ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ – Συλλαλητήριο στην Αθήνα στις 21 Φλεβάρη

ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

Συλλαλητήριο στην Αθήνα στις 21 Φλεβάρη

Στην Ομόνοια, στις 6.30 μ.μ.

Επιτέλους! Αποφασίστηκε κινητοποίηση από την πλευρά του ΠΑΜΕ, η οποία αναγγέλλεται στον πρωτοσέλιδο τίτλο του Κυριακάτικου Ριζοσπάστη (05/02/2017). Η «Νέα Σπορά» είχε αρθρογραφήσει γύρω από αυτό το θέμα, για την ανάγκη ανάπτυξης εργατικών – λαϊκών κινητοποιήσεων με βάση τις διαβουλεύσεις που διεξάγονται ανάμεσα στην κυβέρνηση, τους εταίρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το ΔΝΤ. Τα νέα μέτρα που προτείνονται από την πλευρά τόσο των «θεσμών» όσο και του ΔΝΤ θα φέρουν νέα βάρη για τους εργαζόμενους και δεν πρόκειται να δώσουν καμία λύση για το χρέος, το οποίο κατά τις εκτιμήσεις του ΔΝΤ θα έχει εκτιναχτεί στο 275% το 2060!

Στις εσωτερικές του σελίδες ο ¨Ρ¨ φιλοξενεί και την ανακοίνωση του ΠΑΜΕ, την οποία και παραθέτουμε ολόκληρη:

Δεν θα γίνουμε θεατές στην εξαθλίωσή μας

Εργαζόμενοι, εργαζόμενες,

έχουμε πολύ πικρή πείρα από τις περίφημες διαπραγματεύσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη. Η κυβέρνηση, για να υπηρετήσει τον ΣΕΒ και τις άλλες εργοδοτικές οργανώσεις, τους μονοπωλιακούς ομίλους, ετοιμάζεται να σφίξει και άλλο τη θηλιά στο λαιμό της εργατικής – λαϊκής οικογένειας.

Για μας έχουν τους μισθούς των 200 – 300 ευρώ, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, τη ζωή με τα κακοπληρωμένα προγράμματα, τους συνεχείς κόφτες στις συντάξεις και στις ανάγκες μας.

Για τους επιχειρηματικούς ομίλους ζεστό χρήμα με νέους νόμους, ένταξη σε χρηματοδοτικά πακέτα, νέες φοροαπαλλαγές.

Πάνω στο έδαφος των προηγούμενων αντεργατικών μέτρων που έχουν τσακίσει τη ζωή μας, έχουν συμφωνήσει στο νέο γύρο επίθεσης, με νέα μέτρα που αφορούν τα εργασιακά και συνδικαλιστικά μας δικαιώματα, την εκτεταμένη φοροληστεία και το κατέβασμα του αφορολόγητου σε ακόμα χαμηλότερα επίπεδα, νέες αντιλαϊκές συμφωνίες για μετά το 2018, στην παγίωση των αιματοβαμμένων “πρωτογενών πλεονασμάτων”.

Ό,τι αξίωσαν οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι μεγαλοεργολάβοι του κάθε κλάδου τα προηγούμενα χρόνια, έγιναν μνημόνια! Έτσι και σήμερα, ο ΣΕΒ και οι άλλες εργοδοτικές οργανώσεις απαιτούν νέα μόνιμα μέτρα, διατυπώνουν τους πόθους τους ξεκάθαρα. Στο εβδομαδιαίο δελτίο των βιομηχάνων διαβάζουμε πως “χρειαζόμαστε ένα «Ελληνικό Μνημόνιο Plus», που θα ξεπερνάει το manual (εγχειρίδιο) των δανειστών”.

Κανένας συμβιβασμός με τη φτώχεια, τη μίζερη ζωή για τα κέρδη τους.

Πάνω στα αποκαΐδια χτίζουν τη μελλοντική ανάκαμψη των κερδών τους, πάνω στα συντρίμμια των λαϊκών κατακτήσεων. Θέλουν να εξασφαλίσουν περισσότερα φτηνά εργατικά χέρια, εργάτες με αλυσίδες. Θέλουν να καταργήσουν ό,τι έχει απομείνει σε εργατικό δικαίωμα και απαιτούν να μην υπάρχουν αντιδράσεις, για να συνεχίζεται απρόσκοπτα η συντριβή των δικαιωμάτων του λαού, οι διαπραγματεύσεις με στόχο την αύξηση των κερδών τους.

Σπέρνουν πάλι ψέματα και αυταπάτες!

Δυναμώνουν ξανά οι εκβιασμοί και οι απειλές. Στο οπλοστάσιό τους επανέρχονται μία-μία όλες οι δοκιμασμένες μέθοδοι εκβιασμού. Βάζουν τους εργαζόμενους να επιλέξουν ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, να μπουν στη μέση των Συμπληγάδων, της δήθεν “καλής” ΕΕ και του “ανάλγητου” ΔΝΤ.

Στον ρυθμό των επιχειρηματικών ομίλων, η κυβέρνηση, τα κόμματα που ψήφισαν το 3ο μνημόνιο και επιζητούν τα μνημόνια διαρκείας, αλλά και ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, μας θέλουν στην αδράνεια, τον συμβιβασμό, τη μοιρολατρική αποδοχή της βαρβαρότητας.

Χρειάζεται τώρα να δυναμώσει η αγωνιστική δράση από κάθε σωματείο, σε κάθε χώρο δουλειάς, η οργάνωση της απάντησης σε παλιά και νέα μέτρα, η αντεπίθεση για δουλειά με δικαιώματα ζωή με αξιοπρέπεια. Δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από τα παζάρια τους, από την ανάκαμψη και την “κανονικότητα” που μας ετοιμάζουν. Δεν θα μας επιστρέψουν τα δικαιώματα μας, τους μισθούς μας, τις συντάξεις. Αντιθέτως, αρπάζουν συνεχώς!

Όλοι μαζί, εργάτες, αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι, να ορθώσουμε τείχος. Να ενώσουμε τις δυνάμεις μας με τη μικρομεσαία αγροτιά, που στα μπλόκα του αγώνα αγωνίζεται απέναντι στον κοινό αντίπαλο, απέναντι στα μονοπώλια που εκμεταλλεύονται το μόχθο μας. Οι φτωχοί αγρότες που τσακίζονται με τους φόρους, το ψηλό κόστος παραγωγής, τις χαμηλές τιμές πώλησης των προϊόντων τους, την Κοινή Αγροτική Πολιτική της ΕΕ.

Απαιτούμε δικαιώματα στην εργασία και τη ζωή, με βάση την εποχή μας – τον 21ο αιώνα, τις ανάγκες μας!

Θα μας επιτραπεί να προβούμε σε ορισμένες παρατηρήσεις ως προς το περιεχόμενο της ανακοίνωσης, γιατί είναι φανερό ότι μια τέτοια αγωνιστική πρωτοβουλία ήταν τελείως απαραίτητη, μια και το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ κινδύνευαν να χαρακτηριστούν ότι κάνουν «αποχή» από τις πολιτικές εξελίξεις και τους αγώνες.

Είναι εντυπωσιακή η έλλειψη κάθε αναφοράς στις ευθύνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ. Η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ αντίστοιχα με δικό του αντιπρόσωπο. Οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση απαιτούσαν τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας, που μέχρι τώρα έχει φέρει τρία μνημόνια.

Στα μνημόνια αποτύπωναν τις απαιτήσεις τους, επέβαλλαν μέτρα ενάντια στους εργαζόμενους, τις ιδιωτικοποιήσεις, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, δημοσιονομικά πλεονάσματα με στόχο την εξυπηρέτηση του χρέους.

Σε κάθε αξιολόγηση για την τήρηση των μνημονίων ζητούσαν πάντα επιπρόσθετα μέτρα. Η φοροληστεία, για την οποία κάνει λόγο η ανακοίνωση, δεν είναι απαίτηση και των θεσμών; Η μείωση του αφορολόγητου, η αύξηση του ΕΝΦΙΑ δεν είναι μέτρα που απαιτούνται από τους θεσμούς; Τα δημοσιονομικά πλεονάσματα της τάξης του 3.5%, και για δέκα χρόνια μετά το 2018, δεν είναι απαίτηση των θεσμών;

Η ανακοίνωση ουσιαστικά μας λέει ότι στο πλαίσιο της αλληλεξάρτησης η αστική τάξη της Ελλάδας έχει τόση δύναμη, που επιβάλλει τις απαιτήσεις της πάνω στους θεσμούς, τους εταίρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Τότε, που πάει η εκτίμηση του Κόμματος για τα μνημόνια διαρκείας σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Εκτός από το παραπάνω. Καλά δεν υπάρχει καμία σύνδεση ανάμεσα στις απαιτήσεις των εταίρων και το χρέος; Γιατί ζητάνε όλα αυτά τα μέτρα;

Τα ζητάνε για να έχουν αγκιστρωμένη την Ελλάδα, προκειμένου να πάρουν πίσω τα δανεικά, ανεξάρτητα από το πόσες φορές θα τους τα ξεπληρώσουμε.

Είναι πλέον ολοφάνερο ότι η οικονομική και πολιτική εξάρτηση της χώρας μας έχει ενταθεί, ότι η αστική τάξη προσανατολισμένη, προς το παρόν, προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ βγαίνει ωφελημένη από τέτοια μέτρα, πέρα και έξω από το εάν καταστρέφεται η Ελλάδα και οι εργαζόμενοι, οι λαϊκές δυνάμεις της χώρας μας, η νεολαία, τα μικρομεσαία μικροαστικά στρώματα, ακόμη και ένα μέρος από τα ανώτερα μικροαστικά στρώματα και ένα μέρος από την ίδια την αστική τάξη, ώστε η χώρα να καταντήσει να μην παράγει, να καταντήσει χώρα γκαρσονιών, ακόμη και κατά την εκτίμηση του ίδιου του ΣΕΒ! Ένα τμήμα της αστικής τάξης, αυτό που κυριαρχεί σήμερα, βολεύεται μ’ αυτήν την κατάσταση.

Από την πλευρά μας δε διαφωνούμε όλη αυτή η κατάσταση να μη συνδυάζεται με την επίλυση της βασικής αντίθεσης ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, γιατί αυτήν την αντίθεση περιγράφει αποκλειστικά η ανακοίνωση. Προφανώς και πρέπει να συνδυάζεται, αλλά δε θα πρέπει να συνδυάζεται και με όλες τις άλλες αντιθέσεις που υπάρχουν και οξύνονται μέσα στην Ελληνική κοινωνία;

Ο κόσμος έχει φτάσει στο σημείο να σιχαθεί κάθε αναφορά στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ. Κάθε φορά που ακούει για Ευρωπαϊκή Ένωση αμέσως φέρνει στο μυαλό του ότι θα υπάρξουν νέα μέτρα.

Αυτό το γεγονός, που από την πλευρά μας, ως «Νέα Σπορά», το έχουμε καθορίσει ως την κυρίαρχη αντίθεση, που διαπερνάει το σύνολο της Ελληνικής κοινωνίας, που μπορεί να συσπειρώσει πλατύτατες λαϊκές μάζες, δε θα ληφθεί υπόψη και δεν πρέπει να εκφραστεί με αντίστοιχο αίτημα στις κινητοποιήσεις, που θα αφορά την αποδέσμευση της χώρας μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ζήτημα του χρέους;

Ξεχάστηκε η διαγραφή του χρέους και φαίνεται ότι δεν πρέπει να την πιστεύουμε και εμείς οι ίδιοι, την ώρα που οξύνεται η δημόσια συζήτηση γύρω από το ευρώ και τη συμμετοχή μας, ως χώρα, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η συζήτηση γύρω από το χρέος.

Θα επιτρέψουμε όλη αυτή η δημόσια συζήτηση να έχει έναν εντελώς αποπροσανατολιστικό χαρακτήρα για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα;

Θα βάλουμε, τελικά, το άλογο μπροστά από το κάρο ή στο τέλος θα εισπράξουμε και τις συνέπειες του δικού μας αποπροσανατολισμού, που δε λέει η ηγεσία να αντιληφθεί την ενότητα των αντιθέσεων και πως συνδυάζονται αυτές; Πως αλληλεξαρτώνται;

Τα λέμε όλα αυτά, γιατί η στάση του Κόμματος και του ΠΑΜΕ απέναντι στο μεγάλο ζήτημα της αποδέσμευσης, και μεταφέρουμε εδώ σαφείς και πραγματικές συζητήσεις, εκλαμβάνεται ως αρνητική στάση απέναντι στην αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ. «Ούτε το ΚΚΕ θέλει να φύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ»! Έτσι κατανοείται η στάση μας και έτσι αποτυπώνεται στις συζητήσεις που διεξάγονται.

Μας ικανοποιεί ο λαϊκός κόσμος να κατανοεί μ’ αυτόν τον τρόπο τη θέση μας για την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Και στο τέλος – τέλος θα μας εξηγηθεί ποτέ τι εμποδίζει τη συνειδητοποίηση της βασικής αντίθεσης μια θέση περί άμεσης αποχώρησης από την Ευρωπαϊκή Ένωση και διαγραφής του χρέους, με ταυτόχρονη πάλη για την αλλαγή των τάξεων στην εξουσία;

Ας αφήσουμε στην Ιστορία να δείξει εάν αυτή η πάλη θα ανοίξει το δρόμο για το σοσιαλισμό περνώντας μέσα από τη Λαοκρατική Δημοκρατία ή θα φτάσει απ’ ευθείας μέχρι το σοσιαλισμό, πράγμα που από την πλευρά μας δεν το αποκλείουμε.

Πάντως και στις δύο περιπτώσεις αυτό που είναι «εκ των ων ουκ άνευ» αφορά στην αλλαγή των τάξεων στην εξουσία, με πρωταγωνιστή την εργατική τάξη και την εκδίωξη της αστικής τάξης από τη σημερινή θέση της. Είναι «λίγο» στις σημερινές συνθήκες;